29.3.09

Σε ψηλό βουνό...

28.3.09

Ας πάμε ... θάλασσα ...αλλιώς





...Ξυπνάω μεσάνυχτα κι ανοίγω το παράθυρο
κι αυτό που κάνω ποιος σου το ‘πε αδυναμία ;
που λογαριάζω το μηδέν μου με το άπειρο
και βρίσκω ανάπηρο τον κόσμο στα σημεία

Να κοιμηθώ...




Καλό ξημέρωμα...

Άμα δε σε θέλει ...

27.3.09

Για καληνύχτα...





Το απλό και το σημαντικό...

Πήρα ένα mail σήμερα, που το μοιράζομαι μαζί σας, γιατί δείχνει σε όλους μας, πόσο αψήφιστα μπορεί να προσπεράσουμε ένα γεγονός και πόσα θα μπορούσαμε να καταφέρουμε με έναν τρομερά απλό τρόπο.
Διαβάστε το.
Σε ένα μπάρμπεκιου μία γυναίκα σκόνταψε και έπεσε κάτω.
Βεβαίωσε όλους ότι ήταν εντάξει (προσφέρθηκαν να καλέσουν ασθενοφόρο) και ότι απλά σκόνταψε σε κάποιο τούβλο εξαιτίας των καινούριων της παπουτσιών.
Αφού ανασκουμπώθηκε της έδωσαν ένα άλλο πιάτο με φαγητό.
Παρά το γεγονός ότι η Ingrid φαινόταν λίγο ταραγμένη, συνέχισε να απολαμβάνει το υπόλοιπο της βραδιάς.
Λίγο αργότερα ο σύζυγος της Ingrid τηλεφώνησε να ειδοποιήσει όλους ότι είχε πάει τη σύζυγό του στο νοσοκομείο (η Ingrid πέθανε στις 6 τα ξημερώματα).
Είχε υποστεί εγκεφαλικό στο μπάρμπεκιου και δεν στάθηκε δυνατό από κανέναν να το αντιληφθεί.

Αν κάποιος είχε καταλάβει τα συμπτώματα ότι επρόκειτο για εγκεφαλικό ίσως η Ingrid να ήταν μαζί μας σήμερα. Θα χρειαστείτε μόνο 1 λεπτό να διαβάσετε το παρακάτω.
Ένας νευρολόγος είπε ότι εάν του φέρουν ένα θύμα εγκεφαλικού μέσα σε 3 ώρες μπορεί να αντιμετωπίσει τις επιδράσεις ενός εγκεφαλικού...ολοκληρωτικά!
Το κλειδί είναι να αναγνωρίσουμε, να διαγνώσουμε το εγκεφαλικό και να βρεθούμε κοντά στον ασθενή μέσα σε 3 ώρες.

ΑΝΑΓΝΩΡΙΖΟΝΤΑΣ ΕΝΑ ΕΓΚΕΦΑΛΙΚΟ
Να θυμάστε τα '3' βήματα.
Διαβάστε και μάθετε τα παρακάτω:
Καμιά φορά τα συμπτώματα ενός εγκεφαλικού είναι δύσκολο να αναγνωριστούν.
Δυστυχώς η έλλειψη επίγνωσης προκαλεί καταστροφή.
Το θύμα του εγκεφαλικού μπορεί να έχει υποστεί βλάβη εγκεφάλου ενώ οι άνθρωποι κοντά του δεν μπορούν να αντιληφθούν τα συμπτώματα του εγκεφαλικού.

Οι γιατροί λένε τώρα ότι οποιοσδήποτε, χωρίς ιατρική εκπαίδευση, μπορεί να αναγνωρίσει ένα εγκεφαλικό, ζητώντας του/ της να κάνει τις 3 ακόλουθες απλές ενέργειες: 1. Ζητήστε του / της ΝΑ ΧΑΜΟΓΕΛΑΣΕΙ
2. Ζητήστε του / της να ΣΗΚΩΣΕΙ ΚΑΙ ΤΑ ΔΥΟ ΧΕΡΙΑ (ΜΠΡΑΤΣΑ )
3. Ζητήστε του / της ΝΑ ΠΕΙ ΜΙΑ ΑΠΛΗ ΠΡΟΤΑΣΗ (ΛΟΓΙΚΗ ΠΡΟΤΑΣΗ) π.χ. ......'Είναι μία ηλιόλουστη μέρα σήμερα'.
Εάν δεν μπορεί να κάνει οποιαδήποτε από τις 3 αυτές ενέργειες, καλέστε το 166 αμέσως και περιγράψτε τα συμπτώματα. Ανακαλύπτοντας ότι μία ομάδα από μη-ιατρικούς εθελοντές μπόρεσε να αναγνωρίσει αδυναμίες στο πρόσωπο, αδυναμίες στα χέρια και προβλήματα ομιλίας, οι ερευνητές παρακίνησαν το ευρύτερο κοινό να μάθουν αυτά τα 3 βήματα. Παρουσίασαν τα συμπεράσματά τους στην ετήσια συνάντηση της Αμερικανικής Ένωσης Εγκεφαλικών τηνπερασμένη Παρασκευή. Η διάδοση και χρήση αυτού του τεστ θα μπορούσε να συντελέσει στην άμεση διάγνωση και θεραπεία ενός εγκεφαλικού και στην αποτροπή εγκεφαλικών βλαβών.

Ένας καρδιολόγος είπε ότι εάν καθένας που λαμβάνει αυτό το e-mail το στείλει σε 10 άτομα, τουλάχιστον μία ζωή θα σωθεί..

24.3.09

Ζωή σ' ευχαριστω...

Ένα αγαπημένο πλάσμα και σχεδόν συνομήλικο (μόλις ... 17 ετών)
μου έστειλε μερικές πολύ ωραίες και ... "ζόρικες" φωτογραφίες.
Τις μοιράζομαι μαζί σας, γιατί πραγματικά αξίζουν!


... και μην ακούσω "ζορίστηκα σήμερα..."

22.3.09

Συνέχεια...

Αφού ο χειμώνας τώρα φωνάζει...
κι εκ των πραγμάτων ζητάμε τη ζεστασιά του σπιτιού...
ας ακούμε και αγαπημένη μουσική...







21.3.09

Όταν παίρνω φόρα...

Επειδή η μουσική είναι ανιδιοτελής συντροφιά...
Επειδή δεν ξεχωρίζει χαρά ή λύπη για να είναι μαζί μας...
Επειδή τα τραγουδάκια που αγαπώ θέλω να τα μοιραστώ μαζί σας...
(αν και για πολλά αγαπημένα τραγούδια δεν βρήκα αξιόλογα βιντάκια στο you tube)

... θα συνεχίσω να αφιερώνω...
σε όλους εσάς...
τραγούδια φίλους...
και συνοδοιπόρους ...
και παρηγορητές...
και συνδαιτυμόνες σε ...μεγάλα γλέντια χαράς...





αυτά για σήμερα
έχει και συνέχεια...

20.3.09

Μάτα

Μπορμπότσαλα δε λέει... αλλά με μπορμπότσαλο έχει να κάνει...
Κάλτσες με μπορμπότσαλα, μα λόγια ντόμπρα λέει...
Ποια είναι;

Χα! Γεια σου Μάτα!
Να είσαι πάντα καλά, να μας τα λές, να μας τα χώνεις, να μας γλυκαίνεις...
Κι επειδή αυτιά ΔΕΝ χαϊδεύεις (και μπράβο σου!)
αφιερωμένο ακόμα ένα αγαπημένο μου τραγούδι.

19.3.09

Κυρίες μου...για σας

EΛΕΝΑ
Εσύ μου έκανες το πρώτο δώρο όταν ήρθα για να πω τον πόνο μου ...
Μου χάρισες ήδη τη συνταγή μου κι ας ζητάω κι άλλες (εσύ φταις που είμαι λιχούδα)
Τα συστατικά εκείνης της συνταγής προσπαθώ να τα κουβαλάω πάντα μαζί μου για να δίνω να δοκιμάζουν κι άλλοι τη γλύκα σου και την ανθρωπιά σου και κυρίως την αγκαλιά σου.
Μου αφήνεις μία αίσθηση ζεστού σπιτικού φαγητού... μια ρομαντική εκδοχή της σύγχρονης γυναίκας με τις ανησυχίες της μαμάς ...
εκείνης της μαμάς που (όλοι ανεξαιρέτως λέμε...) η μαμά μου το κάνει καλύτερα...



ΜΑΡΙΑΝ
Μακάρι όλοι οι εκπαιδευτικοί να είχαν τις ανησυχίες σου
μακάρι όλοι οι μεγάλοι να μπορούσαν έστω και για λίγο να σκέφτονται σαν παιδιά
μακάρι να έρχονταν κι οι υπόλοιπες φιλενάδες σου, οι νεράιδες ... για να μάγευαν τον κόσμο αυτό...
να τον έκαναν πιο ... παραμυθένιο...

Δεν έχω όμως παράπονο
Έχουν ήδη μία εξαιρετική εκπρόσωπό τους εδώ
Να είσαι πάντα καλά...



ΑΚΤΙΔΑ
Είσαι όντως σαν ήλιος με τόσες ακτίδες, ώστε ν' αγκαλιάζουν και να ζεσταίνουν όσους σ' έχουν ανάγκη ...
Κι εσύ με μεγάλη γενναιοδωρία τις απλώνεις απλόχερα...
ακόμα και σ' ανθρώπους που δεν γνωρίζεις ...
χωρίς να σε νοιάζει ...
το ότι η καλή σου η κουβέντα μπορεί να τους γλυκάνει, σου αρκεί...
Το ζητούμενό σου άλλωστε είναι να δίνεις...
Να είσαι γερή να προφέρεις πάντα...
Μόνο να μην ξεχνάς να προσφέρεις που και που και σε σένα...

17.3.09

Είμαι καλάμι γέρνω... δε σπάω...

Όταν ο πόνος και ο φόβος γίνονται αγανάκτηση, θυμός ...
και μετά δύναμη ...
και τέλος ελπίδα και συνεχής αγώνας μόνο για το καλύτερο...
τότε γεννιέται μια Λυγερή ...
μια Λυγερή που είναι ακόμη στον πηγαιμό για την Ιθάκη
χωρίς ποτέ να τη ρώτησε κανείς αν θέλει
χωρίς να τη ρώτησε ποτέ αν αντέχει...

Σ' αυτήν τη Λυγερή που φωνάζει...
που έκανε το λυγμό κραυγή...
που λέει όσα άλλοι δε βρίσκουν ούτε τα λόγια, ούτε τη δύναμη.
Με θαυμασμό και απεριόριστη εκτίμηση...



Ωστόσο
ακόμα και το κουτί της Πανδώρας είχε κρυμένη μέσα του τη μικρούλα την ελπίδα
κι αν και μικρή, κράτησε τόσα χρόνια τους ανθρώπους ζωντανούς να αγωνίζονται με στοιχειά και τέρατα...

16.3.09

Συνεχίζω...

Μαμα Βίκυ
Το πρώτο καλωσόρισμα το πήρα από σένα.
Δυο κουβέντες αγνες, καθαρές...
Μην κοκκινίζεις... είσαι ικανή...
"...άδολα είναι τα μάτια σου και μην τα κατεβάζεις..."


Σκρουτζάκο,
Μπορεί να είσαι πιο ... πρόσφατη γνωριμία, αλλά έχεις αυτήν την νεανική φλόγα για τ' όνειρο, για τον καλύτερο κόσμο που μπορεί να έρθει, αλλά και την πίκρα γι' αυτόν που υπάρχει, που κρίνει και επικρίνει, που χτυπάει τους αδύναμους και κάνει τεμενάδες στους λίγους...

Μέρος δεύτερο...

Για σένα Παναγιώτη...
και που ξέρεις, αυτός ο κόσμος ... ίσως και ν' αλλάξει κάποτε
...κι ίσως τον αλλάξουν άνθρωποι απλοί... σαν εμάς

του Παναγιώτη


Φοίβη...
Μαγδαληνή...
Αερικό μου γήινο...
Να μην ξεχνάς για την καρδούλα σου...
Δικό σου

15.3.09

Τραγουδάκι ... αστεράκι;


Μικρέ ήρωα
μπορεί να μην σε "ξέρουν" τα μάτια μου, αλλά σε ξέρει η καρδιά μου.
Κι αναπόφευκτα δεν μπορεί παρά να σ' αγαπάει...
Δεν νομίζω άλλωστε να είναι εύκολο να σου αντισταθεί κανείς.
Τόσες και τόσες συνταγές ζαχαροπλαστικής κάθε μέρα στο internet, μα τη γλύκα σου ... δεν την άγγιξε καν, ούτε μία.
Φιλάκια Αστεράκι μου.

14.3.09

Παίζοντας...

Αποφάσισα να συμμετέχω στο παιχνίδι που ξεκίνησε ο φίλος μου ο Παναγιώτης homemade με τα τραγούδια, αφού και σε μένα κάποια στιγμή τριγυρνούσε αυτή η ιδέα κάπως αόριστα.
Ναι Παναγιώτη, τα μεγάλα πνεύματα συναντιούνται!
'Ετσι ξεκίνησα με το πρώτο μου τραγουδάκι για τον Τέλη που παρεμβαίνει χρόνια τώρα στη ζωή μου ομορφαίνοντάς την και γεμίζοντάς την με αγάπη.
Δεν θέλω να πω πολλά.
Έπεται συνέχεια για όλους σας.
Φιλιά.

13.3.09

Ένα ακόμα ταξίδι... που δεν θα θέλαμε ...

Πάντα βρίσκονται γεγονότα που μας ταρακουνάνε, μα όταν έχουν να κάνουν με παιδιά σε συνδυασμό με βία, αυτό μας συγκλονίζει και μας τρομοκρατεί...
Σήμερα, θα σας πάω με οδηγό τη φίλη μου τη Μάτα, σ' ένα ταξίδι αγωνίας και αναπάντητων ερωτημάτων, που όμως αν ψάξουμε όλοι μέσα μας, κάτι θα καταφέρουμε να βρούμε για ν' απαντήσουμε κι ακόμα καλύτερα θα βρούμε για ν' αλλάξουμε και να βελτιώσουμε.

"...Οταν ένα παιδί μεγαλώνει μέσα στα όπλα είναι σαν να μεγαλώνει μέσα στην βία.
Οταν ο πατέρας παίρνει το παιδί από μικρό ακόμα μαζί στον αθλητικό σκοπευτικό όμιλο και του μαθαίνει να σημαδεύει και να πυροβολεί από τότε που καταλαβαίνει τον εαυτό του, του δείχνει ο ίδιος τον δρόμο προς την καταστροφή.
Οταν ..."

Η συνέχεια στο Μπορμπότσαλο

11.3.09

Ταξίδι ... ανθρωπιάς

Σήμερα είπα να σας πάω ένα ταξίδι.
Όχι μόνο για να δείτε ωραία τοπία, αλλά κυρίως ωραίους ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ.
Εμένα με ξενάγησε η Λυγερή.

"Η "Ανθρωπιά" δεν είναι μόνο ένα χαρακτηριστικό που συνοδεύει η όχι την συμπεριφορά μας. Μπορεί ν' αποτελέσει ένα ισχυρό εργαλείο κοινωνικής δράσης που δεν υποκαθιστά-και δεν πρέπει- τον ρόλο της πολιτείας, την συνεπικουρεί όμως όταν παράγει έργο κοινωφελές και είναι αναμφισβήτητα σοβαρό πολιτισμικό δείγμα σε μιαν εποχή που η στρόφιγγα του σύγχρονου Ελληνικού Κοινωνικού Πολιτισμού έχει κλείσει τα μέγιστα."

Διαβάστε εδώ το πλήρες κείμενο...

10.3.09

ΣΥΓΧΑΡΗΤΗΡΙΑ ΑΠΟ ΚΑΡΔΙΑΣ ΣΤΗ ΜΑΡΙΑ ΜΑΣ!!!




(Δανείζομαι από την Παρέμβαση, αφού την αγάπη και την εκτίμησή μας για την Μαρία, τη μοιραζόμαστε χρόνια τώρα...)
Δεν χαιρόμαστε απλά,
αλλά καμαρώνουμε για την καλή μας φίλη, δημοσιογράφο Μαρία Νικολάου που διακρίθηκε ακόμη μία φορά, σε διαγωνισμό διηγήματος της εφημερίδας "ΤΑ ΝΕΑ"!Η Μαρία που συνεχίζει να μας εκπλήσσει με το μεγάλο της ταλέντο!
Αντιγράφουμε από http://www.tanea.gr/default.asp?pid=2&artid=4505939&ct=4
Δέκα νικητές για τον φανταστικό κόσμο
Δέκα ιστορίες, ανάμεσα σε 155 που υποβλήθηκαν, διακρίθηκαν στον διαγωνισμό διηγήματος του Βρετανικού Συμβουλίου που διοργανώθηκε σε συνεργασία με την εφημερίδα «ΤΑ ΝΕΑ» και τις εκδόσεις «Ιανός»- με τίτλο «Φανταστείτε το μέλλον σας σε μια πόλη που αλλάζει».
Οι δέκα ιστορίες του διαγωνισμού (κατά σειρά αξιολόγησης) είναι:
«Σημάδι στο μπράτσο» του Χρήστου Κυθρεώτη,
«Η πόρτα» του Ιωάννη Τσίρμπα,
«Η σταγόνα» της Μαρίας Ράπτη,
«Ο μποναμάς των Χριστουγέννων» του Βαγγέλη Εϊτζιρίδη,
«Ανάποδα Αβντί» της Μυρτώς Καλοφωλιά,
«Η τσάκιση» της Αικατερίνης Ρουσοπούλου,
«4 χρόνια, 2 μήνες, 1 μέρα» της Βασιλικής Πέτσα,
«Το μπλουζ της Κομοτηνής» της Μαρίας Νικολάου,
«Ξένες χρυσαλλίδες» της Χριστίνας Καράμπελα,
«Ηabari Rafiki!» της Ελένης Μπουραντάνη.
Ο διαγωνισμός διηγήματος που είχε προκηρύξει το Βρετανικό Συμβούλιο στις αρχές Νοεμβρίου, με θέμα τον διαπολιτισμικό διάλογο, ολοκληρώθηκε με μεγάλη επιτυχία με την υποβολή ενός εντυπωσιακού αριθμού διηγημάτων (155 συμμετοχές μέσα σε δύο μήνες).
Η επιλογή των νικητών δεν ήταν εύκολη υπόθεση.
Η τελική ετυμηγορία της κριτικής επιτροπής του διαγωνισμού που αποτελούνταν από τους συγγραφείς Έρση Σωτηροπούλου, Χρήστο Χωμενίδη και Γκαζμέντ Καπλάνι, διαμορφώθηκε με βασικό κριτήριο τις λογοτεχνικές αρετές των κειμένων, τον χειρισμό της γλώσσας και την πρωτοτυπία στη σκέψη των γραφόντων.
Οι δέκα ιστορίες που διακρίθηκαν σε αυτόν τον διαγωνισμό, θα εκδοθούν σε ενιαία, δίγλωσση έκδοση (ελληνικά και αγγλικά) από τις εκδόσεις Ιανός. Ακόμη, οι 10 διακριθέντες συγγραφείς θα έχουν τη δυνατότητα να συμμετάσχουν έχουν σε σεμινάρια δημιουργικής γραφής με θέμα τον Διαπολιτισμικό Διάλογο από τον συγγραφέα και δημοσιογράφο, Γκαζμέντ Καπλάνι.

9.3.09

Τι αξίζει πιο πολύ;


Ζήτησα δύναμη…
Και ο Θεός μου έδωσε δυσκολίες για να τις ξεπεράσω.

Ζήτησα σοφία…
Και ο Θεός μου έδωσε προβλήματα για να λύσω.

Ζήτησα ευημερία…
Και ο Θεός μου έδωσε μυαλό και υγεία για να δουλέψω.

Ζήτησα κουράγιο…
Και ο Θεός μου έδωσε εμπόδια για να τα ξεπεράσω.

Ζήτησα αγάπη…
Και ο Θεός μου έδωσε πονεμένους ανθρώπους για να τους βοηθήσω.

Ζήτησα χάρες…
και ο Θεός μου έδωσε ευκαιρίες.

Δεν έλαβα τίποτε από ότι ζήτησα…Όμως έλαβα όλα όσα χρειαζόμουν.

7.3.09

REBUS: 10 (bloggers) με τόνο (til)

Αυτές τις μέρες δεν έχω διάθεση για τίποτα…
Χάνομαι αυτοβούλως (νομίζω) με σκέψεις που με πλακώνουν, έχοντας πάρει αυτές τον έλεγχο της κατάστασής μου
Με καλούν οι φίλοι, μα δεν μπορώ ν’ ανταποκριθώ…
Συγνώμη.
- Έλα μου λέει το αστεράκι μου, έλα να παίξουμε. Εδώ υπάρχουν μικροί σε ηλικία κι όμως είναι μεγάλοι ήρωες… κι εσύ… κοτζαμάν γυναίκα, κάνεις σαν παιδί που πείσμωσε… (πάντα φημιζόμουν για το γινάτι μου σαν παιδί. Γαϊδουρινό το έλεγε ο μπαμπάς μου)
- Δεν μπορώ αστεράκι μου, είμαι κουρασμένη. Μια άλλη φορά.
- Έλα να μαγειρέψουμε, να ζωγραφίσουμε, να ξεχαστούμε… μου λέει μια άλλη φίλη και μια ακτίδα διαπερνάει το βλέμμα της κάθε φορά που έχει μια καλή ιδέα για να βοηθήσει κάποιον…
- Να ‘σαι καλά, αλλά … νυστάζω. Θα πάρω έναν υπνάκο και βλέπουμε…
Κι ο ύπνος ήρθε
και μ’ αγκάλιασε
κι εγώ παραδόθηκα, μήπως και λυτρωθώ έστω για λίγο…
Όποια ανακούφιση είναι δεκτή και απολύτως επιθυμητή.

Άρχισα να χάνομαι στην αγκαλιά του Μορφέα, νιώθοντας να βουλιάζω και να βουλιάζω …
Ξαφνικά, συνειδητοποιώ πως βουλιάζω μέσα σ’ έναν … καναπέ!
Τρομερά αναπαυτικός, δε λέω, αλλά τι δουλειά είχα εγώ εκεί;
Εγώ στο κρεβάτι μου πήγα για νάνι. Τι συμβαίνει εδώ;

Κοιτάω δίπλα μου και να ‘σου ένα τραπεζάκι στρωμένο και στολισμένο μ’ ένα σωρό κεράσματα. Όλα homemade, ήτοι σπιτικά, χειροποίητα εις την ελληνικήν. Φαινόντουσαν πως κάποιος νοιαζόταν πολύ για τους καλεσμένους του.
Κι εγώ έκπληκτη, μ’ έναν ζεστό καφέ στο χέρι (ιδέα δεν έχω πως βρέθηκε εκεί, αλλά να ‘ταν και το μόνο!!!) κοιτάζω γύρω μου, μπας και καταλάβω κάτι…
Στην απέναντι πολυθρόνα, ένας τύπος, να μου χαμογελάει.
- Γεια σου, καλώς όρισες
- Καλώς σε βρήκα
- Αναπαυτικός ο καναπές;
- Θαύμα, αλλά που είμαι;
- Θα σου πω, αλλά πες μου πρώτα: καλός ο καφές;
Ήπια μια γουλιά.
- Πολύ ωραίος, γεια στα χέρια σου.
- Πάρε και κανένα γλυκάκι.
- Ευχαριστώ.
- Έχει και από τον Νεντίμ.

ΣΟΚ!
- Από Κομοτηνή είσαι;
- Όχι, αλλά ήξερα πως σ’ αρέσουν.
Απ’ την αρχή μου είχε κάνει εντύπωση το ύφος του: οικείο, αλλά άφηνε μια αίσθηση σαν να έλεγε: εσύ μπορεί να μην μιλάς, αλλά εγώ ξέρω τι σκέφτεσαι…
Και το πιο τρομακτικό ήταν ότι αυτή η αίσθηση άρχιζε να επιβεβαιώνεται…
- Πως το ήξερες;
- Το υπέθεσα για να ‘μαι ειλικρινής.
(-Ναι κι εγώ σε πίστεψα. Κάτι περίεργο συμβαίνει, αλλά δεν έχω δύναμη να το ψάξω. Ας ευχαριστηθώ τον καφέ μου τουλάχιστον…)
- Πως σε λένε;
- Παναγιώτη.
- Κι όλα αυτά τα έφτιαξες μόνος σου;
- Ναι, αλλά μάλλον είναι πολύ καλές οι συνταγές που έχω, γι’ αυτό μου πετυχαίνουν πάντα.
- Από βιβλίο είναι;
- Όχι, από καρδιά.
- Ορίστε;
- Ναι, είναι λίγο δύσκολο να το καταλάβεις με τη μία
(Όπα. Με πήρε πρέφα ότι δεν το λειτουργώ όλες τις ώρες, ή είναι σύμπτωση;)
- Τι εννοείς;
- Αυτές κορίτσι μου, είναι συνταγές της καρδιάς. Ούτε σε βιβλία χωράνε, ούτε σε εγκυκλοπαίδεια εικοσάτομη, μη σου πω. Είδες εσύ ποτέ κανέναν να μπορεί να περιορίσει και να χωρέσει κάπου υλικά, όπως η αγάπη και το ενδιαφέρον;
- Υπάρχουν τέτοιες συνταγές;
- Μόνο για τους μυημένους.
- Ευχαριστώ που μ’ άφησες να δοκιμάσω.
- Όχι εμένα, την Έλενα, που μου ‘φαγε τ’ αυτιά: Και μην ξεχάσεις, να βγάλεις και κέϊκ λεμονιού και μπουγάτσα, για να γλυκαθεί η κοπέλα. Τόσο δρόμο έκανε…
- Να της μεταβιβάσεις τις ευχαριστίες μου τότε.
- Πολύ ευχαρίστως. Δε μου λες: βολεύτηκες;
- Ουουουουου…
- Το γλυκάκι σου το ‘φαγες;
- Ωραιότατο.
- Χαλάρωσες λοιπόν;
- Δεν το συζητώ. Δεν θέλω να κουνηθώ.
- Πολύ χαίρομαι. Σήκω πάνω.
- Τι λες παιδί μου; Τώρα που ηρέμησα;
- Σήκω πάνω σου λέω.
- Μη με τρομάζεις. Γυαλίζει το μάτι σου ή μου φαίνεται;
- Δε φταίω εγώ. Εντολές εκτελώ.
- Τίνος;
- Του Κυβερνήτη.
- Γιατί, σε πλοίο είμαστε;
- Όχι.
- Τότε για ποιον κυβερνήτη μου μιλάς;
- Της χώρας. Δε θα πιάσουμε κουβέντα. Φύγαμε.
Τέλος πάντων, σηκώθηκα. Ούτως ή άλλως, αυτός ο άνθρωπος μου δημιουργεί μια αίσθηση εμπιστοσύνης κι έτσι ακολουθώ, ενώ η αγωνία μου συναγωνίζεται την περιέργειά μου.

Κάνω να φύγω, μα συνειδητοποιώ ότι είμαι ξυπόλητη. Να ‘ταν καλοκαίρι, δεν το συζητούσα, αλλά με τέτοιο καιρό, ούτε να το διανοηθώ.
- Δεν έχω παπούτσια, ούτε καν τις παντόφλες μου. Πως θα έρθω;
- Μπράβο! Τώρα τα βρήκαμε τα λεφτά μας. Θα καθυστερήσουμε. Α! κάτι σκέφτηκα. Ναι θα σου δώσω τα παπούτσια της Dorothy . Κάπου εδώ πρέπει να τα άφησε… Α νατα!
- Μα θα μου κάνουν;
- Σίγουρα. Μόνο να μη μυρίζουν τα πόδια σου.
- Όχι.
- Καλώς τότε, φόρα τα να φύγουμε.
- Μα δε θα την πειράξει που τα παίρνουμε χωρίς να ρωτήσουμε;
- Για άνθρωπο που έχει ανάγκη… και την ψυχή της θα έδινε. Απλά την βρίσκουνε καλή και την τυρρανάνε. Κι αυτή κάνει λίστες για να αποδείξει ότι είναι στραβόξυλο. Τζάμπα κόπος.
- Μήπως σου βρίσκονται κάλτσες;
- Θα μας τρελάνεις; Βιαζόμαστε σου λέω.
- Σε παρακαλωωωωώ…
- Καλά, να πάρε της Μάτας. Αυτές με το σχέδιο. Άλλωστε, η Μάτα κοιμάται αυτήν την ώρα, οπότε δε θα της λείψουν. Τουναντίον.
- Δεν κατάλαβα ποιες απ’ όλες. Τι σχέδιο έχουν;
- Ένα μπορμπότσαλο. Ένα μπορμπότσαλο χρωματιστό, που σε κάνει να χαμογελάς όταν το βλέπεις …
- Τις βρήκα!
- Εύγε! Εγώ να δω που θα βρω να κρυφτώ όταν εμφανιστούμε μπροστά Της, τόσο που έχουμε αργήσει…
- Έτοιμη!
- Τι μου λες! Συγκλονίστηκα! Πολύ γρήγορη είσαι!
- Το ξέρω, ευχαριστώ. Αλλά σε γυναίκα θα παρουσιαστούμε; Εσύ δεν είπες ότι πάμε στον κυβερνήτη;
- Ναι, αλλά ως συνήθως, άλλος έχει το όνομα και άλλος έχει τη χάρη. Ή μάλλον άλλη. Η εξής μία, η πολυχρονεμένη μας.
- Πως είναι αυτή;
- Θα τη γνωρίσεις και θα δεις. Προχώρα τώρα. Βιάσου!
Στο δρόμο –αν και σχεδόν έτρεχα…- προσπαθούσα να δω όλα όσα διαδραματίζονταν εκεί κι αποτελούσαν την καθημερινότητα αυτής της περίεργης χώρας.
Αρχικά, μου έκανε εντύπωση μια κοπέλα, που θα μπορούσες κάλλιστα να την φωνάξεις «Άνοιξη» και να περιμένεις να γυρίσει και να σου πει «ορίστε». Παρ’ όλα αυτά τη φώναζαν Μάριαν. Ήταν στολισμένη με υπέροχα ανθάκια, μοίραζε στον κόσμο λουλούδια, δίχρωμα βραχιολάκια (που θύμιζαν το Μάρτη που φορούσαμε παιδιά), τα χελιδόνια είχαν αράξει στο καλάθι της (σαν να μη φοβόταν τίποτα, πρώτη φορά τα έβλεπα τόσο άνετα με τους ανθρώπους) και μια πεταλούδα στόλιζε το αέρινο φόρεμά της, μοιάζοντας (και ξεπερνώντας κατά πολύ) στην πιο ακριβή και στολισμένη με πολύτιμους λίθους καρφίτσα που έχουν δει τα μάτια μου. Ήταν σαν νεράιδα. Μου χαμογέλασε και συνέχισε.
Κατά έναν περίεργο τρόπο, ένιωθα κι εγώ πιο ανάλαφρη και σαν να πήγαινα γρηγορότερα.
Λίγο πιο κάτω, ήταν μια γυναίκα. Στεκόταν ήρεμη, αγέρωχη, δυνατή κι αδύναμη συνάμα και μιλούσε στον κόσμο. Καθώς πλησιάζαμε άρχισα να την ακούω. Μιλούσε για την αγάπη, για τον έρωτα, για τον πόνο…
Όλοι την άκουγαν σα μαγεμένοι. Ποιος δεν έχει αγαπήσει; δεν έχει ερωτευθεί; δεν έχει πονέσει τόσο;
Μαγεύτηκα κι εγώ προς στιγμήν κι αφέθηκα να την ακούω.
- Πως τη λένε; ρώτησα τη διπλανή μου.
- Όλγα, αλλά όλοι τη φωνάζουν Ladybird.
- Της πάει νομίζω…


- …Κι εγώ νομίζω ότι δεν έχω καθυστερήσει πιο πολύ σε συνάντηση. κι αυτό εξαιτίας σου. Τι θα γίνει; Θα φτάσουμε καμιά φορά στον προορισμό μας;
- Συγνώμη. Αλλά είναι όλα τόσο … τόσο… Πώς να το πω; Καινούργια; Υπέροχα; Μαγικά; Θέλω να δω τα πάντα!
- Κι εγώ θέλω να δω έναν γιατρό και σύντομα, γιατί έχεις φτάσει το νευρικό μου σύστημα σε πρωτόγνωρα επίπεδα! ΠΡΟΧΩΡΑ!
- Εντάξει. μόνο πες μου γι’ αυτούς εκεί. Την κοπέλα με τη νεραϊδόσκονη στα χέρια και το παλικάρι που λάμπουν τα μάτια του τόσο δυνατά.
- Έστω. Αλλά αυτή θα είναι η τελευταία στάση. Μετά ντογρού στην πολυχρονεμένη.
- Το υπόσχομαι.
- Εντάξει. Η κοπέλα έχει μαγικές ικανότητες. Μεταμορφώνει τα πάντα σε έργα τέχνης και σε παιχνίδια. Τα παιδιά την ψάχνουν κάθε μέρα και μόλις την βρουν την ακολουθούν όπου κι αν πάει. Μαγεύονται απ’ τη γλύκα της, τη νιώθουν σαν δεύτερη μάνα τους. Γι’ αυτό και όλα μα όλα τη φωνάζουν μαμά. Μαμά Βίκυ, συγκεκριμένα.
- Και το παλικάρι;
- Αυτός είναι ο Σκρουτζάκος ο jkok.
- Και τι; Για χρήμα μιλάει, γι’ αυτό και το «Σκρουτζ»;
- Ναι.
- Δεν το πιστεύω. Με τέτοιο φωτεινό και καθαρό βλέμμα, πιο εύκολα θα πίστευα το αντίθετο.
- Και καλά κάνεις.
- Καλά, με κοροϊδεύεις;
- Σταμάτα να μιλάς συνέχεια. Άκου και θα καταλάβεις.
- «… ΤΟ ΧΡΗΜΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΠΑΝ ΣΤΗ ΖΩΗ ΜΑΣ ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΑΓΟΡΑΣΕΙ ΤΙΠΟΤΑ ΑΦΟΥ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ ΟΛΑ ΘΑ ΧΑΘΟΥΝ. ΑΛΛΩΣΤΕ Η ΥΓΕΙΑ ΚΑΙ Η ΕΥΤΥΧΙΑ ΔΕΝ ΑΓΟΡΑΖΟΝΤΑΙ.» έλεγε ο Σκρουτζάκος ο jkok, καθώς περνούσαμε από δίπλα του.
- Κατάλαβες τώρα;
- Ναι κατάλαβα και σ’ ευχαριστώ που με ανέχτηκες τόση ώρα. Και με τόση υπομονή (είπα να κάνω καμιά μαλαγανιά, γιατί το είχα παρατραβήξει και το καταλάβαινα. Άσε που το χρώμα του είχε πλέον όλες τις γνωστές αποχρώσεις του κόκκινου. Είχαν περάσει άλλωστε … δύο ώρες… ΔΥΟ ΩΡΕΣ!!! Κι εγώ να ήμουν θα με έσφαζα. Μπράβο υπομονή!). Άρχισα να τρέχω, μπας και σώσω την κατάσταση… λέμε τώρα.
- Εντάξει. εντάξει σταμάτα! Φτάσαμε!
- Ουφ! Κι αυτό καλό είναι τώρα;
- Για μένα ναι, για σένα θα δείξει.
- Γιατί το λες αυτό; Θα πάθω τίποτα;
- Δεν ξέρω. Εγώ έπρεπε να σε φέρω εδώ. Δύο ώρες πριν βέβαια, αλλά τέλος πάντων σε έφερα. Αποστολή εξετελέσθη. Άντε γεια σου τώρα.
- Που πας; Θα με αφήσεις μόνη μου; Τώρα;
- …,~ Καλά, θα σε συνοδεύσω…
- Είσαι πολύ καλός.
- Τιδέν μη λες, κι όποιος κατάλαβε κατάλαβε.

Φτάνουμε, λοιπόν, σε μια τεράστια αίθουσα, χωρίς πολλά πολλά. Ούτε χρυσάφια, ούτε διαμάντια, ούτε στολίσματα, τίποτα. Τόσο λιτό, που νόμισα πως κάποιος θα έβγαινε μπροστά μας, να μας πει: εδώ σκέφτομαι να κάνω την κουζίνα και πίσω δεξιά το σαλόνι…
Όντως, κάποιος πετάχτηκε μπροστά μας, μα αυτός φαινόταν πιο τρομαγμένος από μας:
- Επιτέλους ήρθατε! Καιρός ήταν! Η ξανθιά έχει τα νεύρα της. Της … Μαγδαληνής έγινε σήμερα… Κέρδισαν λέει οι γαύροι και κάποιος της την είπε… Μέγα λάθος! Ποιος είδε τη Μαγδαληνή και δεν τη φοβήθηκε! Βρε Φοίβη μου, βρε καλή μου, βρε χρυσή μου…
Δεν πιάνουν αυτά σε τέτοιο πλάσμα. Άστραψε και βρόντηξε! Δε χρειάζεται να συνεχίσω… Τα σχόλια είναι περιττά… Παρεμπιπτόντως, είδα τον καιρό καλό και είπα κι εγώ να πάω μια βόλτα… Πάτε εσείς μέσα, πάτε…

(Απ’ ότι μου είπε ο «κηδεμόνας» μου, αυτός ήταν ο κυβερνήτης. Θάμαξα με την άνεση κι απ’ τις δυο πλευρές, αλλά μου είπε ότι γνωριζόντουσαν καλά. Η σχέση τους ήταν του στυλ: μαζί δεν κάνουμε και χώρια δεν μπορούμε, οπότε όποτε συναντιόντουσαν, μιλούσαν και «πειραζόντουσαν» σαν φιλαράκια.)

Κι εκεί που σκεφτόμουν πως το κάνει ο Κόπερφιλντ και εξαφανίζεται έτσι…επεισοδιακά κι επιβράδυνα όοοοοοοσο μπορούσα … κάτι με τύφλωσε…!

Όταν πια τα μάτια μου άρχισαν να ξαναβλέπουν, την είδα. Δεν μπορούσα να αποφασίσω τι ήταν αυτό που με τύφλωσε με τέτοια λάμψη: το πλατινέ μαλλί ή οι σπίθες που διαπερνούσαν το βλέμμα της;
- Καλώς τα πουλάκια μου!
- Καλώς σας βρήκαμε αρχόντισσα… (είπα μπας και συμμαζέψω τ’ ασυμμάζευτά μου, με τόση καθυστέρηση από μέρους μου και τόση τσατίλα από κείνην…)
- Άσε τα κουλά και τις υποκλίσεις κι έλα εδώ να τελειώνουμε! Εδώ δεν είναι Ελλάδα, εδώ είναι Κυβερνουσαλήμ! Αν και έτσι που πάνε τα πράγματα, σε λίγο όλη η Ελλάδα θα μου κουβαληθεί με τα προικιά της εδώ! Είναι κι αυτός ο δημοσιογράφος που μου έχει σπάσει τα νεύρα: Παρέμβαση στην Παρέμβαση, μη δει ένα στραβό, αμέσως να σας το πετάξει στα μούτρα! Δεν το κλείνει το «στοματάκι» του, όλα στη φόρα. Τι να κάνει κι ο κόσμος, διαβάζει για το χαμό και τρελαίνεται. Που πας ρε Καραμήτροοοοοοο… Τα κοινόχρηστα είναι ο μισός μισθός και οι λογαριασμοί άλλος ένας, ήρθανε κι οι απολύσεις κι έδεσαν…
Σιτ χάι εντ γουότς…
Μάθανε για την Κυβερνουσαλήμ και κάθε μέρα μου ξεφυτρώνουνε πέντε-έξι.
Δε με χαλάει, αλλά όχι να μου την κάνετε … Ελλάδα.
- Δίκιο έχεις, αλλά εγώ δεν κατάλαβα πως ήρθα.
- Μην ανησυχείς, ξέρω εγώ πως ήρθες.
Δε μου λες, πως είμαστε τον τελευταίο καιρό;
- Είμαι λίγο πεσμένη είν’ η αλήθεια…
- Μάλιστα. Να πάρεις tonotil.
- Παίρνω
- Να πάρεις διπλή δόση τότε
- Δε νομίζω να μου κάνουν τίποτα. Από μέσα μου έρχεται.
- Δυστυχώς, το ξέρω. Γι’ αυτό ήρθες εδώ. Εγώ σ’ έφερα. Ήθελα να την δεις κι αλλιώς. Πως αισθάνεσαι τώρα;
- Άλλαξε κάπως η διάθεσή μου, αλλά έχω ακόμα δρόμο.
- Κι εθνική οδό μη σου πω. Αλλά να ξέρεις, είσαι καλά γι’ αυτό και θα επανέλθεις. Γιατί ό,τι κι αν περνάς, πάντα θα υπάρχουν και χειρότερα. Γι’ αυτό ξύπνα. Ξύπνα, ξύπνααααααααααααααααααααααα

Αμάν! Τι όνειρο ήταν αυτό; Πόση ώρα κοιμάμαι;
Βρε μπας και ήμουν ξύπνια;


Εσείς τι λέτε;
Για να σας δω να κάνετε την δική σας ιστορία με τους bloggers που διαλέξατε.
Σαν να επανέρχομαι μου φαίνεται…




5.3.09

Ξυπνάω, κοιμάμαι, κάνω δουλειές, παίζω, μιλάω με φίλους στο τηλέφωνο, γελάω με διάφορα, με μένα...
Ζω
Κι απ' την άλλη, είναι στιγμές (μακράς διαρκείας τον τελευταίο καιρό) που πέφτω, πέφτω, πέφτω...
Ντρέπομαι και που το λέω κι ακόμα περισσότερο ντρέπομαι που το νιώθω, αλλά τελικά νομίζω πως το "φορτίο" μου, δεν έχει ξεκολλήσει από πάνω μου, αλλά συνεχίζει να με βαραίνει.
Όλοι είμαστε γεροί και δυνατοί δόξα το Θεό
Πρέπει να ζω την κάθε μέρα.
Κάθε μέρα είναι γιορτή
Και είναι
Και το ξέρω
Και το λέω
Και το πιστεύω

Γιατί όμως κάποιες μέρες χάνομαι αλλού;
Γιατί τα δάκρυα είναι ανεξέλεγκτα και ο πόνος κι -ακόμα χειρότερα- ο φόβος είναι τόσο δυνατοί αυτές τις περίεργες μέρες;
Δεν γίνεται να μην ξανάρθουν τέτοιες μέρες;
Δεν είμαι εγώ αυτές τις μέρες.
Είναι κάποια άλλη που μου μοιάζει και που δεν ξέρω αν τη συμπαθώ καν
ούτε τη λυπάμαι, ούτε τη συμπονώ...
Μόνο θυμό και εκνευρισμό μου προκαλεί αυτή η αδυναμία

Γι' αυτό δε γράφω

Γιατί απλά λείπω

Μη με παρεξηγήσετε
Θα βρω τη δύναμη και θα επιστρέψω
Πάντως, όποτε μπορώ, μπαίνω και σας βλέπω και θέλω να είστε όλοι σας καλά

Να θυμάμαι πάντα ...

Να θυμάμαι πάντα ...

Να θυμάμαι όμως...

... κι όλους εκείνους τους γιατρούς
που τιμούν τον όρκο τους...
που δικαιώνουν τη λέξη ΑΝΘΡΩΠΟΣ...
που παλεύουν μαζί με μας για μας χωρίς να περιμένουν οικονομικά ανταλλάγματα που κρύβονται σ' ένα φακελλάκι...
Υπάρχουν κι αυτοί...
Το ξέρω γιατί τους βρήκα πλάι μου όταν πάλευα με το θεριό...
Και τους ευχαριστώ