Μαμά στην Κομοτηνή: Σε ψηλό βουνό...

29.3.09

Σε ψηλό βουνό...

8 σχόλια:

BIKY29 Μαρτίου 2009 στις 2:55 π.μ.
ΥΠΕΡΟΧΟΣ ΝΙΚΟΣ ΞΥΛΟΥΡΗΣ
ΑπάντησηΔιαγραφή
Απαντήσεις
Unknown30 Μαρτίου 2009 στις 2:34 π.μ.
Μάμη πολύ ωραίο...
ειστε όλοι καλά εκεί πάνω...
το ευχομαι...
καλή σου εβδομάδα
ΑπάντησηΔιαγραφή
Απαντήσεις
Μάτα30 Μαρτίου 2009 στις 11:07 π.μ.
Αφταστος,αξεπέραστος κι αθάνατος!
Καλημέρα μανούλα και καλή σου εβδομάδα!
ΑπάντησηΔιαγραφή
Απαντήσεις
Φοίβη30 Μαρτίου 2009 στις 11:50 π.μ.
Καλημέρα και καλή εβδομάδα.
Δε γλιτώνω εγώ, σε όποιον φίλο μπω να διαβάσω, θα μου θυμίζει το νησί..
Χαλάλι σου ρε μάνα με τέτοιο τραγούδι…

Χαλάλι σου τα χα και βαχ που θα αρχίσω πάλι…

Φιλιά
Μαγδαλοφοίβη!
ΑπάντησηΔιαγραφή
Απαντήσεις
mamastinkomotini30 Μαρτίου 2009 στις 11:32 μ.μ.
Ο Ξυλούρης "ευλογήθηκε" μ' αυτό το θείο δώρο
κι εγώ μόνο το μοιράζομαι
(και γι΄αυτό το απολαμβάνω)
μαζί σας.

Φιλιά σε όλους
ΑπάντησηΔιαγραφή
Απαντήσεις
Μαργαρίτα Πάσχου1 Απριλίου 2009 στις 3:37 μ.μ.
Είδα κι άλλα βίντεο, και χειροκροτώ τις μουσικές σου προτιμήσεις!
Καλό μήνα!
ΑπάντησηΔιαγραφή
Απαντήσεις
ΕΛΕΝΑ1 Απριλίου 2009 στις 9:17 μ.μ.
Καλό μήνα μανούλα!!!
Ελπίζω να μην σε κοροϊδεψε σήμερα (Πρωταπριλιά) κανείς!!
ΑπάντησηΔιαγραφή
Απαντήσεις
mamastinkomotini2 Απριλίου 2009 στις 2:53 μ.μ.
pink floyd καλωσόρισες
Χαίρομαι που σ' αρέσουν τα τραγούδια "μου".
Να είσαι καλά.

ΕΛΕΝΑ
Καλό μήνα και σε σένα.
Τα παιδιά μου με ξεγέλασαν και το καταευχαριστήθηκα...
ΑπάντησηΔιαγραφή
Απαντήσεις

Να θυμάμαι όμως...

... κι όλους εκείνους τους γιατρούς
που τιμούν τον όρκο τους...
που δικαιώνουν τη λέξη ΑΝΘΡΩΠΟΣ...
που παλεύουν μαζί με μας για μας χωρίς να περιμένουν οικονομικά ανταλλάγματα που κρύβονται σ' ένα φακελλάκι...
Υπάρχουν κι αυτοί...
Το ξέρω γιατί τους βρήκα πλάι μου όταν πάλευα με το θεριό...
Και τους ευχαριστώ

Αναθεωρώντας …

Ξεκίνησα αυτό το blog πριν ένα χρόνο περίπου, ψάχνοντας να βρω κάποιον τρόπο να βοηθήσω το μικρό μου γιο που πονούσε συνεχώς, θεωρώντας ότι τον βασάνιζαν «αναδρομικοί» κολικοί (βρήκα εκατομμύρια πληροφορίες που τελικά μου χρησίμεψαν αλλού). Τότε συνειδητοποίησα ότι θα με διευκόλυνε τρομερά να βρω πολλά … «χρήσιμα» μαζεμένα σ’ ένα μέρος κι έτσι αποφάσισα να φτιάξω εγώ ένα … τέτοιο!
Το blog ίσα ίσα που μέχρι να ξεκινήσει, σταμάτησε … απότομα,
ωστόσο η περιπέτεια του γιου μου μόλις άρχιζε.
Η ιστορία είναι μάλλον τεράστια (ή εμένα έτσι μου φαίνεται), η ουσία είναι όμως ότι μετά από επεμβάσεις, αναμονές, άσχημα νέα, απαίσια νέα, ακόμα χειρότερα νέα, φτάσαμε σε Νοσοκομείο Παίδων στην Αθήνα να βλέπουμε το παιδί να ζει καταστάσεις, που όταν τις βλέπουμε στην τηλεόραση, με μεγάλη ευκολία αλλάζουμε κανάλι, συμπονώντας βιαστικά και θεωρώντας ότι αυτά συμβαίνουν μόνο στους άλλους.
Μέσα στο χάος και στον πανικό του πρώτου καιρού, αλλά και στην τρομακτικά περίεργη «ρουτίνα» αυτού που ακολούθησε, (και καθώς η μοναξιά ήταν ο μόνος σύντροφος όταν γυρνούσα σπίτι) άρχισα να γράφω σαν να είχα απέναντί μου ανθρώπους, σαν να μην έκλαιγα μόνη μου.
Το δίλλημά μου όταν γύρισα ήταν μεγάλο: να βγάλω τα εσώψυχά μου στη φόρα και πραγματικά να τα έχω πει όλα αυτά σε πραγματικούς ανθρώπους ή να σιωπήσω;
Ούτως ή άλλως κανένας δεν μπορεί να με βοηθήσει σ’ αυτό που περνάω τώρα, που δόξα να ‘χει ο Θεός, όλα πηγαίνουν καλά, παρά μόνο το δικό μου μυαλό. Μόνο αυτό μπορεί να γιατρέψει την ψυχή μου.
Όμως σίγουρα θα φύγει ένα μέρος του βάρους. Ξέρω ότι δεν είμαι η μόνη.
Έτσι, σας ανοίγω την καρδιά μου, σας ξετυλίγω σκέψεις και συναισθήματα και ελπίζω να μην σας τρομάξω, αλλά μόνο να σας μεταφέρω την άλλη πλευρά που γνώρισα κι εγώ πρόσφατα.