29.1.09

Οι ήρωες…


Ποτέ πριν δεν είχα βρεθεί σε χώρο με τόσους ήρωες μαζεμένους.

Δεν ήξερα καν ότι υπάρχουν τέτοια μέρη. Μα ακόμα κι αν ήξερα ότι υπάρχουν δεν είμαι σίγουρη αν θα ήθελα να τα … επισκεφτώ. Βέβαια δεν είχα συναίσθηση ότι μόνο ο πόνος τα … γεννάει.
Τώρα όμως, που έζησα κι εγώ εκεί, ανακάλυψα σε πόσες διαφορετικές μορφές τους συναντάς.
ΠΑΙΔΙΑ – ΗΡΩΕΣ που αγωνίζονται με τα ασθενικά κορμάκια τους και τις πραγματικά λιονταρίσιες καρδιές τους το ΘΗΡΙΟ. Κάθε μέρα, κάθε στιγμή, κάθε λεπτό, χωρίς να δυσανασχετούν τόσο εύκολα, ίσα ίσα έχοντας όρεξη για πλάκες, την ίδια στιγμή που ένας ενήλικας θα είχε σφάξει –έστω με τα μάτια- όλο του τον περίγυρο.
(Μήτσο, ακόμα θυμάμαι την πλάκα που μου έκανες έξω από την τουαλέτα δωδεκάμισι η ώρα τη νύχτα και κόντεψα να ξεσηκώσω απ’ την τρομάρα μου όλο το Τμήμα. Κι εσένα Σταύρο, ακόμα σου το χρωστάω που ξεσήκωνες τον μικρό, όταν ερχόσουν 11 τη νύχτα –κι ενώ ήταν έτοιμος να κοιμηθεί- για να του πεις ότι έξω μοιράζουν τζάμπα παγωτά…)
Γιατρούς – ήρωες
, που οι απαιτήσεις της δουλειάς τους,(κι ακόμα περισσότερο οι απαιτήσεις των ίδιων από τον εαυτό τους), ξεπερνούν τα όρια του ανθρώπινου, πλησιάζοντας άλλα επίπεδα, εξωπραγματικά και όχι μόνο …
Νοσηλεύτριες – ήρωες, που με έκαναν άπειρες φορές να τις ρωτήσω «τι παίρνουν» και αντέχουν αυτούς τους τρελούς κι απάνθρωπους ρυθμούς της καθημερινότητάς τους (για να μου δώσουν κι εμένα!). Που η δουλειά που έκανε η κάθε μία τους απαιτούσε δέκα άτομα κι όχι να περιμένεις να τα καταφέρει όλα μία μόνη της, κι όμως αυτές πάντα έβρισκαν τον τρόπο να το ανατρέπουν αυτό. Κι όχι απλώς τα προλάβαιναν όλα με τον καλύτερο τρόπο, αλλά έβρισκαν και χρόνο να μιλήσουν με τα παιδιά, να τα «πειράξουν», να τα κάνουν να γελάσουν, να παίξουν μαζί τους. Και μέσα σ’ όλα αυτά να καθοδηγούν τους γονείς, να τους εμψυχώνουν, να τους κάνουν να «ξεφεύγουν» έστω και για δευτερόλεπτα. Τόσο πολύτιμα δευτερόλεπτα όμως...
(Δήμητρα, Όλγα είστε πάντα στη σκέψη και στην καρδιά μου…)
Γονείς – ήρωες, που ο πόνος και ο φόβος δεν τους προκαλούσε μόνο πανικό (άλλωστε κανείς δεν τον άφηνε να διαρκέσει πάνω από λίγα λεπτά), αλλά και μια μοναδική δύναμη να παλέψουν ακόμη πιο δυνατά για το παιδί τους. Σε καθημερινή βάση ν’ ανοίγουν (χωρίς ποτέ να το έχουν ζητήσει) ένα καινούριο «Κουτί της Πανδώρας» γεμάτο αγωνίες, φόβους, θεριά και τέρατα κι όμως να βρίσκουν πάντα το κουράγιο να κρατάν στο τέλος τη μικρούλα ΕΛΠΙΔΑ που φοβόταν να ξεπεταχτεί από το κουτί…
(Γαρυφαλλιά, θα είσαι πάντα στα μάτια μου η προσωποποίηση της Ελπίδας, της Αισιοδοξίας και της δύναμης που κάνει όλα τα καλά –όσο μακρινά και δύσκολα κι αν φαίνονται- να βγαίνουν αληθινά…
Δήμητρα, Γεωργία γερά με τσαμπουκά. Είπαμε: όλες είχαμε δικαίωμα στον φόβο. Απλά, όταν κάποια είναι χάλια και τα βλέπει όλα ΜΟΝΟ μαύρα, οι άλλες θα κάνουμε πάντα τη φωνή της … αισιόδοξης λογικής για να την συνεφέρνουν. Οι ρόλοι εναλλάσσονται φυσικά… )

ΠΙΣΤΗ: πιο πολύ κι απ’ τους ανθρώπους ο μεγάλος ήρωας της «ΠΙΣΤΗΣ» ήταν και είναι η ποντικίνα η Λουλού. Έχει την πιο μακροχρόνια ασθένεια που υπάρχει, έχει υποστεί … άπειρες επεμβάσεις, ενδοραχιαίες κι ένα σωρό ακόμα, από τους μικρούς γιατρούς που κάνουν το παν κάθε φορά για να τη βοηθήσουν. Πάντα κάποιος τη σώζει. Κι αυτή απτόητη. Δεν το βάζει κάτω. Πηγαίνει όλο και καλύτερα. Μπορεί βέβαια σε μια μέρα να υποστεί την ίδια επέμβαση πάνω από δέκα φορές, αλλά τα δέχεται όλα αδιαμαρτύρητα επειδή ξέρει ότι είναι για το καλό της. Κι αν πονέσει πολύ, γρήγορα μια παιδική φωνούλα θα την παρηγορήσει και θα την εμψυχώσει με τις πιο αφελείς δικαιολογίες που μπορεί ν’ ακούσει κανείς, σε συνδυασμό μ’ ένα ασθενικό χεράκι που θα σφίξει γεμάτο συμπόνια το χνουδωτό δικό της. Φυσικά, μεγάλο ρόλο στις … αντοχές της ποντικίνας παίζει και η … κολλητή της, που ξέρει να διαχειρίζεται καλύτερα απ’ τον καθένα τα ξεσπάσματα και τις κρίσεις της. Χωρίς αυτήν όλα θα ήταν πιο δύσκολα, άσε που σκορπίζει γύρω της ένα νεραϊδοάρωμα, που κάνει όλο το χώρο να μοσχοβολάει και να σου αλλάζει τη διάθεση.
(έχουν κι ένα κουνέλι που το λένε Έλλη και ζωγραφίζει καταπληκτικά!!!)
Χαμόγελο του Παιδιού:
Αυτό που μου έκανε εντύπωση την πρώτη φορά που τις είδα ήταν ο τρόπος που μιλούσαν στα παιδιά. Σαν να μιλούσαν σε παιδιά που δεν ήθελαν να μπουν στην τάξη κι αυτές τα φώναζαν να πάνε στις θέσεις τους. «Τι έγινε; Ξαπλώνουμε; Γρήγορα στον παιδότοπο. Έχουμε να κάνουμε ένα σωρό κατασκευές και χρειαζόμαστε χέρια. Δεν θα τα κάνουμε όλα μόνες μας. Σας περιμένω σε πέντε λεπτά το πολύ.»
ΞΙΠΑΣΤΗΚΑ !!! (και δε βρίσκω άλλη λέξη που να περιγράφει πιο αντικειμενικά την αντίδρασή μου)
Δεν άργησα βέβαια να καταλάβω ότι πρώτες αυτές βοηθούσαν τα παιδιά ν’ αντιμετωπίσουν την κατάστασή τους σαν κάτι περαστικό, που σε καμία περίπτωση δεν έπρεπε να τους επιτρέψει να «αφεθούν» και να παραδοθούν στον εγκλεισμό και στον πόνο. Έφερναν τον αέρα του … «φυσιολογικού» στη ζωή μας. Οι κατασκευές ήταν ομαδική ψυχοθεραπεία, το γέλιο ήταν αναπόφευκτο και τα σχόλια απόλαυση. Ακόμα δεν ξέρω ποιος τις περίμενε με μεγαλύτερη λαχτάρα: τα παιδιά ή οι γονείς. Ακόμη κι όταν λύγιζαν, κανείς δεν καταλάβαινε τίποτα. Ίσα ίσα έβρισκαν ακόμα περισσότερη δύναμη να φτιάξουν τα κέφια όλων για να ξορκίσουν το κακό.
(Έλενα, Ιωάννα, Αναστασία σας έχω στα μάτια μου μπροστά να χαμογελάτε …)

(ημερολόγιο 20.12.2008)

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Να θυμάμαι πάντα ...

Να θυμάμαι πάντα ...

Να θυμάμαι όμως...

... κι όλους εκείνους τους γιατρούς
που τιμούν τον όρκο τους...
που δικαιώνουν τη λέξη ΑΝΘΡΩΠΟΣ...
που παλεύουν μαζί με μας για μας χωρίς να περιμένουν οικονομικά ανταλλάγματα που κρύβονται σ' ένα φακελλάκι...
Υπάρχουν κι αυτοί...
Το ξέρω γιατί τους βρήκα πλάι μου όταν πάλευα με το θεριό...
Και τους ευχαριστώ

Αρχειοθήκη ιστολογίου