Παιδεύτηκα ...

... για να βρω ν' αφιερώσω ένα τραγούδι
στον ΜΙΚΡΟ μου ΗΡΩΑ
για τη νίκη του

Έψαξα, ξανάψαξα
μα το τραγούδι ήταν εκεί
κι εγώ απλά ...άργησα... να το δω.

Το αγαπημένο μου τραγούδι
νομίζω πως είναι το καλύτερο.



Και κάθε μέρα κάθε νύχτα
μας σημαδεύει μες τα μάτια η ζωή
κι όλο που πάει να μας πετύχει
εμείς ξυπνάμε πάλι ζωντανοί

Έίμαι χαρούμενη, γιορτάζω...

Για το Αστεράκι μου
τον ΜΙΚΡΟ (ΜΕΓΑΛΟ) ΗΡΩΑ της παρέας
Γιατί;

Ελάτε μαζί μου...

Κατάθεση ψυχής από μια "μητέρα καρδιάς"

"Υπάρχει ένα Χωριό που αγκαλιάζει με αγάπη και φροντίδα τα παιδιά που είναι μόνα στον κόσμο. Που δίνει σε κάθε παιδί ξεχωριστά, τη ζεστασιά ενός δικού του σπιτικού, τη συντροφιά των φίλων και των αδελφών του, το ενδιαφέρον για τη μόρφωσή του, την ξενοιασιά του παιχνιδιού. Που χαρίζει στα παιδιά το μητρικό χάδι και την αγάπη μιας Μητέρας SOS, που έχουν ανάγκη και που χρειάζονται περισσότερο απ' όλα".

Μ' αυτά τα λόγια ψυχής, η κοινότητα των Παιδικών Χωριών SOS, μας μυεί στη μεγάλη της οικογένεια, μια οικογένεια που αγκαλιάζει με αγάπη τα παιδιά, που για διάφορους λόγους είναι αναγκασμένα να ζουν μακριά από τους βιολογικούς τους γονείς.

Κι όμως, εκεί, στη διαφορετική αυτή οικογένεια, υπάρχει ένα πρόσωπο, η μητέρα SOS, που χαρίζει στα παιδιά αυτά περισσή φροντίδα και στοργή, που τα μεγαλώνει σαν να είναι δικά της παιδιά, που στέκεται δίπλα τους στις δύσκολες στιγμές, που ξενυχτά στο προσκεφάλι τους όταν αρρωσταίνουν, που σκουπίζει το δάκρυ τους, μ' ένα φιλί.

Οι περισσότερες μητέρες SOS έγιναν βιολογικές μάνες στην πρώτη τους νιότη και ξανάνιωσαν το μητρικό σκίρτημα μερικές δεκαετίες αργότερα, όταν βρέθηκαν, από επιλογή, στην "αγκαλιά" των Παιδικών Χωριών SOS.

Σε μια κατάθεση ψυχής στο ΑΠΕ-ΜΠΕ, η 49χρονη σήμερα Ερασμία, μία από τις μητέρες αυτές, που εδώ και δέκα χρόνια έχει δοθεί "ψυχή τε και σώματι" στο μεγάλωμα των παιδιών του Παιδικού Χωριού SOS, στο Πλαγιάρι της Θεσσαλονίκης, μας διηγείται τη δική της πορεία προς τη δεύτερη αυτή οικογένειά της.

Η Ερασμία παντρεύτηκε στα 18 της χρόνια, έφερε στον κόσμο δύο κόρες, έγινε γιαγιά και έπειτα από 17 χρόνια γάμου, έχοντας ολοκληρώσει έναν κύκλο ζωής και έχοντας βγει νικήτρια από μια περιπέτεια με την υγεία της, αποφάσισε να ακολουθήσει μια νέα πορεία ζωής...

"Όταν πέρασα αυτό το πρόβλημα και συνήλθα και ήμουν πια καλά - το θέμα είναι να είσαι καλά εσύ μέσα σου, οι πληγές κλείνουν εύκολα, τα σημάδια είναι αυτά που μένουν- αποφάσισα να κάνω κάτι διαφορετικό", μας λέει.

Με αφορμή μια αγγελία στην εφημερίδα και συμπαραστάτες τις δύο κόρες της, η Ερασμία άρχισε να "φλερτάρει" με την ιδέα να ενταχθεί στην οικογένεια των Παιδικών Χωριών SOS. Ενημερώθηκε, προβληματίστηκε για το τι θα μπορούσε να προσφέρει, "ζύγισε" τα υπέρ και τα κατά και πήρε τη μεγάλη απόφαση, να γίνει μητέρα SOS.

Όταν ήρθε στο Παιδικό Χωριό SOS Πλαγιαρίου είχε μια διαφορετική εικόνα στο μυαλό της. "Στην αρχή πίστευα ότι ήταν ένα ίδρυμα απλό. Μετά είπα, ωραία, έχει και σπιτάκια και τώρα που το βιώνω όλο αυτό, τα πράγματα είναι τελείως διαφορετικά", μας εξομολογείται η Ερασμία, η οποία μεγαλώνει τέσσερα παιδιά.

Η ίδια αισθάνεται την ευλογία, όπως αναφέρει, της επαφής με τα παιδιά αυτά, παιδιά από τα οποία δίνει και παίρνει, παιδιά που, όπως λέει, "αν και δέχθηκαν την απόρριψη, πατούν σταθερά στα πόδια τους και βαδίζουν μπροστά".

"Αισθάνομαι μάνα, γιατί, τώρα, είμαι πιο συνειδητοποιημένη. Δεν είναι το παιδί που γέννησες εσύ. Είναι κάτι που επέλεξες. Όταν έκανα τις κόρες μου ήμουν λίγο μετά τα 18. Ήμουν ερωτευμένη με τον άντρα μου, τα χάρηκα πάρα πολύ τα παιδιά μου. Τώρα, όμως ήταν επιλογή μου να έρθω εδώ, το σκέφτηκα. Τώρα, συνειδητά είμαι εδώ και πρέπει να σας πω ότι αγαπάω αυτό που κάνω και αγαπάω τα παιδιά. Δηλαδή, για μένα, είναι προέκταση της οικογένειάς μου. Δεν τα γέννησα, αλλά είναι τα παιδιά της καρδιάς μου", υπογραμμίζει η Ερασμία, με το καθάριο βλέμμα της να φωτίζεται κάθε φορά που αναφέρεται στα παιδιά αυτά.

Η Ερασμία, καθημερινά, από τις 6:30 το πρωί είναι "στο πόδι", προκειμένου να μην λείψει τίποτα από τα παιδιά της. Το ότι υπήρξε και νωρίτερα στη ζωή της μητέρα, τη βοηθά να αντιμετωπίζει τα προβλήματα της καθημερινότητας. "Αρρώστιες, χτυπήματα, νεύρα, θυμοί στην εφηβεία, ήταν κάτι που τα περίμενα, το ήξερα" μας λέει χαμογελώντας.

Το συναισθηματικό της δέσιμο με τα παιδιά είναι πολύ μεγάλο, αφού ακόμη κι όταν τα αποχωρίζεται για μερικές ημέρες, στα … ρεπό της (σ.σ. ο θεσμός της μητέρας SOS είναι αμειβόμενος), δεν τα βγάζει ούτε στιγμή από το μυαλό της.

Παρ' όλα αυτά, πάντα, στην άκρη του μυαλού της κρατά και το ότι αυτό που ζει είναι και δουλειά κι αυτό το κάνει, όπως μας λέει, πιο πολύ για τα παιδιά. "Γιατί αν αύριο γίνει κάτι και πρέπει αναγκαστικά να φύγω, δεν θα ήθελα τα παιδιά να νιώσουν για δεύτερη φορά απόρριψη και τον ίδιο πόνο", μας επισημαίνει και εξηγεί πως πρόκειται για μια τρομερά δύσκολη διαδικασία, αφού μια μητέρα SOS μεγαλώνει μαζί με το παιδί, νιώθει τις ανασφάλειες, το θυμό του, μοιράζεται τα μυστικά του, την αγανάκτησή του για κάποια πράγματα, τους προβληματισμούς του.

Η Ερασμία έχει "χτίσει" μια σχέση ζωής με τα παιδιά, που τη φωνάζουν μαμά ή μάνα. Μάλιστα, όπως λέει χαριτολογώντας, "ο μικρός, καμιά φορά, που θέλει να με τουμπάρει, με φωνάζει μανούλα". "Ακόμα και μετά τους καβγάδες, μια αγκαλιά του παιδιού είναι ο κόσμος όλος. Έχουμε δεδομένη την αγάπη στα δικά μας παιδιά, εδώ την κερδίζουμε καθημερινά. Και αυτό έχει τη γοητεία του, το να σε πούνε μαμά και να είναι 100% μαμά, όχι απλά μια συνήθεια ή για τη δική σου ανάγκη", τονίζει.

Βέβαια, όπως μας εξηγεί, θέλει πολύ χρόνο για να σ' αποκαλέσει ένα παιδί μαμά κι όταν το κάνει, έχει πλήρη συνείδηση ότι δεν απευθύνεται στη βιολογική του μάνα.

"Τα παιδιά τακτοποιούν μέσα στο μυαλό τους την έννοια της μαμάς. Γνωρίζουν ποια είναι η μάνα που τους γέννησε και ποια αυτή που τους μεγαλώνει", διευκρινίζει η Ερασμία και μας επισημαίνει πως, σε περιπτώσεις που το επιτρέπουν οι συνθήκες, τα παιδιά έχουν επαφή και με τους βιολογικούς τους γονείς, με επισκέψεις ή/και τηλεφωνικές συνδιαλέξεις.

Άλλωστε, όπως μας εξηγεί και ο Γιάννης Ελευθερίου, κοινωνικός λειτουργός, ο οποίος εργάζεται στο Παιδικό Χωριό SOS Πλαγιαρίου, είναι πολύ σημαντικό να γνωρίζει το παιδί από πού προήλθε. "Είναι σημαντικός ο δεσμός με τους φυσικούς γονείς για να μπορέσουν να πατήσουν γερά στα πόδια τους", διευκρινίζει. Εκτός από τη Μητέρα SOS, που αποτελεί και το ανθρωποκεντρικό σημείο μιας τέτοιας οικογένειας, η κεντρική φιλοσοφία των Παιδικών Χωριών SOS βασίζεται σε μια σειρά ακόμη από αρχές, που, όπως μας αναφέρει ο Γιάννης, αφορούν τη διαβίωση των παιδιών σ' ένα φυσιολογικό οικογενειακό περιβάλλον. Επιδιώκεται, όπως λέει, η συμβίωση των παιδιών με τα φυσικά τους αδέλφια (εφόσον υπάρχουν) ή άλλα παιδιά, ώστε στο μικρό αυτό οικογενειακό πλαίσιο να αναπτύσσονται οι ανθρώπινες σχέσεις, ενώ για κάθε οικογένεια SOS υπάρχει και το δικό της σπιτικό, που λειτουργεί ως το φυσικό καταφύγιο για κάθε παιδί.

Το χωριό, είναι η φυσική προέκταση της οικογένειας SOS. Αποτελεί το κοινωνικό περιβάλλον που επιτρέπει στα παιδιά να αναπτυχθούν με ασφάλεια, αλλά παράλληλα είναι και μια γέφυρα προς την κοινωνία.

Μάλιστα, προκειμένου τα παιδιά να έχουν την αίσθηση της διαβίωσης σε μια φυσιολογική οικογένεια, αποφεύγεται η ιδρυματοποίηση της λειτουργίας του Παιδικού Χωριού SOS, όπως εξηγεί ο Γιάννης, ο οποίος αν και νεαρός σε ηλικία επιδεικνύει μεγάλη ευαισθησία και αγάπη απέναντι στα παιδιά.

Τα παιδιά που προστατεύονται σ' ένα Παιδικό Χωριό SOS είναι παιδιά που για κάποιους σοβαρούς λόγους (κοινωνικούς, οικονομικούς, υγείας) έχουν μόνιμα στερηθεί τη φροντίδα των φυσικών τους γονέων.

Στις οικογένειες των Παιδικών Χωριών SOS γίνονται δεκτά παιδιά ορφανά και από τους δύο γονείς, ορφανά από τον έναν γονιό και όταν αποδεδειγμένα ο δεύτερος δεν είναι σε θέση να ανταποκριθεί στις ευθύνες του ρόλου του για σοβαρό κοινωνικό λόγο, παιδιά των οποίων ο ένας ή και οι δύο γονείς πάσχουν από ανίατη ασθένεια και υπάρχει αδυναμία να ανταποκριθούν στο ρόλο τους, παιδιά που μεγάλωναν σε αντίξοες κοινωνικές συνθήκες, σε ακατάλληλο οικογενειακό περιβάλλον και βρίσκονται σε ηθικό κίνδυνο, παιδιά με καλή σωματική και ψυχική υγεία, που δεν έχουν ξεπεράσει -ηλικιακά- τα οχτώ χρόνια και τουλάχιστον ο ένας εκ των δύο γονιών τους έχει την ελληνική ιθαγένεια.

Ο δε ρόλος της μητέρας SOS είναι καθαρά μια κατάθεση ψυχής και συγχρόνως μια επένδυση ζωής, γι' αυτό και η προσωπικότητα και η διάθεση της μητέρας αποτελούν τα πρωταρχικά κριτήρια επιλογής της.

Για να γίνει, άλλωστε, μια γυναίκα μητέρα σ' ένα Παιδικό Χωριό SOS, αυτό που χρειάζεται κατά πρώτο και κύριο λόγο, είναι πολλή αγάπη για τα παιδιά.

Κείμενο: Σ.Παπαδοπούλου Αθηναϊκό Πρακτορείο Ειδήσεων

Εντυπωσιάστηκα...

κι είπα να το μοιραστώ μαζί σας...

Είχα τον μάστορα στο σπίτι μου ...

...και δεν το 'ξερα!
Αισίως, χθες το βράδυ, ο μεγάλος μου γιος (10,5), αποκατέστησε τη βλάβη στον υπολογιστή του σπιτιού!

Μας έστειλε ...
κι ήταν μες στη χαρά...(κι εγώ επίσης!)
Τι ακριβώς έκανε... ιδέα δεν έχω, (αν και προσπαθούσα κανα μήνα να κάνω κι εγώ τα ελάχιστα που ξέρω), πάντως το πρόβλημα λύθηκε!

Για περάστε...

...να πείτε χρόνια πολλά
στη ΜΑΜΑ ΒΙΚΥ !

και δεν θα χάσετε!

Μια μαμά γεμάτη αγάπη, φαντασία και παιδικό ενθουσιασμό
αλλά κυρίως αστείρευτη όρεξη...

Βραβευτήκαμε!!!

Θυμάστε που το Φλεβάρη που πέρασε
σας είχα ...κεράσει
ένα μαγευτικό πραγματικά βίντεο με ζωγραφική στην άμμο;
(http://mamastinkomotini.blogspot.com/2009/02/blog-post_23.html )

Ε λοιπόν... βραβευτήκαμε!
Κι εγώ (πολύ ποοοοοολύ εμμέσως ...)
μα κι η "φίλη μου" που σας είχε ενθουσιάσει...

Αυτή η κοπέλα, είναι που κέρδισε φέτος στο
Ουκρανία έχεις ταλέντο.
Μπράβο της
(και τα δικά μου Μπράβο, τα περιμένω από σας, κανονίστε...)




Ευχαριστούμε, ευχαριστούμε
(δε θέλω κακίες, στο κάτω κάτω της γραφής, εγώ την ανακάλυψα και την ανέδειξα πριν απ' αυτούς...)

Τι γέννησε η ... κάλπη;

Μια φορά κι έναν καιρό...
ήταν μια μαμά.
Είχε έναν κούκλο, πανέξυπνο, γλυκύτατο γιο, (δεν κατάλαβα, δικό μου είναι το παραμύθι, όλες τις αλήθειες μου θα πω...)
και περίμενε ακόμη έναν ... λίαν συντόμως...
Η αλήθεια είναι, πως είχε καλές εγκυμοσύνες, απλά στην ώρα του τοκετού είχε ένα "περίεργο" πρόβλημα: τα παιδιά δεν αποφάσιζαν να βγουν ...
Ο πρώτος μάλιστα, ... αποσπάστηκε με το ζόρι (ή μαλλον με εμβρυουλκό) στους 9,5 μήνες και μετά από τεχνητούς πόνους και αναμονή 2 ημερών.
Έτσι κι ο μικρός, αποφάσισε να ακολουθήσει το παράδειγμα του μεγάλου: δεν το έπαιρνε απόφαση να βγει στον έξω κόσμο...
Όμως
...έχουν γνώση οι ... φύλακες ...
κι η μαμά έκλεισε ραντεβού στο νοσοκομείο ακριβώς στην ημερομηνία της συμπλήρωσης των εννέα μηνών...
Και πάλι όμως ... περίμενε...
Βέβαια, ο χρόνος περιορίστηκε στη μία μόνο μέρα,
αλλά ο μικρός για σπάσιμο
βγήκε με το χέρι κολλημένο στο κεφάλι, όπως ο superman την ώρα της πτήσης...
Ζόρικα τα πράγματα, αλλά εν τέλει πήγαν όλα καλά...
Τα παιδάκια μεγάλωναν γερά και δυνατά...
Ο μεγάλος στα 5 του, πέρασε ανεμοβλογιά. Πολύ δύσκολα. Πάρα πολύ δύσκολα. Κι η μαμά είπε: Θεέ μου, σταμάτα του τον πόνο, το τζιέρι μου να πονάει, κι εγώ να μην μπορώ να κάνω τίποτα. Γιατί σε μένα; γιατί στο παιδάκι μου;

Η ανεμοβλογιά πέρασε, ο πόνος χάθηκε κι όλα ξεχάστηκαν ...

Ύστερα από καιρό, ο μικρός ξεκίνησε να λέει και να κλαίει: πονάω, πονάω, πονάω...
Η Μαμά ξανατρελάθηκε. Έτρεξε σε γιατρούς, έκανε το παιδί "σουρωτήρι" στις εξετάσεις, μα όλα φαίνονταν καλά.
-Είναι γαστρεντερίτιδα...
-Είναι ραγάδα...
-Δεν είναι τίποτα, το κάνει για να έχει την προσοχή στραμμένη πάνω του...
...

Κι η μάμά ηρεμούσε για λίγο
μα πάλι τρελαινόταν όταν άκουγε ... πονάω
Και το παιδί άρχισε να πονάει συνέχεια όλη μέρα, κάθε μέρα και να λέει ... πονάω...
Κι η μαμά δεν ήξερε τι να κάνει...
και το πήγαινε σ' άλλους γιατρούς
και για ακόμη περισσότερες εξετάσεις
μα πάλι ... πονάω...

Μα ο Θεός έβαλε το χέρι του
κι ήρθε η ώρα που το παιδί άρχισε να λιποθυμάει ανάμεσα στους πόνους
κι αναγκάστηκαν να το "ανοίξουν" να δουν τι συμβαίνει
καθώς όλα έδειχναν τέλεια...
Και το άνοιξαν, πιστεύοντας πως ήταν μια ύπουλη σκωληκοειδίτιδα που δε φαινόταν πουθενά ...
Μα γι' άλλο άνοιξαν κι ... άλλο βρήκαν
Κι ήταν να βγούν από το χειρουργείο στις 9:00 το βράδυ
και βγήκαν στη 1 παρά...
"Κατά τη διάρκεια της επέμβασης, βρήκαμε ότι το παιδί είχε εγκολεασμό, έμπαινε το ένα έντερο μέσα στο άλλο. Κάνοντας ανάταξη, ψηλαφίσαμε έναν όγκο. Τον αφαιρέσαμε, καθώς κι έναν λεμφαδένα που βρισκόταν δίπλα του. Η ώρες μετά την επέμβαση θα είναι κρίσιμες. Όσον αφορά τον όγκο, θα ξέρουμε με σιγουριά τι είναι, σε 15 ημέρες που θα βγουν τα αποτελέσματα της ιστολογικής, αν και η πρώτη εικόνα δεν παραπέμπει σε κάτι κακό"

Κι η μαμά είπε: Δόξα να 'χει ο Θεός
Και είδε το παιδί γεμάτο σωληνάκια...
-Δεν θα φάει ...
-Δεν θα πιεί νερό...
-...
Κι η μαμά άντεχε γιατί έβλεπε το παιδί της χαμογελαστό, να αντέχει, να παίζει μαζί της να γελάει
... κι ας μη μπορούσε να κουνηθεί απ' το κρεβάτι, απ' τα σωληνάκια που το εγκλώβιζαν, κι έλεγε: τι τραβάς ψυχή μου... μα θα περάσει και θα τελειώσουν τα άσχημα ...
Κι όταν ερχόταν το φαγητό στο θάλαμο για τα άλλα παιδάκια, έκλεινε το παραβάν γύρω απ' το κρεβάτι του και έβαζε κολώνια ΜΥΡΤΩ στα χέρια της για να μην του μυρίζει το φαγητό
κι όταν διψούσε του έλεγε: με τι θες να παίξουμε;
Κι οι επικίνδυνες μέρες πέρασαν και τα σωληνάκια άρχισαν να βγαίνουν ένα ένα...
κι ήπιε νερό
κι έφαγε
και κατούρησε στηντουαλέτα!
κι έκανε κακά!
(μην στραβομουτσουνιάσει κανείς. Απλά ας σκεφτεί τι θεωρεί δεδομένο στη ζωή του, σε βαθμό που να το θεωρεί μέχρι και "αηδιαστικό")
Κι οι γιατροί δεν πίστευαν στην τόσο γρήγορη ανάρωση (γι' αυτούς!)
Και βγήκαν απ' το νοσοκομείο και πήγαν σπίτι τους!
Χαρές και πανηγύρια!
Μα οι ιστολογικές τριβέλιζαν το μυαλό και τις νύχτες.
Κι η αναμονή φάνταζε τοοοόσο μεγάλη.
Και τα αποτελέσματα βγήκαν!
Λέμφωμα Burkitt, πολύ επιθετικό, στην τόσο δύσκολη κι επικίνδυνη κοιλιακή περιοχή...
Μ' ένα τρωτό σημείο: τις χημειοθεραπείες
Μ' έναν μεγάλο αντίπαλο για το παιδί: τον χρόνο που πέρασε...
Φύγετε...
Πάτε Θεσσαλονίκη, σας περιμένουν...

Θεσσαλονίκη:
Γιατρός (μα όχι άνθρωπος λέω εγώ): Αυτό που έχει το παιδί είναι πολύ επιθετικό, χάσατε πολύτιμο χρόνο, θεωρούμε ότι έχει προλάβει να "στείλει" παντού...
... (ιατρική ορολογία, κινέζικα, σουαχίλι...)...
Μ: Σας παρακαλώ, μιλήστε μου σα να είμαι πρώτη δημοτικού. Δεν καταλαβαίνω...
Γ: Τις απορίες σας στο τέλος
.....................
Μαμά: Τι πιθανότητες έχουμε;
Γ: Ας ελπίσουμε ότι θα καταφέρει να αντέξει τα φάρμακα, καθώς λόγω της επιθετικότητας της νόσου, τα φάρμακα είναι ακόμη πιο επιθετικά και ισχυρά. Υπάρχει μεγάλη πιθανότητα να μην "αντέξει" τα φάρμακα και να σβήσει... Στην καλύτερη περίπτωση, εξαιτίας της τοξικότητας των φαρμάκων θα του μείνει κάποια βλάβη. Τώρα στο συκώτι θα είναι, στην καρδιά, στο εγκέφαλο ... και πιθανότητα μόνιμη...
Έχουμε μπροστά μας 5 μήνες...
Μ: Δεν υπάρχει περίπτωση να τα καταφέρει;
Γ: Ο Θεός είναι μεγάλος

Η μαμά το ήξερε αυτό κι ευτυχώς που γρήγορα κατάλαβε πόσο μικρός ήταν αυτός που είχε απέναντί της κι έτσι αναζήτησε αλλού την ελπίδα που μίκραινε επικίνδυνα...
(Μπορεί να μην ανέφερα παραπάνω για τον μπαμπά της ιστορίας, αυτό όμως δε σημαίνει κάτι. Ίσα ίσα, αν η μαμά δεν είχε δίπλα της ΑΥΤΟΝ το μπαμπά, το παραμύθι μπορεί να τελείωνε πολύ πιο γρήγορα και με τον χειρότερο τρόπο...)
Μετά από ..."διαβουλεύσεις", κλάματα, πνιγμένους λυγμούς ...
κι ένα παιδί που έπαιζε ανέμελα, μιλούσε όλη την ώρα, γελούσε, βαριόταν αφόρητα στο ξενοδοχείο, βγήκε η λυτρωτική απόφαση: ΦΕΥΓΟΥΜΕ!
..........................

Το ταξίδι ήταν γαλήνιο, μέχρι χαρούμενο θα έλεγα...
Σαν να το ήξεραν, ότι πήγαιναν στα καλύτερα...
Και όντως σ' αυτά πήγαν...
Κι οι γιατροί μιλούσαν στη μαμά σαν να ήταν πρώτη δημοτικού
Κι οι νοσηλεύτριες την αγκάλιασαν... κι αυτήν και το μπαμπά
και κυρίως το παιδί...
Κι οι ελπίδες ζωντάνευαν...
Κι ο χρόνος περνούσε...
Κι ας υπήρχε πόνος...
Κι ας υπήρχαν επιπλοκες...
Όλα έδειχναν αλλιώς...
Κι έτσι έγιναν...
Και τα καλύτερα ήρθαν
Κι εκεί που η περίπτωση να καταφέρει ο μικρός να γίνει 5
φάνταζε ανέλπιστο όνειρο...
πριν λίγες ημέρες

ΕΓΙΝΕ 6
και πρώτα ο Θεός
θα γίνει και 16
και 26
και 36
και θα γίνει και μπαμπάς να δει τα παιδιά του να γίνονται 6 και 16, 26, 36,46,....
και παππούς
να δει τα εγγόνια του να γίνονται 6
και ...
Κι όλοι πήραν μάθημα ζωής
και μάθημα ελπίδας
και μάθημα αγώνα
και μάθημα μετριοφροσύνης
και ταπεινότητας
και ανθρωπιάς
κι έμαθαν να λένε: γιατί όχι σε μένα;
κι έμαθαν να συμπονούν πραγματικά
κι έμαθαν να μετατρέπουν τον πόνο σε δύναμη (παρακαλώντας να μην χρειαστεί ούτε σ' αυτούς, ούτε και σε κανέναν άλλον)
κι έμαθαν να λένε κάθε μέρα σ' ευχαριστώ Θεέ μου
κι έμαθαν να ξεχωρίζουν λίγο καλύτερα, τα σοβαρά από τα ασήμαντα
και τους σημαντικούς ανθρώπους από τους ασήμαντους
και έμαθαν να ξεχωρίζουν τους πραγματικούς φίλους από τους ... άλλους
και γενικώς ... έμαθαν πολλά...
Μα κυρίως έμαθαν
πως ήδη ζουν καλά
και σίγουρα θα ζήσουν και καλύτερα...