25.11.09

25η Νοεμβρίου: Παγκόσμια Ημέρα κατά της Βίας εναντίον των Γυναικών

Η βία κατά των γυναικών δεν κάνει διακρίσεις

Τουλάχιστον μία στις τρεις γυναίκες υφίσταται βία στη διάρκεια της ζωής της. Τα φαινόμενα της κακοποίησης και της άσκησης βίας κατά γυναικών εξακολουθούν να παρατηρούνται τόσο στην Ελλάδα όσο και στον υπόλοιπο κόσμο. Μια ματιά στα στατιστικά στοιχεία και στις διάφορες μαρτυρίες, προκαλεί έκπληξη και αγανάκτηση. Η βία κατά των γυναικών αποτελεί ένα πρόβλημα που «εμφανίζεται» (ή συνήθως συγκαλύπτεται) σε όλων των τύπων τις σύγχρονες κοινωνίες: στις αναπτυγμένες δυτικές κοινωνίες με ποικίλες μορφές, είτε με τη μορφή της οικογενειακής βίας, είτε με τη μορφή της σεξουαλικής εκμετάλλευσης όσο και στις υπόλοιπες κοινωνίες, όπου οι γυναίκες είναι θύματα πιο πρωτόγονων μορφών βίας. Η οικογενειακή βία είναι μια από τις πιο κακοήθεις καταπατήσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων επειδή διαπράττεται, όχι από ξένους, αλλά από μέλη της οικογένειας, ανθρώπους εμπιστοσύνης. Είναι εξαπλωμένη σε όλο τον κόσμο, έχοντας επιπτώσεις στη φυσική και συναισθηματική υγεία γυναικών και παιδιών, απειλώντας την οικονομική τους ασφάλεια και υπονομεύοντας την αυτοεκτίμησή τους και την δυνατότητα για ομαλή ανάπτυξη. Στις χειρότερες περιπτώσεις αποτελεί απειλή για τη ζωή, όταν γυναίκες δολοφονούνται ή αυτοκτονούν από απελπισία. Μια τέτοια μορφή βίας δεν κάνει διακρίσεις πολιτισμικής κληρονομιάς, ταξικής θέσης, μορφωτικού επιπέδου, ύψους εισοδήματος, εθνικότητας και ηλικίας σε οποιαδήποτε χώρα. Σε παγκόσμιο επίπεδο υπολογίζεται ότι δεν καταγράφονται σε επίσημες στατιστικές 60 εκατομμύρια γυναίκες, θύματα των ίδιων των οικογενειών τους, δολοφονημένες εκ προμελέτης ή μέσω παραμέλησης, μόνο και μόνο επειδή είναι γυναίκες. Ορισμένες μορφές βίας εκδηλώνονται σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης (π.χ. η οικογενειακή βία και ο βιασμός), ενώ άλλες εμφανίζονται μόνο σε ορισμένες χώρες ή πολιτισμούς, όπως ο ακρωτηριασμός των γεννητικών οργάνων, η επαλήθευση της παρθενίας, το κάψιμο στην πυρά των χηρών. Η άσκηση σωματικής και ψυχολογικής βίας από άντρες πάνω σε γυναίκες έχει κοινωνικές γενεσιουργές αιτίες, τις σχέσεις εξουσίας ανάμεσα στα φύλα, που αποτελούν δομικό στοιχείο της κοινωνίας (βία δομική) και εκφράζονται πέρα από την άμεση άσκηση βίας σε όλους τους τομείς της κοινωνίας, όπως στην οικονομική και κοινωνική εξάρτηση της γυναίκας από τον άντρα, στη μειονεκτική θέση των γυναικών στον τόπο της δουλειάς, στις χειρότερες ευκαιρίες μόρφωσης για κορίτσια και γυναίκες, στην υπο-εκπροσώπηση των γυναικών σε πολιτικές θέσεις κ.ά. Είτε με τον ένα τρόπο είτε με τον άλλο η βία παραμένει βία και ο τρόπος έκφρασής της παίζει μικρό ρόλο. Η αναφορά σε αυτό το πολύ σημαντικό θέμα μόνο σε περιπτώσεις Παγκοσμίων Ημερών (όπως π.χ. η 25 η Νοεμβρίου που έχει καθιερωθεί ως η Παγκόσμια Ημέρα κατά της βίας έναντι των γυναικών) ή στους στενούς κύκλους του φεμινιστικού κινήματος δεν αρκεί και περιορίζει τη δημοκρατική ανάπτυξη της κοινωνίας μας. Μηνύματα Οι γυναίκες σε όλο τον κόσμο κρατούν ενωμένες τις οικογένειες, τις κοινότητες και τα έθνη. Στη φετινή Διεθνή Ημέρα, ας επιβεβαιώσουμε τη δέσμευσή μας στα ανθρώπινα δικαιώματα των γυναικών. Ας επενδύσουμε περισσότερους πόρους στην καταπολέμηση αυτής της μορφής βίας. Ας κάνουμε ό,τι χρειάζεται για να θέσουμε τέλος σε αυτές φρικτές επιθέσεις, μια για πάντα", τονίζει σε μήνυμά του με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα για την Εξάλειψη της Βίας κατά των Γυναικών ο γενικός γραμματέας του ΟΗΕ Μπαν Κι-μουν. Πολιτικές και μέτρα για την αντιμετώπιση της βίας κατά των γυναικών ανακοινώνει σήμερα, με αφορμή την Ημέρα κατά της βίας των γυναικών, σε συνέντευξη Τύπου, ο υπουργός Δικαιοσύνης Χάρης Καστανίδης. H Γενική Γραμματέας Ισότητας των Φύλων του υπουργείου Δικαιοσύνης, Διαφάνειας και Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων Μαρία Στρατηγάκη, σε μήνυμα της αναφέρει τα εξής: «Μεγάλος αριθμός κοριτσιών και γυναικών είναι θύματα ενδοοικογενειακής βίας, σεξουαλικής και οικονομικής εκμετάλλευσης, βιασμού από ξένους και γνωστούς, σεξουαλικής κακοποίησης στην παιδική ηλικία, σεξουαλικής παρενόχλησης στο χώρο εργασίας τους και κακοποίησης (ακόμα και ανθρωποκτονίας) από συντρόφους. Θύματα βίας δεν είναι μόνο κάποιες γυναίκες που υφίστανται τη βία προσωπικά, θιγόμαστε και όλες οι γυναίκες ως φύλο. Και ταυτόχρονα είμαστε συνυπεύθυνοι/ες όλοι και όλες με την ανοχή μας. Οι λύσεις πρέπει να πηγάζουν από την κοινωνία και να υιοθετούνται από την πολιτική. Μαζί με τον ΟΗΕ και την Ευρωπαϊκή Ένωση, η Γενική Γραμματεία Ισότητας των Φύλων του Υπουργείου Δικαιοσύνης, Διαφάνειας και Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, σε συνεργασία με τις γυναικείες οργανώσεις και την κοινωνία των πολιτών εντείνει και διευρύνει τις ενέργειές της για την συστηματική αντιμετώπιση αυτού του φαινομένου στη χώρα μας. Στόχος μας είναι να εκλείψει η έμφυλη βία σε όλες τις μορφές!». "Το πρόβλημα της βίας κατά των γυναικών δεν είναι ένα πρόβλημα ατομικό, είναι ένα κατεξοχήν κοινωνικό και πολιτικό πρόβλημα, που αντανακλά το επίπεδο πολιτισμού και προόδου της κοινωνίας μας, των θεσμών και του κράτους. Το ζήτημα της κακοποίησης των γυναικών δεν είναι ένα «γυναικείο θέμα», αλλά έχει ευρύτερες επεκτάσεις, ψυχολογικές, ιατρικές, νομικές και κοινωνιολογικές. Είναι ένα φαινόμενο που εμφανίζεται σε όλα τα πολιτισμικά και οικονομικά περιβάλλοντα και αφορά γυναίκες όλων των μορφωτικών και οικονομικών επιπέδων. Αποτελεί την πιο διαδεδομένη και πιο αποσιωπημένη μορφή βίας, σε όλο τον πλανήτη", τονίζει σε ανακοίνωσή του ο Τομέας Γυναικών του ΠΑΣΟΚ. "Σήμερα βία ασκείται σε όλους τους τομείς της ζωής σαν αποτέλεσμα της αχόρταγης δίψας για κέρδος. Η φτώχεια, η εξαθλίωση, η πείνα, η περιθωριοποίηση στην οποία ωθούνται οι λαοί ακόμη και ολόκληρες περιοχές του πλανήτη είναι βία κατά της ανθρωπότητας. Εκτός από τους πολέμους, η σωματική και ψυχική βία με σκοπό την επιβολή και την εξουσία ασκείται τώρα με ιδιαίτερη ένταση. Οι γυναίκες υφίστανται σε μεγαλύτερο βαθμό αυτές τις συνέπειες", αναφέρει σε ανακοίνωση το Τμήμα Φεμινιστικής Πολιτικής του ΣΥΝ.

(από το Αθηναϊκό Πρακτορείο Ειδήσεων)

22.11.09

12.11.09

Νέα...πρωτοποριακή μέθοδος...

... ανατρέπει τα "δεδομένα".

How to Make a Baby from Cassidy Curtis on Vimeo.

6.11.09

Η γκρίνια ... κάνει καλό!

Σας έπιασε μια κατσουφιά και μια ... μιζέρια ?
Είστε στις μαύρες σας και θέλετε να γκρινιάζετε συνεχώς?
Σας εύχομαι να το ξεπεράσετε γρήγορα, αλλά ...
μην το παίρνετε και βαριά...

(από την Ελευθεροτυπία)
Μπορεί η κακοκεφιά μας να χαλάει και των υπολοίπων τη διάθεση, μας κάνει όμως πιο προσεκτικούς. Όσο κι αν ακούγεται περίεργο, με το να είμαστε κατσούφηδες, το μυαλό μας λειτουργεί πιο ξεκάθαρα.
Αυτό τουλάχιστον υποστηρίζει Αυστραλός ψυχολόγος, ειδικός στη μελέτη συναισθημάτων. Σύμφωνα με τον καθηγητή Τζόε Φόργκας, η ευθυμία ενισχύει τη δημιουργικότητα ενώ οι μίζεροι άνθρωποι είναι καλύτεροι στο να παίρνουν τις σωστές αποφάσεις και είναι λιγότερο αφελείς.
Ο ερευνητής του Πανεπιστημίου στη Νέα Νότια Ουαλία της Αυστραλίας, υπογραμμίζει ότι οι πιο μίζεροι άνθρωποι αντιμετωπίζουν καλύτερα απαιτητικές καταστάσεις από ότι οι χαρούμενοι πράγμα που οφείλεται στον τρόπο που ο εγκέφαλος "προωθεί πληροφορίες για την επεξεργασία στρατηγικών".
Στο πείραμα, ζητήθηκε από εθελοντές να δουν διαφορετικές ταινίες και να σταθούν σε θετικά ή αρνητικά γεγονότα της ζωής τους, ώστε να τους φέρουν σε θετική ή αρνητική διάθεση.
Στη συνέχεια υποβλήθηκαν σε ορισμένα τεστ, όπως να πουν τη γνώμη τους για το αν οι αστικοί μύθοι αληθεύουν και να φέρουν προσωπικά τους παραδείγματα.
Όσοι ήταν κακοδιάθετοι έκαναν λιγότερα λάθη και είχαν καλύτεροι επικοινωνία.
"Αν και η θετική διάθεση φαίνεται να προωθεί τη δημιουργικότητα, την ευελιξία, τη συνεργασία και την ευπιστία τους σε πνευματικές δυνάμεις (στο εν προκειμένω παράδειγμα), η αρνητική διάθεση κάνει τους ανθρώπους να σκέφτονται και να πράττουν πιο προσεκτικά και καλύτερους παρατηρητές".
Τα αποτελέσματα της έρευνας έδειξαν επίσης ότι οι πιο δυστυχισμένοι άνθρωποι ήταν καλύτεροι στο να θέτουν. Αποδείχθηκε επίσης ότι οι καιρικές συνθήκες επηρεάζουν τον ανρθώπινο νου. Οι βροχερές, καταθλιπτικές μέρες ακονίζουν τη μνήμη μας και οι μέρες ηλιοφάνειας κάνουν τους ανθρώπους πιο αφηρημένους.

5.11.09

«Πατέρας είναι μόνο ένας...»

ΡΕΠΟΡΤΑΖ: Πέτρος Στεφανής pstefanis@hotmail.com

«Ούτως ή άλλως η ευθύνη κάθε γονέα απέναντι στα παιδιά του είναι τεράστια. Πόσο μάλλον η δική μου, που, μετά το διαζύγιό μου με τη γυναίκα μου, καλούμαι να παίξω πια και διπλό ρόλο. Ουσιαστικά να είμαι ταυτόχρονα και μπαμπάς και μάνα των δύο ανήλικων κοριτσιών μου...».

Επέλεξε να τραβήξει τον δρόμο του χωριστά από την αλλοδαπή σύζυγό του. Πατέρας δύο παιδιών, ηλικίας δέκα και δώδεκα χρόνων, μαθήτριες Δημοτικού και οι δύο, ο 45χρονος αργυροχρυσοχόος κ. Δημήτρης Γκενόπουλος, κάτοικος ελληνικής επαρχιακής πόλης, είναι πλέον γονέας... εις διπλούν: από το 2007 έχει αναλάβει και τις υποχρεώσεις, συναισθηματικές και πρακτικές, που αναλογούσαν στη μητέρα τους. «Από τη στιγμή που η πρώην σύζυγός προτίμησε να ζήσει πλέον μόνιμα εκτός Ελλάδας, πρυτάνευσε η λογική και τα παιδιά μας έμειναν στην πατρίδα τους. Πήρα εγώ, κοινή συναινέσει, την επιμέλειά τους. Αυτό ήταν και το σημαντικότερο, ότι και οι δυο μας εξαρχής πετύχαμε ώστε τα παιδιά μας να μη βιώνουν την παραμικρή αντιπαλότητα των γονέων τους. Αντιθέτως μάλιστα οι σχέσεις μου με τη μητέρα τους είναι ακόμα και σήμερα πολύ καλές: και εκείνη τα επισκέπτεται ελεύθερα, και αυτά πηγαίνουν όποτε θέλουν και τη βλέπουν», λέει στα «ΝΕΑ». Σε κάθε περίπτωση τα μέχρι πρότινος οικογενειακά στάνταρ άλλαξαν. Ένα διαφορετικό μοντέλο οικογένειας και διαβίωσης υιοθετούν οι άνδρες που μεγαλώνουν μόνοι τους παιδιά, χωρίς τη σταθερή παρουσία της μητέρας στο σπίτι.
«Τιτάνιος αγώνας»
«Έχει αρχίσει πλέον ένας αγώνας τιτάνιος, τώρα πια ένας παλεύει για όλα. Στην πορεία μάλιστα συνειδητοποιείς ότι όλο αυτό τελικά δεν θα είναι κάτι παροδικό. Κι αυτό σε αγχώνει περισσότερο, τρέχεις να τα προλάβεις όλα, και τη δουλειά σου και τη σωστή ανατροφή των κοριτσιών σου. Δεν υπάρχει πια ελεύθερος χρόνος για σένα, σε καθημερινή βάση. Οι ώρες δουλειάς μου, πρωί κι απόγευμα, στο κατάστημά μου είναι πολλές. Αλλά ευτυχώς τα παιδιά είναι πια σχετικά μεγάλα, μπορούν δηλαδή να καθίσουν και μόνα τους κάποιες ώρες», περιγράφει. Στον λιγοστό διαθέσιμο χρόνο του επιδιώκει, όσο μπορεί, και τη φυσική παρουσία του δίπλα τους. «Ξυπνάμε κάθε πρωί στις επτά, παίρνουμε παρεούλα το πρωινό μας. Στις 8.15 τις αφήνω μ’ ένα φιλί στο σχολείο, το μεσημέρι πια γυρίζουν μόνες τους στο σπίτι. Λίγο αργότερα επιστρέφω κι εγώ, για να φάμε όλοι μαζί. Φαγητό υπάρχει έτοιμο από τη γιαγιά τους, τη μητέρα μου, που έρχεται και μας μαγειρεύει. Στην ουσία αυτή είναι η γυναίκα του σπιτιού, αυτή μας περιποιείται. Ανάλογα καθοριστικός είναι και ο ρόλος της μεγαλύτερης αδερφής μου, που έχει αναλάβει το διάβασμά τους τα απογεύματα, όταν εγώ ξαναφεύγω για το μαγαζί. Τα κορίτσια μου θα πάνε και στις ξένες γλώσσες, στο φροντιστήριο. Από εκεί θα τα πάρουν οι θείες τους- αφήνουν τα παιδιά τους, για να βοηθήσουν και τη δική μου οικογένεια. Ειλικρινά, δεν τολμώ να φανταστώ πώς θα τα βγάζαμε πέρα χωρίς βοήθεια από τους συγγενείς», παραδέχεται. Για τον εαυτό του ξεκλέβει ελάχιστο χρόνο, κατά καιρούς. «Κάποια βράδια τα κορίτσια θα μείνουν και μόνα τους, όταν εγώ βγω με τους φίλους μου. Προηγουμένως όμως θα έχουμε φάει μαζί και το βραδινό μας, θα έχουμε κουβεντιάσει ή δει και λίγη τηλεόραση, πριν πούμε την καληνύχτα μας, με μια αγκαλιά. Για την έξοδό μου τότε εγώ αναγκαστικά θα πρέπει να κόψω χρόνο από τον ύπνο μου, αλλά δεν το υπολογίζω. Για να τα καταφέρεις δηλαδή εσύ ο ένας με τα δύο παιδιά δεν πρέπει με τίποτα να αφήσεις τελείως πίσω τη ζωή σου. Σε περιπτώσεις σαν κι αυτές τη νίκη ακριβώς τη φέρνει μόνο η καλή σου διάθεση. Δεν χρειάζονται ενοχές και τύψεις για το διαζύγιο, ένας πληγωμένος κι ανασφαλής γονέας δεν προσφέρει καλές υπηρεσίες στα παιδιά του. Όπως και να ‘χει, η ζωή συνεχίζεται, θέλει φουλ... επίθεση, άφθονη αγάπη, κέφι και χαμόγελο! Αυτό εισπράττουν από εμένα τα παιδιά μου».

"Είμαστε τρεις άνδρες σπίτι και τα καταφέρνουμε"
Ο 51χρονος Ζήσης Ναλμπάντης, πρόεδρος του Συλλόγου Αρχηγών Μονογονεϊκών Οικογενειών Ν. Έβρου «Στήριξη», τα τελευταία έντεκα χρόνια έχει αναλάβει το 100% της φροντίδας των δύο δίδυμων υιοθετημένων παιδιών του, των 16χρονων σήμερα Αλέξανδρου και Ανδρέα, στην Αλεξανδρούπολη

ΔΙΚΑΙΩΜΕΝΟΣ εκ του αποτελέσματος, την αγαπημένη αντροπαρέα- μονογονεϊκή οικογένειά του, δηλώνει και ο 51χρονος Ζήσης Ναλμπάντης, πρόεδρος του Συλλόγου Αρχηγών Μονογονεϊκών Οικογενειών Νομού Έβρου «Στήριξη», με έδρα την Αλεξανδρούπολη. Ένδεκα χρόνια τώρα επωμίστηκε αποκλειστικά τη φροντίδα των δύο υιοθετημένων δίδυμων παιδιών του, των δεκαεξάχρονων σήμερα Αλέξανδρου και Ανδρέα. Διατήρησε την επιμέλειά τους με βάση ιδιωτικό συμφωνητικό που υπέγραψε στο πλαίσιο της διαδικασίας του διαζυγίου του με την αλλοδαπή πρώην σύζυγό του, η οποία κατοικεί σήμερα εκτός Ελλάδας, χωρίς οποιαδήποτε επαφή της με τα δύο αγόρια. «Όταν έχεις θάρρος, θέληση κι αγάπη να τα μεγαλώσεις, δεν υπάρχει καμιά συναισθηματική δυσκολία. Στο μεγάλωμα των παιδιών δεν υπάρχει καμιά διαφορά ανάμεσα σε πατέρα και μητέρα. Η διαφορά μεταξύ τους είναι συνήθως στις δουλειές του σπιτιού, τότε το πρόβλημα το έχουν μόνο οι καλομαθημένοι. Προσωπικά, με βοήθεια κι από τη μητέρα μου και την αδερφή μου όλα περνούν από τα χέρια μου, ποτέ δεν ήμουν ο... αγάς με τα σταυρωμένα χέρια! Τα παιδιά άλλωστε των μονογονεϊκών οικογενειών συχνά αναλαμβάνουν και περισσότερες ευθύνες, μαθαίνουν να συνδράμουν στις υποχρεώσεις. Εμείς, τρεις άντρες στο σπίτι, έχουμε μοιράσει τις δουλειές».

(από την εφημερίδα "τα Νέα")

4.11.09

Εικόνων ...συνέχεια ...

Σκοτία 1934
Οι θρύλοι που υπήρχαν απ' τον 6ο αιώνα μ.Χ. για ένα τέρας που ζει στην λίμνη Loch Ness, ενισχύονται όταν δημοσιεύεται η φωτογραφία που εμφανίζει το τέρας να προβάλλει μέσα απ' το νερό. Η «Nessie» έγινε θέμα συζητήσεων, αλλά και ο θεμέλιος λίθος για την τουριστική προβολή και εκμετάλλευση της περιοχής. 5εκαετίες αργότερα, το 1994, ο μύθος καταρρέει όταν ο Christian Spurling παραδέχεται ότι το «τέρας» ήταν ένα δημιούργημα του πατριού του φτιαγμένο από ξύλα. Αν και την φωτογραφία την τράβηξε ο ετεροθαλής αδερφός του, Ian Wetherell, θέλοντας να δώσουν μια πιο έγκυρη διάσταση και μεγαλύτερη βαρύτητα στην απάτη τους, έπεισαν τον γιατρό Robert Kenneth Wilson να παραδεχτεί ότι ήταν αυτός που φωτογράφησε το «τέρας».

Αρχαία Ολυμπία 1936
Η πρώτη αφή της φλόγας των σύγχρονων Ολυμπιακών Αγώνων για τους Ολυμπιακούς του Βερολίνου.. Την Ολυμπιακή δάδα ανάβει η πρωθιέρια Κούλα Πράτσικα.

Ινδία 1946
Ο Μαχάτμα Γκάντι διαβάζει δίπλα στην ανέμη του. Ο Γκάντι επέτρεψε στην δημοσιογράφο Margaret Bourke-White να τον φωτογραφίσει, με την προϋπόθεση να μάθει να χειρίζεται την ανέμη.

Νότια Καρολίνα 1950
Οι φυλετικές διακρίσεις στις ΗΠΑ βρίσκουν εφαρμογή ακόμα και στο νερό.
29 Μαΐου 1953
Ο 33χρονος Edmund Hillary και ο 37χρονος Sherpa (=οδηγός) Tenzing Norgay από το Νεπάλ, εφοδιασμένοι με μπουκάλες οξυγόνου, ανέβηκαν μόνοι οι δυο τους τα τελευταία μέτρα στην κορυφή του ύψους 8.848 μέτρων Τσομολούνγκμα (στην ντόπια διάλεκτο) του όρους Έβερεστ των Ιμαλαΐων, το οποίο μέχρι τότε είχε λυγίσει 15 τουλάχιστον αποστολές και είχε πάρει τις ζωές περισσοτέρων από 150 ορειβατών. Στη φωτογραφία απεικονίζεται ο Tenzing Norgay και τον αποθανάτισε ο Hillary, την στιγμή που πατούσε στη «Στέγη του κόσμου».

4 Σεπτεμβρίου 1957
Η Dorothy Counts γίνεται μια απ' τις πρώτες μαύρες μαθήτριες που μπαίνουν σε Λύκειο της Charlotte στην Νότια Καρολίνα των ΗΠΑ. Κατά την είσοδό της η Counts αποδοκιμάστηκε και χλευάστηκε έντονα, ενώ οι γονείς της την απέσυραν από το σχολείο μόλις 4 μέρες αργότερα.

Νότιο Βιετνάμ 1965
Μια μητέρα με τα 4 παιδιά της, διασχίζει κολυμπώντας ένα ποτάμι για να ξεφύγει από τις αμερικανικές βόμβες. Η φωτογραφία ελήφθη απ' τον Ιάπωνα Kyoichi Sawada.

Απρίλιος 1980
Ένας ιεραπόστολος κρατά το σκελετωμένο χέρι ενός παιδιού που λιμοκτονεί στην Ουγκάντα.

23 Φεβρουαρίου 1981
Ο συνταγματάρχης Antonio Tejero Molina και μέλη της Πολιτοφυλακής και της Στρατονομίας, κρατά ομήρους τα μέλη της ισπανικής βουλής στην Μαδρίτη. Με την απειλή όπλων, εκφωνεί λόγο στο ακροατήριο.

9 Νοεμβρίου 1989
Η πτώση του τείχους του Βερολίνου είναι πια γεγονός. Το σύμβολο του Ψυχρού Πολέμου γκρεμίζεται μετά από ζωή 28 ετών.


11 Σεπτεμβρίου 2001


23 Ιουνίου 2002
Μετά τον καταστροφικό σεισμό στο Ιράν, ένα παιδί περιστοιχισμένο από χωρικούς και στρατιώτες, κάθεται μπροστά από τον τάφο του πατέρα του και κλαίει, κρατώντας στα χέρια του ένα κομμάτι απ' το παντελόνι του. Η φωτογραφία τραβήχτηκε απ' τον τον Eric Gregorian..


Μονρόβια 2003
Ένα παιδί περπατά πάνω σε έναν δρόμο γεμάτο από κάλυκες σφαιρών, που αφήνει πίσω του ο εμφύλιος στην Λιβερία. Η φωτογραφία ελήφθη από την Carolyn Cole και τιμήθηκε με βραβείο Πούλιτζερ το 2004..

(Θεοδόση σ' ευχαριστώ)

3.11.09

Όταν "μιλάνε" οι εικόνες ...

Aθήνα 1842
Η φωτογραφία τραβήχτηκε από τον Γάλλο αριστοκράτη Ζοζέφ Ζιλπέρ Zιρό ντε Πρανί και πιθανολογείται ότι πρόκειται για την πρώτη φωτογραφία που τραβήχτηκε στην Ελλάδα. Απεικονίζει τον ναό του Ολυμπίου 5ιός στην Αθήνα. Αποτελεί δε μια απ' τις ακριβότερες φωτογραφίες του κόσμου, καθώς πουλήθηκε σε δημοπρασία του Οίκου Kρίστις στον Σεΐχη του Kατάρ, έναντι 789..000 ευρώ!

23 Ιανουαρίου 1896
Η πρώτη ακτινογραφία είναι γεγονός. Την πήρε ο Γερμανός φυσικός Βίλχελμ Ρέντγκεν και απεικονίζει το χέρι της συζύγου του.
17 Δεκεμβρίου 1903
Οι αδερφοί Orville και Wilbur Wright κάνουν την πρώτη πτήση με μηχανοκίνητο αεροπλάνο.. Πιλότος ήταν ο Orville, αν και απλά έστριψαν νόμισμα για να το αποφασίσουν. Μετά την επιτυχία τους, και μέχρι να κατοχυρωθεί η πατέντα τους, έκρυψαν το αεροπλάνο στο μαγαζί τους που πουλούσε ποδήλατα για να μην τους κλέψει κανείς την ιδέα.

Αθήνα 1929
Η φωτογράφος Nelly's (Έλλη Σουγιουλτζόγλου Σεραϊδάρη) προκαλεί σκάνδαλο στην συντηρητική κοινωνία της εποχής αλλά και στους συντηρητικούς αρχαιολόγους και δημοσιογράφους, όταν φωτογραφίζει να χορεύουν γυμνές στην Ακρόπολη την Mona Paeva (πάνω) και την Ουγγαρέζα χορεύτρια Nikolska (κάτω).






2.11.09

Ακούστε κλαρίνο χωρίς ... κλαρίνο...

Ο κύριος Σεμπαχετήν, κατάγεται από τον Ίασμο Ν. Ροδόπης
και έχει ένα μοναδικό ταλέντο...

Απολαύστε τον...

1.11.09

Ένα υπέροχο κείμενο...

... που το "δανείστηκα" από το
http://www.ana-mpa.gr/anaweb/user/showplain?maindoc=8097805&maindocimg=8097829&service=143


Με μια βαλίτσα στο χέρι και το όνειρο για μια καλύτερη ζωή...
Πριν από 50 και πλέον χρόνια, πολλές χιλιάδες ήταν οι Ελληνίδες νύφες που μετανάστευσαν στην Αυστραλία.
Νέες κοπέλες που πήγαιναν στην άλλη άκρη του κόσμου για να παντρευτούν έναν άνδρα που γνώρισαν μόνο σε …φωτογραφία.
Κάθε μια έχει να διηγηθεί και μια συγκλονιστική ιστορία. Σήμερα οι γυναίκες αυτές είναι γιαγιάδες. Έκαναν οικογένεια, απέκτησαν παιδιά, τα περισσότερα πετυχημένοι επιστήμονες και επιχειρηματίες και τώρα προσέχουν τα εγγόνια τους!
Μόνο που η ιστορία τους -και η προσφορά τους- δεν έχει καταγραφεί συνολικά έτσι για να μείνει στην ιστορία.
Ένας ομογενής εκπαιδευτικός, που έφτασε στην Αυστραλία, πριν από 52 χρόνια, μ' ένα γερασμένο πλοίο που μετέφερε 900 Ελληνίδες νύφες, εδώ και δυο χρόνια ξεκίνησε να συγκεντρώνει στοιχεία.
Να βρει τις 900 νύφες με τις οποίες έφτασε στην Αυστραλία, να δει τι απέγιναν και να καταγράψει την ιστορία τους σε βιβλίο και σε ψηφιακό δίσκο (DVD), πιστεύοντας πως "πρόκειται για μια συγκλονιστική ιστορία που δεν έχει ειπωθεί σε όλη της την έκταση".
Ήδη βρίσκεται σε καλό δρόμο. Έχει εντοπίσει αρκετές, έχει συγκεντρώσει πολύτιμο υλικό και φιλοδοξεί πως τόσο το βιβλίο όσο και το DVD θα κυκλοφορήσουν σύντομα.
Πρόκειται για τον Παναγιώτη Φωτάκη, εκπαιδευτικό, που σήμερα ζει και εργάζεται στην Αδελαΐδα.
Η ιστορία του, πολύ περιληπτικά, έχει ως εξής:
Μάιος και Ιούνιος του 1957. Το πλοίο Μπεγκόνα (Begona) μεταφέρει εκατοντάδες μετανάστες στην Αυστραλία. Ανάμεσά τους και 900 νύφες. Πήγαιναν στην Αυστραλία για να παντρευτούν άνδρες, που γνώριζαν μόνο από φωτογραφίες. "Μας πήρε ένα μήνα να φθάσουμε στην Αυστραλία" θυμάται και προσθέτει:
"Για μας το ταξίδι ήταν ευχάριστο. Μέναμε σε ωραίες καμπίνες. Δεν μπορώ να πω το ίδιο όμως και για τις νύφες, αφού πολλές από αυτές ήταν κάτω από το κατάστρωμα, μέσα στη βουή και τη δυσοσμία, γεγονός που έκανε το ταξίδι τους ανυπόφορα μακρύ και όχι ακριβώς ευχάριστο, όπως μπορεί να φανταστεί κανείς. Πολλές, όπως θυμάμαι τώρα, έρχονταν πάνω στο κατάστρωμα και μερικές μάλιστα κοιμόντουσαν εκεί, σ' όλη τη διάρκεια του ταξιδιού". Ο ίδιος πάντως, έχει ευχάριστες αναμνήσεις τις οποίες μοιράζεται μαζί μας:
"Το ότι μου έδιναν σημασία, αυτά τα υπέροχα πλάσματα, μ' έκανε να νιώθω περίεργα. Ήταν πολλές, πάρα πολλές, όμορφες σα νεράιδες, στη μέση του πελάγους, απόμακρες αλλά και φιλικές συγχρόνως. Ρωτούσα τη μητέρα μου να μου πει "ποιες είναι, πού πάνε" και κάθε φορά μου έδινε μια διαφορετική απάντηση. Μόνο προς στο τέλος του ταξιδιού, όταν κοντεύαμε πια να φτάσουμε στην Αυστραλία, μου είπε ότι είναι "οι νύφες που παντρεύτηκαν από φωτογραφία". Αυτό κι αν με μπέρδεψε!".
Ο κ. Φωτάκης έχει μνήμες ευχάριστες, αλλά και περίεργες, με όλα αυτά που γίνονταν πάνω στο καράβι, από τη Γιορτή του Ποσειδώνα, μέχρι την τρικυμία και τα πελώρια κύματα που θαρρείς και προσπαθούσαν να καταπιούν το μεγαθήριο αυτό που τους μετέφερε στην άλλη άκρη της γης. Θυμάται ακόμα "τα φύκια που βρίσκαμε μέσα στο νερό, όταν το πόσιμο είχε τελειώσει και το θαλάσσιο ήταν το μόνο διαθέσιμο νερό".
Επιμένει όμως, στις "νύφες", λέγοντας πως "πολλές ήταν σχεδόν παιδιά, γύρω στα 17, άλλες μεγαλύτερες, ορισμένες κυκλοφορούσαν με μια φωτογραφία στο χέρι, που την έδειχναν στις άλλες ή σ' όποιον ενδιαφερόταν να δει τον "άντρα τους". Όσο πλησιάζαμε όμως στο λιμάνι, η διάθεσή τους άλλαζε. Φαίνονταν ανήσυχες, σχεδόν φοβισμένες. Τώρα μπορώ να καταλάβω γιατί. Το άγνωστο που από απόσταση φαίνεται γοητευτικό, όταν πλησιάζει κανείς να το αγγίξει, αλλάζει μορφή, φαντάζοντας, συχνά, ακόμη και απειλητικό".
Και το πλοίο έφθασε στην Αυστραλία. Φριμάντλ, Μελβούρνη, Σίδνεϊ. Σκηνές που επαναλήφθηκαν πολλές φορές στα λιμάνια της Αυστραλίας στις δεκαετίες του '50 και του '60. Ο λόγος και πάλι στον κ. Φωτάκη:
"Μόλις έφτασε το πλοίο οι νύφες άρχισαν να βγαίνουν έξω κύματα - κύματα, ενώ όσοι περίμεναν απ' έξω φώναζαν ονόματα γυναικεία, δυνατά, οι φωνές μπερδεύονταν, άλλες χαρούμενες κι άλλες γεμάτες αγωνία, λες και βρισκόσουν σε παζάρι, λες και εκείνη την ώρα θα διάλεγαν οι έξω ποια γυναίκα θα έπαιρναν, ενώ, στην πραγματικότητα, ήταν όλα προκαθορισμένα.
Είδα ότι όσοι κρατούσαν φωτογραφίες φώναζαν πιο δυνατά, έσπρωχναν ν' ανοίξουν δρόμο, να φτάσουν μπροστά, ενώ οι νύφες κοίταζαν ολόγυρα σαν χαμένες. Όσες έβρισκαν το ταίρι τους έφευγαν χαρούμενες, ενώ ήταν πολλές εκείνες που είχαν την αγωνία ζωγραφισμένη στα πρόσωπά τους. Για μένα ήταν η ώρα που περίμενα τη λύση του μυστηρίου. Αυτός ο "γάμος με φωτογραφία", που είχε πει η μητέρα μου, μεγάλωσε την απορία μου αντί να τη λύσει. Τις έβλεπα να φεύγουν ζευγαρωμένες οι πιο πολλές και - θυμάμαι - η σκέψη που με βασάνιζε ήταν αν θα τις συναντούσα ποτέ ξανά".
Ο κ. Φωτάκης πάντα ήθελε να μάθει τι απέγιναν και εδώ και δέκα χρόνια ξεκίνησε μια συστηματική έρευνα που τον οδήγησε στα ίχνη αρκετών στην Αδελαΐδα. "Ορισμένες μάλιστα τις συνάντησα και είχαμε μια γιορτή επανασύνδεσης. Όσο κι αν φαίνεται περίεργο, μερικές τις γνώρισα ως δάσκαλος των παιδιών και των εγγονιών τους. Μιας έχω βαφτίσει τα εγγόνια της, χωρίς καν να υποψιάζομαι ότι οι δρόμοι μας συναντήθηκαν 50 χρόνια πριν στο κατάστρωμα του BEGONA", λέει και συνεχίζει:
"Τότε τις έβλεπα σαν τις μεγάλες αδελφές μου. Όλα αυτά τα χρόνια ήταν, κατά κάποιον τρόπο, οι συγγενείς που είχα χάσει. Σήμερα είναι γιαγιάδες. Μισός αιώνας είναι φυσικό να τις έχει αλλάξει. Άλλες είναι ευχαριστημένες γιατί η ζωή τους φέρθηκε καλά, ήταν γενναιόδωρη μαζί τους, κι άλλες μιλάνε για τη μαύρη ξενιτιά".
Και γιατί αυτή η έρευνά του;
"Μ' ενδιαφέρει, αυτές οι γυναίκες που έχουν βάλει τα θεμέλια της δεύτερης και τρίτης γενιάς, που έχουν προσφέρει τόσα πολλά, τις πιο πολλές φορές αθόρυβα, χωρίς καν να έρχονται στο προσκήνιο μιας ομογένειας που ακμάζει, να μην μείνουν στην αφάνεια και κυρίως να μη χαθεί αυτός ο συνδετικός κρίκος που μας ενώνει με το παρελθόν, μ' αυτές τις ίδιες τις ρίζες μας. Θέλω αυτό το εγχείρημα να επιτύχει γιατί αν δε γίνει κάτι τώρα που είναι ακόμη στη ζωή, οι πρωτοπόρες αυτές γυναίκες, όλες αυτές οι ιστορίες και οι πληροφορίες που έχουν οι ίδιες να μας δώσουν, μέσα από τα βιώματά τους, θα χαθούν για πάντα και οι νεότερες γενιές δεν θα μάθουν ποτέ από πού ακριβώς κρατάνε".
Η έρευνα του κ. Φωτάκη ενδεχομένως έδωσε και την ιδέα στο αυστραλιανό κρατικό κανάλι του ABC να ετοιμάσει ντοκιμαντέρ αρκετών επεισοδίων με τίτλο "Η Δημιουργία της Σύγχρονης Αυστραλίας", και στο οποίο οι Έλληνες θα έχουν πρωταγωνιστικό ρόλο μιας και συνέβαλαν σημαντικά στη δημιουργία και ανάπτυξη του αυστραλιανού έθνους.
Η ιδέα αυτή δεν αφορά βέβαια, μόνο τους μετανάστες, αν και αρχίζει από την εποχή της μαζικής μετανάστευσης, αλλά όλους τους κατοίκους αυτής της χώρας. "Η Δημιουργία της Σύγχρονης Αυστραλίας" θα γραφεί από τους ίδιους τους πρωταγωνιστές και στο Διαδίκτυο. Δύο περίπου σελίδες το κάθε επεισόδιο, με χίλιες λέξεις, το πολύ, το καθένα, "για να διαβάζονται", όπως θα πούνε οι εμπνευστές της ιδέας.
Από το σύνολο θα επιλεγούν οι πλέον ενδιαφέρουσες και αντιπροσωπευτικές και θα γίνει ένα ντοκιμαντέρ, το οποίο θα προβληθεί το 2010 σε τέσσερα επεισόδια.
Ήδη, αρκετοί ομογενείς έχουν δηλώσει συμμετοχή. Και επειδή οι εμπνευστές της ιδέας δεν ενδιαφέρονται μόνο για τα "επιτεύγματα" αλλά και τις άλλες ανθρώπινες στιγμές, τις πρώτες δυσκολίες και τον "ξεριζωμό", η έμφαση δίνεται εκεί.
Μια Ελληνίδα γράφει, για παράδειγμα, πώς έφυγε από την Ελλάδα με δώρο μια κουβέρτα που της έφτιαξε η μάνα της και για πολλά χρόνια, ακόμα και όταν παντρεύτηκε και έγινε η ίδια μητέρα και γιαγιά, τυλιγόταν με εκείνη την κουβέρτα "για να αισθανθεί το μητρικό χάδι στη ξενιτιά".
"Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΓΙΑΓΙΑΣ" ("YIAYIA'S STORY")
Η ιστορία μιας από τις 901 Νύφες που έφερε το υπερωκεάνιο "Begonia" στην Αυστραλία, το 1958, θα γίνει ντοκιμαντέρ από το κρατικό κανάλι του ΑΒC για τη σειρά του, "Η Δημιουργία της Σύγχρονης Αυστραλίας".
Η ιστορία, που είναι ειπωμένη από τη γιαγιά στην εγγονή, ήδη έχει καταχωρηθεί στο Διαδίκτυο του αυστραλιανού καναλιού και έχει ως εξής:
"Μαμά… Δεν θέλω να φύγω. Μην τους αφήσεις να με πάρουν… , σε παρακαλώ μαμά", ξεκινά σε δραματικό τόνο η αφήγηση.
"Φώναξα, τσίριξα κι έκλαψα, η φωνή μου όμως πνίγηκε από εκατοντάδες άλλες φωνές γυναικών που αποχαιρετούσαν τα αγαπημένα τους πρόσωπα. Όλοι μ' έσπρωχναν, προσπαθώντας να κάνουν χώρο στα πλευρά του πλοίου για να μπορούν οι δικοί τους να τους δουν. Τα μάτια μου γέμισαν δάκρυα, όπως έριξα την τελευταία ματιά στη μητέρα μου, αυτή την τόσο δυνατή γυναίκα, μεταμορφωμένη τώρα από τις ρυτίδες του πόνου και της απόγνωσης.
Η χρονιά ήταν το 1958 που άφηνα τις ακτές του όμορφου νησιού μου, της Σάμου της Ελλάδας. Ήμουν 26 χρόνων, πάνω στο "Begonia", "Το καράβι με τις Νύφες", μαζί με άλλες 900 νέες γυναίκες. Όλα κι όλα που είχα μαζί μου ήταν μια βαλίτσα και το όνειρο για μια καλύτερη ζωή, μακριά από πολέμους και βάσανα.
Οι πρώτες βδομάδες, πάνω στο καράβι, ήταν εφιαλτικές. Τον περισσότερο χρόνο ήμουν κλεισμένη μέσα στην καμπίνα, που μοιραζόμουν με άλλες επτά γυναίκες και έκλαιγα. Τι έκανα; αναρωτιόμουν. Γιατί άφησα τον τόπο μου για να ζήσω σε μια ξένη γη; Θα ξαναδώ, άραγε, τους δικούς μου ποτέ;
Kάθε βράδυ αυτά τα ερωτήματα με βασάνιζαν μέχρι που κουράζονταν τα μάτια μου, έκλειναν και τότε ονειρευόμουν τον τόπο μου".
Η διάψευση των ονείρων χιλιάδων μεταναστών διαγράφεται στη συνέχεια της αφήγησης. "Για την Αυστραλία είχα ακούσει ότι ήταν μια πολύ όμορφη χώρα, με μεγάλα κτίρια, απέραντες καταπράσινες εκτάσεις και γραφικά ακρογιάλια.
Όλοι μιλούσαν για καλές δουλειές, ήσυχες ασφαλείς γειτονιές, όπου θα μπορούσαμε να αναστήσουμε οικογένειες". Η αφήγηση συνεχίζεται στον ίδιο τόνο: "Κι όμως, όλα αυτά εμένα δεν με συγκινούσαν. Ήμουν πολύ νέα ακόμη κι εκείνο που ήθελα ήταν να είμαι με την οικογένειά μου στο νησί. Ακόμη κι αν το σπίτι μου το περικύκλωναν στρατιώτες, οι βόμβες κατέστρεφαν το χωριό μου στη Σάμο και το μόνο που είχαμε να φάμε ήταν χόρτα. Αυτό που είχε σημασία για μένα ήταν ότι θα ήμουν μαζί με τους δικούς μου ανθρώπους".
Ακολουθούν οι πρώτες εντυπώσεις από τη Μελβούρνη, που είναι βέβαιο ότι εκφράζουν τα συναισθήματα ενός μεγάλου αριθμού νεομεταναστών: "Το "Begonia" άραξε στο λιμάνι της Μελβούρνης 26 Ιουνίου. Ήταν μια απαίσια μέρα που ταίριαζε απόλυτα με τα συναισθήματά μου. Δεν μπορούσα να πιστέψω στα μάτια μου. Δεν υπήρχε τίποτε από εκείνα που μού είχαν πει. Δεν υπήρχαν κτίρια, δεν υπήρχε πράσινο, δεν υπήρχαν βουνά. Δάκρυα γέμισαν τα μάτια μου, έτσι όπως έβλεπα αυτή την απαίσια εικόνα μπροστά μου. Αυτό που λεγόταν Πορτ Μελβούρνη (Port Melbourne). Εκείνο που μου έκανε εντύπωση ήταν όλοι αυτοί οι άντρες που ήταν μαζεμένοι εκεί, κουνούσαν τα μαντήλια τους και μας καλωσόριζαν στα ελληνικά. Ήταν νέοι άντρες που ήλπιζαν να βρουν εκεί τη σύντροφό τους".
Στη συνέχεια, μιλά για τη μοναξιά που ένιωσε, τη στερημένη ζωή που έζησε τα πρώτα χρόνια που ακούει σήμερα η εγγονή και αποδίδει θαυμάσια, στα αγγλικά.
"Μέρες και χρόνια πέρασαν γεμάτα από δουλειά και μοναξιά. Είχα πολύ λίγα χρήματα και τα αγγλικά μου ήταν φτωχά, αλλά τα κατάφερνα να συνεννοούμαι. Δούλευα ως μασινίστρια σ' ένα μικρό δωμάτιο, που ήταν σε χωματόδρομο του Ελστερνγουίκ (Elsternwick). Τα χρήματα ήταν λίγα και δεν έφταναν ούτε για τα βασικά που χρειαζόμουν να επιβιώσω. Προσπάθησα, όμως, με αιματηρές οικονομίες να βάζω μερικά στην άκρη για το μέλλον μου. Έμενα σ΄ ένα σπίτι με τρεις άλλες οικογένειες, όπου για να μαγειρέψεις έπρεπε να ρίξεις ένα νόμισμα σε μια σχισμή, το ίδιο και για να ζεστάνεις νερό.
Σφιγγόταν η καρδιά μου κάθε βράδυ, όταν γύριζα σ' ένα τέτοιο περιβάλλον από τη δουλειά, από την άλλη, όμως, ήμουν ευγνώμων που είχα μια στέγη πάνω από το κεφάλι μου".
Το ερωτικό στοιχείο, ο γάμος, η οικογένεια, κάνουν την εμφάνισή τους στην ιστορία της σημερινής γιαγιάς, σε τόνους χαμηλούς, χωρίς έξαρση και μόνο με κάποια αδιόρατη σχεδόν υποψία συγκίνησης.
"Μερικές φορές μέσα στη βδομάδα, συναντιόμουν με κοπέλες που είχαμε έλθει μαζί με το ίδιο καράβι και, όπως μιλούσαμε ελληνικά, είχα την αίσθηση ότι ήμουν πίσω στο νησί μου, όπου ο θαλασσινός αέρας μ' έκανε να νιώθω ανάλαφρη.
Σ' αυτούς τους κύκλους γνώρισα τον άντρα μου. Είχε κι εκείνος αφήσει τον τόπο του - το Άργος - προσπαθώντας να ξεφύγει από την πείνα του πολέμου και τις κακουχίες.
Ήταν μόνο 15 χρόνων, μικρός για να πάει στον πόλεμο, γι' αυτό και τον διέταξαν να μεταφέρει, πάνω στο άσπρο άλογό του, τους νεκρούς για να ταφούν στο χωριό. Όταν ήλθε στην Αυστραλία, τον έστειλαν στην Μπονετζίλα (Bonegilla), ένα μεταναστευτικό κέντρο στη βόρεια Βικτώρια. Ήταν πολύ ωραίος άντρας. Ψηλός, με ωραίο παράστημα, αλλά πολύ πεισματάρης. Ήμουν τυχερή, όμως, που βρήκα έναν άντρα που μου φερόταν καλά. Η μέρα του γάμου μας δεν ήταν τίποτε το ιδιαίτερο. Μου έλειπε η μητέρα μου και οι δικοί μου. Αμέσως σχεδόν μετά, αγοράσαμε ένα μαγαζάκι στο Ελστερνγουίκ και το κάναμε γαλακτοζαχαροπλαστείο (Milk Bar).
Mέναμε επάνω, σ' έναν μικρό μεν, αλλά άνετο, χώρο. Εκεί απέκτησα τις δυο υπέροχες κόρες μου. Θυμάμαι πόσο έντονη ήταν η επιθυμία μου να τις βοηθήσω στη σχολική τους εργασία, όσο μπορούσα, για να αποκτήσουν την παιδεία που μου στέρησαν εμένα οι περιστάσεις όταν ήμουν μικρή".
Στη συνέχεια, μιλά για το υπέροχο σπίτι που αγόρασαν, εκεί κοντά, έπειτα από χρόνια, σκληρής δουλειάς, ένα πελώριο σπίτι με λουλούδια και λαχανόκηπο που καλλιεργούσε η ίδια. "Το όνειρο έγινε πραγματικότητα. Κάτι που ξεκίνησε στο σκοτάδι, σήμερα λάμπει", θα πει στη συνέχεια της αφήγησης, απαριθμώντας τα καλά της: "Ήλθα πριν από πενήντα χρόνια. Πού ήμουν και πού βρίσκομαι. Έχω έναν άντρα που νοιάζεται για μένα, δυο κόρες που με λατρεύουν, τέσσερα υπέροχα εγγόνια που λάμπουν σαν τα άστρα κάθε φορά που τα βλέπω, ένα άνετο σπίτι με τον δικό μου λαχανόκηπο, έχω τους φίλους μου στο ελληνικό κλαμπ που πηγαίνω κάθε Τετάρτη, τα ελληνικά κανάλια, τηλέφωνο, ένα αναπαυτικό κρεβάτι, ένα καλό φαγητό, μια τουαλέτα κανονική, χρήματα. Είμαι ευτυχισμένη", θα πει, κάνοντας φανερά μια σύγκριση με το τι είχε στο χωριό.
Εντούτοις, τη μεγάλη πληγή που φαίνεται να μην έχει επουλωθεί, θα τη δείξει, με επιφύλαξη, στο τέλος: "Δεν είδα τη μητέρα μου ξανά. Ακόμη έχω μπροστά μου ολοζώντανη την εικόνα της, την τελευταία φορά που την αντίκρισα, μέσα από το καράβι, στο λιμάνι να με αποχαιρετά. Μού λείπει τόσο πολύ και θα μου λείπει για πάντα, μέχρι να συναντηθούμε ξανά στην άλλη ζωή".
Η προσπάθεια να μη φαίνεται, η σημερινή γιαγιά, αγνώμων στη χώρα που τη δέχτηκε 26 χρόνων κοπέλα, και που έζησε σ' αυτήν μισό αιώνα, είναι στο τέλος της αφήγησης.
"Η Ελλάδα ήταν ο τόπος που γεννήθηκα και μεγάλωσα. Τώρα, όμως, τη βλέπω σαν όνειρο, σαν τον τόπο από τον οποίο, μισό αιώνα πριν, απέδρασα. Ήταν ο τόπος μου, όσο τον μοιραζόμουν με την οικογένειά μου. Τώρα δεν ζει κανείς. Η οικογένειά μου είναι εδώ και είμαι περήφανη να θεωρώ την Αυστραλία πατρίδα μου".
Αυτή είναι μια ιστορία από τις δεκάδες που θα δουν το φως του… Διαδικτύου και της κρατικής αυστραλιανής τηλεόρασης.



Κείμενο: Σ. Χατζημανώλης

Να θυμάμαι πάντα ...

Να θυμάμαι πάντα ...

Να θυμάμαι όμως...

... κι όλους εκείνους τους γιατρούς
που τιμούν τον όρκο τους...
που δικαιώνουν τη λέξη ΑΝΘΡΩΠΟΣ...
που παλεύουν μαζί με μας για μας χωρίς να περιμένουν οικονομικά ανταλλάγματα που κρύβονται σ' ένα φακελλάκι...
Υπάρχουν κι αυτοί...
Το ξέρω γιατί τους βρήκα πλάι μου όταν πάλευα με το θεριό...
Και τους ευχαριστώ