Μαμά στην Κομοτηνή: Τον χειμώνα ετούτο, άμα τον πηδήσαμε...

2.4.09

Τον χειμώνα ετούτο, άμα τον πηδήσαμε...

γι' άλλα δεκα χρόνια ...
άιντε καθαρίσαμε!

Καλό μήνα σε όλους!

6 σχόλια:

ΕΛΕΝΑ2 Απριλίου 2009 στις 1:02 π.μ.
Kαλό μήνα, καλό μήνα!!!
Ας ελπίσουμε ότι πηδήσαμε τον χειμώνα και καθαρίσαμε;-)
ΑπάντησηΔιαγραφή
Απαντήσεις
mamastinkomotini2 Απριλίου 2009 στις 2:47 μ.μ.
Γεια σου ΕΛΕΝΑ
Σαββόπουλο ... δεν βρήκα, αλλά οι στίχοι αυτοί, με εκφράζουν απόλυτα, αυτό το διάστημα...
Κι άμα φτάσει και το καλοκαίρι στα μισά του, κι όλα πάνε κατ' ευχήν (που θα πάνε), έχει να γίνει γλέντι ... τρικούβερτο (κι ας μας ψήνει ο ήλιος)!
Πολλά πολλά φιλιά
ΑπάντησηΔιαγραφή
Απαντήσεις
Φοίβη2 Απριλίου 2009 στις 4:10 μ.μ.
εμένα πάλι ρε μάνα, ο χειμώνας με πήδηξε...
(πιπέρι)...

χμ! την άνοιξη λέω να αρχίσω να πηδάω εγώ..
(τσίλι)

φιλάκια, καλό μας μήνα....

Μαγδαληνή.
ΑπάντησηΔιαγραφή
Απαντήσεις
XRYSOULA2 Απριλίου 2009 στις 7:00 μ.μ.
Καλό μήνα και καλή συνέχεια γλυκειά μανούλα.
ΑπάντησηΔιαγραφή
Απαντήσεις
marian2 Απριλίου 2009 στις 9:41 μ.μ.
Καλό μήνα!!!
Όλα θα πάνε καλά, θα περάσει και αυτός ο χειμώνας και πολλοί άλλοι χειμώνες!!!
Και κάθε άνοιξη θα χαιρόμαστε και θα ευγνωμονούμε τον Θεό που όλα πηγαίνουν καλά!!!!!
φιλιά πολλά πολλά :))
Καλό μήνα να έχουμε!!!
ΑπάντησηΔιαγραφή
Απαντήσεις
Μάτα3 Απριλίου 2009 στις 9:10 π.μ.
Θέλω κι εγώ λίγο ήλιο!!!!Στείλε κατά δω λίγο Μανούλα μας pleeeeeeeeease!!!!!
ΑπάντησηΔιαγραφή
Απαντήσεις

Να θυμάμαι όμως...

... κι όλους εκείνους τους γιατρούς
που τιμούν τον όρκο τους...
που δικαιώνουν τη λέξη ΑΝΘΡΩΠΟΣ...
που παλεύουν μαζί με μας για μας χωρίς να περιμένουν οικονομικά ανταλλάγματα που κρύβονται σ' ένα φακελλάκι...
Υπάρχουν κι αυτοί...
Το ξέρω γιατί τους βρήκα πλάι μου όταν πάλευα με το θεριό...
Και τους ευχαριστώ

Αναθεωρώντας …

Ξεκίνησα αυτό το blog πριν ένα χρόνο περίπου, ψάχνοντας να βρω κάποιον τρόπο να βοηθήσω το μικρό μου γιο που πονούσε συνεχώς, θεωρώντας ότι τον βασάνιζαν «αναδρομικοί» κολικοί (βρήκα εκατομμύρια πληροφορίες που τελικά μου χρησίμεψαν αλλού). Τότε συνειδητοποίησα ότι θα με διευκόλυνε τρομερά να βρω πολλά … «χρήσιμα» μαζεμένα σ’ ένα μέρος κι έτσι αποφάσισα να φτιάξω εγώ ένα … τέτοιο!
Το blog ίσα ίσα που μέχρι να ξεκινήσει, σταμάτησε … απότομα,
ωστόσο η περιπέτεια του γιου μου μόλις άρχιζε.
Η ιστορία είναι μάλλον τεράστια (ή εμένα έτσι μου φαίνεται), η ουσία είναι όμως ότι μετά από επεμβάσεις, αναμονές, άσχημα νέα, απαίσια νέα, ακόμα χειρότερα νέα, φτάσαμε σε Νοσοκομείο Παίδων στην Αθήνα να βλέπουμε το παιδί να ζει καταστάσεις, που όταν τις βλέπουμε στην τηλεόραση, με μεγάλη ευκολία αλλάζουμε κανάλι, συμπονώντας βιαστικά και θεωρώντας ότι αυτά συμβαίνουν μόνο στους άλλους.
Μέσα στο χάος και στον πανικό του πρώτου καιρού, αλλά και στην τρομακτικά περίεργη «ρουτίνα» αυτού που ακολούθησε, (και καθώς η μοναξιά ήταν ο μόνος σύντροφος όταν γυρνούσα σπίτι) άρχισα να γράφω σαν να είχα απέναντί μου ανθρώπους, σαν να μην έκλαιγα μόνη μου.
Το δίλλημά μου όταν γύρισα ήταν μεγάλο: να βγάλω τα εσώψυχά μου στη φόρα και πραγματικά να τα έχω πει όλα αυτά σε πραγματικούς ανθρώπους ή να σιωπήσω;
Ούτως ή άλλως κανένας δεν μπορεί να με βοηθήσει σ’ αυτό που περνάω τώρα, που δόξα να ‘χει ο Θεός, όλα πηγαίνουν καλά, παρά μόνο το δικό μου μυαλό. Μόνο αυτό μπορεί να γιατρέψει την ψυχή μου.
Όμως σίγουρα θα φύγει ένα μέρος του βάρους. Ξέρω ότι δεν είμαι η μόνη.
Έτσι, σας ανοίγω την καρδιά μου, σας ξετυλίγω σκέψεις και συναισθήματα και ελπίζω να μην σας τρομάξω, αλλά μόνο να σας μεταφέρω την άλλη πλευρά που γνώρισα κι εγώ πρόσφατα.