Μαμά στην Κομοτηνή: Ταξίδι ... ανθρωπιάς

11.3.09

Ταξίδι ... ανθρωπιάς

Σήμερα είπα να σας πάω ένα ταξίδι.
Όχι μόνο για να δείτε ωραία τοπία, αλλά κυρίως ωραίους ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ.
Εμένα με ξενάγησε η Λυγερή.

"Η "Ανθρωπιά" δεν είναι μόνο ένα χαρακτηριστικό που συνοδεύει η όχι την συμπεριφορά μας. Μπορεί ν' αποτελέσει ένα ισχυρό εργαλείο κοινωνικής δράσης που δεν υποκαθιστά-και δεν πρέπει- τον ρόλο της πολιτείας, την συνεπικουρεί όμως όταν παράγει έργο κοινωφελές και είναι αναμφισβήτητα σοβαρό πολιτισμικό δείγμα σε μιαν εποχή που η στρόφιγγα του σύγχρονου Ελληνικού Κοινωνικού Πολιτισμού έχει κλείσει τα μέγιστα."

Διαβάστε εδώ το πλήρες κείμενο...

3 σχόλια:

Λυγερή Βασιλείου11 Μαρτίου 2009 στις 11:58 π.μ.
Τουλάχιστον με συγκινείς !
Δεν είναι μόνο η αποδοχή και κατανόηση που όλοι μας δεχόμαστε με ευχαρίστηση αυτό που μου δίνεις. Είναι η διαπίστωση ότι αυτή η πολύ μικρή χωρίς ιδιαίτερες μεγενθύσεις "Σπορά" στον ΠΗΓΑΙΜΟ καρπίζει και στην δική σου καρδιά.
Σε ευχαριστώ άπό καρδιάς.
http://ligery.pblogs.gr
http://lygeri.pblogs.gr
ΑπάντησηΔιαγραφή
Απαντήσεις
mamastinkomotini11 Μαρτίου 2009 στις 12:14 μ.μ.
ΛΥΓΕΡΗ
Αν εσύ μου λες ευχαριστώ, εγώ που να βρω λέξεις για να σου πω αυτά που νιώθω, διαβάζοντας τα κείμενά σου;
ΑπάντησηΔιαγραφή
Απαντήσεις
ΕΛΕΝΑ11 Μαρτίου 2009 στις 6:47 μ.μ.
Δεν είναι αλήθεια περίεργο που αυτή τη τόσο ζεστή λεξούλα, την "ανθρωπιά", την βρίσκεις συνήθως μέσα στις καρδούλες των απλών καθημερινών ανθρώπων?? Αυτών που έχουν τόσο λίγα μα συγχρόνως τόσα πολλά να σου χαρίσουν.
Ενα μεγάλο μπράβο σε αυτούς τους ανθρώπους αξίζει πραγματικά!!
ΑπάντησηΔιαγραφή
Απαντήσεις

Να θυμάμαι όμως...

... κι όλους εκείνους τους γιατρούς
που τιμούν τον όρκο τους...
που δικαιώνουν τη λέξη ΑΝΘΡΩΠΟΣ...
που παλεύουν μαζί με μας για μας χωρίς να περιμένουν οικονομικά ανταλλάγματα που κρύβονται σ' ένα φακελλάκι...
Υπάρχουν κι αυτοί...
Το ξέρω γιατί τους βρήκα πλάι μου όταν πάλευα με το θεριό...
Και τους ευχαριστώ

Αναθεωρώντας …

Ξεκίνησα αυτό το blog πριν ένα χρόνο περίπου, ψάχνοντας να βρω κάποιον τρόπο να βοηθήσω το μικρό μου γιο που πονούσε συνεχώς, θεωρώντας ότι τον βασάνιζαν «αναδρομικοί» κολικοί (βρήκα εκατομμύρια πληροφορίες που τελικά μου χρησίμεψαν αλλού). Τότε συνειδητοποίησα ότι θα με διευκόλυνε τρομερά να βρω πολλά … «χρήσιμα» μαζεμένα σ’ ένα μέρος κι έτσι αποφάσισα να φτιάξω εγώ ένα … τέτοιο!
Το blog ίσα ίσα που μέχρι να ξεκινήσει, σταμάτησε … απότομα,
ωστόσο η περιπέτεια του γιου μου μόλις άρχιζε.
Η ιστορία είναι μάλλον τεράστια (ή εμένα έτσι μου φαίνεται), η ουσία είναι όμως ότι μετά από επεμβάσεις, αναμονές, άσχημα νέα, απαίσια νέα, ακόμα χειρότερα νέα, φτάσαμε σε Νοσοκομείο Παίδων στην Αθήνα να βλέπουμε το παιδί να ζει καταστάσεις, που όταν τις βλέπουμε στην τηλεόραση, με μεγάλη ευκολία αλλάζουμε κανάλι, συμπονώντας βιαστικά και θεωρώντας ότι αυτά συμβαίνουν μόνο στους άλλους.
Μέσα στο χάος και στον πανικό του πρώτου καιρού, αλλά και στην τρομακτικά περίεργη «ρουτίνα» αυτού που ακολούθησε, (και καθώς η μοναξιά ήταν ο μόνος σύντροφος όταν γυρνούσα σπίτι) άρχισα να γράφω σαν να είχα απέναντί μου ανθρώπους, σαν να μην έκλαιγα μόνη μου.
Το δίλλημά μου όταν γύρισα ήταν μεγάλο: να βγάλω τα εσώψυχά μου στη φόρα και πραγματικά να τα έχω πει όλα αυτά σε πραγματικούς ανθρώπους ή να σιωπήσω;
Ούτως ή άλλως κανένας δεν μπορεί να με βοηθήσει σ’ αυτό που περνάω τώρα, που δόξα να ‘χει ο Θεός, όλα πηγαίνουν καλά, παρά μόνο το δικό μου μυαλό. Μόνο αυτό μπορεί να γιατρέψει την ψυχή μου.
Όμως σίγουρα θα φύγει ένα μέρος του βάρους. Ξέρω ότι δεν είμαι η μόνη.
Έτσι, σας ανοίγω την καρδιά μου, σας ξετυλίγω σκέψεις και συναισθήματα και ελπίζω να μην σας τρομάξω, αλλά μόνο να σας μεταφέρω την άλλη πλευρά που γνώρισα κι εγώ πρόσφατα.