31.1.09

Η μάνα εν κρύο νερόν ...

Αφιερωμένο σ' έναν φίλο...

Όταν γερά η μάνα και άλλο κε πορεί
Ατότε θέλ' βοήθειαν, ατότε θέλ' ζωήν
Ατότε θέλ' ζωήν
Κι όταν θα έρτε η ώρα και άλλο κι θα ζει
Αμαν κ' ευτας το χρέος σοις θα καίεται η ψύ σ'

Η μάνα εν κρύο νερόν και σο ποτήρ' κε μπαίν'
Η μάνα να μη ίνεται, η μάνα να μη εν
Η μάνα να μη εν

Η μάνα εν βράχος, η μάνα εν ρασίν
Σον δύσκολον την ώρα σ', μανίτσα θα τσαείς
Μανίτσα θα τσαείς
Η μάνα εν το στήριγμαν, τη χαράς το κλαδί
τ' ατηνές η εγάπη κε βρίεται ση γην

Η μάνα εν κρύο νερόν...

Θα δεβαίνε τα χρόνεα, θα γέρουμε και μεις
Ατά είναι με τη σειρά κι θα γλυτών' κανείς
κι θα γλυτών' κανείς
και ολ' πρέπ' να εξέρουμε σ' αούτο την ζωήν
χωρίς τη μάνας την ευχήν κανείς κε λέπ' χαΐρ'

Η μάνα εν κρύο νερόν...Η μάνα εν κρύο νερόν...

Μην τους βάζετε ... ιδέες...

Ξέρω ότι σας πηγαίνω από το ένα στο (εντελωωωώς!!!) άλλο, αλλά λόγω ιδιοσυγκρασίας, δεν μπορεσα να μην σας το προτείνω.
---> Το αργομ...

30.1.09

Οι πόνοι της Παναγιάς

Είναι ένα από τα τραγούδια που σε αγγίζουν απ' το πρώτο δευτερόλεπτο. Ακόμη περισσότερο αν την πρώτη σου φορά ακούσεις την ερμηνεία του Νίκου Ξυλούρη. 'Ηθελα πολύ να σας το βάλω να το ακούτε, αλλά το βίντεο (με την ερμηνεία του Ξυλούρη) που βρήκα είναι πολύ σκληρό και σε άλλη μορφή δεν το βρήκα. Και τα λόγια όμως, είναι αρκετά για ν' ακουμπήσουν την ψυχή...

Που να σε κρύψω, γιόκα μου, να μη σε φτάνουν οι κακοί;
Σε ποιο νησί τ' Ωκεανού, σε ποια κορφήν ερημική;
Δε θα σε μάθω να μιλάς και τ' άδικο φωνάξεις.
Ξέρω πως θα 'χεις τη καρδιά τόσο καλή, τοσο γλυκή,
που με τα βρόχια της οργής ταχιά θε να σπαράξεις.

Συ θα 'χεις μάτια γαλανά, θα 'χεις κορμάκι τρυφερό,
θα σε φυλάω από ματιά κακή κι από κακόν καιρό,
από το πρώτο ξάφνισμα της ξυπνημένης νιότης.
Δεν είσαι συ για μάχητες, δεν είσαι συ για το σταυρό.
Εσύ νοικοκερόπουλο -όχι σκλάβος ή προδότης.

Tη νύχτα θα σηκώνομαι κι αγάλια θα νυχοπατώ,
να σκύβω την ανάσα σου ν' ακώ, πουλάκι μου
ζεστό να σου 'τοιμάζω στη φωτιά γάλα και χαμομήλι,
κι ύστερ' απ' το παράθυρο με καρδιοχτύπι να κοιτώ
που θα πηγαίνεις στο σκολιό με πλάκα και κοντύλι

Kι αν κάποτε τα φρένα σου μ' αλήθεια, φως της αστραπής,
χτυπήσει ο Κύρης τ' ουρανού, παιδάκι μου να μη τη πεις!
Θεριά οι ανθρώποι, δε μπορούν το φως να το σηκώσουν!
Δεν είν' αλήθεια πιο χρυσή σα την αλήθεια της σιωπής.
Χίλιες φορές να γεννηθείς, τόσες θα σε σταυρώσουν!

Χρόνια πολλά!

Καλημέρα.
Εγώ τη δική μου την ξεκίνησα μ' ένα υπέροχο κείμενο που μας χάρισε η ΜΑΡΙΑΝ ως δώρο για τη σημερινή γιορτή.
Το πιο συγκινητικό είναι, ότι μέσα στην "...κουτρουβάλα" της βιαστικής και αγχώδους ζωής μας, υπάρχουν ακόμη άνθρωποι, όπως αυτή, που λατρεύουν αυτό που κάνουν και παράλληλα θυμίζουν στους υπόλοιπους γιατί κάποτε κάναν αυτήν την επιλογή.
Ένα μικρό απόσπασμα:
"... Ένα "μπράβο" μπορεί να είναι αποδοτικότερο από όλα τα "διδακτέα" μαζί. ΄Αλλο κάνω "παρατήρηση" κι άλλο "ξεφτιλίζω". Ποτέ μην ειρωνεύεσαι, μη σαρκάζεις, μη γελοιοποιείς εκ του ασφαλούς κάποιον που δεν μπορεί να σου απαντήσει.... Πάνω από τα μαθήματα, πάνω από οτιδήποτε, το σημαντικότερο για ένα παιδί είναι η αξιοπρέπεια του μπροστά στους συμμαθητές του.Έχεις στα χέρια σου ένα κάκιστο βιβλίο. Καλείσαι να το διδάξεις. Ξέχνα το. Όσο μπορείς. Ξέχνα το και θυμήσου την ουσία. Η ουσία περνάει στα παιδιά. Η ουσία καταγράφεται. Ποτέ η σελίδα 121 του κεφαλαίου 9. "
Πατήστε εδώ για το πλήρες κείμενο.

29.1.09

'Ένα σπουδαίο πνεύμα μας αποχαιρετά'

Τέλη σ' ευχαριστώ για το κείμενο.
Μετάφραση από τα Ισπανικά: Βασίλης Τερζής
Πρωτότυπο κείμενο εδώ http://www.netlab.gr/Personal/Gr/Keimena/by_Marquez_Ori.htm

Ο Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες έχει αποσυρθεί από τη δημόσια ζωή για λόγους υγείας: καρκίνος στους λεμφαδένες. Η κατάστασή του μοιάζει να επιδεινώνεται μέρα με τη μέρα. Η αποχαιρετιστήρια επιστολή που ακολουθεί εστάλη από τον συγγραφέα στους φίλους του και χάρη στο Ίντερνετ έφτασε και σε μας.
Σας συστήνω να τη διαβάσετε, καθώς πρόκειται για ένα πραγματικά συγκινητικό κείμενο γραμμένο από έναν από τους λαμπρότερους λατινοαμερικανούς συγγραφείς του αιώνα που μας πέρασε.

'Αν ο Θεός ξεχνούσε για μια στιγμή ότι είμαι μια μαριονέτα φτιαγμένη από κουρέλια και μου χάριζε ένα κομμάτι ζωή, ίσως δεν θα έλεγα όλα αυτά που σκέφτομαι, αλλά σίγουρα θα σκεφτόμουν όλα αυτά που λέω εδώ.
Θα έδινα αξία στα πράγματα, όχι γι' αυτό που αξίζουν, αλλά γι' αυτό που σημαίνουν.
Θα κοιμόμουν λίγο, θα ονειρευόμουν πιο πολύ, γιατί για κάθε λεπτό που κλείνουμε τα μάτια, χάνουμε εξήντα δευτερόλεπτα φως. Θα συνέχιζα όταν οι άλλοι σταματούσαν, θα ξυπνούσα όταν οι άλλοι κοιμόταν. Θα άκουγα όταν οι άλλοι μιλούσαν και πόσο θα απολάμβανα ένα ωραίο παγωτό σοκολάτα!
Αν ο Θεός μου δώριζε ένα κομμάτι ζωή, θα ντυνόμουν λιτά, θα ξάπλωνα μπρούμυτα στον ήλιο, αφήνοντας ακάλυπτο όχι μόνο το σώμα αλλά και την ψυχή μου.
Θεέ μου, αν μπορούσα, θα έγραφα το μίσος μου πάνω στον πάγο και θα περίμενα να βγει ο ήλιος. Θα ζωγράφιζα μ' ένα όνειρο του Βαν Γκογκ πάνω στα άστρα ένα ποίημα του Μπενεντέτι κι ένα τραγούδι του Σερράτ θα ήταν η σερενάτα που θα χάριζα στη σελήνη. Θα πότιζα με τα δάκρια μου τα τριαντάφυλλα, για να νοιώσω τον πόνο από τ' αγκάθια τους και το κοκκινωπό φιλί των πετάλων τους...
Θεέ μου, αν είχα ένα κομμάτι ζωή... Δεν θα άφηνα να περάσει ούτε μία μέρα χωρίς να πω στους ανθρώπους ότι αγαπώ, ότι τους αγαπώ. Θα έκανα κάθε άνδρα και γυναίκα να πιστέψουν ότι είναι οι αγαπητοί μου και θα ζούσα ερωτευμένος με τον έρωτα.
Στους ανθρώπους θα έδειχνα πόσο λάθος κάνουν να νομίζουν ότι παύουν να ερωτεύονται όταν γερνούν, χωρίς να καταλαβαίνουν ότι γερνούν όταν παύουν να ερωτεύονται! Στο μικρό παιδί θα έδινα φτερά, αλλά θα το άφηνα να μάθει μόνο του να πετάει. Στους γέρους θα έδειχνα ότι το θάνατο δεν τον φέρνουν τα γηρατειά αλλά η λήθη. Έμαθα τόσα πράγματα από σας, τους ανθρώπους... Έμαθα πως όλοι θέλουν να ζήσουν στην κορυφή του βουνού, χωρίς να γνωρίζουν ότι η αληθινή ευτυχία βρίσκεται στον τρόπο που κατεβαίνεις την απόκρημνη πλαγιά. Έμαθα πως όταν το νεογέννητο σφίγγει στη μικρή παλάμη του, για πρώτη φορά, το δάχτυλο του πατέρα του, το αιχμαλωτίζει για πάντα.
Έμαθα πως ο άνθρωπος δικαιούται να κοιτά τον άλλον από ψηλά μόνο όταν πρέπει να τον βοηθήσει να σηκωθεί. Είναι τόσα πολλά τα πράγματα που μπόρεσα να μάθω από σας, αλλά δεν θα χρησιμεύσουν αλήθεια πολύ, γιατί όταν θα με κρατούν κλεισμένο μέσα σ' αυτή τη βαλίτσα, δυστυχώς θα πεθαίνω.
Να λες πάντα αυτό που νιώθεις και να κάνεις πάντα αυτό που σκέφτεσαι. Αν ήξερα ότι σήμερα θα ήταν η τελευταία φορά που θα σ' έβλεπα να κοιμάσαι, θα σ' αγκάλιαζα σφιχτά και θα προσευχόμουν στον Κύριο για να μπορέσω να γίνω ο φύλακας της ψυχής σου. Αν ήξερα ότι αυτή θα ήταν η τελευταία φορά που θα σ' έβλεπα να βγαίνεις απ' την πόρτα, θα σ' αγκάλιαζα και θα σου 'δινα ένα φιλί και θα σε φώναζα ξανά για να σου δώσω κι άλλα. Αν ήξερα ότι αυτή θα ήταν η τελευταία φορά που θα άκουγα τη φωνή σου, θα ηχογραφούσα κάθε σου λέξη για να μπορώ να τις ακούω ξανά και ξανά. Αν ήξερα ότι αυτές θα ήταν οι τελευταίες στιγμές που σ' έβλεπα, θα έλεγα 'σ' αγαπώ' και δεν θα υπέθετα, ανόητα, ότι το ξέρεις ήδη.
Υπάρχει πάντα ένα αύριο και η ζωή μάς δίνει κι άλλες ευκαιρίες για να κάνουμε τα πράγματα όπως πρέπει, αλλά σε περίπτωση που κάνω λάθος και μας μένει μόνο το σήμερα, θα 'θελα να σου πω πόσο σ' αγαπώ κι ότι ποτέ δεν θα σε ξεχάσω.
Το αύριο δεν το έχει εξασφαλίσει κανείς, είτε νέος είτε γέρος. Σήμερα μπορεί να είναι η τελευταία φορά που βλέπεις τους ανθρώπους που αγαπάς.
Γι' αυτό μην περιμένεις άλλο, κάν’ το σήμερα, γιατί αν το αύριο δεν έρθει ποτέ, θα μετανιώσεις σίγουρα για τη μέρα που δεν βρήκες χρόνο για ένα χαμόγελο, μια αγκαλιά, ένα φιλί και ήσουν πολύ απασχολημένος για να κάνεις πράξη μια τελευταία τους επιθυμία. Κράτα αυτούς που αγαπάς κοντά σου, πες τους ψιθυριστά πόσο πολύ τους χρειάζεσαι, αγάπα τους και φέρσου τους καλά, βρες χρόνο για να τους πεις 'συγνώμη', 'συγχώρεσέ με', 'σε 'παρακαλώ', 'ευχαριστώ' κι όλα τα λόγια αγάπης που ξέρεις.
Κανείς δεν θα σε θυμάται για τις κρυφές σου σκέψεις.

Ζήτα απ' τον Κύριο τη δύναμη και τη σοφία για να τις εκφράσεις.
Δείξε στους φίλους σου τι σημαίνουν για σένα.'
ΣΤΕΙΛΕ ΑΥΤΟ ΤΟ ΜΗΝΥΜΑ ΣΕ ΟΠΟΙΟΥΣ ΘΕΛΕΙΣ
Εάν δεν το κάνεις σήμερα, αύριο θα είναι όπως και χθες.
Κι αν δεν τοκάνεις ποτέ, δεν πειράζει.

Οι … αντιήρωες…



Και μέσα σε όλες αυτές τις καταστάσεις –πραγματικές και συναισθηματικές- να διαδέχονται η μία την άλλη σαν σε ταινία του βωβού κινηματογράφου, αναδύθηκαν σε πρωτόγνωρους ρόλους … μοναδικοί ηθοποιοί, άξιοι να κερδίσουν όσκαρ υποκριτικής.
Άνθρωποι που εξ’ ορισμού θεωρούσαμε «δικούς μας», αποδείχτηκαν ………………………. (ακόμη ψάχνω λέξεις) .....…………..
αρπακτικά, έτοιμα να εκμεταλλευτούν κάθε ευκαιρία που θα τους διευκολύνει να «μεγαλώσουν» το συμφέρον τους.
Άνθρωποι που έδιναν το παρόν για να μπορούν να «ρίξουν στάχτη στα μάτια» ενημερώνοντας τους πάντες για τη βοήθεια που μας προσέφεραν, ενώ ταυτόχρονα, έχτιζαν την εικόνα για την ώρα που θα μας έσκαβαν το λάκκο για μια ακόμη φορά.
Τελικά όμως, όλα βγαίνουν κάποια στιγμή στο φως.
Κανείς δε μπορεί να κρύβεται για πάντα.

Δεν πειράζει.
Να είναι πάντα καλά.
Μόνο να είναι μακριά μας.
Γιατί όταν μας πλησιάζουν τέτοιοι άνθρωποι, τότε εμείς γινόμαστε κακοί: κάνουμε άσχημες σκέψεις, βιώνουμε απαίσια συναισθήματα, βλέπουμε τον εαυτό μας στην χειρότερη εκδοχή του.
Κανένας μας όμως δεν το αξίζει αυτό.
Δεν θέλω το κακό κανενός.
Θέλω μόνο να ζω μακριά από αυτούς τους ανθρώπους που με κάνουν κάτι που δεν είμαι.
Αξίζω το καλύτερο και κανείς δεν έχει το δικαίωμα να μου το στερήσει, μόνο και μόνο για να φαίνεται καλός στους άλλους.

Απομακρύνω, λοιπόν, τις σκιές, σβήνω τις γκρίζες εικόνες, επαναφορτίζω τις μπαταρίες μου με ειλικρινή αισθήματα και άπειρα χρώματα, μουσικές και γεύσεις και … συνεχίζω.

Οι φίλοι ας ακολουθήσουν, οι υπόλοιποι δεν χωρούν σ’ αυτό το όχημα…


20.12.2008

Οι ήρωες…


Ποτέ πριν δεν είχα βρεθεί σε χώρο με τόσους ήρωες μαζεμένους.

Δεν ήξερα καν ότι υπάρχουν τέτοια μέρη. Μα ακόμα κι αν ήξερα ότι υπάρχουν δεν είμαι σίγουρη αν θα ήθελα να τα … επισκεφτώ. Βέβαια δεν είχα συναίσθηση ότι μόνο ο πόνος τα … γεννάει.
Τώρα όμως, που έζησα κι εγώ εκεί, ανακάλυψα σε πόσες διαφορετικές μορφές τους συναντάς.
ΠΑΙΔΙΑ – ΗΡΩΕΣ που αγωνίζονται με τα ασθενικά κορμάκια τους και τις πραγματικά λιονταρίσιες καρδιές τους το ΘΗΡΙΟ. Κάθε μέρα, κάθε στιγμή, κάθε λεπτό, χωρίς να δυσανασχετούν τόσο εύκολα, ίσα ίσα έχοντας όρεξη για πλάκες, την ίδια στιγμή που ένας ενήλικας θα είχε σφάξει –έστω με τα μάτια- όλο του τον περίγυρο.
(Μήτσο, ακόμα θυμάμαι την πλάκα που μου έκανες έξω από την τουαλέτα δωδεκάμισι η ώρα τη νύχτα και κόντεψα να ξεσηκώσω απ’ την τρομάρα μου όλο το Τμήμα. Κι εσένα Σταύρο, ακόμα σου το χρωστάω που ξεσήκωνες τον μικρό, όταν ερχόσουν 11 τη νύχτα –κι ενώ ήταν έτοιμος να κοιμηθεί- για να του πεις ότι έξω μοιράζουν τζάμπα παγωτά…)
Γιατρούς – ήρωες
, που οι απαιτήσεις της δουλειάς τους,(κι ακόμα περισσότερο οι απαιτήσεις των ίδιων από τον εαυτό τους), ξεπερνούν τα όρια του ανθρώπινου, πλησιάζοντας άλλα επίπεδα, εξωπραγματικά και όχι μόνο …
Νοσηλεύτριες – ήρωες, που με έκαναν άπειρες φορές να τις ρωτήσω «τι παίρνουν» και αντέχουν αυτούς τους τρελούς κι απάνθρωπους ρυθμούς της καθημερινότητάς τους (για να μου δώσουν κι εμένα!). Που η δουλειά που έκανε η κάθε μία τους απαιτούσε δέκα άτομα κι όχι να περιμένεις να τα καταφέρει όλα μία μόνη της, κι όμως αυτές πάντα έβρισκαν τον τρόπο να το ανατρέπουν αυτό. Κι όχι απλώς τα προλάβαιναν όλα με τον καλύτερο τρόπο, αλλά έβρισκαν και χρόνο να μιλήσουν με τα παιδιά, να τα «πειράξουν», να τα κάνουν να γελάσουν, να παίξουν μαζί τους. Και μέσα σ’ όλα αυτά να καθοδηγούν τους γονείς, να τους εμψυχώνουν, να τους κάνουν να «ξεφεύγουν» έστω και για δευτερόλεπτα. Τόσο πολύτιμα δευτερόλεπτα όμως...
(Δήμητρα, Όλγα είστε πάντα στη σκέψη και στην καρδιά μου…)
Γονείς – ήρωες, που ο πόνος και ο φόβος δεν τους προκαλούσε μόνο πανικό (άλλωστε κανείς δεν τον άφηνε να διαρκέσει πάνω από λίγα λεπτά), αλλά και μια μοναδική δύναμη να παλέψουν ακόμη πιο δυνατά για το παιδί τους. Σε καθημερινή βάση ν’ ανοίγουν (χωρίς ποτέ να το έχουν ζητήσει) ένα καινούριο «Κουτί της Πανδώρας» γεμάτο αγωνίες, φόβους, θεριά και τέρατα κι όμως να βρίσκουν πάντα το κουράγιο να κρατάν στο τέλος τη μικρούλα ΕΛΠΙΔΑ που φοβόταν να ξεπεταχτεί από το κουτί…
(Γαρυφαλλιά, θα είσαι πάντα στα μάτια μου η προσωποποίηση της Ελπίδας, της Αισιοδοξίας και της δύναμης που κάνει όλα τα καλά –όσο μακρινά και δύσκολα κι αν φαίνονται- να βγαίνουν αληθινά…
Δήμητρα, Γεωργία γερά με τσαμπουκά. Είπαμε: όλες είχαμε δικαίωμα στον φόβο. Απλά, όταν κάποια είναι χάλια και τα βλέπει όλα ΜΟΝΟ μαύρα, οι άλλες θα κάνουμε πάντα τη φωνή της … αισιόδοξης λογικής για να την συνεφέρνουν. Οι ρόλοι εναλλάσσονται φυσικά… )

ΠΙΣΤΗ: πιο πολύ κι απ’ τους ανθρώπους ο μεγάλος ήρωας της «ΠΙΣΤΗΣ» ήταν και είναι η ποντικίνα η Λουλού. Έχει την πιο μακροχρόνια ασθένεια που υπάρχει, έχει υποστεί … άπειρες επεμβάσεις, ενδοραχιαίες κι ένα σωρό ακόμα, από τους μικρούς γιατρούς που κάνουν το παν κάθε φορά για να τη βοηθήσουν. Πάντα κάποιος τη σώζει. Κι αυτή απτόητη. Δεν το βάζει κάτω. Πηγαίνει όλο και καλύτερα. Μπορεί βέβαια σε μια μέρα να υποστεί την ίδια επέμβαση πάνω από δέκα φορές, αλλά τα δέχεται όλα αδιαμαρτύρητα επειδή ξέρει ότι είναι για το καλό της. Κι αν πονέσει πολύ, γρήγορα μια παιδική φωνούλα θα την παρηγορήσει και θα την εμψυχώσει με τις πιο αφελείς δικαιολογίες που μπορεί ν’ ακούσει κανείς, σε συνδυασμό μ’ ένα ασθενικό χεράκι που θα σφίξει γεμάτο συμπόνια το χνουδωτό δικό της. Φυσικά, μεγάλο ρόλο στις … αντοχές της ποντικίνας παίζει και η … κολλητή της, που ξέρει να διαχειρίζεται καλύτερα απ’ τον καθένα τα ξεσπάσματα και τις κρίσεις της. Χωρίς αυτήν όλα θα ήταν πιο δύσκολα, άσε που σκορπίζει γύρω της ένα νεραϊδοάρωμα, που κάνει όλο το χώρο να μοσχοβολάει και να σου αλλάζει τη διάθεση.
(έχουν κι ένα κουνέλι που το λένε Έλλη και ζωγραφίζει καταπληκτικά!!!)
Χαμόγελο του Παιδιού:
Αυτό που μου έκανε εντύπωση την πρώτη φορά που τις είδα ήταν ο τρόπος που μιλούσαν στα παιδιά. Σαν να μιλούσαν σε παιδιά που δεν ήθελαν να μπουν στην τάξη κι αυτές τα φώναζαν να πάνε στις θέσεις τους. «Τι έγινε; Ξαπλώνουμε; Γρήγορα στον παιδότοπο. Έχουμε να κάνουμε ένα σωρό κατασκευές και χρειαζόμαστε χέρια. Δεν θα τα κάνουμε όλα μόνες μας. Σας περιμένω σε πέντε λεπτά το πολύ.»
ΞΙΠΑΣΤΗΚΑ !!! (και δε βρίσκω άλλη λέξη που να περιγράφει πιο αντικειμενικά την αντίδρασή μου)
Δεν άργησα βέβαια να καταλάβω ότι πρώτες αυτές βοηθούσαν τα παιδιά ν’ αντιμετωπίσουν την κατάστασή τους σαν κάτι περαστικό, που σε καμία περίπτωση δεν έπρεπε να τους επιτρέψει να «αφεθούν» και να παραδοθούν στον εγκλεισμό και στον πόνο. Έφερναν τον αέρα του … «φυσιολογικού» στη ζωή μας. Οι κατασκευές ήταν ομαδική ψυχοθεραπεία, το γέλιο ήταν αναπόφευκτο και τα σχόλια απόλαυση. Ακόμα δεν ξέρω ποιος τις περίμενε με μεγαλύτερη λαχτάρα: τα παιδιά ή οι γονείς. Ακόμη κι όταν λύγιζαν, κανείς δεν καταλάβαινε τίποτα. Ίσα ίσα έβρισκαν ακόμα περισσότερη δύναμη να φτιάξουν τα κέφια όλων για να ξορκίσουν το κακό.
(Έλενα, Ιωάννα, Αναστασία σας έχω στα μάτια μου μπροστά να χαμογελάτε …)

(ημερολόγιο 20.12.2008)

28.1.09

Σλουρπ, σλουρπ ...

μιαμ
μιαμ
χλαπα
χλούπα
μία σόδα γρήγορααααααααααααα

(δεν είναι διαφήμιση: απλά αφιερώνεται σε όλους τους λιχούδηδες φίλους μου.
Δεν θα ξελιγώνομαι μόνο εγώ από τα άγρια χαράματα...
έχω να χάσω και τα κιλά από το κόψιμο του τσιγάρου...)

Πίσω ...

Δεν ξέρω πως έτυχε, αλλά πάντα στη ζωή μου, εγώ ήμουν αυτή που έμενε πίσω. Όλοι οι άλλοι έφευγαν κι εγώ βρισκόμουν πάντα εδώ. Γεννήθηκα, μεγάλωσα, σπούδασα, ερωτεύτηκα, παντρεύτηκα, γέννησα και μεγαλώνω τα παιδιά μου, ζω σ’ αυτόν τον τόπο. Δεν είναι ότι με τρόμαζε η αλλαγή, απλά έτσι έτυχαν τα πράγματα και ποτέ δε χρειάστηκε να μπω στη διαδικασία να το σκεφτώ. Αναπόφευκτα, λοιπόν, ποτέ δεν άφηνα πίσω μου κάποιον. Μέχρι πρόσφατα. Και συνειδητοποίησα πόσο ανάμικτα συναισθήματα μου προκαλεί. Χαρά της επιστροφής στα φυσιολογικά (που έμαθα τελικά να τα εκτιμώ όπως τους αξίζει) αλλά και αποχωρισμός από αγαπημένα πρόσωπα, με τα οποία είχα καθημερινή επαφή. Κι όχι μια απλή κοινωνική επαφή, αλλά μια ουσιαστική, βαθιά ανθρώπινη επαφή που μ’ έκανε να νιώθω φυσιολογική, μέσα σ’ αυτόν τον εφιάλτη που καθημερινά ζούσα (κι ας μην ήμουν).
Μου λείπουν πάρα πολύ κι απ’ την άλλη η χαρά μου θα είναι τεράστια αν δε χρειαστεί να τους ξανασυναντήσω (με την προϋπόθεση ότι θα είναι όλοι γεροί στα σπίτια τους). Γιατί οι συναντήσεις μου με αυτά τα αγαπημένα μου πρόσωπα γίνονται πάντα στο νοσοκομείο. Προτιμώ να μου λείπουν επειδή θα είναι καλά και στον τόπο τους, παρά να τα βλέπω εκεί. ("ημερολόγιο" 19.12.2008)

27.1.09

Η φωτεινή πλευρά της ζωής..

Που να τ' ακούσετε κιόλας ...
Μία ακόμα εξαιρετική επιλογή και προσφορά του homemade-panayiotis

Ξημέρωσε ξανά κι η μέρα που περνά
ανάποδη σου βγαίνει και πονά
πάντα χαμογέλαγες και τώρα καταριέσαι
σμίξε τα χειλάκια μη βαριέσαι.

Σφύριξε χαρούμενα μπορείς
δες τη φωτεινή πλευρά της ζωής.

Μια φάρσα είναι η ζωή πολύ καλά στημένη
κι ο θάνατος γελά και περιμένει
ότι βαραίνει πέτα το πλάι στη σκηνή υποκλίσου
χαμογέλασε στο θεατή σου

Σφύριξε χαρούμενα μπορείς
δες τη φωτεινή πλευρά της ζωής

Με τις γυναίκες ήσουνα πάντα ο σούπερ γκούφι
και τώρα σε φωνάζουνε μαγκούφη
κι αν όλες σε αφήσουνε σε κυνηγάει μια
η αιώνια η γκαντεμιά

Σφύριξε χαρούμενα μπορείς
δες τη φωτεινή πλευρά της ζωής.

Κι αν σε κλείσει η τράπεζα μες στη φυλακή
κάθε μέρα θα ‘ναι Κυριακή
μη σε νοιάζει όλα θα είναι πληρωμένα
αχ να με μαζεύανε και μένα

Σφύριξε χαρούμενα μπορείς
δες τη φωτεινή πλευρά της ζωής.

Όλα στη ζωή σου είναι δανεικά
χαμογέλα φέρσου ευγενικά
μην το γρουσουζεύεις σκέψου θετικά
όλα στη ζωή είναι σκατά.

Σφύριξε χαρούμενα μπορείς
δες τη φωτεινή πλευρά της ζωής.

Κι όταν η παράσταση κλείσει τελικά
όλα μοιάζουν με βεγγαλικά
η ζωή κι ο θάνατος είναι θεατρίνοι
και γελούν από το καμαρίνι

Σφύριξε χαρούμενα μπορείς
δες τη φωτεινή πλευρά της ζωής.

… με βάση τα δεδόμενα…

Αγοράζοντας σήμερα μία ζώνη, για τη μέση μου, που εδώ κι ένα μήνα σχεδόν, τα ‘χει παίξει (χωρίς να επιτρέπεται αναρρωτική από τις περισσότερες υποχρεώσεις μου), πήρα κι ένα προσπέκτους από το κατάστημα με αυτά τα είδη (ιατρικά, ανατομικά, ορθοπεδικά, κ.α.).
Στις πρώτες κιόλας σελίδες, συνειδητοποίησα, πόσα πράγματα θεωρούμε δεδομένα και πολύ εύκολα ξεχνάμε να ευχαριστούμε το Θεό κάθε μέρα γι’ αυτά.

Θα σας πάρω μαζί μου μια βόλτα, να εξερευνήσουμε μαζί … έναν κατάλογο … ΠΡΟΤΕΡΑΙΟΤΗΤΩΝ.
Οι περισσότεροι από μας, θεωρούν το μπάνιο μια καθημερινή απόλαυση, που είτε κρατάει λίγο ή πολύ, είναι κάτι που μας αναζωογονεί και μας χαλαρώνει. Στον κατάλογο, λοιπόν, υπάρχουν 9 διαφορετικά καθίσματα μπάνιου και ντους, πτυσσόμενα, περιστρεφόμενα, με πλάτη, με λαβή, προκειμένου να βοηθήσει αυτούς που επιθυμούν αυτήν την τόσο … απλή απόλαυση, να καταφέρουν να μπουν και να σταθούν στη μπανιέρα. Το ένα δικό μας βήμα, είναι αγώνας πολλών λεπτών για κάποιους άλλους ανθρώπους. Υπάρχουν βέβαια κι αυτοί που δεν μπορούν να πάνε στο μπάνιο, οπότε πρέπει να πάει το μπάνιο σ’ αυτούς. Έτσι, βρίσκουμε φουσκωτή λεκάνη για λούσιμο, φορητό σάκο ντους, δίσκο λουσίματος …

Επίσης, και για να μη μπω σε περισσότερες λεπτομέρειες –άλλωστε η … διαδικασία είναι γνωστή σε όλους μας ανεξαιρέτως, κι ακόμα περισσότερο όταν ξεκλειδώνουμε την πόρτα του σπιτιού μας- ακολουθούν 23 βοηθήματα τουαλέτας. Αναλογιστείτε, πόσες φορές τρέξατε να μπείτε στο σπίτι, φωνάζοντας «εγώ πρώτος!». Ε λοιπόν καμία σχέση! Οι ανάγκες ποικίλουν και προσπαθούν να καλυφθούν με ανυψωτικά, λαβές στήριξης, αφαιρούμενα πλαϊνά, ανεξάρτητα καθίσματα…

Χτυπάει το ξυπνητήρι: τινάζεσαι από το κρεβάτι και τρέχεις…
Τότε πρέπει να ξέρεις ότι είσαι πολύ τυχερός.
Βοηθήματα κρεβατοκάμαρας: Λαβή κρεβατιού, χειρολαβή κρεβατιού με βάση, ανεμόσκαλα κρεβατιού, κάγκελα κρεβατιού και πάει λέγοντας…

Ως βοηθήματα κινητικότητας αναφέρονται, εκτός από τα αναπηρικά αμαξίδια, τα παρακάτω:
ζώνη ασφαλείας αμαξιδίου, βοήθημα ανύψωσης ποδιού, σανίδα μεταφοράς, ζώνη μεταφοράς και βηματισμού…
Δε νομίζω πως χρειάζεται να σας πω τι κάνει το καθένα.
Απλά δεν ξέρω τι να κάνω. Να με «φτύσω» για αυτά τα μικρά που ακόμα με απασχολούν κάποιες μέρες, ή να «προσκυνήσω» αυτούς που με τόση αξιοπρέπεια τα καταφέρνουν, ευχαριστώντας για την κάθε μέρα;

Έχει ένα σωρό ακόμη βοηθήματα: φαγητού, ένδυσης, ανάγνωσης και γραφής, αλλά νομίζω πως είναι περιττό να συνεχίσω. Το νόημα, σίγουρα το …πιάσατε. Όπως κι εγώ.

Παράλληλα, δεν πρέπει να ξεχνάμε την «αναπηρία» που ΔΕΝ φαίνεται και που δυστυχώς βοηθήματα γι’ αυτήν, ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ. Κι αυτό, γιατί δεν έχει σχέση με την σωματικά αρτιμέλεια. Είναι η συναισθηματική αναπηρία. Και μάλιστα στην χειρότερη μορφή της. Οι πάσχοντες, δηλαδή, δεν το βλέπουν.

Γι’ αυτό λοιπόν, οφείλουμε, (νομίζω κι αυτό θα κάνω από δω και μπρος), να θαυμάζουμε τους πρώτους και να τους σκεφτόμαστε σε κάθε μας κίνηση, απόφαση, περιττό άγχος
και
να λυπόμαστε τους δεύτερους, να μην τους αποκλείουμε από το χώρο που κι εμείς κινούμαστε κι αν μας κάνουν κακό, να προχωράμε παρακάτω και να μην τους αφήνουμε να μας επηρεάζουν. Δεν χρειάζονται μίση και σχέδια εκδίκησης. Άλλωστε, ο καθένας, ό,τι σπέρνει, αυτό θερίζει … (κι αυτό ισχύει για όλους μας).

το internet στο σπίτι μας ...

Είδα χθες στον ΣΚΑΪ ένα πολύ ενδιαφέρον αφιέρωμα από την εκπομπή «ΦΑΚΕΛΟΙ» για το internet και πόσο εκτίθενται και κινδυνεύουν τα παιδιά μας από αυτό.
Η αλήθεια είναι ότι τα δικά μου, μπαίνουν (όχι όσο συχνά θα ήθελαν) για να δουν κάποιο βίντεο-κλιπ ή να παίξουν κάποιο παιχνίδι.
Κι όμως ταράχτηκα!
Γιατί αυτή η εξοικείωση με έναν κόσμο πλασαρισμένο στην «υπερβολή» του, όπου η φαντασία καταντά ένα άχρηστο εργαλείο, όπου οι «καλοί» συμμετέχοντες φαίνονται …ΚΑΛΥΤΕΡΟΙ και οι «χαμένοι» αμέτοχοι φαίνονται οι ΧΕΙΡΟΤΕΡΟΙ, κάπου έπρεπε να οδηγήσει.
Μιλούσαν παιδιά δειλά, συνεσταλμένα που μας ενημέρωναν ότι ήταν στο face book από τα 12 τους, έχουν στείλει φωτογραφίες τους σε ανθρώπους που δεν γνωρίζουν, απελευθερώνονται γιατί μόνο εκεί βρίσκουν καλό ακροατήριο που δεν κρίνει, απλά σπεύδει να καταθέσει ότι περνάει το ίδιο με αυτά και συμπάσχει.
Κάπως έτσι γίνεται εύκολη και η χειραγώγηση. Από το να πλακώνεσαι με συμμαθητές στο ξύλο, μόνο και μόνο για να ανεβάσεις ένα βίντεο στο you tube, μέχρι το ν’ ακολουθήσεις οδηγίες για ν’ αυτοκτονήσεις … σωστά.
Ένα άλλο κορίτσι δήλωνε στο δικαστήριο: «Ο Μπαμπούλας υπάρχει και είναι στο Διαδίκτυο. Μπορεί να μπει και στο δικό σας σπίτι.»
Και μια μάνα έλεγε: «Δεν φοβάμαι ότι έχω κακά παιδιά. Φοβάμαι ότι τα καλά παιδιά μου, θα πάρουν κακές αποφάσεις
Πόσο δίκιο έχει.
Είναι συγκλονιστικό ν’ ακούς τέτοια πράγματα, όταν εσύ η ίδια αντικρίζεις την ανθρώπινη πλευρά αυτού του Τέρατος. Μια ανθρώπινη πλευρά, όπου βρίσκεις εξαιρετικά καλό και συμπονετικό ακροατήριο που δε σε κρίνει μα στέκεται πλάι σου και σε γεμίζει δύναμη για να συνεχίζεις …


Ωπ! σαν να το ξανάπα αυτό!

Τελικά, ψάχνουμε τα ίδια πράγματα όλοι μας, ανεξαρτήτως ηλικίας. Απλά θέλουμε να σπάσουμε την εσωτερική μας μοναξιά, θέλουμε αποδοχή και άνευ όρων αγάπη κι αν κάτι μας ενοχλεί, μ’ ελαφριά καρδιά να πατήσουμε delete.
Μόνο που τα παιδιά μας, (που σε καμία περίπτωση δεν θα έπρεπε να αφήσουμε να συμβεί αυτό με τέτοιον τρόπο), μπαίνουν γυμνά σ’ αυτό το δάσος, όταν εμείς έχουμε μπει με πλήρη εξάρτηση, το σχετικό εγχειρίδιο και κινητό για περίπτωση ανάγκης.
Υπερτερούμε σε γνώσεις, εμπειρίες και άμυνες μα τους αφήνουμε ανοιχτή την πόρτα του internet. Γνωρίζοντας ότι είναι ένα άριστο εργαλείο –αν αναζητάς γνώσεις- ξεχνούμε πολλές φορές, ότι είναι το άνοιγμα για να εκτεθούνε προσωπικά σε οποιονδήποτε και οτιδήποτε.
Μοιάζει με το κουτί της Πανδώρας, αλλά αντίστροφα. Μπορεί να κρύβει την ελπίδα, αλλά είναι γεμάτο με φανερές και ύπουλα αόρατες παγίδες.
Μάλλον πρέπει εμείς να σπρώξουμε τα παιδιά μας να ξαναγίνουν παιδιά. Κι όχι μόνο αυτό. Πρέπει να τους δείξουμε και τον τρόπο. Γιατί αυτά δεν τον ξέρουν. Τον έζησαν ελάχιστα.
Το πραγματικό παιχνίδι, αυτό που είναι της ηλικίας τους, ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥΤΕΛΕΙΑ ΣΗΜΕΡΑ. Ενώ οι υπολογιστές και τα πανάκριβα ηλεκτρονικά είναι η συνηθέστερη κι ευκολότερη για όλους λύση. Και δεν βγάζω τον εαυτό μου απ’ έξω. Το μόνο που κατάφερα είναι να τα περιορίσω στο Σαββατοκύριακο. Όταν θα καταφέρω να ρυθμίζω έτσι όλο το πρόγραμμα, ώστε τα παιδιά μου να περνάνε χρόνο σε παιδικές χαρές με φίλους και να γυρνάνε σπίτι αναψοκοκκινισμένα και κατάκοπα (όπως εμείς κάποτε, χειμώνα-καλοκαίρι) θα το θεωρήσω ένα από τα μεγαλύτερα κατορθώματά μου.
Όταν τους διδάξω ποια είναι η πραγματική επικοινωνία και πως αναπτύσσουμε ακόμη περισσότερες άμυνες σε άγνωστο περιβάλλον, τότε θα ξαναμάθουν το internet.
Μέχρι τότε, σκέφτομαι να εξαφανίσω τον υπολογιστή από το σπίτι.
Και να προσπαθήσω κι εγώ να επικοινωνήσω καλύτερα μαζί τους.
Περιμένω συμβουλές.
Τις χρειάζομαι, όπως οι περισσότεροι γονείς. Και ξιπάζομαι καμιά φορά όταν ακούω ένα «έξυπνο κόλπο» που ποτέ δεν θα μου περνούσε από το μυαλό.

Το μαλλί μας … σγουραίνει…




Κι ενώ έχω κόψει τα μαλλιά μου σαν παιδάκι άλλης εποχής που του βρήκαν ψείρες (2η σκάλα που λένε) ο μικρός έχει μαλλιά πέντε φορές πιο μακριά από τα δικά μου, τα οποία συν τοις άλλοις … άρχισαν να σγουραίνουν (να σημειωθεί πως πριν ήταν ολόισια – πράσα).
Όλα λοιπόν καινούρια. Ξαναγεννιόμαστε όλοι με κάποιο τρόπο, τον δικό του ο καθένας μας. Εξωτερικά βέβαια.
Για τα παιδιά φαίνεται –δεν είμαι και 100% σίγουρη ότι είναι κιόλας- πολύ πιο εύκολη και η εσωτερική αναγέννηση. Για τους ενήλικες πάντως πιο εύκολα μένουμε στο … «εξωτερικά».Ο αγώνας αυτός δεν είναι εύκολος. Είναι επίσης άνισος με τη ζυγαριά να γέρνει πάντα προς το μέρος του αντιπάλου, που στην προκειμένη περίπτωση είναι ο ίδιος μας ο εαυτός, ή μάλλον ο παλιός μας εαυτός. Από όλα μπορούμε να ξεφύγουμε ή και να τα νικήσουμε ακόμα … ΕΚΤΟΣ απ’ το μυαλό μας. Μιλάμε, γελάμε, παίζουμε και στην πιο άσχετη στιγμή μια εικόνα, ένας ήχος φτάνουν για να μας γυρίσουν πίσω και πολύ απότομα μάλιστα. Χθες άκουσα τον μπαμπά μου να φωνάζει τη μάνα μου, προχθές έκλαιγα μέσα στο δρόμο για δυο ματάκια που είδα μπροστά μου και μου θύμισαν κάποια που έφυγαν. 26.10.2008

26.1.09


Αχτίδα ,
να είσαι γερή να χαίρεσαι τα κορίτσια σου και να τα δεις όπως ποθείς.
Έτσι είναι, όταν κουβαλάμε το Θεό μέσα μας κι Εκείνος με τη σειρά του, δε μας αφήνει. Λόγω της θέσης στην οποία βρέθηκα, είδα την πίστη να γιατρεύει. Και δεν είναι μόνο η πίστη στον Θεό, αλλά πρώτα στον άνθρωπο. Μου το έλεγε ο Ιερέας της ενορίας μας: Αν δεν πιστέψεις πρώτα στον Άνθρωπο, δε θα μπορέσεις να φτάσεις το Θεό.
Πίστεψα στο γιατρό που πολεμούσε μαζί μας το θεριό (ή για να είμαι πιο σαφής, ακούμπησα τη ζωή του παιδιού μου μόνο στο γιατρό που μ' έκανε να τον εμπιστευτώ), πίστεψα στις νοσηλεύτριες που ήταν σαν φύλακες-άγγελοι, κυρίως ΠΙΣΤΕΨΑ ΣΤΟ ΓΙΟ ΜΟΥ, που ξέρει να μην το βάζει κάτω, πίστεψα και σε μένα και στον άντρα μου, που βρίσκαμε κάθε μέρα καινούργια δύναμη για να δίνει ο ένας στον άλλον. ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΝ ΝΑ ΜΗΝ ΠΙΣΤΕΥΩ ΣΤΟ ΘΕΟ;

Ελένη,
Να είσαι καλά και να φιλήσεις εκ μέρους μου την κουμπάρα και τον παλίκαρό της.
Είμαι σίγουρη, πως θα γίνει ένας πραγματικά αξιόλογος άνθρωπος, που θα λαμπρύνει το μέρος που θα στέκεται. Να είναι γερός και να γεμίζει κι όλους εμάς, που ακόμα το πολεμάμε, με ελπίδα.

ΕΛΕΝΑ,
μ' όσα μου γράφεις, με κάνεις να νοιώθω ότι ακούω τις ... σκέψεις μου. Λες κι έχεις μπει στο κεφάλι μου κι αναπαράγεις όσα βλέπεις εκεί. Είναι υπέροχο το συναίσθημα αυτού του "αγγίγματος" από έναν άνθρωπο, που ενώ δεν τον έχεις συναντήσει ποτέ σου, είναι τόσο κοντά και τόσο "μέσα" σου. Σ' ευχαριστώ ... φωνούλα μου ... για όλα.

homemade,
αυτές οι φανφάρες και οι επιδείξεις, όπως πολύ πετυχημένα περιέγραψες, είναι που με τρελαίνουν κι εμένα. Κι όχι μόνο από τον κλήρο, αλλά κι από τους ανθρώπους με τις "βαθιές" μετάνοιες, που διαφημίζουν τη σχέση τους με την Εκκλησία, τρέχουν να την ... περιποιηθούν, μόνο και μόνο για να τους βλέπει ο κόσμος και να τους θαυμάζει. Περισσότερο βέβαια για να θολώνουν την εικόνα, καθώς από πίσω εκμεταλλεύονται, κοροϊδεύουν, κουτσομπολεύουν, υποκρίνονται, καταπατούν κάθε έννοια αγάπης, ήθους, τιμιότητας, αξιοπρέπειας, ειλικρίνειας...
Τους "παραδέχομαι" 'ομως: ξέρουν να χτίζουν την εικόνα τους πάρα πολύ καλά, τόσο που στο τέλος να φαίνεσαι εσύ ο κακός που δεν αποδέχεσαι άλλο την υποκριτική παρουσία τους στη ζωή σου.

[κι όσον αφορά εσένα, που καααάτι σου θυμίζουν όλα τα παραπάνω, μη το ζορίζεις παραπάνω. Στη ζωή μου δεν έχει πια χώρο για σένα. Κορόιδο ΤΕΛΟΣ]

Μάτα,
μην ανησυχείς.
Η αγάπη είναι ενέργεια. Δεν χάνεται ποτέ. Γι' αυτό και την "μεταλαβαίνουν" κι αυτοί που είναι εδώ κι αυτοί που κάναν το μεγάλο ταξίδι. Γι' αυτό και μας βρίσκουν, σ' ένα τραγούδι, σε ένα άρωμα, στα όνειρά μας. Τους κουβαλάμε μέσα μας. Είναι η κληρονομιά της πορείας μας σ' αυτόν τον κόσμο.

Δημιουργία, Μάριαν, Παπούτσια της Dorothy, molemou, Theogr ο κηπουρός,

τα λόγια σας με συντροφεύουν. Μια καλησπέρα που τη λές επειδή τη νιώθεις κι όχι για τους τύπους, είναι ανεκτίμητη.

Σας ευχαριστώ

Μαμά Βίκυ

Σ' ευχαριστώ για το "άνοιγμα" αυτής της τόσο μεγάλης και ζεστής αγκαλιάς

Το τάμα

Ένα από τα πράγματα που ξέραμε ότι θα κάναμε οπωσδήποτε, ήταν να πραγματοποιήσουμε το τάμα που είχαμε κάνει εδώ και χρόνια. Τώρα, βέβαια, είχαμε έναν λόγο παραπάνω. Έτσι, ξεκινήσαμε για το νησί του Αγίου και προστάτη μας, σε πολλές δύσκολες στιγμές μας.
Η συγκίνηση μεγάλη, καθώς δεν μπορούσα να σταματήσω να κλαίω, από τη χαρά μου που έβλεπα τα παιδιά μου γερά, πλάι μου, γεμάτα ενέργεια να περιφέρονται αρχικά στην αυλή του μοναστηριού και στη συνέχεια να λαμβάνουν τη θεία Χάρη μεταλαβάνοντας.
Τα ονόματα που κουβαλούσαμε για παράκληση, σε χαρτί και στις καρδιές μας πάρα πολλά και δίπλα μας.
Μα αντί να νιώσω την ανακούφιση, την αγαλλίαση που τόσο έχω ανάγκη ακόμα, πήρα πάνω μου το φορτίο ενός εκνευρισμού, από το οποίο δυστυχώς δεν κατάφερα να απελευθερωθώ ούτε και τη δεύτερη φορά που πήγα στο ναό, προετοιμασμένη να παραδοθώ.
Την πρώτη φορά, συντετριμμένη αντίκρισα μία μοναχή να «ξιπάζεται» (και το λέω με τη δική μου φτωχή γλώσσα, γιατί μόνο έτσι μπορώ να το μεταφράσω αυτό που είδα) όταν της ζήτησα να διαβαστούν τα ονόματα των δύο παιδιών, δύο και δεκαέξι χρόνων, που έφυγαν, γιατί δεν ήταν βαπτισμένα. Της εξήγησα πως πραγματικά πίστευαν και ότι απ’ την αρχή ήταν με τις εικόνες της Παναγίας και του Αγίου στο προσκέφαλό τους, αλλά και ότι το λαδάκι του Αγίου μας το είχαν δώσει οι γονείς τους.
Καμία διαφορά.
Ίσα ίσα εκνευρίστηκε ακόμη παραπάνω και αφαίρεσε τα ονόματα κόβοντας το χαρτί σε εκείνο το σημείο.
Πληγώθηκα μα δεν της είπα τίποτα. Όμως κάτι έσπασε μέσα μου. Προσπαθούσα να τη δικαιολογήσω λέγοντας ότι κι αυτή είναι ένας άνθρωπος σαν εμάς με αδυναμίες και ελαττώματα. Απλά επειδή εμείς περιμένουμε κάτι παραπάνω από έναν καθρέφτη των «εγκόσμιων» αδυναμιών, το αντιμετωπίζουμε σαν κάτι το τρομερό. Η αλήθεια είναι όμως ότι δεν κατάφερα να με πείσω.
Τα ονόματα μπορεί να μην διαβάστηκαν, η πίκρα μπορεί να με πλημμύρισε, εγώ όμως τα κεράκια μου τα άναψα γι’ αυτές τις ψυχούλες που από τον πόνο έφτασε ένα παλικαράκι στα δεκάξι του να παρακαλάει να πάει κοντά στο Θεό. Άγγελος ήθελε να γίνει ο … για να μην πονάει κι η μάνα του σπάραζε ακούγοντας τέτοια λόγια από το ίδιο της το σπλάχνο. Κι εκείνος την παρηγορούσε για να δεχτεί το θάνατό του σαν λύτρωση κι όχι σαν αποχωρισμό. Έσπαγε η καρδιά της κάθε μέρα μα κι αυτή στο Θεό ακούμπαγε τις ελπίδες της.
Την δεύτερη φορά που πήγα, έζησα κάτι αντίστοιχο, μόνο που δεν αφορούσε μοναχή, αλλά μια γυναίκα που πουλούσε κεριά. Την ώρα που πήγα εκεί, γκρίνιαζε επειδή μερικές πονεμένες γυναίκες έψελναν το απολυτίκιο του Αγίου μετά το πέρας της λειτουργίας. Αυτό που κυρίως τη θύμωσε, ήταν που δεν καταλάβαιναν, όπως χαρακτηριστικά είπε «να γίνεται το κεφάλι σου καζάνι από τις πέντε τα χαράματα και να έχεις και αυτές να ψέλνουν. Μα δεν καταλαβαίνουν;» αυτό που εγώ δεν μπορώ να καταλάβω, είναι πώς είναι δυνατόν να βλέπεις γύρω σου τόσο πόνο κάθε μέρα και αντί να γίνεσαι πιο άνθρωπος, να φτωχαίνεις τόσο πολύ σε συναισθήματα και ανθρωπιά;
Τελικά κατάλαβα πως μόνο στην καρδιά μπορώ να έχω το Θεό όπως πραγματικά τον νιώθω: Προστάτη, Δίκαιο, Αρωγό, Συμπαραστάτη μου. Μόνο εκεί τον βρίσκω όποτε τον έχω ανάγκη κι ας φοράω παντελόνι κι ας μην είμαι χτενισμένη και ευπρεπώς … ενδεδυμένη (όπως οι τύποι απαιτούν).
Εκεί τον βρίσκω εγώ, αλλά κι Εκείνος εκεί με συναντάει για να μου δώσει τη δύναμη που κάθε φορά χρειάζομαι. Δεν απορρίπτω την Εκκλησία. Ίσα ίσα πιστεύω πως ο καθένας μας έχει μια Εκκλησία που τον κάνει να νιώθει ότι είναι στο σωστό μέρος. Εγώ είμαι τυχερή και τη βρήκα. Δε με κοιτούν σαν αξιοπερίεργο, δεν ενδιαφέρει κανέναν η εμφάνισή μου, οι άνθρωποί της είναι οικογένειά μου κι έτσι μου φέρονται. Δεν με κατακρίνουν μα ούτε και μου χαϊδεύουν τα αυτιά.
Στην ψυχή μου ακόμα κουβαλάω βάρος μεγάλο. Είναι τόσο μεγάλο για μένα που δεν τολμώ να το μοιραστώ με άλλον από φόβο μήπως κάτι πάρει μαζί του κι αυτός. Γιατί όσο λίγο και να πάρει, πάλι πολύ θα είναι.
Από όλα μπορούμε να «ξεφύγουμε».
Ωστόσο, από αυτόν που κινδυνεύουμε πιο πολύ, αυτός είναι που δεν έχουμε ελπίδα να λυτρωθούμε. Κι αυτό γιατί ο ίδιος μας ο εαυτός είναι αυτός που όπως μας αλυσοδένει δεν μας αφήνει και να ξεχάσουμε.
Μόνο στο χρόνο μπορώ να ελπίζω πια… 12.09.2008
Να διευκρινίσω άλλη μία φορά ότι το ημερολόγιό μου είναι "αναδρομικό" (όπως περιγράφω δίπλα, στο "Αναθεωρώντας". Γράφτηκε, κατά κανόνα, μέσα σε απόλυτη μοναξιά και το μοιράζομαι τώρα μαζί σας για να ξορκίσω τον πόνο που ένιωθα, όταν δεν υπήρχε κανείς δίπλα μου (κι εννοώ σαν φυσική παρουσία).
Και πριν προλάβει κανείς να ρωτήσει: ΝΑΙ η δικά σας παρουσία ΕΙΝΑΙ φυσική για μένα. Είναι πιο έντονη και πιο αληθινή από πολλές άλλες που περιφέρονται γύρω μου (χωρίς αυτό να σημαίνει πως μου λείπουν αυτοί που πραγματικά με νιάζονται).
Και πάλι σας ευχαριστώ που είστε πλάι μου.
Γιατί ο αγώνας ΔΕΝ ΣΤΑΜΑΤΑΕΙ ΠΟΤΕ!

25.1.09

ΧΙΛΙΑ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ...

Είναι μερικές φορές που τα πιο ουσιαστικα δώρα, τα πιο ειλικρινή αισθήματα και την πραγματική συμπαράσταση, τη βρίσκεις -χωρις να την ψάχνεις, έρχεται εκείνη από μόνη της να σε ζεστάνει-εκεί που δεν το περιμένεις.

(Αντίθετα βέβαια, -όχι σπάνια- εισπράττεις υποκρισία από συγγενείς που εξ' ορισμού θεωρείς δικούς σου ανθρώπους)

Θέλω να σας δείξω το δώρο μου στο http://syntageskardias.blogspot.com/, που μόλις έλαβα και φουσκώνω από καμάρι :

Ευχαριστώ, ευχαριστώ, ευχαριστώ, ευχαριστώ..

Ευχαριστώ την ΕΛΕΝΑ για την τόσο υπέροχη συνταγή, που δικαιώνει 1000% τον τίτλο της: ειναι πράγματι της καρδιάς.

Γυρίσαμε πια…


Το σπίτι μας, μας περίμενε κι αυτό να το ξαναγεμίσουμε.
Και το καταφέραμε να το γεμίσουμε τέσσερις, όσοι είμαστε και πριν.
Δόξα τω Θεώ…
Το πανηγύρι, τόσο στο αεροδρόμιο, όσο και στο σπίτι απερίγραπτα…
Φανταστικά …
Παππούδες, γιαγιάδες, θείοι, ξαδέρφια, φίλοι, όλοι εκεί.
Σαν να μην πέρασε ούτε μία μέρα. Όλα συνεχίζονταν κανονικά. Τι υπέροχο συναίσθημα!
Θα πηγαίνουμε βέβαια για πολύ καιρό ακόμη να ελέγχουμε την κατάσταση, αλλά αυτό είναι το λιγότερο.
Οι μέρες περνούν κι εμείς προσπαθούμε να χορτάσουμε όλους όσους μας έλειψαν. Και χαιρόμαστε που θα συνεχίσουμε να είμαστε και πάλι μαζί.
Μα η ζωή είναι απρόοπτη. Δεν μπορείς να υπολογίσεις τίποτα.
Έτσι λοιπόν, τη μια Τρίτη είχαμε γιορτή και την επόμενη κηδεία. Μια ανακοπή … «ανέκοψε» για μια ακόμη φορά τη ρουτίνα μας, που τόσο πια μάθαμε να αγαπάμε.
Ο μπαμπάς μου έφυγε.
Η ζωή κι ο θάνατος πάλι μπλέχτηκαν μεταξύ τους τόσο πολύ που θυμίζουν Γόρδιο δεσμό, μόνο που το σπαθί το έχει ο Θεός.
Ο πόνος βαθύς κι εγωιστικός. Ξέρω ότι ο μπαμπάς μου είναι καλά εκεί που πήγε, αφού γνώρισε επιτέλους τον δικό του μπαμπά, που δεν είχε προλάβει να τον δει ούτε μία φορά. Κι εκείνος τον περίμενε εκεί ψηλά. Ένας νέος φαντάρος υποδέχτηκε στον ουρανό το γιο του για να τον ξεναγήσει και να τον ρωτήσει με τη σειρά του τι γίνεται εδώ κάτω.
Κι ο δικός μας πόνος; Σκέτος εγωισμός. Εκείνος έφυγε όπως ακριβώς ήθελε. Στο πόδι και ευτυχισμένος που όλοι είμαστε γεροί και δυνατοί, μηδενός εξαιρουμένου.
Εμείς είμαστε που δεν αντέχουμε τον πόνο της απουσίας του, γι’ αυτό κλαίμε και χτυπιόμαστε.
Κι η ζωή συνεχίζεται.
Μπαμπά, μην ξεχνάς να μ’ αγκαλιάζεις …08092008

Άλλο ένα καταπληκτικό κείμενο


Τα διαμάντια κι αν είναι σκορπισμένα μέσα στο χάος του διαδικτύου, πάντα θα λάμπουν και πάντα θα ξεχωρίζουν. Ευχαριστούμε τη φίλη ilovethesmileonyourface που μας τα φανερώνει...



Ένας άθεος καθηγητής της φιλοσοφίας συζητά με έναν φοιτητή του,για την σχέση μεταξύ επιστήμης και πίστης στον Θεό.


Καθηγητής: Λοιπόν, πιστεύεις στον Θεό;


Φοιτητής: Βεβαίως, κύριε.


Καθ.: Είναι καλός ο Θεός;


Φοιτ.: Φυσικά.


Καθ.: Είναι ο Θεός παντοδύναμος;


Φοιτ.: Ναι


Καθ.: Ο αδερφός μου πέθανε από καρκίνο παρότι παρακαλούσε τον Θεό να τον γιατρέψει και προσευχόταν σε Αυτόν. Οι περισσότεροι από εμάς θα προσπαθούσαν να βοηθήσουναυτούς που έχουν την ανάγκη τους. Πού είναι η καλοσύνη του Θεού λοιπόν;


Φοιτ.: ..


Καθ.: Δεν μπορείς να απαντήσεις, έτσι δεν είναι; Ας ξαναρχίσουμε μικρέ μου.Είναι καλός ο Θεός;


Φοιτ.: Ναι.


Καθ.: Είναι καλός ο διάβολος;


Φοιτ.: Όχι.


Καθ.: Ποιος δημιούργησε τον διάβολο;


Φοιτ.: Ο...Θεός....


Καθ.: Σωστά. Πες μου παιδί μου, υπάρχει κακό σ' αυτόν τον κόσμο;


Φοιτ.: Ναι. Καθ.: Το κακό βρίσκεται παντού, έτσι δεν είναι;


Και ο Θεός έπλασε τα πάντα, σωστά;


Φοιτ.: Ναι.


Καθ.: Άρα λοιπόν ποιος δημιούργησε το κακό;


Φοιτ.: ..


Καθ.: Υπάρχουν αρρώστιες; Ανηθικότητα; Μίσος; Ασχήμια;Όλα αυτά τα τρομερά στοιχεία υπάρχουν σ' αυτόν τον κόσμο, έτσι δεν είναι;


Φοιτ.: Μάλιστα.


Καθ.: Λοιπόν, ποιος τα δημιούργησε;


Φοιτ.: ..


Καθ.: Η επιστήμη λέει ότι χρησιμοποιείς τις 5 αισθήσεις σου για να αναγνωρίζεις το περιβάλλον γύρω σουκαι να προσαρμόζεσαι σε αυτό. Πες μου παιδί μου, έχεις δει ποτέ τον Θεό;


Φοιτ.: Όχι, κύριε.


Καθ.: Έχεις ποτέ αγγίξει το Θεό; Έχεις ποτέ γευτεί το Θεό, μυρίσει το Θεό σου;Και τέλος πάντων, έχεις ποτέ αντιληφθεί με κάποια από τις αισθήσεις σου το Θεό;


Φοιτ.: ..Όχι, κύριε. Φοβάμαι πως όχι.


Καθ.: Και παρόλα αυτά πιστεύεις ακόμα σε Αυτόν;


Φοιτ.: Ναι.


Καθ.: Σύμφωνα με εμπειρικό, ελεγχόμενο και με δυνατότητα μελέτης των αποτελεσμάτων ενός φαινομένου πρωτόκολλο, η επιστήμη υποστηρίζει ότι ο Θεός σου δεν υπάρχει. Τι έχεις να απαντήσεις σε αυτό, παιδί μου;


Φοιτ.: Τίποτα. Εγώ έχω μόνο την πίστη μου.


Καθ.: Ναι, η πίστη. Και αυτό είναι το πρόβλημα της επιστήμης.


Φοιτ: Καθηγητά, υπάρχει κάτι που το ονομάζουμε θερμότητα; Καθ.: Ναι. Φοιτ.: Και υπάρχει κάτι που το ονομάζουμε κρύο;


Καθ.: Ναι.


Φοιτ.: Όχι, κύριε. Δεν υπάρχει. Μπορεί να έχεις μεγάλη θερμότητα, ακόμα περισσότερη θερμότητα, υπερθερμότητα, καύσωνα, λίγη θερμότητα ή καθόλου θερμότητα. Αλλά δεν υπάρχει τίποτα που να ονομάζεται κρύο. Μπορεί να χτυπήσουμε 458 βαθμούς υπό το μηδέν, που σημαίνει καθόλου θερμότητα, αλλά δεν μπορούμε να πάμε πιο κάτω από αυτό. Δεν υπάρχει τίποτα που να ονομάζεται «κρύο». «Κρύο» είναι μόνο μια λέξη, που χρησιμοποιούμε για να περιγράψουμε την απουσία θερμότητας. Δεν μπορούμε να μετρήσουμε το κρύο. Η θερμότητα είναι ενέργεια. Το κρύο δεν είναι το αντίθετο της θερμότητας, κύριε, είναι απλά η απουσία της.


Στην αίθουσα επικρατεί σιγή...


Φοιτ.: Σκεφτείτε το σκοτάδι, καθηγητά. Υπάρχει κάτι που να ονομάζουμε σκοτάδι;


Καθ.: Ναι, τι είναι η νύχτα αν δεν υπάρχει σκοτάδι;


Φοιτ.: Κάνετε και πάλι λάθος, κύριε καθηγητά.Το «σκοτάδι» είναι η απουσία κάποιου άλλου παράγοντα. Μπορεί να έχεις λιγοστό φως, κανονικό φως, λαμπερό φως, εκτυφλωτικό φως... Αλλά, όταν δεν έχεις φως, δεν έχεις τίποτα και αυτό το ονομάζουμε σκοτάδι, έτσι δεν είναι; Στην πραγματικότητα το σκοτάδι απλά δεν υπάρχει. Αν υπήρχε θα μπορούσες να κάνεις το σκοτάδι σκοτεινότερο.


Καθ.: Που θέλεις να καταλήξεις με όλα αυτά, νεαρέ;


Φοιτ.: Κύριε, ότι η φιλοσοφική σας σκέψη είναιελαττωματική.


Καθ.: Ελαττωματική!; Μήπως μπορείς να μου εξηγήσεις γιατί;


Φοιτ.: Καθηγητά, σκέφτεστε μέσα στα όρια της δυαδικότητας. Υποστηρίζετε ότι υπάρχει η ζωή και μετά υπάρχει και ο θάνατος, ένας καλός Θεός και ένας κακός Θεός. Βλέπετε την έννοια του Θεού σαν κάτι τελικό, κάτι που μπορεί να μετρηθεί. Κύριε, η επιστήμη δεν μπορεί να εξηγήσει ούτε κάτι τόσο απλό όπως την σκέψη. Χρησιμοποιεί την ηλεκτρική και μαγνητική ενέργεια, αλλά δεν έχει δει ποτέ, πόσο μάλλον να καταλάβει απόλυτα αυτήν την ενέργεια. Το να βλέπεις το θάνατο σαν το αντίθετο της ζωής είναι σαν να αγνοείς το γεγονός ότι ο θάνατος δεν μπορεί να υπάρξει αυτόνομος. Ο θάνατος δεν είναι το αντίθετο της ζωής: είναι απλά η απουσία της. Τώρα πείτε μου, καθηγητά. Διδάσκετε στους φοιτητές σας ότι εξελίχτηκαν από μια μαϊμού;


Καθ.: Εάν αναφέρεσαι στην φυσική εξελικτική πορεία, τότε ναι, και βέβαια.


Φοιτ.: Έχετε ποτέ παρακολουθήσει με τα μάτια σας την εξέλιξη;


Καθ.: ..


Φοιτ.: Εφόσον κανένας δεν παρακολούθησε ποτέ την διαδικασία εξέλιξης επιτόπου και κανένας δεν μπορεί να αποδείξει ότι αυτή η διαδικασία δεν σταματά ποτέ, τότε διδάσκεται την προσωπική σας άποψη επί του θέματος. Τότε μήπως δεν είστε επιστήμονας, αλλά απλά ένας κήρυκας;


Καθ.: ..


Φοιτ.: Υπάρχει κάποιος στην τάξη που να έχει δει τον εγκέφαλο του καθηγητή; Που να έχει ακούσει ή νιώσει ή ακουμπήσει ή μυρίσει τον εγκέφαλο του καθηγητή; Κανένας. Άρα σύμφωνα με τους κανόνες του εμπειρικού, ελεγχόμενου και με δυνατότητα προβολής πρωτόκολλου, η επιστήμη ισχυρίζεται ότι δεν έχετε εγκέφαλο, κύριε. Και αφού είναι έτσι τα πράγματα, τότε, με όλο τον σεβασμό, πώς μπορούμε να εμπιστευτούμε αυτά που διδάσκετε, κύριε;


Καθ.: Μου φαίνεται ότι απλά θα πρέπει να στηριχτείς στην πίστη σου, παιδί μου.


Φοιτ.: Αυτό είναι, κύριε...Ο σύνδεσμος μεταξύ του ανθρώπου και του Θεού είναι η ΠΙΣΤΗ.Αυτή είναι που κινεί τα πράγματα και τα κρατάει ζωντανά.


Αυτός ο νεαρός φοιτητής ήταν ο ALBERT EINSTEIN...

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΟ ΟΛΟΙ ΟΙ ΓΟΝΕΙΣ...

Λέει η Χρυσούλα κι εγώ συμφωνώ απολύτως μαζί της.

Τις αλήθειες πρέπει πολλές φορές να μας τις δείχνει κάποιος άλλος, για να μπορούμε τελικά να τις εντοπίσουμε και μέσα μας.

Το κείμενο το δανειζόμαστε από http://xrysoulini1969.blogspot.com/



Τα παιδιά σας δεν είναι παιδιά σας.

Είναι οι γιοι και οι κόρες της λαχτάρας της Ζωής για τη ζωή.

Έρχονται στη ζωή με τη βοήθειά σας , αλλά όχι από σας.

Και μ' όλο που είναι μαζί σας, δεν ανήκουν σε σας.

Μπορείτε να τους δώσετε την αγάπη σας, όχι όμως και τις ιδέες σας, γιατί αυτά έχουν τις δικές τους ιδέες.

Μπορείτε να στεγάσετε το σώμα τους, όχι όμως και τη ψυχή τους.

Γιατί η ψυχή τους κατοικεί στο σπίτι του αύριο, που εσείς δεν μπορείτε να επισκεφθείτε, ούτε στα όνειρά σας.

Μπορείτε να προσπαθήσετε να τους μοιάσετε, αλλά μη γυρεύετε να κάνετε αυτά να σας μοιάσουν.

Γιατί η ζωή δεν πηγαίνει προς τα πίσω και δε σταματά στο χθες....KAHLIL GIBRAN

24.1.09

ΛΟΙΜΩΞΕΙΣ ΤΟΥ ΧΕΙΜΩΝΑ

Η περίοδος του χειμώνα και της αρχής της Άνοιξης χαρακτηρίζεται από αυξημένο αριθμό λοιμώξεων του αναπνευστικού. Η πιο συχνή λοίμωξη είναι το κοινό «κρυολόγημα» που δεν προκαλείται από την χαμηλή θερμοκρασία όπως πιστεύουν πολλοί αλλά από διάφορους τύπους ιών.
Τα συμπτώματα μπούκωμα στη μύτη, φταρνίσματα, πονόλαιμος, πυρετός και αργότερα βήχας, εκτός από αντιπυρετικό δεν χρειάζονται άλλα φάρμακα αλλά σωστή ατμόσφαιρα στο σπίτι δηλαδή όχι κάπνισμα, καλό αερισμό των χώρων και σχετικά υγρή ατμόσφαιρα.
Πρέπει να θυμόμαστε ότι:
α Η μετάδοση των ιών διευκολύνεται από τις συνθήκες συγχρωτισμού που επικρατούν το χειμώνα
β. Ένα παιδί ή ενήλικας μολυσμένος με κάποιον ιό τον μεταφέρει κυρίως με το σκούπισμα της μύτης, στα χέρια του και εν συνεχεία μολύνει ό,τι αγγίζει (παιχνίδια, έπιπλα, άλλα αντικείμενα).
Είναι σημαντικό ότι οι ιοί του αναπνευστικού αντέχουν στα μολυσμένα αντικείμενα μέχρι και 72 ώρες.
Οι απλές λοιμώξεις του αναπνευστικού για το μεγαλύτερο παιδί μπορεί να γίνουν επικίνδυνες για τα μικρά βρέφη τα οποία μπορεί να εκδηλώσουν βρογχιολίτιδα.
Ποια είναι τα συμπτώματα που θα πρέπει να ανησυχήσουν οι γονείς;
Το μωρό αναπνέει γρήγορα και με δυσκολία είναι νωθρό και το χρώμα μου είναι ωχρό ή μελανό. Σε αυτές τις περιπτώσεις κατά κανόνα απαιτείται εισαγωγή στο νοσοκομείο για ειδική αντιμετώπιση.
Ας σημειωθεί ότι: Τα συμπτώματα του κοινού κρυολογήματος δεν πρέπει να οδηγούν τους γονείς στα εξωτερικά ιατρεία των νοσοκομείων. Η συρροή απλών περιστατικών μπορεί να καθυστερήσει τη διακίνηση περιστατικών που χρειάζονται άμεση αντιμετώπιση και αγωγή.
Το κοινό κρυολόγημα δεν πρέπει να συγχέεται με τη γρίπη που προκαλεί συνήθως υψηλό πυρετό, μυαλγίες, κακουχίες και σοβαρές επιπλοκές από το αναπνευστικό.
Ο βασικός τρόπος πρόληψης της γρίπης είναι ο εμβολιασμός και πρέπει να γίνεται σε άτομα με αυξημένο κίνδυνο επιπλοκών. Αποτελεί γενική διαπίστωση ότι ο εμβολιασμός κατά της γρίπης παραμελείται.
Παιδιά με αυξημένο κίνδυνο (χρόνια νοσήματα αναπνευστικού, κυκλοφορικού κ.α) πρέπει να εμβολιάζονται έγκαιρα. Σκεφτείτε αν ανήκετε στις ομάδες που πρέπει να προφυλαχθούν από την γρίπη και ΚΑΘΕ ΧΡΟΝΟ εμβολιασθείτε ΕΓΚΑΙΡΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑ ΣΑΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑ ΤΩΝ ΑΤΟΜΩΝ του περιβάλλοντός σας.
Πηγή:http://www.paidon-agiasofia.gr

Καρδούλα μου ...

Κάθομαι σε μια καρέκλα νοσοκομείου, ελέγχοντας να πέσει όλο το φάρμακο σωστά, ελέγχοντας μην τυχόν και έχει το παιδί κάποια αντίδραση σ’ αυτό, καθώς είναι καρδιοτοξικό. Βλέπω ένα πλασματάκι (το δικό μου πλασματάκι) να κοιμάται ήρεμο σαν να μη συμβαίνει τίποτα. Αυτό κοιμάται και το φάρμακο διαπερνάει το κορμάκι του, το τόσο ταλαιπωρημένο μα και τόσο δυνατό συνάμα. Το μόνο που σπάει την ηρεμία του που και που, είναι το τρίξιμο των δοντιών, που ως συνήθως κάνει όταν πονάει κάπου. Αυτή τη στιγμή ξέρω ότι δεν πονάει πουθενά που να εξηγεί το λόγο αυτής της αντίδρασης. Ξέρω όμως ότι πονάει πια μέσα του από την λαχτάρα για το σπίτι, για τον αδερφό του, για το σχολείο, για την ζωή του…
Τα θέλει όλα και τα θέλει τώρα,
κι ας ξέρει πως αυτό είναι αδύνατο …
Κι όμως, ανέχεται όλη αυτή την κατάσταση της συνεχούς σχεδόν παραμονής του στο νοσοκομείο, με μια δύναμη και μια υπομονή που κανένας ενήλικας δεν θα δεχόταν.
Μας αποδεικνύει τη δύναμή του κάθε μέρα προκειμένου να αντλούμε κι εμείς από αυτήν. Αυτός μας στηρίζει. Εμείς είμαστε οι αδύναμοι της ιστορίας κι αυτός ο μόνος δυνατός. Ακόμα και στις στιγμές του φόβου του, πέρα από τον εκνευρισμό που φανέρωνε σε μας μεταμορφώνοντάς τον, προσπαθούσε να κρυφτεί και να μας παρηγορήσει. Είναι από τα χειρότερα συναισθήματα που μπορεί να βιώσει ένας γονιός.
Να αναγνωρίζει το παιδί σου την αδυναμία σου και να προσπαθεί εκείνο να σε βοηθήσει, λες και είναι η δική σου δύσκολη στιγμή.
Κι εσύ απλά να ζηλεύεις τη δύναμή του και να μισείς τον εαυτό σου για την αδυναμία και την ανημποριά σου. Να είσαι ανίκανος να κάνεις οτιδήποτε για να βοηθήσεις το παιδί σου και η μοναδική σου αποστολή να μένεις δυνατός για να μπορείς να το στηρίξεις. Κι όμως να ‘ρχονται στιγμές που αυτό σε στηρίζει και οι ενοχές σου να γίνονται άλλοτε βουνό κι άλλοτε κίνητρο για να αυξήσεις τα όριά σου λίγο ακόμα … και λίγο ακόμα … και λίγο ακόμα κι αυτό να το καταφέρνεις κάθε φορά που νομίζεις ότι τα έχεις εξαντλήσει …
Απεριόριστη η δύναμη που κρύβουμε μέσα μας. Μακάρι να μην χρειάζεται ποτέ να την ανακαλύψει κανείς, γιατί υπάρχει μόνο ένας τρόπος και είναι ο πιο βίαιος …
Και πάλι μέσα σ’ όλα αυτά, κατορθώνεις να γελάς, να κλαις, να μιλάς με άλλους, να είσαι ακόμα άνθρωπος.Μόνο που τώρα πια είσαι ένας άλλος άνθρωπος, καινούργιος, άγνωστος ακόμα και σε σένα… 26.06.2008

23.1.09

Μια απλή ενημέρωση …





Πρέπει να ζούμε την κάθε μέρα χωρίς αναβολή, χωρίς κακίες, χωρίς παρεξηγήσεις και χαρίζοντας ότι πιο πολύτιμο έχουμε μέσα μας, όσο μεγάλο ή μικρό κι αν μας φαίνεται. Ακόμη κι ένα χαμόγελο σ’ έναν άγνωστο, μερικές φορές είναι πολύ μεγάλη υπόθεση (κι ας μην το υπολογίζουμε ποτέ στο πραγματικό του μέγεθος …)
Και μην το δείτε σαν τίποτε άλλο. Μια διαπίστωση είναι και μάλιστα πολύ οδυνηρή. Κάναμε τέσσερις μέρες να πάμε στο νοσοκομείο για τις τακτικές εξετάσεις (στα διαστήματα που έχουμε την τύχη να είμαστε εκτός) κι όταν γυρίσαμε «είχαν φύγει» δύο παιδιά. Δυο αγγελούδια πήγαν κοντά στον πλάστη τους. Το ένα δεκαπέντε χρονών παλικάρι (πάντα μεσ’ το χαμόγελο ο ...) και το άλλο μια κουκλίτσα σχεδόν δύο χρόνων …
Δύο παιδιά που δεν πρόλαβαν να ζήσουν μα που ‘μάθαν να ευχαριστούν το Θεό για τη μέρα που τύχαινε να μη πονάνε έστω και για μία ώρα κι ας κουβαλούσαν μονίμως την … «προέκτασή» τους με σωληνάκια και ορούς, φορτωμένα σ’ ένα μεταλλικό στατό με ροδάκια, για να μπορούν να ελαφραίνουν την καθημερινότητά τους. Και όλα αυτά συνδεδεμένα σ’ ένα σωληνάκι κοντά στην καρδούλα τους. Μόνο που από αυτό το σωληνάκι δεν «έμπαιναν» απλώς φάρμακα. Ταυτόχρονα ανάβλυζε ελπίδα, αγάπη, απορία, αγωνία και μια περίεργη παιδικότητα πλημμυρισμένη πια με τις πιο εξειδικευμένες ιατρικές γνώσεις …
Παιδιά που ενώ μεγάλωσαν απότομα και βίαια, ΔΕΝ ΠΡΟΛΑΒΑΝ ΝΑ ΜΕΓΑΛΩΣΟΥΝ !
Πώς να γαληνέψει η ψυχή; Ζητώ συγχώρεση από το Θεό (γιατί στέκεται δίπλα μας σε κάθε μας βήμα) μα αναρωτήθηκα πάρα πολλές φορές από τη στιγμή που το έμαθα: δεν φτάνουν τόσα αγγελούδια στον ουρανό; Ας αφήσει και σε μας να μας γεμίζουν τη ζωή μας.
Οι αποστάσεις μας, τόσο από το θάνατο όσο και από τη ζωή –δυστυχώς ή ευτυχώς- είναι ίσες. Αν το συνειδητοποιήσουμε αυτό και μάθουμε να ζούμε με αυτή τη γνώση ριζωμένη μέσα μας, ίσως γίνουμε –όχι απαραίτητα καλύτεροι, αλλά έστω απλώς- ΑΝΘΡΩΠΟΙ.
Ας μην τσιγκουνευόμαστε την καλημέρα, το χαμόγελο, τη βοήθεια που μπορούμε να δώσουμε σε κάποιον που έχει την ανάγκη μας. Ας μην καθυστερούμε το ευχαριστώ, την συγνώμη, το τηλεφώνημα που αναβάλουμε με ευκολία για την επομένη σε αυτόν που θα χαρεί να μας ακούσει να τον ρωτάμε απλώς πως είναι και θα νιώσει πραγματικά ευτυχισμένος που κάποιος τον σκέφτεται.
Η ζωή περνάει πραγματικά πολύ γρήγορα. Δεν ξέρουμε τι θα γίνει, όχι την επόμενη μέρα, αλλά ακόμη και το επόμενο λεπτό.
Αυτό όμως δεν πρέπει να μας οδηγήσει σε απελπισία και κρίσεις απαισιοδοξίας. Ίσα ίσα, πρέπει να μας κάνει πιο δραστήριους, πιο δυναμικούς σε σχέση με την καθημερινότητα, τις αποφάσεις και τις –ανά πάσα στιγμή- επιλογές μας και σίγουρα πιο αισιόδοξους για το μέλλον μας. Γιατί μπορεί να γίνει πολύ καλύτερο με την καρδιά και το μυαλό μας ανοιχτά. Ας βγάλουμε τις παρωπίδες. Η ρουτίνα είναι από μόνη της υπέροχο πράγμα, ας μην την φθείρουμε με περιττά άγχη και ανόητα διλήμματα. Εκτιμήστε την, γιατί ο πόνος είναι πολύ αυστηρός και αμείλικτος δάσκαλος.
Το ξέρω πως δεν είναι εύκολο. Ακόμα κι εγώ που σας το λέω, είναι στιγμές που φοβάμαι να χαρώ. Δεν πρέπει όμως. Θα τα καταφέρω κι εγώ κάποια στιγμή. Ξέρω άλλωστε πως σίγουρα αξίζει τον κόπο.

Η ζωή, είτε μικρή, είτε μεγάλη, είτε δύσκολη, είτε εύκολη ΕΙΝΑΙ ΩΡΑΙΑ! Ας τη ζήσουμε όπως της (και μας) αξίζει!!! 08.06.2009

20.1.09

...θέλω γιο πρωταθλητή (και όχι μόνο)


Διαβάστε στο blog της Λυγερής http://ligery.pblogs.gr/ μια ενδιαφέρουσα ανταλαγή απόψεων...
Εντοπίστε την μέχρι τώρα "θέση" σας,
ανασυνταχθείτε,
ανοίξτε μάτια και καρδιές
και αποφασίστε
τι ... γιο θέλετε
ή ακόμα καλύτερα τι γονιός θέλετε να είστε.

Η πλάνη...


Κι όταν νομίζεις ότι τα χειρότερα έχουν περάσει, ότι όλα είναι ξανά μέλι γάλα κι εσύ απλώς θα συνεχίσεις την ρουτίνα σου –που έχεις ήδη αρχίσει να την εκτιμάς- έρχεται η ζωή να σου θυμίσει πως πάντα υπάρχουν και χειρότερα…
Πάει σχεδόν ένα δίμηνο που κάθε μέρα –για ένα αρκετά μεγάλο διάστημα- συνειδητοποιούσα ότι υπάρχουν ακόμη χειροτέρα από αυτά που είχα μάθει την προηγούμενη μέρα ή ακόμα και τις προηγούμενες ώρες. Είχε ξεκινήσει (έτσι ξαφνικά και κυριολεκτικά από το πουθενά) ένα ατελείωτα βασανιστικό ταξίδι στη χώρα του ακόμη χειρότερου…
Σαν «φυσιολογικός» άνθρωπος, όπως οι περισσότεροι από αυτούς που γνωρίζω, αναρωτιόμουν «γιατί εγώ;» αυτή άλλωστε ήταν η πρώτη σκέψη όταν θεωρούμε ότι μας συμβαίνει κάτι απίθανο. Πέρασε πολύς καιρός για να μάθω να λέω –έστω και με φοβερό πόνο- «ίσως κι εγώ» για να καταλήξω πόσο δίκιο είχε ο παπα-Γιάννης όταν προσπαθούσε να μου εξηγήσει πριν καιρό (και για κάτι «λιγότερο») πως η σωστή και ίσως η μόνη ερώτηση είναι «γιατί όχι εγώ;» ;;;
Μέσα στην όλη ερώτηση εν τω μεταξύ (τουλάχιστον στη δική μου περίπτωση) περικλείεται απίστευτος εγωισμός, καθώς το πρόβλημα υγείας αφορά το γιο μου, ο οποίος ποτέ μα ποτέ δεν με ρώτησε –ούτε στο περίπου- «γιατί εγώ μαμά;»
Πόσο αχάριστοι μπορούμε να είμαστε;
Και πρέπει να φτάσουμε σ’ αυτό το σημείο για να εκτιμήσουμε το δώρο της … υπέροχης ρουτίνας μας.
Η ρουτίνα, λοιπόν, είναι ένα υπέροχο πράγμα, που σημαίνει ότι ξυπνάς το πρωί ψιλογκρινιάζοντας γιατί θα χρειαζόσουνα λίγο ύπνο ακόμα, τρέχεις να προλάβεις να ετοιμάσεις τα παιδιά για το σχολείο (πράγμα που σημαίνει ότι ακόμα κι αν είναι αδιάβαστα και γκρινιάρικα, είναι γερά και δυνατά για να πάνε στο μάθημά τους). Αφού τα ξεπροβοδίσεις αρχίζεις να μαζεύεις τα πεταμένα: ρούχα, παπούτσια, πιζάμες, κάλτσες, εσώρουχα, παιχνίδια -βρίζοντας για την μόνιμη ακαταστασία του σπιτιού σου- (που σημαίνει: 1ον ότι έχεις σπίτι να μείνεις και να μεγαλώσεις τα παιδιά και 2ον ότι τα παιδιά έχουν όλες τις απαραίτητες προϋποθέσεις να το κάνουν άνω κάτω. Συγκεκριμένα: στέκονται όρθια, κινούν χέρια, πόδια, κεφάλι και λειτουργεί μια χαρά ο εγκέφαλός τους, προκειμένου να κρύψουν στα πιο απίθανα μέρη το πιο λερωμένο εσώρουχο και τις πιο βρωμερές κάλτσες τριών ημερών πριν, ενώ εσύ πιστεύεις πως δεν έχεις άλλα λευκά για πλύσιμο).
Συνεχίζεις κάνοντας τα βασικά για σένα (να ντυθείς, να χτενιστείς, άντε και να βαφτείς, είσαι δηλαδή με όλα τα χρειαζούμενα μέλη για όλες αυτές τις εργασίες).
Κάπως έτσι ξεκινάει πάνω κάτω η ρουτίνα όλων μας, μόνο που ελάχιστοι από εμάς ξέρουν να τη μεταφράζουν όπως πραγματικά της αξίζει. Η αχαριστία σε όλο της το μεγαλείο.
Ξυπνήστεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεε…………………….
Δεν είναι εύκολο (αν δεν καίγεται ο κ____ς σου, (ακόμη κι εγώ που σας το λέω ακόμα μαθαίνω) αλλά πραγματικά αξίζει να το κάνετε.
Ο πόνος είναι απίστευτος δάσκαλος. Η ζωή, βέβαια, είναι ακόμα καλύτερη. Ο πόνος είναι απλό … τσιράκι …
Βέβαια κι ο άνθρωπος, δε λέω, κρύβει απίστευτες δυνάμεις, τις οποίες αγνοεί παντελώς. Απλά τις ανακαλύπτει μόνο όταν τις χρειάζεται, κι ακόμα κι ο ίδιος σοκάρεται από το μέγεθός τους κι ακόμη περισσότερο, από το ότι αυτός τις είχε πάντα αλλά δεν το φανταζόταν καν!
Το ίδιο ισχύει και με τις προτεραιότητες στη ζωή μας. Υποσυνείδητα ξέρουμε να ξεχωρίσουμε τα σημαντικά από τα ασήμαντα, ωστόσο, αφήνουμε ν’ αναλωθούμε στο κυνήγι του καταναλωτισμού (γιατί εγώ τουλάχιστον, πιστεύω πως είναι το πρώτο που μας τρώει) και μέσα σ’ έναν μόνιμο πανικό να αγχωνόμαστε για τα πάντα.
Δεν είναι όμως «τα πάντα» σημαντικά. Ή τουλάχιστον κάποια είναι περισσότερο από κάποια άλλα. Σίγουρα όμως ΟΧΙ ΟΛΑ!Νομίζουμε ότι χρειαζόμαστε υλικά αγαθά και χρόνο για να βάλουμε τάξη στη ζωή μας. ΛΑΘΟΣ! Χρειαζόμαστε πρώτα να βάλουμε στη σωστή σειρά τις ανάγκες μας. Σαν άνθρωποι. Όχι σαν μηχανές. Όχι σαν «αγοραστές» αντικειμένων. Γιατί τα πιο σημαντικά, αξιόπιστα και ακριβά υλικά για να χτίσεις τη ζωή σου μ’ αυτά ΠΟΤΕ δεν αγοράζονται. (βλ. υγεία, αγάπη, φιλία, συντροφικότητα, ανθρωπιά, ευγνωμοσύνη, ελευθερία ………)25.05.2008

19.1.09

Ήμουν στα εύκολα και δεν το ήξερα...



Τελικά, η ζωή είναι έτσι «οργανωμένη», ώστε να ανατρέπει όλα σου τα δεδομένα έτσι … απλά και ξαφνικά, μόνο και μόνο για να σου δώσει ένα γερό μάθημα. Και μάλιστα πολύ συγκεκριμένο: ότι ανησυχούμε για πολλά και ασήμαντα και αναγνωρίζουμε τα σημαντικά μόνο όταν μας τύχουν.
Μου συνέβη κάτι που πραγματικά μέσα στην ταραχή και τον πανικό μου, θυμήθηκα τους Γαλάτες (βλ. Αστερίξ και Οβελίξ) για τον μεγάλο φόβο τους. Πραγματικά φοβήθηκα ότι με αυτά που ζούσα, κάποια στιγμή θα πέσει ο ουρανός στο κεφάλι μου. Και συνάμα, όσο κι αν προσπάθησα να πείσω τον εαυτό μου ότι όλα αυτά είναι ένα κακό όνειρο και κάποια στιγμή θα ξυπνήσω και όλα θα είναι φυσιολογικά … μάταιος κόπος.
Έτσι, λοιπόν, μετά από βασανιστικά ατελείωτες «αναμονές», από εφιαλτικούς και κυρίως «ξάγρυπνους ύπνους» συνειδητοποίησα ότι όπως όλος ο κόσμος, έτσι κι εγώ, συμπονούσα, συμπαραστεκόμουν, βοηθούσα όσους «κοντινούς» μου τους τύχαινε κάτι σοβαρό, δεν δίσταζα να πω «όλα για τους ανθρώπους είναι», αλλά ποτέ δεν με συμπεριλάμβανα εν πλήρει συνειδήσει στους ανθρώπους αυτούς. Σαν να ήμουν στο απυρόβλητο ένα πράγμα. Κατά κάποιον μαγικό και ανεξήγητο τρόπο, ΕΓΩ δεν βρισκόμουν ΠΟΤΕ μεταξύ αυτών. Ήταν πάντα αυτοί από τη μια και εγώ από την άλλη. Οι δρόμοι μας ήταν ΠΑΝΤΑ παράλληλοι, δεν συναντιόντουσαν ΠΟΥΘΕΝΑ!
Οι μόνες στιγμές που κάτι παρόμοιο ένιωσα, δεν αγγίζουν ούτε κατά διάνοια την πραγματική υπόσταση του πόνου, της πιθανής έστω απώλειας κάτι πραγματικά σοβαρού. Καμιά αδιαθεσία στην οικογένεια, κάτι οικονομικά ζόρια, κάτι μικροπαρεξηγήσεις, κάτι καβγάδες που παρατράβηξαν, κάποιοι άλλοι (που έπρεπε να γίνουν, αλλά) δεν έγιναν, τέτοια πράγματα. Κι εγώ ν’ αναρωτιέμαι: είναι δυνατόν να συμβαίνει αυτό σε μένα; Κι άντε στεναχώρια, τρέξιμο, αϋπνίες …
Τελικά όμως, το «είναι δυνατόν να συμβαίνει αυτό σε μένα;» είναι μία από τις πιο άδικες και τις πιο ανούσιες φράσεις που ξέρω ΣΗΜΕΡΑ.
Όλα μπορούν να συμβούν σε όλους.
Μηδενός εξαιρουμένου.

Το ταψί είναι μεγάλο και μας χωράει όλους να χορεύουμε παρέα. Απλά, πρέπει να διευκρινίσω, μετά από ενδελεχή σκέψη, ότι άλλοτε επιλέγουμε να χορεύουμε και άλλοτε μας ρίχνουν μέσα με το ζόρι και «κορώνουν» και το … φούρνο…
Όταν τρελαινόμαστε για πράγματα που διορθώνονται, που είναι προβλέψιμα και αντιμετωπίσιμα, τότε είναι σα να λέμε: μου ανοίγετε σας παρακαλώ; Σαν να κάνει λίγη ψύχρα εδώ. Και … τζουπ … πηδάμε στο ταψί.
Όταν όμως έρχονται τα πραγματικά σοβαρά, δεν σε ρωτάει κανείς, δεν προλαβαίνεις να κάνεις κιχ και όσο κι αν προσπαθείς δεν μπορείς να θυμηθείς ούτε ποιοι αλλά ούτε και πώς σε έβαλαν στο ταψί. Κι όταν γυρνάς ανήσυχος, μια από τη μια και μια από την άλλη, δεν το κάνεις σε καμία περίπτωση για να «ροδίσεις», αλλά γιατί δεν αντέχεις να καίγεσαι συνέχεια στο ίδιο σημείο. Και μιλάμε για εγκαύματα, όχι αστεία.
Συνειδητοποιώντας, λοιπόν, σε κάποια στιγμή (σχετικής αισιοδοξίας, οφείλω να ομολογήσω) την δική μου κατάσταση, αυτομάτως άνοιξα τα μάτια και κοίταξα γύρω μου. Τα «δύσκολα» είναι παντού και πολλές φορές (ίσως τις περισσότερες) είναι μεγαλύτερα από τα δικά μας. Θα έπρεπε εκείνη την ώρα που υποχωρεί το έδαφος κάτω από τα πόδια μας και το κενό αρχίζει να μας ρουφάει, να μπορούσαμε ΤΟΤΕ να το θυμηθούμε αυτό. Κι αν το καταφέρναμε, τότε σίγουρα θα μαθαίναμε να αναγνωρίζουμε στα όσα μας συμβαίνουν το πραγματικό τους μέγεθος. Και θα ήμασταν πιο ψύχραιμοι, πιο σωστοί και σίγουρα πιο αισιόδοξοι.
Η περιπέτειά μου κοντεύει να τελειώσει. Ωστόσο, αυτή η αναμονή του οριστικού αποτελέσματος δεν μ’ αφήνει να ησυχάσω. Κι ας ξέρω πως είτε έτσι, είτε αλλιώς η λύση υπάρχει. Κι ενώ γράφω αυτές τις αράδες, καταλαβαίνω πως κάποιος άλλος άνθρωπος, σε δυσκολότερη θέση από τη δική μου, θα μπορούσε να είναι πολύ πιο αισιόδοξος από μένα κι αυτό με κάνει να αισθάνομαι … λίγη. Κι όχι απέναντι σε κείνον, αλλά σε μένα την ίδια.
Αυτό δυστυχώς συμβαίνει γιατί βλέπουμε σαν απροσπέλαστο βουνό αυτό που είναι μπροστά μας κι όχι αυτό που πέρασε ή πιθανόν να έρθει, γιατί το δικό μας βουνό είναι (στο μυαλό μας και μόνο σ’ αυτό) πιο μεγάλο από το βουνό του άλλου.
Ότι κι αν λέμε, ότι κι αν κάνουμε, η αλήθεια είναι ότι δύσκολα αλλάζουμε. Όμως, όπως και να ‘χει μπορούμε σίγουρα μετά το δικό μας πρόβλημα να είμαστε ΠΙΟ ΑΝΘΡΩΠΟΙ. Να θυμόμαστε τη δική μας κατάσταση στα μικρά και καθημερινά και να εκτιμούμε τις πραγματικά δύσκολες καταστάσεις των άλλων. Να θυμόμαστε πόσο κουράγιο μας έδωσε μια κουβέντα, μια ματιά, ένα άγγιγμα και να μη διστάσουμε ποτέ να ανταποδώσουμε, με το πρόσχημα των τύπων.
Η ανάγκη μας για όλα τα παραπάνω, είναι την ώρα της κρίσης και όχι κατόπιν εορτής να δηλώνουμε το παρόν «τα ‘μαθα, αλλά δεν ήθελα να ενοχλήσω, γι’ αυτό παίρνω τώρα να δω πως τα πάτε. Περαστικά βρε. Τι να πεις; Όλα για τους ανθρώπους είναι …»26.03.2008

18.1.09

Ένα καταπληκτικό μάθημα ...


Ένα "μάθημα ζωής",
απ' αυτά που χρειαζόμαστε για να μας επαναφέρουν,
μπορείτε να διαβάσετε στο blog της Μαμάς Βίκυς:
Πραγματικά αξίζει!

Αναθεωρώντας …


Ξεκίνησα αυτό το blog πριν ένα χρόνο περίπου, ψάχνοντας να βρω κάποιον τρόπο να βοηθήσω το μικρό μου γιο που πονούσε συνεχώς, θεωρώντας ότι τον βασάνιζαν «αναδρομικοί» κολικοί (βρήκα εκατομμύρια πληροφορίες που τελικά μου χρησίμεψαν αλλού). Τότε συνειδητοποίησα ότι θα με διευκόλυνε τρομερά να βρω πολλά … «χρήσιμα» μαζεμένα σ’ ένα μέρος κι έτσι αποφάσισα να φτιάξω εγώ ένα … τέτοιο!
Το blog ίσα ίσα που μέχρι να ξεκινήσει, σταμάτησε … απότομα,
ωστόσο η περιπέτεια του γιου μου μόλις άρχιζε.
Η ιστορία είναι μάλλον τεράστια (ή εμένα έτσι μου φαίνεται), η ουσία είναι όμως ότι μετά από επεμβάσεις, αναμονές, άσχημα νέα, απαίσια νέα, ακόμα χειρότερα νέα, φτάσαμε σε Νοσοκομείο Παίδων στην Αθήνα να βλέπουμε το παιδί να ζει καταστάσεις, που όταν τις βλέπουμε στην τηλεόραση, με μεγάλη ευκολία αλλάζουμε κανάλι, συμπονώντας βιαστικά και θεωρώντας ότι αυτά συμβαίνουν μόνο στους άλλους.
Μέσα στο χάος και στον πανικό του πρώτου καιρού, αλλά και στην τρομακτικά περίεργη «ρουτίνα» αυτού που ακολούθησε, (και καθώς η μοναξιά ήταν ο μόνος σύντροφος όταν γυρνούσα σπίτι) άρχισα να γράφω σαν να είχα απέναντί μου ανθρώπους, σαν να μην έκλαιγα μόνη μου.
Το δίλλημά μου όταν γύρισα ήταν μεγάλο: να βγάλω τα εσώψυχά μου στη φόρα και πραγματικά να τα έχω πει όλα αυτά σε πραγματικούς ανθρώπους ή να σιωπήσω;
Ούτως ή άλλως κανένας δεν μπορεί να με βοηθήσει σ’ αυτό που περνάω τώρα, που δόξα να ‘χει ο Θεός, όλα πηγαίνουν καλά, παρά μόνο το δικό μου μυαλό. Μόνο αυτό μπορεί να γιατρέψει την ψυχή μου.
Όμως σίγουρα θα φύγει ένα μέρος του βάρους. Ξέρω ότι δεν είμαι η μόνη. Έτσι, σας ανοίγω την καρδιά μου, σας ξετυλίγω σκέψεις και συναισθήματα και ελπίζω να μην σας τρομάξω, αλλά μόνο να σας μεταφέρω την άλλη πλευρά που γνώρισα κι εγώ πρόσφατα.

17.1.09

Όπως μάλλον καταλάβατε έχω μια αδυναμία στους αγγέλους.
Πάντα με συγκινούσαν, μάλλον επειδή μου έμελλε να γνωρίσω πολλούς και να ζήσω ανάμεσά τους.
Το γιατί θα το μάθετε, μόλις πάρω τη μεγάλη απόφαση.


14.1.09

Εύκολο....


Το γιαούρτι γενικά είναι το εύκολο κι αγαπημένο επιδόρπιό μας (στην οικογένεια). Ο ένας το τρώει με μέλι, ο άλλος με μαρμελάδα ή με γλυκό του κουταλιού και πάει λέγοντας ...
Χάρη σ' έναν καλό φίλο όμως, ανακαλύψαμε οικογενειακώς ένα καινούργιο (από τα πιο εύκολα, γρήγορα και νόστιμα επιδόρπια, που μπορούν να μας βγάλουν ασπροπρόσωπους εν ριπή οφθαλμού...)
Η βασική συνταγή είναι: αδειάζουμε ένα ζαχαρούχο γάλα μέσα σε ένα κιλό στραγγιστό γιαούρτι και ανακατεύουμε καλά. ΤΕΛΟΣ
Ο φίλος μας ο Γιώργος, μας το πρόσφερε έχοντας προσθέσει στο μίγμα, χυμό και ξύσμα πορτοκαλιού και το έβαλε μέσα σε πορτοκάλια, που προηγουμένως τα είχε αδειάσει, όπως τα γεμιστά πιπέρια (αφαίρεσε δηλ. το εσωτερικό, κόβοντας ένα μικρό καπάκι από πάνω). Η υπέροχη εμφάνιση έκρυβε και μία υπέροχη γεύση!!!
Η δική μας ... παραλλαγή ήταν η εξής: προσθέσαμε στο μίγμα σπασμένα πτι μπερ και τριμμένη κουβερτούρα. Αυτό που μπορώ να πω ήταν ότι τα παιδιά ... ξετρελλάθηκαν με το "παγωτό μες στο χειμώνα!"
Είμαι σίγουρη πως θα βρείτε πολλές παραλλαγές ακόμα, προκειμένου να ικανοποιήσετε τις δικές σας γευστικές προτιμήσεις. Στείλτε μας αυτό που σας ενθουσίασε, να το δοκιμάσουμε κι εμείς.

Βρήκαμε για σας...




Τα ... γιατροσόφια που χρησιμοποιούσαν οι γιαγιάδες μας, τα θυμόμαστε ακόμη. Βέβαια προτιμούμε σύγχρονα σκευάσματα που διαφημίζονται στην τηλεόραση (δεν αναφέρομαι σε καταστάσεις που χρήζουν ιατρικής επίβλεψης). ΄
Πολλά από τα βάλσαμα των γιαγιάδων μας, τα αγοράζουμε σήμερα σε βαζάκια και τα εκτιμούμε περισσότερο.
Ριξτε μια ματιά σε ένα μικρό κομμάτι από τα καταπληκτικά που μπορεί να βρει κανείς, αναζητώντας βότανα. Πολλές ενδιαφέρουσες σελίδες θα βρείτε στην κατηγορία : "Μαμά πονάω"

Που ενδείκνυται το κάθε βότανο
Αλόη βέρα: Για έκζεμα, ζάχαρο, δυνάμωμα μαλλιών.
Αρχαγγελική: Τονωτική αναιμία, ευστόμαχη, συκώτι, εντερίτιδα, ρευματισμούς, αρθριτικά.
Αγριάδα: Πέτρες νεφρών, προστάτη, χολή, πολύ διουρητική.
Άγριο τριαντάφυλλο: Χοληστερίνη, ζάχαρο, άμυνα οργανισμού, περιέχει βιταμίνη C.
Αγριμόνιο: Ζαχαροδιαβήτη, φαρυγγίτιδα, πόνοι λαιμού, διάρροια.
Αλεξανδρινά φύλλα: Δυσκοιλιότητα.
Αλθαία: Μαλακτική, λαρυγγίτιδα, βήχα, φαρυγγίτιδα.
Αχιλλέα: Αιμορροΐδες, κιρσούς, γρίπη, άσθμα, λιποδιάλυση, κυτταρίτιδα.
Αψιθιά: Ζάχαρο, διαταραχές έμμηνων, χωνευτική, εμετούς.
Βασιλικός: Για καλή μνήμη, πονoκεφάλους, στομαχόπονους.
Βαλεριάνα: Ηρεμιστική, νεύρα, αϋπνίες, υστερία.
Βάτος: Ζαχαροδιαβήτη, διάρροια, πέτρες στα νεφρά, αρθριτικά, ρευματισμούς.
Γλυκάνισο: Κολικούς, αεροφαγία, χώνεψη, λιποδιάλυση, κοιλόπονους.
Γλυκόριζα: Αντιφλεγμονώδης, βήχα, κρυολόγημα, άσθμα, γαστρικά έλκη.
Γκίνσενγκ: Αφροδισιακό, τονωτικό, δίνει μακροζωία.
Δάφνη: Διαλύει τα άλατα του σώματος, για πυρετό.
Δενδρολίβανο: Ελιξίριο νεότητας, τριχόπτωση, πιτυρίδα, καρδιά, συκώτι.
Δίκταμο Κρήτης: Στομαχοπαθήσεις, αφροδισιακό, τονωτικό, ζάχαρο.
Εκουιζέτο: Προστάτης, κυστίτιδα, πέτρες στα νεφρά, ρευματικά.
Ευκάλυπτος: Βήχα, άσθμα, καλή λειτουργία αναπνευστικού, βακτηριοκτόνο.
Εχινάτσεα: Άμυνα οργανισμού, διεγερτικό του ανοσοποιητικού, αντιαλλεργικό.
Θυμάρι: Συκώτι, τονωτικό, χωνευτικό, στομάχι, καρδιά, ρευματισμούς.
Καλαμπόκι (φούντα): Πέτρες νεφρών, κύστη χολής, ουρικό οξύ, προστάτη.
Καλέντουλα: Εμμηναγωγική, κατά εκζέματος και ακμής.
Κάρδαμο/κακουλέ: Αφαιρεί φακίδες και πανάδες, καρδιοτονωτικό, περιέχει βιταμίνη C.
Κύμινο: Αεροφαγία, ορχίτιδα, χιονίστρες, δυσπεψία.
Κυπαρισσάκι: Προστάτη, κυστίτιδα, πέτρες νεφρών, ζάχαρο, διουρητικό.
Λεβάντα: Γενικό παυσίπονο, καρδιά, πονοκέφαλο, ιλίγγους, αϋπνία, σκόρο.
Λιναρόσπορος: Βήχα, δυσκοιλιότητα, αιμορροΐδες, πέτρες χολής.
Λουΐζα: Αδυνάτισμα, αέρια εντέρου, δυσκοιλιότητα, τυμπανισμούς, καλή διάθεση.
Λυκίσκος: Ζάχαρο, χοληστερίνη, ηρεμιστικό, αναφροδισιακό.
Μάραθο: Πέτρες νεφρών, αδυνάτισμα, λιποδιαλύτης.
Μαντζουράνα: Στομαχόπονους, αέρια, αϋπνίες, κοιλόπονο.
Μαστίχα Χίου: Ζάχαρο, χοληστερίνη, διουρητική, χρησιμοποιείται στη ζαχαροπλαστική.
Μελισσόχορτο: Ηρεμιστικό, αϋπνίες, διαλύει ουρικό οξύ, ταχυκαρδίες, υπέρταση.
Μέντα: Στομαχικές διαταραχές, γρίπη, ξηρόβηχα.
Μολόχα: Μαλακτική για το λαιμό, βήχα, λαρυγγίτιδα, φαρυγγίτιδα, γαστρίτιδα, άσθμα.
Πράσινο τσάι Κίνας: Χοληστερίνη, τριγλυκερίδια, συκώτι, χολή, καρκίνο στομάχου.
Πικρόξυλο: Ζάχαρο, χοληστερίνη.
Πασιφλώρα: Ηρεμιστική, αϋπνίες, στρες, νεύρα.
Πιπερόριζα: Τονωτική, αφροδισιακή.
Πολυκόμπι: Πέτρες νεφρών, προστάτη, κύστη, ζάχαρο, αιμορροΐδες, σκώλικες εντέρου.
Πολυτρίχι: Βρογχίτιδες, τραχειίτιδες, κρυολόγημα, φλεγμονές ουρικών οδών, άσθμα.
Σαπουνόχορτο: Χολαγωγικό, καθαρτικό, έκζεμα, δερματίτιδα, νεφρά.
Σαλέπι: Πονόλαιμο, γρίπη.
Σιναμική: Δυσκοιλιότητα.
Σινάπι: Βρογχίτιδα, ρευματισμούς, πλευρίτιδα, νευραλγίες, καρδιά.
Σπαθόχορτο: Στομαχόπονους, ρευματισμούς, πληγές και κρεατοελιές (λάδι με σπαθόχορτο).
Σαμπούκο: Γρίπη, φαρυγγίτιδα, κρυολόγημα, βρογχικά, αλλεργικό άσθμα, βήχα.
Σκορπιδόχορτο: Πέτρες νεφρών, προστάτη, κυστίτιδα.
Τανατσέτο: Παράσιτα, χαλαρώνει αιμοφόρα αγγεία, ανακουφίζει πόνους περιόδου. Ταραξάκο: Ίκτερο, ρευματισμούς, αιμορροΐδες, ζαχαροδιαβήτη.
Τσάι βουνού: Θερμαντικό, γρίπη, βήχα, ηρεμιστικό, αϋπνίες, αναιμία.
Τσουκνίδα: Αιμοκαθαρτικό, συκώτι, πέτρες νεφρών, διαλύει ουρικό οξύ, αφροδισιακό, περιέχει βιταμίνες A, B, C και μέταλλα.
Ύσσωπος: Ζάχαρο, άσθμα, χοληστερίνη, βρογχικά, υπέρταση.
Φασκόμηλο: Ζάχαρο, υπόταση, αναιμία, δυναμωτικό, στομάχι, μυϊκούς πόνους, γρίπη.
Χαμομήλι: Ηρεμιστικό, αϋπνίες, χωνευτικό, διουρητικό, ρευματισμούς.

7.1.09

Ένα δώρο ακόμα... με πολλή αγάπη

ΠΑΙΔΙΑ ΤΩΝ ΔΡΟΜΩΝ (Τσαλιγοπούλου)

Δες πώς αλλάζει γρήγορα πάλι
Γρήγορα πάλι πώς αλλάζει ο καιρός
Ποιος να προλάβει να ησυχάσει
Σύννεφα γέμισε ξανά ο ουρανός.

Τρέχουν οι σκάλες και τ' αυτοκίνητα
Τρέχουν οι ανάγκες μας και πίσω εμείς
Μες στις ψιχάλες τα λιγομίλητα
Παιδιά των δρόμων στάσου για να δεις
Πώς περιμένουν το χειμώνα το βαρύ.

Και κάθε μέρα, κάθε νύχτα
Μας σημαδεύει μες στα μάτια η ζωή
Κι όλο που πάει να μας πετύχει
Εμείς ξυπνάμε πάλι ζωντανοί.

Εργοδηγός ή βασιλέας
Ζητιάνος ή πρωθυπουργός μωρό μου
Χωρίς την πίστη της παρέας
Καθένας ένας είναι κι ορφανός
Μια μαριονέτα του θανάτου
Στο χρόνο μέσα τσακισμένος κι έρημος

Και κάθε μέρα, κάθε νύχτα
Μας σημαδεύει μες στα μάτια η ζωή
Κι όλο που πάει να μας πετύχει
Εμείς ξυπνάμε πάλι ζωντανοί.

5.1.09

ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ

Εύχομαι σε όλες και όλους να είμαστε υγιείς
κι ανάμεσα σε ανθρώπους που μας αγαπάνε.
Μακάρι το 2009 να είναι η πρώτη από τις καλύτερες χρονιές της ζωής μας!
Το δώρο μου, είναι ένα υπέροχα αληθινό ... όνειρο που θα μας βοηθήσει να ... ξυπνήσουμε (που το βρήκα με μαγνητάκι στο ψυγείο της μαμάς μου...)

Ένα όνειρο για να "ξυπνήσουμε"
Είδα στον ύπνο μου πως επισκέφθηκα τον Παράδεισο κι ένας άγγελος ανέλαβε να με ξεναγήσει. Περπατούσαμε δίπλα - δίπλα σε μια τεράστια αίθουσα γεμάτη με αγγέλους.
Ο άγγελος οδηγός μου σταμάτησε μπροστά στον πρώτο σταθμό εργασίας και είπε :
«Αυτό είναι το Τμήμα Παραλαβής. Εδώ παραλαμβάνουμε όλες τις αιτήσεις που φτάνουν στον Θεό με τη μορφή προσευχής»Κοίταξα γύρω - γύρω στον χώρο. Έσφυζε από κίνηση, με τόσο πολλούς αγγέλους να βγάζουν και να ταξινομούν αιτήσεις γραμμένες σε ογκώδεις στοίβες από χαρτιά και σημειώματα, από ανθρώπους σε όλο τον κόσμο.
Μετά, προχωρήσαμε σε έναν μακρύ διάδρομο, μέχρι που φτάσαμε στον δεύτερο σταθμό. Ο άγγελος μού είπε:«Αυτό είναι το Τμήμα Συσκευασίας και Παράδοσης. Εδώ οι χάρες και οι ευχές που έχουν ζητηθεί προωθούνται και παραδίδονται σ' αυτούς που τις ζήτησαν»Πρόσεξα και πάλι πόση κίνηση είχε και εδώ. Αμέτρητοι άγγελοι πηγαινοέρχονταν δουλεύοντας σκληρά, αφού τόσες πολλές επιθυμίες είχαν ζητηθεί και συσκευάζονταν για να παραδοθούν στη γη.
Τέλος, στην άκρη ενός μακρινού διαδρόμου, σταματήσαμε στην πόρτα ενός πολύ μικρού σταθμού. Προς μεγάλη μου έκπληξη μόνο ένας άγγελος καθόταν εκεί, χωρίς να κάνει ουσιαστικά τίποτα.«Αυτό είναι το Τμήμα των Ευχαριστιών» μου είπε σιγανά ο φίλος άγγελός μου. Έδειχνε λίγο ντροπιασμένος.«Πώς γίνεται αυτό; Δεν υπάρχει δουλειά εδώ;» ρώτησα.«Είναι λυπηρό» αναστέναξε ο άγγελος. «Αφού παραλάβουν τις χάρες τους οι άνθρωποι, πολύ λίγοι στέλνουν ευχαριστήρια».
«Πώς μπορεί κάποιος να ευχαριστήσει τον Θεό για τις ευλογίες που παρέλαβε;» ρώτησα πάλι.
«Πολύ απλά», απάντησε «Χρειάζεται μόνο να πεις: Ευχαριστώ Θεέ μου
«Και για τι ακριβώς πρέπει να ευχαριστήσουμε;»
«Αν έχεις τρόφιμα στο ψυγείο σου, ρούχα στην πλάτη σου, μια στέγη πάνω απ' το κεφάλι σου και ένα μέρος για να κοιμηθείς, είσαι πλουσιότερος από το 75% αυτού του κόσμου.»
«Αν έχεις χρήματα στην τράπεζα, στο πορτοφόλι σου και λίγα κέρματα σ' ένα πιατάκι. είσαι ανάμεσα στο 8% των ανθρώπων που ευημερούν.»
«Αν ξύπνησες σήμερα το πρωί με περισσότερη υγεία από όση αρρώστια είσαι πιο ευλογημένος από όσους δεν θα επιζήσουν καν ως την αυριανή μέρα.»
«Αν ποτέ δεν βίωσες την εμπειρία του φόβου του πολέμου, της μοναξιάς της φυλακής, της αγωνίας του βασανισμού και της σουβλιάς της πείνας, είσαι μπροστά από 700 εκατομμύρια ανθρώπους αυτής της γης.»
«Αν μπορείς να προσευχηθείς σε έναν ναό, χωρίς τον φόβο της επίθεσης, της σύλληψης ή της εκτέλεσης. θα σε ζηλεύουν σίγουρα περίπου 3 δισεκατομμύρια άνθρωποι στον κόσμο.»
«Αν οι γονείς σου είναι ακόμα ζωντανοί και είναι ακόμα παντρεμένοι μεταξύ τους, είσαι σπάνιος.»
«Αν μπορείς να κρατάς το κεφάλι σου ψηλά και να χαμογελάς. δεν είσαι ο κανόνας, είσαι η εξαίρεση για όλους όσους ζουν μέσα στην αμφιβολία και στην απόγνωση.»
Και αν διαβάζεις τώρα αυτό το μήνυμα, μόλις έλαβες μια διπλή ευλογία, πρώτον γιατί σου το έστειλε κάποιος που σ' αγαπάει και δεύτερον γιατί είσαι πιο τυχερός από 2 δισεκατομμύρια ανθρώπους, που δεν ξέρουν καν να διαβάζουν.
«Κατάλαβα. Και τώρα τι κάνω; Πώς μπορώ να αρχίσω;»
«Να πεις καλημέρα» μου χαμογέλασε ο άγγελός μου, να μετρήσεις τις ευλογίες σου και να περάσεις αυτό το μήνυμα και σε άλλους ανθρώπους, για να τους θυμίσεις πόσο ευλογημένοι είναι.»
Και μην ξεχάσεις να στείλεις το ευχαριστήριό σου.

Να θυμάμαι πάντα ...

Να θυμάμαι πάντα ...

Να θυμάμαι όμως...

... κι όλους εκείνους τους γιατρούς
που τιμούν τον όρκο τους...
που δικαιώνουν τη λέξη ΑΝΘΡΩΠΟΣ...
που παλεύουν μαζί με μας για μας χωρίς να περιμένουν οικονομικά ανταλλάγματα που κρύβονται σ' ένα φακελλάκι...
Υπάρχουν κι αυτοί...
Το ξέρω γιατί τους βρήκα πλάι μου όταν πάλευα με το θεριό...
Και τους ευχαριστώ

Αρχειοθήκη ιστολογίου