28.3.10

Δεν σας ξέχασα...

...Απλά, μερικές φορές δεν προλαβαίνουμε τα γεγονότα που τρέχουν...
Είμαστε όλοι καλά.
Σας ευχαριστώ που δεν με ξεχνάτε κι ας χάνομαι για τόσο καιρό.
Κι εγώ σας σκέφτομαι.

Σας εύχομαι ολόψυχα

ΚΑΛΟ ΠΑΣΧΑ
και μακάρι η Ανάσταση του Κυρίου
να σημάνει την προσωπική ανάσταση του καθένα από μας.


Κι όπως μου λέει χρόνια τώρα η μανούλα μου στα δύσκολα...
Πάντα, μετά τη Σταύρωση...
έρχεται η Ανάσταση.

Σας φιλώ γλυκά όλους
Να είστε όλοι σας καλά
και σύντομα ...ΚΑΛΥΤΕΡΑ.

8.3.10

20.2.10

ζωή..ζωή..ζωή

Δανεικό από τον μικρό ήρωα, που μας θυμίζει πολύ σημαντικά πράγματα, για μια ακόμη φορά ...

..Ζωή..μάχη για ζωή..ζωή για μάχη..ζώ..ζώ για να μάχομαι και μάχομαι για να ζώ..Σα μια νότα απο την κιθάρα σου,ένα τραγούδι ταξιδιάρικο..Μη μου γκρινιάξεις ξανά για την δουλειά..μη μου γκρινιάξεις για τα σημάδια των γηρατειών σου..για έρωτες και φιλίες..κοίτα λιγάκι τι δεν έζησες,κοίτα λίγο την ζωή..Σκοτώνεις..παιδί και μητέρα,πατρίδα..την σκοτώνεις την ζωή..γιατί κοιτάς να σχολιάσεις τα στραβά και δίνεις μια σπρωξιά στα αγαπημένα..γιατί θρηνείς και ζείς την απουσία..η λήθη δε σου επιτρέπει την χαρά,η λήθη η δική σου..Δε ξέρω αν ποτέ κατάλαβες τι γράφω..κρυφοκοιτάζεις και διστάζεις να βουτήξεις στη ζωή..έχεις χαμόγελα και τα κρατάς κρυμμένα..και σου έχω πεί πολλές φορές να μη το κάνεις..ίσως τότε η ζωή να είναι μια μάχη με το εγώ σου..ένα βαθύ κουράγιο..το ένα χέρι σου που βαστάει το άλλο..Δε ξέρω αν έζησα όλη μου τη ζωή σ'αυτά τα χρόνια..μα κατάλαβα καλά τι έχω ζήσει..χαλάς τον χρόνο και περνάει η ζωή..μα ξεχνάς το αίμα που έχει χυθεί!Ξεχνάς όλα αυτά που έχεις..το σπίτι σου που γκρινιάζεις οτι είναι μικρό,όμως ποτέ σου δε κοιμήθηκες στο κρύο..το φαγητό που είναι ανάλατο,μα ποτέ δεν έμεινες χωρίς αυτό..τα μαλλιά σου που φριζάρουν όμως ποτέ σου δε χτένισες κεφάλι αδειανό..γυρίζεις εύκολα τη πλάτη σε ό,τι σε σοκάρει..σε ό,τι δε θα ήθελες ποτέ να ζήσεις..όμως δε σκέφτεσαι πως η ζωή είναι ανάσα,ανάσα ελευθερίας..ίσως δε σου την έδινε κανείς..ίσως δεν σκέφτεσαι την αξία της..και γιαυτό δε την εκτιμάς..τιμωρείς τον εαυτό σου με κόλπα σκληρά,επιλέγεις τη φθορά!Λοιπόν ζωή είναι να σκέφτεσαι..να ανοίγεις μια αγκαλιά και να σφίξεις τις ελπίδες..τη θάλασσα ονείρων..το κρυφτό στη γειτονιά και τις φορές που έγδαρες τα γόνατά σου,έγδαρες το σώμα σου στο παιχνίδι..Αυτή η φθορά δε σε πειράζει..γιατί γίνεται ανάμνηση στο μέλλον σου..και πόσα ξεκαρδίσματα στους δρόμους!!Τρομακτικές ιστορίες και δε ξέρεις ακόμη να μετράς..Τότε ζωή είναι αναμνήσεις χαμογελαστές..το χτίσιμο του παρελθόντος..χαρούμενο τραγούδι που σιγοψιθυρίζεις..κι εσύ μου γκρινιάζεις για δουλειά,για έρωτες,γηρατειά και φιλίες..Μπράβο σ'εσένα που πολεμάς,μπράβο που ξετρυπώνεις τον ήρωα..Εσύ να μη γκρινιάζεις,να μη χωρίζεις απο τον εαυτό σου..ζωή είναι άγγελοι στη γή..μια στιγμή μονάχα στην αιωνιότητα,μονάχα μια στιγμή...Μα ποιός θα μιλήσει για όλα αυτά?

25.1.10

Καμαρώστε μαζί μου...

τον μεγάλο μου Λυράρη...
(που εκτός από αστέρι στη λύρα, είναι και κούκλος!!!)
ε;ε;εεεεεεεεεεεεεεε;;;



Μια μαμά ψωνάρα

14.1.10

ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΟ

το 2010

Φίλοι μου σας ευχαριστώ που δεν σταματήσατε να με σκέφτεστε και να με επισκέπτεστε.

Οι λόγοι που χάθηκα, ήταν κάτι μικροαδιαθεσίες των παιδιών μέσα στις γιορτές, το δικό μου παροδικο "σπορ" της δισκοκήλης που με κάνει ... αργοκίνητο καράβι, αλλά και η σειρά εξετάσεων που έπρεπε να κάνουμε για να πάμε στην Αθήνα, για το τακτικό μας ραντεβού για τον μικρό μου γιο.

Δόξα το θεό, τα αποτελέσματα είναι σταθερά φυσιολογικά κι εμείς ευτυχισμένοι κάθε φορά που γυρνάμε.

Πέραν τούτου, περάσαμε ένα πολύ έντονο τριήμερο...

Φτάσαμε στην Αθήνα την τρίτη το απόγευμα και αφού τακτοποιήσαμε τα τσαμασίρια μας, πήγαμε σε αγαπημένους φίλους να τους δούμε και να τους πάμε και κανένα καλούδι
(πού είσαι Παναγιώτη, δούλεψε κουτί του Νεντίμ, που πήγε καπνός... και που να βλεπες με τι αγάπη τα τιμήσαμε ΑΠΑΝΤΕΣ...)

Γυρνωντας, παρκάραμε σε σχετικά κεντρικό δρόμο, καθώς η γειτονιά μας κάθε Τετάρτη έχει λαϊκή.

Αφήσαμε όμως μέσα στο αμάξι (αφού δεν χωρούσαν πουθενά αλλού) μια σακούλα από το Jumbo με παιχνίδια που πήραμε για να πάμε στα παιδάκια που συνεχίζουν τον αγώνα τους στο νοσοκομείο.

Την επομένη, φορτωμένοι ως συνήθως... (έχει γίνει δεύτερη φύση μας...) φτάσαμε στο αυτοκίνητο, όπου ανακαλύψαμε ότι μας είχαν σπάσει το τζάμι της πίσω πόρτας και είχαν πάρει τη σακούλα με τα παιχνίδια (ΜΟΝΟ για καλή μας τύχη, αφού θα μπορούσαν κάλλιστα να πάρουν όλο το αμάξι...)

Έγγραφα του αυτοκινήτου, μια ταυτότητα, ένα σακουλάκι γεμάτο ψιλά για τα διόδια, cd player... όλα ανέπαφα...

Αδειάσαμε τα σπασμένα και ξεκινήσαμε για το Παίδων.

ΕΚΕΙ ΑΠΟΖΗΜΙΩΘΗΚΑΜΕ ΚΑΙ ΜΕ ΤΟ ΠΑΡΑΠΑΝΩ, γιατί εκτός από τα δικά μας νέα που συνεχίζουν να είναι κάθε φορά καλά, συναντήσαμε πολλά αγαπημένα μας πρόσωπα για το δικό τους ραντεβού, που κι αυτά πηγαίνουν καλά. Η χαρά μας θα ήταν τεράστια, αν δεν τη σκίαζε το γεγονός ότι το τμήμα ήταν κυριολεκτικά γεμάτο με νεα παιδάκια...

Η Παναγιά να είναι μαζί τους και να παν σύντομα γερά και δυνατά στα σπίτια τους!

Φεύγοντας, ο άντρας μου είχε ήδη κάνει μια εξαιρετική πατέντα στο σπασμένο παράθυρο, η οποία περιελάμβανε χαρτόνι, πλαστκό, μια ξεχασμένη ηλιοπροστασία και ... ατελείωτα μέτρα μονωτικής ταινίας... την οποίαν αργότερα επένδυσε και από την μέσα πλευρά και με άλλα υλικά...

Και μην τολμήσει να γελάσει κανείς, γιατί σας ενημερώνω μας έβγαλε ασπροπρόσωπους, σ' ένα -πραγματικά- δύσκολο ταξίδι.

(κάναμε και τις απόπειρές μας σε "παρμπριζάδες", αλλά όλοι μιλούσαν για την επομένη ... κι εμείς... ούτε να τ' ακούσουμε...)

Όποιος λοιπόν είδε κάποια στιγμή δίπλα του ... ένα μοβ αυτοκίνητο μπαταρισμένο με μονωτική ταινία ... ΕΜΕΙΣ ΕΊΜΑΣΤΕ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!


Αφού ξεκουραστήκαμε , σηκωθήκαμε αξημέρωτα για να ξεκινήσουμε για Κομοτηνή όσο το δυνατόν νωρίτερα, αφού η παράκαμψη των Τεμπών, μας "κόστισε" γύρω στη μιάμιση ώρα όταν πηγαίναμε Αθήνα και με καλό καιρό μάλιστα!

Πόσο μάλλον τώρα που η βρόχα έπεφτε ...

Εσύ είσαι που είπες ότι θα ξεκινήσεις νωρίς;

Χάσε ένα κλειδί τώρα ... για να μάθεις...

Ευτυχώς το κλειδί του αυτοκινήτου ...ευρέθη μετά μιάμιση ώρα, οπότε και ξεκινήσαμε.

Η βροχή μας συντρόφευε σε όλη τη διαδρομή μέχρι την Κατερίνη... (και δεν είναι κι η καλύτερη παρέα για ταξίδι...)

Η δε παράκαμψη ... αλησμόνητη...

Το ΠΑΡΑΘΥΡΟ όμως ΣΩΤΗΡΙΟ!!!

Και να ξέρω (απ' τα τηλεφωνήματα) ότι στην Κομοτηνή ο ήλιος λάμπει χωρίς ούτε ένα σύννεφο συντροφιά...

Ήμουν τόσο χαρούμενη όμως με τα αποτελέσματα, που ειλικρινά σας μιλάω δεν κατάφερε να με πτοήσει τίποτα.

Ίσως λίγο η έλλειψη βενζινάδικου στην Εγνατία, αλλά ευτυχώς χωρίς λόγο, αφού τελικά δεν μας χρειάστηκε...

Τέλος καλό, όλα καλά.

Είμαστε πάλι σπίτι μας, γεροί, δυνατοι και τέσσερις.

Περνώντας στο τώρα
θέλω να σας ξαναευχαριστήσω απο καρδιάς
που αν και χάθηκα
δεν χαθήκατε ούτε στιγμή από δίπλα μου.

Επίσης να ευχαριστήσω και τις φίλες μου




που μου χάρισαν αυτό το υπέροχο βραβείο

Υπάρχουν κάποιες οδηγίες

που γράφουν τόσο η ΕΛΕΝΑ , όσο και η ΓΑΣΤΕΡΟΠΛΗΞ στα blog τους, ωστόσο θα ζητήσω την επιείκιά σας, να μου επιτρέψετε να συνεχίσω τη διαδρομή αυτού του βραβείου με έναν μόνο αποδέκτη

την Λυγερή Βασιλείου

...στον πηγαιμό για την Ιθάκη...


ευχαριστώ απο καρδιάς




Να θυμάμαι πάντα ...

Να θυμάμαι πάντα ...

Να θυμάμαι όμως...

... κι όλους εκείνους τους γιατρούς
που τιμούν τον όρκο τους...
που δικαιώνουν τη λέξη ΑΝΘΡΩΠΟΣ...
που παλεύουν μαζί με μας για μας χωρίς να περιμένουν οικονομικά ανταλλάγματα που κρύβονται σ' ένα φακελλάκι...
Υπάρχουν κι αυτοί...
Το ξέρω γιατί τους βρήκα πλάι μου όταν πάλευα με το θεριό...
Και τους ευχαριστώ