Στα όρια του χρόνου...

«Πιο πέρα από σένα κι από μένα…εκεί στη ρίζα του παντός

άκου το κύμα της ορμής, που υπέροχο, ανεξέλεγκτο κι ανεξήγητο

μας έπλασε και μας εξουσιάζει…

Ανοίγω τις πύλες μ’ έντρομο θαυμασμό μπροστά στη Δημιουργία

κι αλλάζω την οδύνη σ’ έκσταση και την κραυγή σε προσευχή».
Γιάννης Ρίτσος

Κι αναμετρώ για άλλη μια φορά, εδώ, στο μεταίχμιο του χρόνου που μας αποχαιρετά και στην απαρχή της ανατολής του καινούριου που διαφαίνεται στον ορίζοντα του μέλλοντος, τους απόηχους των ονείρων, τα χρώματα των θριάμβων που μεταλλάχτηκαν σε σημαίες, τον ρουν του κόσμου που ακολουθεί με πεισμονή τη δική του πορεία. Μια πορεία χαραγμένη από δυνάμεις αυτόβουλες κι αυτεξούσιες, αλλά και καθυποταγμένες ταυτόχρονα στη Μοίρα «που μας κυβερνά». Στη Δημιουργό δύναμη, που στέκεται «σηματωρός» και άγρυπνος συνοδοιπόρος στις σκονισμένες μας από διαδρομές αγώνων μνήμες και στις ζωγραφισμένες με ανοιχτοσύνη και φωτεινότητα ελπίδες μας.
Κάπως έτσι, αντιφατικό και σαγηνευτικά απρόβλεπτο διανοίγεται μπροστά μας το νέο έτος. Φορτωμένο με τις ακυρωμένες προσπάθειές μας, με τις αισιόδοξες παραμυθίες μας και με τους αντικατοπτρισμούς των επιτευγμένων στόχων μας. Κυρίως, όμως, έχοντας ως στοργικούς συνοδοιπόρους του τις ελπίδες και τα όνειρα μας, που αρνούνται να διαψευστούν και επιμένουν με αμηχανία, αλλά, παράλληλα, και με παθιασμένη εμμονή, να υπάρχουν και να δικαιώνουν περίτρανα την ανθρώπινη ύπαρξή μας. Όπως, άλλωστε, έλεγε και η Γαλάτεια Σαράντη, που εκδήμησε εις Κύριον λίγο πριν εκπνεύσει το 2009, «τα όνειρα, ίσως, είναι ο χώρος και το μέτρο μας».
Χώρος και μέτρο, για να στοχαζόμαστε την πληρότητα του φθαρτού κόσμου μας, τις μυρωδιές των παιδικών μας χρόνων, που μας συμπαρίστανται στοργικά και με επάρκεια σε όλην τη διάρκεια του βίου μας, τους ήχους και τις ενθυμήσεις από τα χνάρια φίλων, που με δυο χάντρες τρυφερότητας και ομορφιάς βρέθηκαν εκεί, στο διάβα της ζωής μας, ως άλλοι Αγαθοί και χαμογελαστοί συνοδοιπόροι να μας θωρακίζουν με σιγουριά και αισιοδοξία για τα επερχόμενα.
Κι αν τα χρόνια σβήνουν σαν μακρινός απόηχος ανέμων, εμείς μένουμε όρθιοι στις επάλξεις των αγώνων, που ο καθένας μας καλείται να δώσει ως μοναχικός και αιθεροβάμονας Οδυσσέας του καιρού μας, αρνούμενοι να υποστείλουμε τις σημαίες των οραματικών μας οριζόντων και των θαλερών ελπίδων μας.
Αν στρέψουμε το βλέμμα μας αυτές, τις τελευταίες μέρες του οσονούπω εκλιπόντα χρόνου, προς τον έναστρο ουράνιο θόλο, που ο καθένας μας του αποδίδει τη δική του τελεολογική ή μη ερμηνεία ύπαρξης και δημιουργίας, θα βρούμε τα ελπιδοφόρα συνθήματα που μας στέλνει ως παρακαταθήκη για το επερχόμενο 2010. Συνθήματα ανθρωπιάς, καρτερικότητας, υπομονής, αγάπης και αγγελόμορφης συνοδοιπορίας με τους ανθρώπους που εμείς επιλέξαμε.
Υ.Γ. Αντί επιλόγου σ’ αυτό το κείμενο επιλέγω να υπενθυμίσω στίχους του λατρεμένου μου Γκάτσου, αφιερωμένους σε όλους όσοι επιμένουν ακόμη να βρίσκουν αποκούμπι σε παραμυθίες αγάπης και τρυφεράδας:

«Την ώρα που ξημέρωνε κοντά στη Δαμασκό

αντάμωσα στο δρόμο μου παράξενο βοσκό.

Τα δέντρα είχε πρόβατα τα φύλλα είχε αρνιά

δεν ήτανε στα μέτρα σου ανήμπορη γενιά.

Δεν ήτανε στα μέτρα σου

σάπια γενιά.

Ποιος να’ ναι είπα μέσα μου κι απόκριση καμιά.

Μα κάποιο φως απόκοσμο εκεί στην ερημιά

με πήγε σ’ αμαρτήματα και κρίματα παλιά:

τον κοίταξα με κοίταξε δε βγάλαμε μιλιά.

Τον κοίταξα με κοίταξε

κι ούτε μιλιά.

Μονάχα σαν ξεκίνησα ν’ ανέβω στο βουνό

Εκείνος με τα μάτια του βαθιά στον ουρανό

εσήκωσε το χέρι του και μέσα απ’ την καρδιά

μου είπε χαιρετίσματα στ’ αγέννητα παιδιά.

Μου είπε χαιρετίσματα

για σας παιδιά.»

της Σοφίας Μενεσελίδου