το 2010
Φίλοι μου σας ευχαριστώ που δεν σταματήσατε να με σκέφτεστε και να με επισκέπτεστε.
Οι λόγοι που χάθηκα, ήταν κάτι μικροαδιαθεσίες των παιδιών μέσα στις γιορτές, το δικό μου παροδικο "σπορ" της δισκοκήλης που με κάνει ... αργοκίνητο καράβι, αλλά και η σειρά εξετάσεων που έπρεπε να κάνουμε για να πάμε στην Αθήνα, για το τακτικό μας ραντεβού για τον μικρό μου γιο.
Δόξα το θεό, τα αποτελέσματα είναι σταθερά φυσιολογικά κι εμείς ευτυχισμένοι κάθε φορά που γυρνάμε.
Πέραν τούτου, περάσαμε ένα πολύ έντονο τριήμερο...
Φτάσαμε στην Αθήνα την τρίτη το απόγευμα και αφού τακτοποιήσαμε τα τσαμασίρια μας, πήγαμε σε αγαπημένους φίλους να τους δούμε και να τους πάμε και κανένα καλούδι
(πού είσαι Παναγιώτη, δούλεψε κουτί του Νεντίμ, που πήγε καπνός... και που να βλεπες με τι αγάπη τα τιμήσαμε ΑΠΑΝΤΕΣ...)
Γυρνωντας, παρκάραμε σε σχετικά κεντρικό δρόμο, καθώς η γειτονιά μας κάθε Τετάρτη έχει λαϊκή.
Αφήσαμε όμως μέσα στο αμάξι (αφού δεν χωρούσαν πουθενά αλλού) μια σακούλα από το Jumbo με παιχνίδια που πήραμε για να πάμε στα παιδάκια που συνεχίζουν τον αγώνα τους στο νοσοκομείο.
Την επομένη, φορτωμένοι ως συνήθως... (έχει γίνει δεύτερη φύση μας...) φτάσαμε στο αυτοκίνητο, όπου ανακαλύψαμε ότι μας είχαν σπάσει το τζάμι της πίσω πόρτας και είχαν πάρει τη σακούλα με τα παιχνίδια (ΜΟΝΟ για καλή μας τύχη, αφού θα μπορούσαν κάλλιστα να πάρουν όλο το αμάξι...)
Έγγραφα του αυτοκινήτου, μια ταυτότητα, ένα σακουλάκι γεμάτο ψιλά για τα διόδια, cd player... όλα ανέπαφα...
Αδειάσαμε τα σπασμένα και ξεκινήσαμε για το Παίδων.
ΕΚΕΙ ΑΠΟΖΗΜΙΩΘΗΚΑΜΕ ΚΑΙ ΜΕ ΤΟ ΠΑΡΑΠΑΝΩ, γιατί εκτός από τα δικά μας νέα που συνεχίζουν να είναι κάθε φορά καλά, συναντήσαμε πολλά αγαπημένα μας πρόσωπα για το δικό τους ραντεβού, που κι αυτά πηγαίνουν καλά. Η χαρά μας θα ήταν τεράστια, αν δεν τη σκίαζε το γεγονός ότι το τμήμα ήταν κυριολεκτικά γεμάτο με νεα παιδάκια...
Η Παναγιά να είναι μαζί τους και να παν σύντομα γερά και δυνατά στα σπίτια τους!
Φεύγοντας, ο άντρας μου είχε ήδη κάνει μια εξαιρετική πατέντα στο σπασμένο παράθυρο, η οποία περιελάμβανε χαρτόνι, πλαστκό, μια ξεχασμένη ηλιοπροστασία και ... ατελείωτα μέτρα μονωτικής ταινίας... την οποίαν αργότερα επένδυσε και από την μέσα πλευρά και με άλλα υλικά...
Και μην τολμήσει να γελάσει κανείς, γιατί σας ενημερώνω μας έβγαλε ασπροπρόσωπους, σ' ένα -πραγματικά- δύσκολο ταξίδι.
(κάναμε και τις απόπειρές μας σε "παρμπριζάδες", αλλά όλοι μιλούσαν για την επομένη ... κι εμείς... ούτε να τ' ακούσουμε...)
Όποιος λοιπόν είδε κάποια στιγμή δίπλα του ... ένα μοβ αυτοκίνητο μπαταρισμένο με μονωτική ταινία ... ΕΜΕΙΣ ΕΊΜΑΣΤΕ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Αφού ξεκουραστήκαμε , σηκωθήκαμε αξημέρωτα για να ξεκινήσουμε για Κομοτηνή όσο το δυνατόν νωρίτερα, αφού η παράκαμψη των Τεμπών, μας "κόστισε" γύρω στη μιάμιση ώρα όταν πηγαίναμε Αθήνα και με καλό καιρό μάλιστα!
Πόσο μάλλον τώρα που η βρόχα έπεφτε ...
Εσύ είσαι που είπες ότι θα ξεκινήσεις νωρίς;
Χάσε ένα κλειδί τώρα ... για να μάθεις...
Ευτυχώς το κλειδί του αυτοκινήτου ...ευρέθη μετά μιάμιση ώρα, οπότε και ξεκινήσαμε.
Η βροχή μας συντρόφευε σε όλη τη διαδρομή μέχρι την Κατερίνη... (και δεν είναι κι η καλύτερη παρέα για ταξίδι...)
Η δε παράκαμψη ... αλησμόνητη...
Το ΠΑΡΑΘΥΡΟ όμως ΣΩΤΗΡΙΟ!!!
Και να ξέρω (απ' τα τηλεφωνήματα) ότι στην Κομοτηνή ο ήλιος λάμπει χωρίς ούτε ένα σύννεφο συντροφιά...
Ήμουν τόσο χαρούμενη όμως με τα αποτελέσματα, που ειλικρινά σας μιλάω δεν κατάφερε να με πτοήσει τίποτα.
Ίσως λίγο η έλλειψη βενζινάδικου στην Εγνατία, αλλά ευτυχώς χωρίς λόγο, αφού τελικά δεν μας χρειάστηκε...
Τέλος καλό, όλα καλά.
Είμαστε πάλι σπίτι μας, γεροί, δυνατοι και τέσσερις.
Περνώντας στο τώρα
θέλω να σας ξαναευχαριστήσω απο καρδιάς
που αν και χάθηκα
δεν χαθήκατε ούτε στιγμή από δίπλα μου.
Επίσης να ευχαριστήσω και τις φίλες μου
που μου χάρισαν αυτό το υπέροχο βραβείο
Υπάρχουν κάποιες οδηγίες
που γράφουν τόσο η ΕΛΕΝΑ , όσο και η ΓΑΣΤΕΡΟΠΛΗΞ στα blog τους, ωστόσο θα ζητήσω την επιείκιά σας, να μου επιτρέψετε να συνεχίσω τη διαδρομή αυτού του βραβείου με έναν μόνο αποδέκτη
την Λυγερή Βασιλείου
...στον πηγαιμό για την Ιθάκη...
ευχαριστώ απο καρδιάς
