Γυρίσαμε πια…

Το σπίτι μας, μας περίμενε κι αυτό να το ξαναγεμίσουμε.
Και το καταφέραμε να το γεμίσουμε τέσσερις, όσοι είμαστε και πριν.
Δόξα τω Θεώ…
Το πανηγύρι, τόσο στο αεροδρόμιο, όσο και στο σπίτι απερίγραπτα…
Φανταστικά …
Παππούδες, γιαγιάδες, θείοι, ξαδέρφια, φίλοι, όλοι εκεί.
Σαν να μην πέρασε ούτε μία μέρα. Όλα συνεχίζονταν κανονικά. Τι υπέροχο συναίσθημα!
Θα πηγαίνουμε βέβαια για πολύ καιρό ακόμη να ελέγχουμε την κατάσταση, αλλά αυτό είναι το λιγότερο.
Οι μέρες περνούν κι εμείς προσπαθούμε να χορτάσουμε όλους όσους μας έλειψαν. Και χαιρόμαστε που θα συνεχίσουμε να είμαστε και πάλι μαζί.
Μα η ζωή είναι απρόοπτη. Δεν μπορείς να υπολογίσεις τίποτα.
Έτσι λοιπόν, τη μια Τρίτη είχαμε γιορτή και την επόμενη κηδεία. Μια ανακοπή … «ανέκοψε» για μια ακόμη φορά τη ρουτίνα μας, που τόσο πια μάθαμε να αγαπάμε.
Ο μπαμπάς μου έφυγε.
Η ζωή κι ο θάνατος πάλι μπλέχτηκαν μεταξύ τους τόσο πολύ που θυμίζουν Γόρδιο δεσμό, μόνο που το σπαθί το έχει ο Θεός.
Ο πόνος βαθύς κι εγωιστικός. Ξέρω ότι ο μπαμπάς μου είναι καλά εκεί που πήγε, αφού γνώρισε επιτέλους τον δικό του μπαμπά, που δεν είχε προλάβει να τον δει ούτε μία φορά. Κι εκείνος τον περίμενε εκεί ψηλά. Ένας νέος φαντάρος υποδέχτηκε στον ουρανό το γιο του για να τον ξεναγήσει και να τον ρωτήσει με τη σειρά του τι γίνεται εδώ κάτω.
Κι ο δικός μας πόνος; Σκέτος εγωισμός. Εκείνος έφυγε όπως ακριβώς ήθελε. Στο πόδι και ευτυχισμένος που όλοι είμαστε γεροί και δυνατοί, μηδενός εξαιρουμένου.
Εμείς είμαστε που δεν αντέχουμε τον πόνο της απουσίας του, γι’ αυτό κλαίμε και χτυπιόμαστε.
Κι η ζωή συνεχίζεται.
Μπαμπά, μην ξεχνάς να μ’ αγκαλιάζεις …08092008