Κατάθεση ψυχής από μια "μητέρα καρδιάς"

"Υπάρχει ένα Χωριό που αγκαλιάζει με αγάπη και φροντίδα τα παιδιά που είναι μόνα στον κόσμο. Που δίνει σε κάθε παιδί ξεχωριστά, τη ζεστασιά ενός δικού του σπιτικού, τη συντροφιά των φίλων και των αδελφών του, το ενδιαφέρον για τη μόρφωσή του, την ξενοιασιά του παιχνιδιού. Που χαρίζει στα παιδιά το μητρικό χάδι και την αγάπη μιας Μητέρας SOS, που έχουν ανάγκη και που χρειάζονται περισσότερο απ' όλα".

Μ' αυτά τα λόγια ψυχής, η κοινότητα των Παιδικών Χωριών SOS, μας μυεί στη μεγάλη της οικογένεια, μια οικογένεια που αγκαλιάζει με αγάπη τα παιδιά, που για διάφορους λόγους είναι αναγκασμένα να ζουν μακριά από τους βιολογικούς τους γονείς.

Κι όμως, εκεί, στη διαφορετική αυτή οικογένεια, υπάρχει ένα πρόσωπο, η μητέρα SOS, που χαρίζει στα παιδιά αυτά περισσή φροντίδα και στοργή, που τα μεγαλώνει σαν να είναι δικά της παιδιά, που στέκεται δίπλα τους στις δύσκολες στιγμές, που ξενυχτά στο προσκεφάλι τους όταν αρρωσταίνουν, που σκουπίζει το δάκρυ τους, μ' ένα φιλί.

Οι περισσότερες μητέρες SOS έγιναν βιολογικές μάνες στην πρώτη τους νιότη και ξανάνιωσαν το μητρικό σκίρτημα μερικές δεκαετίες αργότερα, όταν βρέθηκαν, από επιλογή, στην "αγκαλιά" των Παιδικών Χωριών SOS.

Σε μια κατάθεση ψυχής στο ΑΠΕ-ΜΠΕ, η 49χρονη σήμερα Ερασμία, μία από τις μητέρες αυτές, που εδώ και δέκα χρόνια έχει δοθεί "ψυχή τε και σώματι" στο μεγάλωμα των παιδιών του Παιδικού Χωριού SOS, στο Πλαγιάρι της Θεσσαλονίκης, μας διηγείται τη δική της πορεία προς τη δεύτερη αυτή οικογένειά της.

Η Ερασμία παντρεύτηκε στα 18 της χρόνια, έφερε στον κόσμο δύο κόρες, έγινε γιαγιά και έπειτα από 17 χρόνια γάμου, έχοντας ολοκληρώσει έναν κύκλο ζωής και έχοντας βγει νικήτρια από μια περιπέτεια με την υγεία της, αποφάσισε να ακολουθήσει μια νέα πορεία ζωής...

"Όταν πέρασα αυτό το πρόβλημα και συνήλθα και ήμουν πια καλά - το θέμα είναι να είσαι καλά εσύ μέσα σου, οι πληγές κλείνουν εύκολα, τα σημάδια είναι αυτά που μένουν- αποφάσισα να κάνω κάτι διαφορετικό", μας λέει.

Με αφορμή μια αγγελία στην εφημερίδα και συμπαραστάτες τις δύο κόρες της, η Ερασμία άρχισε να "φλερτάρει" με την ιδέα να ενταχθεί στην οικογένεια των Παιδικών Χωριών SOS. Ενημερώθηκε, προβληματίστηκε για το τι θα μπορούσε να προσφέρει, "ζύγισε" τα υπέρ και τα κατά και πήρε τη μεγάλη απόφαση, να γίνει μητέρα SOS.

Όταν ήρθε στο Παιδικό Χωριό SOS Πλαγιαρίου είχε μια διαφορετική εικόνα στο μυαλό της. "Στην αρχή πίστευα ότι ήταν ένα ίδρυμα απλό. Μετά είπα, ωραία, έχει και σπιτάκια και τώρα που το βιώνω όλο αυτό, τα πράγματα είναι τελείως διαφορετικά", μας εξομολογείται η Ερασμία, η οποία μεγαλώνει τέσσερα παιδιά.

Η ίδια αισθάνεται την ευλογία, όπως αναφέρει, της επαφής με τα παιδιά αυτά, παιδιά από τα οποία δίνει και παίρνει, παιδιά που, όπως λέει, "αν και δέχθηκαν την απόρριψη, πατούν σταθερά στα πόδια τους και βαδίζουν μπροστά".

"Αισθάνομαι μάνα, γιατί, τώρα, είμαι πιο συνειδητοποιημένη. Δεν είναι το παιδί που γέννησες εσύ. Είναι κάτι που επέλεξες. Όταν έκανα τις κόρες μου ήμουν λίγο μετά τα 18. Ήμουν ερωτευμένη με τον άντρα μου, τα χάρηκα πάρα πολύ τα παιδιά μου. Τώρα, όμως ήταν επιλογή μου να έρθω εδώ, το σκέφτηκα. Τώρα, συνειδητά είμαι εδώ και πρέπει να σας πω ότι αγαπάω αυτό που κάνω και αγαπάω τα παιδιά. Δηλαδή, για μένα, είναι προέκταση της οικογένειάς μου. Δεν τα γέννησα, αλλά είναι τα παιδιά της καρδιάς μου", υπογραμμίζει η Ερασμία, με το καθάριο βλέμμα της να φωτίζεται κάθε φορά που αναφέρεται στα παιδιά αυτά.

Η Ερασμία, καθημερινά, από τις 6:30 το πρωί είναι "στο πόδι", προκειμένου να μην λείψει τίποτα από τα παιδιά της. Το ότι υπήρξε και νωρίτερα στη ζωή της μητέρα, τη βοηθά να αντιμετωπίζει τα προβλήματα της καθημερινότητας. "Αρρώστιες, χτυπήματα, νεύρα, θυμοί στην εφηβεία, ήταν κάτι που τα περίμενα, το ήξερα" μας λέει χαμογελώντας.

Το συναισθηματικό της δέσιμο με τα παιδιά είναι πολύ μεγάλο, αφού ακόμη κι όταν τα αποχωρίζεται για μερικές ημέρες, στα … ρεπό της (σ.σ. ο θεσμός της μητέρας SOS είναι αμειβόμενος), δεν τα βγάζει ούτε στιγμή από το μυαλό της.

Παρ' όλα αυτά, πάντα, στην άκρη του μυαλού της κρατά και το ότι αυτό που ζει είναι και δουλειά κι αυτό το κάνει, όπως μας λέει, πιο πολύ για τα παιδιά. "Γιατί αν αύριο γίνει κάτι και πρέπει αναγκαστικά να φύγω, δεν θα ήθελα τα παιδιά να νιώσουν για δεύτερη φορά απόρριψη και τον ίδιο πόνο", μας επισημαίνει και εξηγεί πως πρόκειται για μια τρομερά δύσκολη διαδικασία, αφού μια μητέρα SOS μεγαλώνει μαζί με το παιδί, νιώθει τις ανασφάλειες, το θυμό του, μοιράζεται τα μυστικά του, την αγανάκτησή του για κάποια πράγματα, τους προβληματισμούς του.

Η Ερασμία έχει "χτίσει" μια σχέση ζωής με τα παιδιά, που τη φωνάζουν μαμά ή μάνα. Μάλιστα, όπως λέει χαριτολογώντας, "ο μικρός, καμιά φορά, που θέλει να με τουμπάρει, με φωνάζει μανούλα". "Ακόμα και μετά τους καβγάδες, μια αγκαλιά του παιδιού είναι ο κόσμος όλος. Έχουμε δεδομένη την αγάπη στα δικά μας παιδιά, εδώ την κερδίζουμε καθημερινά. Και αυτό έχει τη γοητεία του, το να σε πούνε μαμά και να είναι 100% μαμά, όχι απλά μια συνήθεια ή για τη δική σου ανάγκη", τονίζει.

Βέβαια, όπως μας εξηγεί, θέλει πολύ χρόνο για να σ' αποκαλέσει ένα παιδί μαμά κι όταν το κάνει, έχει πλήρη συνείδηση ότι δεν απευθύνεται στη βιολογική του μάνα.

"Τα παιδιά τακτοποιούν μέσα στο μυαλό τους την έννοια της μαμάς. Γνωρίζουν ποια είναι η μάνα που τους γέννησε και ποια αυτή που τους μεγαλώνει", διευκρινίζει η Ερασμία και μας επισημαίνει πως, σε περιπτώσεις που το επιτρέπουν οι συνθήκες, τα παιδιά έχουν επαφή και με τους βιολογικούς τους γονείς, με επισκέψεις ή/και τηλεφωνικές συνδιαλέξεις.

Άλλωστε, όπως μας εξηγεί και ο Γιάννης Ελευθερίου, κοινωνικός λειτουργός, ο οποίος εργάζεται στο Παιδικό Χωριό SOS Πλαγιαρίου, είναι πολύ σημαντικό να γνωρίζει το παιδί από πού προήλθε. "Είναι σημαντικός ο δεσμός με τους φυσικούς γονείς για να μπορέσουν να πατήσουν γερά στα πόδια τους", διευκρινίζει. Εκτός από τη Μητέρα SOS, που αποτελεί και το ανθρωποκεντρικό σημείο μιας τέτοιας οικογένειας, η κεντρική φιλοσοφία των Παιδικών Χωριών SOS βασίζεται σε μια σειρά ακόμη από αρχές, που, όπως μας αναφέρει ο Γιάννης, αφορούν τη διαβίωση των παιδιών σ' ένα φυσιολογικό οικογενειακό περιβάλλον. Επιδιώκεται, όπως λέει, η συμβίωση των παιδιών με τα φυσικά τους αδέλφια (εφόσον υπάρχουν) ή άλλα παιδιά, ώστε στο μικρό αυτό οικογενειακό πλαίσιο να αναπτύσσονται οι ανθρώπινες σχέσεις, ενώ για κάθε οικογένεια SOS υπάρχει και το δικό της σπιτικό, που λειτουργεί ως το φυσικό καταφύγιο για κάθε παιδί.

Το χωριό, είναι η φυσική προέκταση της οικογένειας SOS. Αποτελεί το κοινωνικό περιβάλλον που επιτρέπει στα παιδιά να αναπτυχθούν με ασφάλεια, αλλά παράλληλα είναι και μια γέφυρα προς την κοινωνία.

Μάλιστα, προκειμένου τα παιδιά να έχουν την αίσθηση της διαβίωσης σε μια φυσιολογική οικογένεια, αποφεύγεται η ιδρυματοποίηση της λειτουργίας του Παιδικού Χωριού SOS, όπως εξηγεί ο Γιάννης, ο οποίος αν και νεαρός σε ηλικία επιδεικνύει μεγάλη ευαισθησία και αγάπη απέναντι στα παιδιά.

Τα παιδιά που προστατεύονται σ' ένα Παιδικό Χωριό SOS είναι παιδιά που για κάποιους σοβαρούς λόγους (κοινωνικούς, οικονομικούς, υγείας) έχουν μόνιμα στερηθεί τη φροντίδα των φυσικών τους γονέων.

Στις οικογένειες των Παιδικών Χωριών SOS γίνονται δεκτά παιδιά ορφανά και από τους δύο γονείς, ορφανά από τον έναν γονιό και όταν αποδεδειγμένα ο δεύτερος δεν είναι σε θέση να ανταποκριθεί στις ευθύνες του ρόλου του για σοβαρό κοινωνικό λόγο, παιδιά των οποίων ο ένας ή και οι δύο γονείς πάσχουν από ανίατη ασθένεια και υπάρχει αδυναμία να ανταποκριθούν στο ρόλο τους, παιδιά που μεγάλωναν σε αντίξοες κοινωνικές συνθήκες, σε ακατάλληλο οικογενειακό περιβάλλον και βρίσκονται σε ηθικό κίνδυνο, παιδιά με καλή σωματική και ψυχική υγεία, που δεν έχουν ξεπεράσει -ηλικιακά- τα οχτώ χρόνια και τουλάχιστον ο ένας εκ των δύο γονιών τους έχει την ελληνική ιθαγένεια.

Ο δε ρόλος της μητέρας SOS είναι καθαρά μια κατάθεση ψυχής και συγχρόνως μια επένδυση ζωής, γι' αυτό και η προσωπικότητα και η διάθεση της μητέρας αποτελούν τα πρωταρχικά κριτήρια επιλογής της.

Για να γίνει, άλλωστε, μια γυναίκα μητέρα σ' ένα Παιδικό Χωριό SOS, αυτό που χρειάζεται κατά πρώτο και κύριο λόγο, είναι πολλή αγάπη για τα παιδιά.

Κείμενο: Σ.Παπαδοπούλου Αθηναϊκό Πρακτορείο Ειδήσεων