Το μαλλί μας … σγουραίνει…

Κι ενώ έχω κόψει τα μαλλιά μου σαν παιδάκι άλλης εποχής που του βρήκαν ψείρες (2η σκάλα που λένε) ο μικρός έχει μαλλιά πέντε φορές πιο μακριά από τα δικά μου, τα οποία συν τοις άλλοις … άρχισαν να σγουραίνουν (να σημειωθεί πως πριν ήταν ολόισια – πράσα).
Όλα λοιπόν καινούρια. Ξαναγεννιόμαστε όλοι με κάποιο τρόπο, τον δικό του ο καθένας μας. Εξωτερικά βέβαια.
Για τα παιδιά φαίνεται –δεν είμαι και 100% σίγουρη ότι είναι κιόλας- πολύ πιο εύκολη και η εσωτερική αναγέννηση. Για τους ενήλικες πάντως πιο εύκολα μένουμε στο … «εξωτερικά».Ο αγώνας αυτός δεν είναι εύκολος. Είναι επίσης άνισος με τη ζυγαριά να γέρνει πάντα προς το μέρος του αντιπάλου, που στην προκειμένη περίπτωση είναι ο ίδιος μας ο εαυτός, ή μάλλον ο παλιός μας εαυτός. Από όλα μπορούμε να ξεφύγουμε ή και να τα νικήσουμε ακόμα … ΕΚΤΟΣ απ’ το μυαλό μας. Μιλάμε, γελάμε, παίζουμε και στην πιο άσχετη στιγμή μια εικόνα, ένας ήχος φτάνουν για να μας γυρίσουν πίσω και πολύ απότομα μάλιστα. Χθες άκουσα τον μπαμπά μου να φωνάζει τη μάνα μου, προχθές έκλαιγα μέσα στο δρόμο για δυο ματάκια που είδα μπροστά μου και μου θύμισαν κάποια που έφυγαν. 26.10.2008