Τελικά, η ζωή είναι έτσι «οργανωμένη», ώστε να ανατρέπει όλα σου τα δεδομένα έτσι … απλά και ξαφνικά, μόνο και μόνο για να σου δώσει ένα γερό μάθημα. Και μάλιστα πολύ συγκεκριμένο: ότι ανησυχούμε για πολλά και ασήμαντα και αναγνωρίζουμε τα σημαντικά μόνο όταν μας τύχουν.
Μου συνέβη κάτι που πραγματικά μέσα στην ταραχή και τον πανικό μου, θυμήθηκα τους Γαλάτες (βλ. Αστερίξ και Οβελίξ) για τον μεγάλο φόβο τους. Πραγματικά φοβήθηκα ότι με αυτά που ζούσα, κάποια στιγμή θα πέσει ο ουρανός στο κεφάλι μου. Και συνάμα, όσο κι αν προσπάθησα να πείσω τον εαυτό μου ότι όλα αυτά είναι ένα κακό όνειρο και κάποια στιγμή θα ξυπνήσω και όλα θα είναι φυσιολογικά … μάταιος κόπος.
Έτσι, λοιπόν, μετά από βασανιστικά ατελείωτες «αναμονές», από εφιαλτικούς και κυρίως «ξάγρυπνους ύπνους» συνειδητοποίησα ότι όπως όλος ο κόσμος, έτσι κι εγώ, συμπονούσα, συμπαραστεκόμουν, βοηθούσα όσους «κοντινούς» μου τους τύχαινε κάτι σοβαρό, δεν δίσταζα να πω «όλα για τους ανθρώπους είναι», αλλά ποτέ δεν με συμπεριλάμβανα εν πλήρει συνειδήσει στους ανθρώπους αυτούς. Σαν να ήμουν στο απυρόβλητο ένα πράγμα. Κατά κάποιον μαγικό και ανεξήγητο τρόπο, ΕΓΩ δεν βρισκόμουν ΠΟΤΕ μεταξύ αυτών. Ήταν πάντα αυτοί από τη μια και εγώ από την άλλη. Οι δρόμοι μας ήταν ΠΑΝΤΑ παράλληλοι, δεν συναντιόντουσαν ΠΟΥΘΕΝΑ!
Οι μόνες στιγμές που κάτι παρόμοιο ένιωσα, δεν αγγίζουν ούτε κατά διάνοια την πραγματική υπόσταση του πόνου, της πιθανής έστω απώλειας κάτι πραγματικά σοβαρού. Καμιά αδιαθεσία στην οικογένεια, κάτι οικονομικά ζόρια, κάτι μικροπαρεξηγήσεις, κάτι καβγάδες που παρατράβηξαν, κάποιοι άλλοι (που έπρεπε να γίνουν, αλλά) δεν έγιναν, τέτοια πράγματα. Κι εγώ ν’ αναρωτιέμαι: είναι δυνατόν να συμβαίνει αυτό σε μένα; Κι άντε στεναχώρια, τρέξιμο, αϋπνίες …
Τελικά όμως, το «είναι δυνατόν να συμβαίνει αυτό σε μένα;» είναι μία από τις πιο άδικες και τις πιο ανούσιες φράσεις που ξέρω ΣΗΜΕΡΑ.
Όλα μπορούν να συμβούν σε όλους.
Μηδενός εξαιρουμένου.
Το ταψί είναι μεγάλο και μας χωράει όλους να χορεύουμε παρέα. Απλά, πρέπει να διευκρινίσω, μετά από ενδελεχή σκέψη, ότι άλλοτε επιλέγουμε να χορεύουμε και άλλοτε μας ρίχνουν μέσα με το ζόρι και «κορώνουν» και το … φούρνο…
Όταν τρελαινόμαστε για πράγματα που διορθώνονται, που είναι προβλέψιμα και αντιμετωπίσιμα, τότε είναι σα να λέμε: μου ανοίγετε σας παρακαλώ; Σαν να κάνει λίγη ψύχρα εδώ. Και … τζουπ … πηδάμε στο ταψί.
Όταν όμως έρχονται τα πραγματικά σοβαρά, δεν σε ρωτάει κανείς, δεν προλαβαίνεις να κάνεις κιχ και όσο κι αν προσπαθείς δεν μπορείς να θυμηθείς ούτε ποιοι αλλά ούτε και πώς σε έβαλαν στο ταψί. Κι όταν γυρνάς ανήσυχος, μια από τη μια και μια από την άλλη, δεν το κάνεις σε καμία περίπτωση για να «ροδίσεις», αλλά γιατί δεν αντέχεις να καίγεσαι συνέχεια στο ίδιο σημείο. Και μιλάμε για εγκαύματα, όχι αστεία.
Συνειδητοποιώντας, λοιπόν, σε κάποια στιγμή (σχετικής αισιοδοξίας, οφείλω να ομολογήσω) την δική μου κατάσταση, αυτομάτως άνοιξα τα μάτια και κοίταξα γύρω μου. Τα «δύσκολα» είναι παντού και πολλές φορές (ίσως τις περισσότερες) είναι μεγαλύτερα από τα δικά μας. Θα έπρεπε εκείνη την ώρα που υποχωρεί το έδαφος κάτω από τα πόδια μας και το κενό αρχίζει να μας ρουφάει, να μπορούσαμε ΤΟΤΕ να το θυμηθούμε αυτό. Κι αν το καταφέρναμε, τότε σίγουρα θα μαθαίναμε να αναγνωρίζουμε στα όσα μας συμβαίνουν το πραγματικό τους μέγεθος. Και θα ήμασταν πιο ψύχραιμοι, πιο σωστοί και σίγουρα πιο αισιόδοξοι.
Η περιπέτειά μου κοντεύει να τελειώσει. Ωστόσο, αυτή η αναμονή του οριστικού αποτελέσματος δεν μ’ αφήνει να ησυχάσω. Κι ας ξέρω πως είτε έτσι, είτε αλλιώς η λύση υπάρχει. Κι ενώ γράφω αυτές τις αράδες, καταλαβαίνω πως κάποιος άλλος άνθρωπος, σε δυσκολότερη θέση από τη δική μου, θα μπορούσε να είναι πολύ πιο αισιόδοξος από μένα κι αυτό με κάνει να αισθάνομαι … λίγη. Κι όχι απέναντι σε κείνον, αλλά σε μένα την ίδια.
Αυτό δυστυχώς συμβαίνει γιατί βλέπουμε σαν απροσπέλαστο βουνό αυτό που είναι μπροστά μας κι όχι αυτό που πέρασε ή πιθανόν να έρθει, γιατί το δικό μας βουνό είναι (στο μυαλό μας και μόνο σ’ αυτό) πιο μεγάλο από το βουνό του άλλου.
Ότι κι αν λέμε, ότι κι αν κάνουμε, η αλήθεια είναι ότι δύσκολα αλλάζουμε. Όμως, όπως και να ‘χει μπορούμε σίγουρα μετά το δικό μας πρόβλημα να είμαστε ΠΙΟ ΑΝΘΡΩΠΟΙ. Να θυμόμαστε τη δική μας κατάσταση στα μικρά και καθημερινά και να εκτιμούμε τις πραγματικά δύσκολες καταστάσεις των άλλων. Να θυμόμαστε πόσο κουράγιο μας έδωσε μια κουβέντα, μια ματιά, ένα άγγιγμα και να μη διστάσουμε ποτέ να ανταποδώσουμε, με το πρόσχημα των τύπων.
Η ανάγκη μας για όλα τα παραπάνω, είναι την ώρα της κρίσης και όχι κατόπιν εορτής να δηλώνουμε το παρόν «τα ‘μαθα, αλλά δεν ήθελα να ενοχλήσω, γι’ αυτό παίρνω τώρα να δω πως τα πάτε. Περαστικά βρε. Τι να πεις; Όλα για τους ανθρώπους είναι …»26.03.2008
Μου συνέβη κάτι που πραγματικά μέσα στην ταραχή και τον πανικό μου, θυμήθηκα τους Γαλάτες (βλ. Αστερίξ και Οβελίξ) για τον μεγάλο φόβο τους. Πραγματικά φοβήθηκα ότι με αυτά που ζούσα, κάποια στιγμή θα πέσει ο ουρανός στο κεφάλι μου. Και συνάμα, όσο κι αν προσπάθησα να πείσω τον εαυτό μου ότι όλα αυτά είναι ένα κακό όνειρο και κάποια στιγμή θα ξυπνήσω και όλα θα είναι φυσιολογικά … μάταιος κόπος.
Έτσι, λοιπόν, μετά από βασανιστικά ατελείωτες «αναμονές», από εφιαλτικούς και κυρίως «ξάγρυπνους ύπνους» συνειδητοποίησα ότι όπως όλος ο κόσμος, έτσι κι εγώ, συμπονούσα, συμπαραστεκόμουν, βοηθούσα όσους «κοντινούς» μου τους τύχαινε κάτι σοβαρό, δεν δίσταζα να πω «όλα για τους ανθρώπους είναι», αλλά ποτέ δεν με συμπεριλάμβανα εν πλήρει συνειδήσει στους ανθρώπους αυτούς. Σαν να ήμουν στο απυρόβλητο ένα πράγμα. Κατά κάποιον μαγικό και ανεξήγητο τρόπο, ΕΓΩ δεν βρισκόμουν ΠΟΤΕ μεταξύ αυτών. Ήταν πάντα αυτοί από τη μια και εγώ από την άλλη. Οι δρόμοι μας ήταν ΠΑΝΤΑ παράλληλοι, δεν συναντιόντουσαν ΠΟΥΘΕΝΑ!
Οι μόνες στιγμές που κάτι παρόμοιο ένιωσα, δεν αγγίζουν ούτε κατά διάνοια την πραγματική υπόσταση του πόνου, της πιθανής έστω απώλειας κάτι πραγματικά σοβαρού. Καμιά αδιαθεσία στην οικογένεια, κάτι οικονομικά ζόρια, κάτι μικροπαρεξηγήσεις, κάτι καβγάδες που παρατράβηξαν, κάποιοι άλλοι (που έπρεπε να γίνουν, αλλά) δεν έγιναν, τέτοια πράγματα. Κι εγώ ν’ αναρωτιέμαι: είναι δυνατόν να συμβαίνει αυτό σε μένα; Κι άντε στεναχώρια, τρέξιμο, αϋπνίες …
Τελικά όμως, το «είναι δυνατόν να συμβαίνει αυτό σε μένα;» είναι μία από τις πιο άδικες και τις πιο ανούσιες φράσεις που ξέρω ΣΗΜΕΡΑ.
Όλα μπορούν να συμβούν σε όλους.
Μηδενός εξαιρουμένου.
Το ταψί είναι μεγάλο και μας χωράει όλους να χορεύουμε παρέα. Απλά, πρέπει να διευκρινίσω, μετά από ενδελεχή σκέψη, ότι άλλοτε επιλέγουμε να χορεύουμε και άλλοτε μας ρίχνουν μέσα με το ζόρι και «κορώνουν» και το … φούρνο…
Όταν τρελαινόμαστε για πράγματα που διορθώνονται, που είναι προβλέψιμα και αντιμετωπίσιμα, τότε είναι σα να λέμε: μου ανοίγετε σας παρακαλώ; Σαν να κάνει λίγη ψύχρα εδώ. Και … τζουπ … πηδάμε στο ταψί.
Όταν όμως έρχονται τα πραγματικά σοβαρά, δεν σε ρωτάει κανείς, δεν προλαβαίνεις να κάνεις κιχ και όσο κι αν προσπαθείς δεν μπορείς να θυμηθείς ούτε ποιοι αλλά ούτε και πώς σε έβαλαν στο ταψί. Κι όταν γυρνάς ανήσυχος, μια από τη μια και μια από την άλλη, δεν το κάνεις σε καμία περίπτωση για να «ροδίσεις», αλλά γιατί δεν αντέχεις να καίγεσαι συνέχεια στο ίδιο σημείο. Και μιλάμε για εγκαύματα, όχι αστεία.
Συνειδητοποιώντας, λοιπόν, σε κάποια στιγμή (σχετικής αισιοδοξίας, οφείλω να ομολογήσω) την δική μου κατάσταση, αυτομάτως άνοιξα τα μάτια και κοίταξα γύρω μου. Τα «δύσκολα» είναι παντού και πολλές φορές (ίσως τις περισσότερες) είναι μεγαλύτερα από τα δικά μας. Θα έπρεπε εκείνη την ώρα που υποχωρεί το έδαφος κάτω από τα πόδια μας και το κενό αρχίζει να μας ρουφάει, να μπορούσαμε ΤΟΤΕ να το θυμηθούμε αυτό. Κι αν το καταφέρναμε, τότε σίγουρα θα μαθαίναμε να αναγνωρίζουμε στα όσα μας συμβαίνουν το πραγματικό τους μέγεθος. Και θα ήμασταν πιο ψύχραιμοι, πιο σωστοί και σίγουρα πιο αισιόδοξοι.
Η περιπέτειά μου κοντεύει να τελειώσει. Ωστόσο, αυτή η αναμονή του οριστικού αποτελέσματος δεν μ’ αφήνει να ησυχάσω. Κι ας ξέρω πως είτε έτσι, είτε αλλιώς η λύση υπάρχει. Κι ενώ γράφω αυτές τις αράδες, καταλαβαίνω πως κάποιος άλλος άνθρωπος, σε δυσκολότερη θέση από τη δική μου, θα μπορούσε να είναι πολύ πιο αισιόδοξος από μένα κι αυτό με κάνει να αισθάνομαι … λίγη. Κι όχι απέναντι σε κείνον, αλλά σε μένα την ίδια.
Αυτό δυστυχώς συμβαίνει γιατί βλέπουμε σαν απροσπέλαστο βουνό αυτό που είναι μπροστά μας κι όχι αυτό που πέρασε ή πιθανόν να έρθει, γιατί το δικό μας βουνό είναι (στο μυαλό μας και μόνο σ’ αυτό) πιο μεγάλο από το βουνό του άλλου.
Ότι κι αν λέμε, ότι κι αν κάνουμε, η αλήθεια είναι ότι δύσκολα αλλάζουμε. Όμως, όπως και να ‘χει μπορούμε σίγουρα μετά το δικό μας πρόβλημα να είμαστε ΠΙΟ ΑΝΘΡΩΠΟΙ. Να θυμόμαστε τη δική μας κατάσταση στα μικρά και καθημερινά και να εκτιμούμε τις πραγματικά δύσκολες καταστάσεις των άλλων. Να θυμόμαστε πόσο κουράγιο μας έδωσε μια κουβέντα, μια ματιά, ένα άγγιγμα και να μη διστάσουμε ποτέ να ανταποδώσουμε, με το πρόσχημα των τύπων.
Η ανάγκη μας για όλα τα παραπάνω, είναι την ώρα της κρίσης και όχι κατόπιν εορτής να δηλώνουμε το παρόν «τα ‘μαθα, αλλά δεν ήθελα να ενοχλήσω, γι’ αυτό παίρνω τώρα να δω πως τα πάτε. Περαστικά βρε. Τι να πεις; Όλα για τους ανθρώπους είναι …»26.03.2008
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου