Μαμά στην Κομοτηνή: Παίζοντας...

14.3.09

Παίζοντας...

Αποφάσισα να συμμετέχω στο παιχνίδι που ξεκίνησε ο φίλος μου ο Παναγιώτης homemade με τα τραγούδια, αφού και σε μένα κάποια στιγμή τριγυρνούσε αυτή η ιδέα κάπως αόριστα.
Ναι Παναγιώτη, τα μεγάλα πνεύματα συναντιούνται!
'Ετσι ξεκίνησα με το πρώτο μου τραγουδάκι για τον Τέλη που παρεμβαίνει χρόνια τώρα στη ζωή μου ομορφαίνοντάς την και γεμίζοντάς την με αγάπη.
Δεν θέλω να πω πολλά.
Έπεται συνέχεια για όλους σας.
Φιλιά.

2 σχόλια:

Unknown15 Μαρτίου 2009 στις 1:12 π.μ.
μάμη καλά εκανες πολύ ωραία.....σε αναμενουμε..για να δω τι τραγουδακια θα σκαρφιστεις...τελης ο τυχερούλης..καλά το καταλαβα....ναστε καλά όλοι σας κεί πάνω...
ΑπάντησηΔιαγραφή
Απαντήσεις
Ανώνυμος15 Μαρτίου 2009 στις 9:10 π.μ.
Υποθέτω ότι αυτό είναι και το δώρο μου για τα 44 που κλείνω σήμερα;
Να είμαστε όλοι καλά κι αυτό μου φτάνει, γιατί σήμερα ξύπνησα στις 6,30 το πρωί κι έφυγα από το σπίτι με κλάματα...
Ώρες ώρες δεν κρατιέμαι κι εγώ...
Σαν σήμερα, πέρσι στην Αλεξανδρούπολη...
Η αγωνία, ο Γαρδίκης κι ο Βάος (νάναι καλά οι άνθρωποι...) η επέμβαση,η διάγνωση...
Και οι μέρες, οι φίλοι, τα παιδιά "μας" και το σήμερα που πρέπει πλέον να είναι αλλιώς...
Καλημέρα...
Φιλιά...

Τέλης
ΑπάντησηΔιαγραφή
Απαντήσεις

Να θυμάμαι όμως...

... κι όλους εκείνους τους γιατρούς
που τιμούν τον όρκο τους...
που δικαιώνουν τη λέξη ΑΝΘΡΩΠΟΣ...
που παλεύουν μαζί με μας για μας χωρίς να περιμένουν οικονομικά ανταλλάγματα που κρύβονται σ' ένα φακελλάκι...
Υπάρχουν κι αυτοί...
Το ξέρω γιατί τους βρήκα πλάι μου όταν πάλευα με το θεριό...
Και τους ευχαριστώ

Αναθεωρώντας …

Ξεκίνησα αυτό το blog πριν ένα χρόνο περίπου, ψάχνοντας να βρω κάποιον τρόπο να βοηθήσω το μικρό μου γιο που πονούσε συνεχώς, θεωρώντας ότι τον βασάνιζαν «αναδρομικοί» κολικοί (βρήκα εκατομμύρια πληροφορίες που τελικά μου χρησίμεψαν αλλού). Τότε συνειδητοποίησα ότι θα με διευκόλυνε τρομερά να βρω πολλά … «χρήσιμα» μαζεμένα σ’ ένα μέρος κι έτσι αποφάσισα να φτιάξω εγώ ένα … τέτοιο!
Το blog ίσα ίσα που μέχρι να ξεκινήσει, σταμάτησε … απότομα,
ωστόσο η περιπέτεια του γιου μου μόλις άρχιζε.
Η ιστορία είναι μάλλον τεράστια (ή εμένα έτσι μου φαίνεται), η ουσία είναι όμως ότι μετά από επεμβάσεις, αναμονές, άσχημα νέα, απαίσια νέα, ακόμα χειρότερα νέα, φτάσαμε σε Νοσοκομείο Παίδων στην Αθήνα να βλέπουμε το παιδί να ζει καταστάσεις, που όταν τις βλέπουμε στην τηλεόραση, με μεγάλη ευκολία αλλάζουμε κανάλι, συμπονώντας βιαστικά και θεωρώντας ότι αυτά συμβαίνουν μόνο στους άλλους.
Μέσα στο χάος και στον πανικό του πρώτου καιρού, αλλά και στην τρομακτικά περίεργη «ρουτίνα» αυτού που ακολούθησε, (και καθώς η μοναξιά ήταν ο μόνος σύντροφος όταν γυρνούσα σπίτι) άρχισα να γράφω σαν να είχα απέναντί μου ανθρώπους, σαν να μην έκλαιγα μόνη μου.
Το δίλλημά μου όταν γύρισα ήταν μεγάλο: να βγάλω τα εσώψυχά μου στη φόρα και πραγματικά να τα έχω πει όλα αυτά σε πραγματικούς ανθρώπους ή να σιωπήσω;
Ούτως ή άλλως κανένας δεν μπορεί να με βοηθήσει σ’ αυτό που περνάω τώρα, που δόξα να ‘χει ο Θεός, όλα πηγαίνουν καλά, παρά μόνο το δικό μου μυαλό. Μόνο αυτό μπορεί να γιατρέψει την ψυχή μου.
Όμως σίγουρα θα φύγει ένα μέρος του βάρους. Ξέρω ότι δεν είμαι η μόνη.
Έτσι, σας ανοίγω την καρδιά μου, σας ξετυλίγω σκέψεις και συναισθήματα και ελπίζω να μην σας τρομάξω, αλλά μόνο να σας μεταφέρω την άλλη πλευρά που γνώρισα κι εγώ πρόσφατα.