Σας έλειψα;

Γεια σας φίλοι μου!
Χάθηκα για λίγο, λόγω υποχρεώσεων και αν και πάλι είναι περιορισμένος ο χρόνος μου, δεν άντεξα
1ον να σας διαβάσω για να μάθω τα νέα σας &
2ον να σχολιάσω κάτι, γιατί θα σκάσω...

Γιουροβίζιον - Κορυδαλλός σημειώσατε ... 1
Γιατί;
Το σόου που πρόσφατα πραγματοποιήθηκε κόστισε περίπου 1.500.000 €. Σε περίπτωση δε, που κερδίσουμε... ΄μαύρα τα γραμμένα μας, γιατί αυτό το ποσό δεν θα φτάσει ούτε για ζήτω!

Ταυτόχρονα στις φυλακές (κι αναφέρω αυτές λόγω επικαιρότητας) λείπουν κάμερες, αλεξίσφαιρα γιλέκα, προσωπικό...
ΜΟΝΟ ΠΟΥ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΛΕΦΤΑ!

Υπάρχουν πολυάριθμες επιλογές -δυστυχώς- για να μπουν απέναντι στη Γιουροβίζιον κατ' αυτόν τον τρόπο, μόνο που και αυτές θα ηττηθούν .

Τελικά, κάτι από αρχαία Ρώμη μου θυμίζει αυτό...
ΑΡΤΟΣ ΚΑΙ ΘΕΑΜΑΤΑ!

Τον Νέρωνα δεν βλέπω ... κι ανησυχώ...

Μια πλάκα πήγα να σας κάνω ...

... και εσείς με τρελάνατε στο δούλεμα...
Καλά, καλά το παραδέχομαι...
Δεν είμαι εγώ...
(Αν και πολύ θα το 'θελα)
Δεν πειράζει όμως: εγώ το βρήκα, εγώ και σας το αφιερώνω...


Κάτι έκανα κι εγώ τελικά...
Ευχαριστώ, ευχαριστώ...
(μην περιμένετε και υπόκλιση με τέτοια συμπεριφορά...)

Καλλιτεχνικές ανησυχίες...

Είμαι κι εγώ καλλιτέχνης...
Έτσι για να "σκάσουν" οι χρυσοχέρες οι blogοφίλες μου!!!
Σας παρουσιάζω την περσινή μου ενασχόληση ...
Μην μπερδευτείτε ! Το ILANA ...κάτι, είναι το καλλιτεχνικό μου...

Ευχαριστώ, Ευχαριστώ (υπόκλιση...)

Το πρώτο χιόνι ...

Μας είπαν να το περιμένουμε...

Άντε να το δούμε κι εμείς! Αν και δεν αντέχει πολύ, βιάζεται να μεταμορφωθεί σε πάγο...

Το γεμίζουμε το νοσοκομείο με το χιόνι...

(οι γιαγιάδες μου πήγαιναν εναλλάξ για ένα διάστημα...)

Πάντως, δεν μας το στρώνει.

Σε άλλες περιοχές όμως, τα πράγματα είναι εντελώς διαφορετικά....

Κι οι εποχές θα μου πείτε...

Οι ληστές ... δραπέτευσαν ...

αλλά η αναφορά της αστυνομίας ... παραστατικότατη!

Κι επειδή η προηγούμενη ανάρτηση άρεσε ...

ας πάρουμε μια αντίστοιχη γεύση από ... γραφειοκρατία (ανεξαρτήτως αποτελέσματος!)

(Τέλη, σ' ευχαριστώ για τον εφοδιασμό...)

Καρνάβαλου ... συνέχεια ...

Η εξουσία ... προκαλεί σοβαρές επιπτώσεις στους ...χρήστες της...

Κι αυτό ... ειναι ... διαχρονικό...

Κάντε κλικ πάνω στη φωτο και διαβάστε το έως και το τελευταίο ... άρθρο...

Αξίζει ....

Το 1883, ο αστυνόμος της Δημητσάνας, δείνει εντολές για την προετοιμασία της εορτής του Αη Νικόλα στο χωριό.

Το κείμενο βρίσκεται σε βιβλίο στη βιβλιοθήκη της Δημητσάνας!

Κι άλλοι ... "μασκαράδες" με μάσκες ανθρώπων...

Και μια και έκανα αναφορά σε "καρναβάλια" που στην καθημερινή τους ζωή φοράνε μάσκες ανθρώπων για να ξεγελούνε και δυστυχώς τα καταφέρνουν, διαβάστε κι αυτό:
"...από την 1/1/2007 έως την 30/6/2008 το «Χαμόγελο του Παιδιού» δέχθηκε 965 καταγγελίες σοβαρής κακοποίησης που αφορούσαν 1.984 παιδιά. Δεν κατέστη όμως δυνατό να βοηθηθούν όλα, αφού οι 9 ξενώνες του είναι πλήρεις με αποτέλεσμα να μείνουν «στον δρόμο» 841 παιδιά- θύματα..."
Κι αυτό είναι "μια" κορυφή του παγόβουνου...
Διαβάστε το πλήρες κείμενο στη Λυγερή του Πηγαιμού:http://ligery.pblogs.gr/2009/02/ston-dromo-841-paidia-thymata.html

Με λίγα λόγια ...

Αυτό αφορά όλους αυτούς που είναι μασκαρεμένοι όλο τον χρόνο, με πολύ "ακριβές" στολές: αρμοδίων, υπουργών, διευθυντάδων...

Το χειρότερο είναι ότι είναι πολύ αληθοφανείς οι μάσκες τους και δυστυχώς μπερδευόμαστε συνέχεια και τους περνάμε για ... ανθρώπους ...

Η παραδοσιακή Αποκριά στα … καλύτερά της

Ένα από τα καλύτερα δώρα που μας είχαν κάνει φίλοι, πριν από χρόνια, ήταν το cd της Δόμνας Σαμίου με τα «ΑΠΟΚΡΙΑΤΙΚΑ».
Καταπληκτική δουλειά, από μια γυναίκα που έχει αφιερώσει τη ζωή της στην διατήρηση της παράδοσής μας, σε όλες της τις στιγμές. Στο cd τραγουδούσαν παππούδες και γιαγιάδες, καθισμένοι γύρω από τη φωτιά, γελώντας και απολαμβάνοντας το τραγούδι, την παρέα και τα πειράγματα, χωρίς να δώσουν ούτε για μια στιγμή, την όποια αίσθηση απαγορευμένου ή πρόστυχου (για κάποιους σοβαροφανείς…)
Αξίζει να το απολαύσει κανείς, γιατί αποδεικνύουν τόσο μέσα από τα λόγια, όσο και από την ηλικία και τη ζωή τους, ότι κάτι τέτοιο γίνεται πρόστυχο, μόνο αν αποφασίσεις να το δεις έτσι…
Να σημειωθεί ότι για το cd και την παράστασή της, η Δόμνα Σαμίου έχει δικαιωθεί ΚΑΙ ΑΠΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ (όπου μετά από μήνυση που της έκαναν, το αρμόδιο Δικαστήριο αποφάνθηκε ότι όλα αυτά αποτελούν γνήσια ελληνική παράδοση!)

ΚΑΛΗ ΑΠΟΚΡΙΑ

Άντε και καλό χειμώνα…

Εδώ στα … βόρεια προάστια, οι εποχές είναι πιο … αριστοκρατικές.
Ο δικός μας χειμώνας τώρα άρχισε να πλησιάζει. Από χθες το κρύο άρχισε να τσούζει και σήμερα συνεχίζει…
Κατά κανόνα, ο χειμώνας ο δύσκολος, εδώ είναι τον Φλεβάρη και το Μάρτη κι ίσως αρπάξει κι από Απρίλη (χαλαρά…)
Μέχρι τώρα μπορεί να είχαμε βροχές (για ΤΗΝ υγρασία δεν μιλάω, αυτή είναι μόνιμη), αλλά κρύο κρύο δεν είχαμε.
Οψόμεθα…
Σχετικά με τις κυκλοφορίες της εποχής, κυκλοφορεί γαστρεντερίτιδα που θερίζει μικρούς και μεγάλους.
Επίσης μου είπανε ότι υπήρξαν περιπτώσεις ανεμοβλογιάς σε κάποιους παιδικούς της περιοχής.

(Καλή μας καραντίνα λοιπόν…)

Για την πίστη...

Με αφορμή τέσσερα «ερεθίσματα» της σημερινής ημέρας, αποφάσισα να γράψω ένα κείμενο για την «αναισθησία» μου και πόσο χρήσιμη μου φάνηκε…
Συγκεκριμένα:
- Το παρόν που μας έδωσε ο μικρός ήρωας της παρέας
- Την στεναχώρια της Αχτίδας για τον εγγονό της που μπήκε στο νοσοκομείο
- Την ποιητική συλλογή ενός παιδιού από την Κομοτηνή που μόνο ειδικές ικανότητες έχει και
- Μια εκπομπή στην ΕΤ3 για τον Πατέρα Παΐσιο
με οδήγησαν σε σκέψεις, που με τη σειρά τους με παρέδωσαν σε αναμνήσεις…
(και σχόλια για την όποια λειτουργία του εγκεφάλου μου, δεν δέχομαι…)

Μία από τις χειρότερες στιγμές που ζήσαμε με τον άντρα μου, ήταν στη Θεσσαλονίκη.
Εκεί μας έστειλαν από το νοσοκομείο της Αλεξανδρούπολης, λέγοντάς μας ότι μπορεί η κατάσταση να είναι πάρα πολύ σοβαρή και με όχι ιδιαίτερα πολλές ελπίδες –ευγενικός τρόπος για να πεις ελάχιστες-, αλλά το λέμφωμά μας είχε ένα τρωτό σημείο: δεν άντεχε την χημειοθεραπεία. Αυτό θα εκμεταλλευόμασταν, αρκεί να μην είχε προλάβει να «στείλει», καθώς η περιοχή που είχε τον όγκο ο μικρός, ήταν η κοιλιακή (συγκεκριμένα στο έντερο), γεγονός που δυσκόλευε τα πράγματα για μας και αντιστρόφως … ανάλογα … τα διευκόλυνε για το «θεριό».
Στην συμπρωτεύουσα λοιπόν, όπου το ραντεβού πραγματοποιήθηκε 3 μέρες μετά την ανακοίνωση της νόσου, συναντήσαμε έναν γιατρό, ο οποίος (για να μην τα πολυλογώ και ανεβάζω πίεση), μόνο με τα αποτελέσματα της ιστολογικής (όπου μας έλεγε τι είχε ΑΦΑΙΡΕΘΕΙ από το παιδί) και χωρίς καμία άλλη εξέταση που να δείχνει την κατάστασή του μετεγχειρητικά, μας ενημέρωσε, πως λόγω της επιθετικότητας της νόσου, σε συνδυασμό με την περιοχή που παρουσιάστηκε ο όγκος, θα έπρεπε να θεωρήσουμε ότι το παιδί έχει «γεμίσει», οι θεραπείες θα κρατήσουν 5 μήνες και μακάρι να αντέξει και το παιδί τόσο, γιατί η θεραπεία είναι ιδιαιτέρως επιθετική, οπότε το παιδί μπορεί να μην ανταπεξέλθει στις θεραπείες και στα φάρμακα. Σε περίπτωση όμως που τα καταφέρει, έχει πολλές πιθανότητες να αποκτήσει κάποια μόνιμη βλάβη … κάπου…
Όταν δε, ρώτησα αν υπάρχει ελπίδα να τα καταφέρει να βγει νικητής απ’ αυτό, μου είπε: ο Θεός είναι μεγάλος!
Αυτό το ήξερα και το ξέρω, απλά έκανα κάποιες ώρες να συνειδητοποιήσω πόσο «μικρός» ήταν ο γιατρός αυτός.
Εκείνη τη μέρα, που ακροβατούσα (έχοντας χάσει -προς στιγμήν- την πίστη μου στους ανθρώπους, στο Θεό, σε όλα…) ανάμεσα στο να αφήσω το παιδί μου να σβήσει ήσυχα, ή να γυρίσω την επομένη στο νοσοκομείο για την εισαγωγή, προκειμένου να του τοποθετήσουν το χίκμαν, μίλησα στο τηλέφωνο με τους ανθρώπους μου.
Αυτή που φοβόμουν πολύ, ήταν η μάνα μου. Έτρεμα μην πάθει τίποτα, αλλά η ανάγκη μου να της μιλήσω νίκησε. Άρχισα να ξαναβρίσκω την πίστη μου, όταν η μάνα μου, που αγχώνεται και λιώνει με το παραμικρό, κάνοντάς το να μοιάζει βουνό, ήταν ήρεμη (μάλλον ακουγόταν), δεν έκλαιγε και μου έλεγε πόσο σίγουρη ήταν ότι όλα θα πάνε καλά. Η δε κολλητή μου, με βοήθησε ακόμα περισσότερο, όταν άρχισε να μου ρίχνει τα σχετικά μπινελίκια, προτρέποντάς με να δω το παιδί μου. Και όντως, εκείνος έπαιζε, μιλούσε συνέχεια –όπως πάντα-, ζητούσε συνέχεια να φάει και δεν έχανε ευκαιρία να γελάσει.
Ποιος ήταν αυτός ο γιατρός που θα έσβηνε την πίστη μου τόσο εύκολα;
Και ποια ήμουν εγώ για να μην πιστέψω στη ζωντάνια και στο γέλιο του παιδιού μου, που δεν αφήνει περιθώρια να μην γίνει αυτό που θέλει;
Μαζέψαμε τα κομμάτια μας εγώ κι ο άντρας μου κι έχοντας πάρει απόφαση, πως μόνο εκεί που η πίστη μας θα μεγαλώσει και ότι θα βρούμε ανθρώπους που θα πούμε: ΑΦΗΝΩ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΣΟΥ και θα το νιώθουμε, και φυσικά με αρχηγό της αποστολής τον 4,5 χρονών γιο μας ξεκινήσαμε για την Αθήνα.
Έτσι στα τυφλά.
Χωρίς πρόγραμμα, χωρίς ραντεβού.
Αλλά με κάτι πολύτιμο: συγγενείς και φίλους, έτοιμους να μας βοηθήσουν.
Σ’ όλο το δρόμο τραγουδούσα και χαμογελούσα. Για πρώτη φορά, μετά από καιρό, ΔΕ ΦΟΒΟΜΟΥΝ. Αυτή η υπέροχη και ανακουφιστική γαλήνη, ήταν κάτι πρωτόγνωρο για μένα. Σαν τη μάνα μου κι εγώ, πάντα κάτι έβρισκα για ν’ ανησυχώ. Και τώρα… απλά γαλήνη…
Και στην Αθήνα μια χαρά φτάσαμε, και κρεβάτια στρωμένα να μας περιμένουν βρήκαμε και ο Θεός δε μας άφησε ούτε μια στιγμή.
Την επομένη το πρωί, πήγαμε στο νοσοκομείο και μας έκαναν κατευθείαν εισαγωγή. Άνθρωποι χαμογελαστοί και πρόσχαροι μας βοήθησαν, μας κατατόπισαν, μας τακτοποίησαν.
Κι όταν δώσαμε τα χαρτιά μας (το εξής ένα: αποτέλεσμα της ιστολογικής) στους εκεί γιατρούς, μας ενημέρωσαν πως όντως το παιδί μας αντιμετώπιζε μια πολύ σοβαρή και επιθετική ασθένεια, που όμως δεν ξέρουμε την έκτασή της και τι έχει απομείνει στο παιδί μετά την επέμβαση, αν δεν κάνουμε τις απαραίτητες εξετάσεις για τις οποίες χρειαζόταν 10 ημέρες, προκειμένου να έχουμε σαφή εικόνα. Και μέχρι τότε θα έπρεπε να περιμένουμε. Ούτε καν η αναμονή αυτή με πτόησε, γιατί ένιωθα πια καλά, ήξερα ότι όλα θα πάνε καλά, ένιωθα εμπιστοσύνη. Κι όλα αυτά τα μετέδιδα στο παιδί μου.
Κι οι μέρες πέρασαν και τα αποτελέσματα βγήκαν κι η πίστη μου τονώθηκε κι άλλο. Στην Αλεξανδρούπολη είχαν κάνει εξαιρετική δουλειά, είχαν καθαρίσει επιμελώς την περιοχή και το παιδί φαινόταν καθαρό. Ωστόσο, ο βαθμός επικινδυνότητας ήταν μεγάλος (λόγω της θέσης) και επιβάλλονταν θεραπείες 3ου-4ου σταδίου.
Ξεκίνησε η προφάση, ξεκίνησε σιγά σιγά κι η «αναισθησία» μου. (Εξαιρουμένης της πρώτης εβδομάδας που όλοι είμαστε σαν τα ψάρια έξω απ’ το νερό).
Γενικώς έχω μια ευκολία να τα βρίσκω με τα παιδιά, παρά με τους μεγάλους. Έβλεπα το γιο μου χαμογελαστό να παίζει, κι ας είχε την προέκτασή του σε σωληνάκια και ορούς, αυτός έπαιζε και γελούσε. Κανείς δεν είχε το δικαίωμα να του το στερήσει αυτό και κυρίως όχι εγώ.
Μόλις ενσωματώθηκε αυτό στον σκληρό του εγκέφαλού μου (που είναι παλιό μοντέλο και δεν έχει καλές ταχύτητες βεβαίως, βεβαίως…) έγινα η μαμά-ουράνιο τόξο και η …τρρρελή χαρά!... Ποιος θα μου έλεγε για χρωματικούς συνδυασμούς και σοβαρή εμφάνιση και συμπεριφορά 36χρονης…
Τι να μου πούνε…
Τα παιδιά ήξεραν ότι ήμουν στο νοσοκομείο, γιατί ένα πολύχρωμο πράγμα είχε περάσει από τον διάδρομο…
extreme καταστάσεις παλέτας Αχτίδα μου…
Τι αφηρημένη τέχνη και τι ο κλόουν της γειτονιάς…
C’ est moi που λεν κι οι Γάλλοι…

Δεν ήταν λίγες οι φορές που έπιανα άλλους γονείς να με κοιτάζουν περίεργα. Δεν πτοήθηκα, γιατί το γιαβρί μου ακόμα γελούσε, κι ας πονούσε πια κι ας μην μπορούσε να φάει κι ας μην μπορούσε να κάνει πολλά …
ΜΠΟΡΟΥΣΕ ΟΜΩΣ ΝΑ ΓΕΛΑΕΙ !!!
Κι εγώ το βοηθούσα και ήμουν περήφανη και χαρούμενη.
Οι γονείς που με στραβοκοίταξαν και με σχολίασαν, με τον καιρό έγιναν καλοί φίλοι, έγιναν βλέπετε κι αυτοί … αναίσθητοι σαν εμένα…
Όσο για τα παιδιά, η … καλύτερή μου, η οποία βέβαια εξελίχτηκε στην … καλύτερη των παιδιών, που έφτασαν σε σημείο να μην υπολογίζουν ώρα και πόνο, προκειμένου να μαζευτούν για να μου κάνουν ότι πλάκα τους κατέβαινε στο μυαλό (όχι σπάνια… «εγκληματικό») .

Η πίστη όλων μας, μας γύρισε στο σπίτι μας,
η «αναισθησία» μας, μας βοήθησε ν’ αντέξουμε μακριά απ’ αυτό…

Η πίστη μεταφράζεται σε πολλά: ηρεμία, γαλήνη, «αναισθησία», αγάπη, εμπιστοσύνη στους ανθρώπους… κι ένα σωρό ακόμα. Σίγουρα όμως δεν μεταφράζεται σε πανικό κι απαισιοδοξία.
Μην αφήσετε τίποτα απ’ αυτά να κερδίσει ούτε ένα λεπτό απ’ τις σκέψεις σας για το αύριο.
Η πίστη σου ΗΡΩΑ μου θα σε κάνει καλά, σ’ έχει ήδη κάνει νικητή, γι’ αυτό και σε χειροκρότησα και σε χειροκροτώ και δε θα σταματήσω γιατί γίνεσαι καλά από μόνη σου, τα φάρμακα απλά βοηθάνε.
Και συ ΑΧΤΙΔΑ μου, διώξε το γκρίζο, δε σου πάει και το ξέρεις. Σε κανέναν δε πάει. Εσύ άλλωστε και τα …χρώματα, γνωρίζεστε πολύ καλά. Για παίξε παιχνίδι, όπως ξέρεις εσύ. Εσύ διαλέγεις τα χρώματα, εσύ με αγάπη τα «κερνάς» στα μάτια των άλλων, στα μάτια της κόρης σου, στα μάτια του εγγονού σου.

Σχετικά με την εκπομπή που σας ανέφερα:
ένας μοναχός στο μοναστήρι της Αγίας Αικατερίνης Σινά, μιλούσε για τη σκέψη του πατέρα Παΐσιου να κάνει ένα κηπάκι με τοματιές. «Ο λογισμός του όμως, σοφός, νίκησε: είμαι εγώ παραπάνω από τους βεδουίνους που γυρνούν στην έρημο και ούτε φυτά έχουν ούτε τίποτα; Όχι. Έτσι λογίζεται η πίστη, να αφεθείς στα χέρια του Θεού, όπως τα πουλάκια του ουρανού, να είσαι στην έρημο και να ξέρεις πως ο Θεός δεν θα σε αφήσει. Γι’ αυτό λεν πως η πίστη ανθεί στην Έρημο…»

Η πίστη λοιπόν, τους βοηθάει όλους: κι αυτούς που στην πορεία της ζωής τους συνάντησαν ένα Γολγοθά, αλλά κι αυτούς που έτσι «φορτωμένοι» ήρθαν σ’ αυτόν τον κόσμο.
Ένα παιδί που η ζωή θέλησε να του στερήσει μα εκείνο με την πίστη και την αγάπη κατάφερε όχι μόνο να κερδίσει, αλλά και ν’ αποκτήσει πολλά περισσότερα από πολλούς άλλους, είναι και ο Ζήσης. Ένα παιδί που ξεκίνησε την πορεία του με «…μία δύσκολη εμπειρία ζωής και θέλησε να γράψει ότι αισθανόταν. Ότι του συνέβαινε και ότι ένιωθε το έγραφε…» όπως γράφει και στο οπισθόφυλλο του βιβλίου του.

Μ’ άρεσε η «εισαγωγή» που του έκαναν:
«… όταν μιλάει η ψυχή ενός ανθρώπου, είναι άσχετο με τη λογική του ικανότητα.
Ας μάθουμε επιτέλους να διαβάζουμε τι λένε οι ψυχές και όχι οι λογικές.»

Κι εγώ συμφωνώ και νομίζω πως είναι καιρός γιατρέ μου…

Το δώρο μου σήμερα είναι ένα ποίημα του Ζήση Ρουμπίδη, του νικητή, του ήρωα…

Αχ και να ‘χα
Η αγάπη σου ανήκει στην καρδιά μου.
Η φλόγα σου σιγοκαίει στο κορμί μου.
Στον ρυθμό της καρδιάς η αγάπη μου είναι σαν ροδοπέταλο.
Η αγάπη σου ανήκει στην καρδιά μου.
Αχ και να ‘χα εσένα στο όνειρο που βλέπω.
Αχ και να ‘χα την μορφή σου να σε κοιτάω να μου λες σ’ αγαπώ.
Έλα να σε κρατάω ο χρόνος μου τελειώνει.
Έλα θέλω ένα σου φιλί μόνο.
Έλα είναι ο αέρας που φυσάει.
Η φλόγα σου σιγοκαίει στο κορμί μου.
Θέλω να σε έχω σαν ροδοπέταλο.
Αχ να ‘χα την καρδιά σου.
Είσαι μέσα στην ψυχή μου.
Ζω την στιγμή κάθε στιγμής του έρωτά μας.
Αχ να ‘χα τη μορφή σου να σε κοιτάω.
Αχ να ‘χα εσένα, αχ να ‘χα.


Α! Να μην το ξεχάσω…
Στο σπίτι μας γυρίσαμε σε τρεισήμισι (περίπου) μήνες…
Και ο μικρούλης, ή για να ‘μαστε πιο σωστοί,

ο ΜΕΓΑΛΟΣ δεν έχει καμία βλάβη

(ούτε μόνιμη, ούτε προσωρινή)

ΠΟΥΘΕΝΑ.-

ΠΡΟΣΟΧΗ!!!

Το blog
διαβάζεται καλύτερα με internet explorer
και ΟΧΙ με mozilla

(Μάριαν, ευχαριστώ για την επισήμανση)

Ερωτήσεις χωρίς ... απαντήσεις...

- Μαμά, ποιος πέθανε;
- Ένας γείτονας της γιαγιάς…
- Και πότε θα ξεπεθάνει; (έτσι, χωρίς αποσιωπητικά, γιατί το εννοεί, όπως ακριβώς το λέει)
- Δε θα ξεπεθάνει παιδί μου. Έγινε άγγελος, κοντά στον Θεούλη.
- Έι μαμά… μπερδεύτηκες. Ο παππούς είναι άγγελος και δεν έχει πεθάνει. Μην λες χαζά. Αλήθεια, πότε θα γυρίσει ο παππούς; Τον λαχτάρησα!
- Δεν ξέρω αν θα γυρίσει…
- Μαμά, μη με θυμώνεις. Πρέπει να γυρίσει. Κι η γιαγιά τον περιμένει. Φοράει ακόμη το δαχτυλίδι της. Θα ‘ρθει. Αλλά πότε;
- …
- Θα είναι πάλι παππούς όταν θα έρθει; Ή θα είναι μωράκι και θα τον βάλει ο Θεός στην κοιλίτσα μιας μαμάς; (έχουμε προϊστορία με τους αγγέλους: όλοι ήμασταν αγγελούδια κι ύστερα μας έβαλε ο Θεός σε μια κοιλιά, για να γεννηθούμε παιδάκια πια…)
- Μάλλον μωράκι θα είναι αγάπη μου…
- Κι εγώ μαμά… πως θα τον γνωρίσω;
Κι η γιαγιά που τον περιμένει;
Και πως θα ξαναπαίξουμε άμα είναι τόσο μικρός;
- …
- Μαμά;
- Ορίστε.
- Αλήθεια, τον πεθύμησα πολύ.
- Κι εγώ αγάπη μου.
- Μαμά;
- Ναι.
- Δεν θέλω να γίνω άγγελος ακόμα.
………………………………………….

Για πολλά χρόνια, νόμιζα πως εκείνα τα ασταμάτητα «γιατί» (στα 3,5 – 4 χρόνια) που το καθένα τους, γεννούσε κι ένα καινούργιο, ήταν τα μόνα που μπορούσαν να με κάνουν να στερέψω σε απαντήσεις…
Για μια ακόμη φορά, είχα άγνοια…
Σήμερα το πρωί, ο γιος μου, με τσάκισε χωρίς να πει «γιατί», ούτε μία φορά.

Που βρίσκει κανείς τη δύναμη να μετατρέψει σε παρουσία την απουσία ενός αγαπημένου προσώπου;
Πως μπορώ να το κάνω για τα παιδιά μου, όταν κι εμένα ακόμα μου λείπει τόσο πολύ; Τόσο πολύ που πονάει. Πονάει και ψυχικά, αλλά και σωματικά.
Έτσι είναι ο αληθινός πόνος. Τον νιώθεις πάντα και στο σώμα. Αυτή η αίσθηση του καψίματος και του «τραβήγματος» των σωθικών σου… Τον ένιωσα σε όλο του το μεγαλείο όταν ένας "γιατρός" έδωσε στο γιο μου 5 μήνες ζωής... (Τι υπέροχη που είναι η διάψευση μερικές φορές ...)
Δεν είναι το κλάμα μόνο του. Είναι που νιώθεις ότι κάποιος σου έκοψε ένα κομμάτι σου και τώρα πονάει και σου λείπει. Πονάς, υποφέρεις, δεν είσαι πια αρτιμελής. Είσαι μισός, ίσως και λιγότερος…
Γιατί;;;

Ο γιος μου ...

Ο μεγάλος μου ο γιος έχει πολύ καλές σχέσεις με τη ζωγραφική (σε αντίθεση με τους γονεις του). Τον τελευταιο καιρό έχει ξετρελλαθεί με τα graffiti. Έτσι όταν θέλησε να μου φτιάξει κάτι για να στολίσω το blog, δέχτηκα με μεγάλη χαρά.
Βέβαια graffiti χωρίς σπρέυ και τοίχο (πλάκα κάνω) στον υπολογιστή εννοούσα, δε γίνεται. Ωστόσο, έκανε την προσπάθειά του...

Απολαύστε λοιπόν τους ... συνδέσμους μου!
Όσους πρόλαβε να κάνει σήμερα. Οι υπόλοιποι σιγά σιγά
Μόνο να μη βιάζεστε...

Έτσι απλά…

λέγεται το αγαπημένο μου περιοδικό.
Κυκλοφορεί γύρω στις 20 κάθε μήνα και είναι γεμάτο …ιδέες.
Δεν ξέρω πόσοι από σας το ξέρετε, αλλά εγώ από την ώρα που το είδα, κόλλησα.

Αυτό που μου άρεσε περισσότερο, είναι ότι οι προτάσεις του δεν αφορούν αποκλειστικά την τσέπη μου, αλλά και την όρεξή μου να ασχοληθώ με …χειροτεχνίες κι όχι απαραίτητα μόνη μου, αλλά με βοηθούς τα παιδιά μου, για ακόμη καλύτερο αποτέλεσμα…

Αυτό, όμως, για το οποίο θέλω να σας «ενημερώσω», ειδικά εσάς της πρωτεύουσας και της συμπρωτεύουσας, είναι ότι θα διοργανώσει κάποιες συναντήσεις-σεμινάρια σε διάφορες περιοχές (και σίγουρα θα προηγηθείτε χρονολογικά).[αφορούν διακόσμηση, πλέξιμο, μαγειρική κα]

Αν, λοιπόν, ενδιαφέρεστε και σε περίπτωση που δεν αγοράσετε το περιοδικό, πέστε μου να σας δώσω τα στοιχεία για να στείλετε το email σας.

Η κουζίνα κι εγώ

Σίγουρα δεν συγκρίνομαι με τις φίλες μου, που παίζουν μαγειρική και ζαχαροπλαστική στα δάχτυλα (ΑΧΤΙΔΑ, ΕΛΕΝΑ, ΧΡΥΣΟΥΛΑ ...), αλλά έχω κι εγώ τρέλα με συνταγές. Μόνο που εγώ, λατρεύω τις πολύ πολύ πολύ εύκολες!
Ωστόσο, έχω πολλά βιβλία. Αυτό που ξεχωρίζω κι αγαπώ πιο πολύ όμως, είναι ενός φίλου, με παραδοσιακές θρακιώτικες συνταγές, που μας τις κερνάει παρέα με πολλές μικρές καθημερινές ιστορίες.
Μόλις βρεθώ στο γραφείο για να σκανάρω, θα σας παρουσιάσω μερικές από αυτές.
Μέχρι τότε, θα σας πω το εύκολο τζιζ κεικ .

το εύκολο τζιζ κεικ
Υλικά:
1 πακέτο πτι μπερ (ή μπισκότα digestives)
100 γρ. Becel
2 Φιλαδέλφεια light
1 Ζαχαρούχο γάλα
2 Λεμόνια
Μαρμελάδα της αρεσκείας σας
Τρόπος παρασκευής: (και Σαββάτου μη σας πω)
Σπάζουμε τα πτι μπερ σε πολύ μικρά κομματάκια. (καλύτερα και γρηγορότερα γίνεται στο multi).
Λιώνουμε το becel και το ρίχνουμε στα σπασμένα μπισκότα. Ανακατεύουμε καλά μέχρι να γίνουν μία μάζα που κολλάει, την οποίαν και απλώνουμε στο ταψί ή στο τάπερ που θα χρησιμοποιήσουμε. Πιέζουμε καλά με τα χέρια για να απλωθούν και να γίνουν μία συμπαγής βάση. Βάζουμε το ταψί στο ψυγείο.
Χτυπάμε στο μίξερ το Φιλαδέλφεια με το ζαχαρούχο και το χυμό από τα δύο λεμόνια (το ξύσμα μπαίνει προαιρετικά, αναλόγως με το πόσο ξινά τα αντέχει ο καθένας). (Βέβαια, υπάρχουν και κάποιες που με χαρά θα έβαζαν και 4 λεμόνια. Ε ΕΛΕΝΑ;)
Απλώνουμε την κρέμα πάνω από την βάση μας που έχει κρυώσει για 10 λεπτά και στη συνέχεια απλώνουμε επάνω τη μαρμελάδα που μας αρέσει.
ΤΕΛΟΣ

Φωτογραφία ΜΗΝ ΠΕΡΙΜΕΝΕΤΕ!
Εδώ ούτε live δεν το προλαβαίνουμε, όχι να βγάλουμε και φωτογραφία.
Παρακαλείσθε να επισημαίνετε συνταγές τέτοιας ευκολίας , με ειδικό … «κωδικό» για να το παίρνω είδηση εγκαίρως.
Ευχαριστώ που με ανεχτήκατε.
Καληνύχτα.
[ΟΠΟΙΟΣ ΤΟ ΚΑΝΕΙ, ΝΑ ΣΤΕΙΛΕΙ ΕΠΕΙΓΟΝΤΩΣ ΕΝΑ ΚΟΜΜΑΤΙ. ΤΟΣΟ ΚΟΥΡΑΣΤΗΚΑ ΓΙΑ ΝΑ ΣΑΣ ΓΡΑΨΩ ΤΟ ΑΡΙΣΤΟΥΡΓΗΜΑ ΜΟΥ!]

ΔΕΙΤΕ ΤΟ ΜΕ ... ΑΛΛΑ ΜΑΤΙΑ...

Εάν δεν μπορείς να διαβάσεις τι γράφει, ξαναδοκίμασε όμως αυτή την φορά τράβα τις άκρες των ματιών σου σαν να είσαι κινέζος…

Βλαστοκύτταρα. Ενημερώστε με !!!

Με αφορμή το κοινό «ψάξιμο» με μία έγκυο φίλη, αλλά και το άρθρο που διάβασα πρόσφατα στην ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ, αντί για απαντήσεις στο θέμα των βλαστοκυττάρων, μάλλον περισσότερες απορίες έχω τώρα.
Συγκεκριμένα: η φίλη μου, έγκυος πια και στο μήνα της (με το καλό να μας ορίσει η μπουμπούκα μας) και μετά την περιπέτεια του γιου μου, αναζήτησε με μεγάλο ενδιαφέρον και ιδιαίτερη αγωνία το θέμα με τις τράπεζες βλαστοκυττάρων. Αν είναι όντως θαυματουργά όπως παρουσιάζονται, δεν το έμαθε, έμαθε όμως ένα σωρό τιμές για ιδιωτικές τράπεζες (σε αντίθεση με τη Δημόσια που είναι δωρεάν και γι’ αυτό τη θεωρούν όλοι υποδεέστερη!)
Μετά λοιπόν και τη δική μου εμπειρία και θεωρώντας ότι και μένα ακόμα με παίρνει να κάνω κάτι για τα δικά μου παιδιά, αφού ενημερώθηκα ότι αντίστοιχο υλικό λαμβάνεται και από τα νεογιλά δόντια (που και τα δυο παιδιά μου εξακολουθούν να έχουν έστω και σε … δείγμα), άρχισα να ρωτάω γιατρούς, όποτε μου δινόταν η ευκαιρία.
Το ζητούμενό μου ήταν το εξής: θα μπορούσα να είχα σώσει το παιδί μου από όλη αυτή την «ταλαιπωρία» αν είχα προνοήσει για βλαστοκύτταρα;
Η απάντηση που πήρα από όλους όσους είχαν ασχοληθεί με το θέμα ήταν πως όχι. Γιατί σ’ αυτό το θέμα μάλλον παραπληροφόρηση παρά ενημέρωση έχουμε. Το γονίδιο που οδήγησε σε αυτήν την κατάσταση υπήρχε απ’ την … κοιλιά.
Το είχε πριν γεννηθεί, οπότε τι νόημα θα είχε να του δώσω το ίδιο υλικό που πάλι εκεί θα το οδηγούσε κάτω από τις ίδιες συνθήκες;
Επίσης έμαθα, πως αυτές οι Τράπεζες ανθούν και … λουλουδίζουν –μπορώ να πω- κυρίως στην Ελλάδα, ενώ σε πολλές άλλες χώρες που ΥΠΑΡΧΕΙ ενημέρωση, θεωρείται αυτονόητη η διαδικασία της παράδοσης του υλικού στη Δημόσια Τράπεζα, που άλλωστε είναι και η μοναδική της χώρας!
Εμείς στην Ελλάδα, ξέρουμε κάτι που οι άλλοι δεν ξέρουν και το κάθε τέτοιο «μαγαζί» το πουλάει ως μοναδικό ή απλά ο ύπνος του δικαίου (και της άγνοιας) μας , καλά κρατεί για άλλη μια φορά;

Άρωμα... τοξίνης

Μου το συνέστησε η ΜΑΜΑ ΒΙΚΥ, αλλά μας αφορά όλες και όλους.
(αν και παλαιότερο) Μας ενημερώνει, για την ... τοξικότητα 36 γνωστών αρωμάτων.
Διαβάστε το πλήρες κείμενο του ΓΙΩΡΓΟΥ ΑΓΓΕΛΟΠΟΥΛΟΥ
http://www.freshmedia.gr/site/index.php?option=com_content&task=view&id=213&Itemid=50