16.3.09

Συνεχίζω...

Μαμα Βίκυ
Το πρώτο καλωσόρισμα το πήρα από σένα.
Δυο κουβέντες αγνες, καθαρές...
Μην κοκκινίζεις... είσαι ικανή...
"...άδολα είναι τα μάτια σου και μην τα κατεβάζεις..."


Σκρουτζάκο,
Μπορεί να είσαι πιο ... πρόσφατη γνωριμία, αλλά έχεις αυτήν την νεανική φλόγα για τ' όνειρο, για τον καλύτερο κόσμο που μπορεί να έρθει, αλλά και την πίκρα γι' αυτόν που υπάρχει, που κρίνει και επικρίνει, που χτυπάει τους αδύναμους και κάνει τεμενάδες στους λίγους...
Αναρτήθηκε από mamastinkomotini στις 11:52 μ.μ. Ετικέτες

9 σχόλια:

  1. BIKY17 Μαρτίου 2009 στις 12:20 π.μ.

    Μανούλα σε ευχαριστώ πολύ
    Αυτό νομίζω πως αρκεί
    Μακάρι καποιά στιγμή να σε γνωρίσω και από κοντά

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. mamastinkomotini17 Μαρτίου 2009 στις 12:25 π.μ.

    Μαμά Βίκυ
    Εγω ευχαριστώ.
    Και ούτως ή άλλως ... από κοντά γνωριζόμαστε...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. ΕΛΕΝΑ17 Μαρτίου 2009 στις 12:46 π.μ.

    Διάλεξες δύο πολύ όμορφα τραγούδια, για δύο πολύ ζεστά και τρυφερά παιδιά, δύο πολύ αγαπημένους e-φίλους:))

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Φοίβη17 Μαρτίου 2009 στις 9:41 π.μ.

    καλημέρα ΜΑΝΑ.
    έλειπα και δεν πρόλαβα να σε ευχαριστήσω για το όμορφο τραγούδι σου. (πραγματικά όμορφο, δεν το είχα ακούσει!)
    να σαι καλά. προσπαθώ να παίξω το παιχνίδι που πρότινες,με τα blog, αλλά το άταχτο μυαλό μου ταξιδευει αλλού...
    οφού μωρέ , οφού....

    φιλιά.
    Μαγδαληνή.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. mamastinkomotini17 Μαρτίου 2009 στις 9:54 π.μ.

    ΕΛΕΝΑ
    Μερικά πράγματα απλά συμβαίνουν και κάποιοι άνθρωποι, απλά σε μαγεύουν.
    Είσαι κι εσύ μέσα σ' αυτούς, να το ξέρεις.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. mamastinkomotini17 Μαρτίου 2009 στις 10:00 π.μ.

    Φοίβη
    Το τραγούδι αυτό έχει τη γλύκα (και τις ελλείψεις) των παιδικών μου χρόνων.
    Εκείνο το παιδάκι, το κουβαλάω ακόμα μέσα μου, μόνο που τώρα πια, είναι πολύ ήσυχο και δεν το ακούει και δεν το βλέπει κανείς. Ούτε εγώ.
    Μ' αυτό το τραγούδι το ξαναθυμάμαι...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. mamastinkomotini17 Μαρτίου 2009 στις 10:06 π.μ.

    ...Όσο για το ταξιδιάρικο μυαλό σου, μην το φέρεις πίσω άρον άρον...
    Το παιχνίδι μπορεί να περιμένει...
    Το ταξίδι όμως;;;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. JK O SΚΡΟΥΤΖΑΚΟS17 Μαρτίου 2009 στις 10:49 μ.μ.

    ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΠΟΛΥ .ΤΙΜΗ ΜΟΥ ΝΑ ΜΟΥ ΑΦΙΕΡΩΝΕΙΣ ΕΝΑ ΤΟΣΟ ΑΞΙΟΛΟΓΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ.ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΠΑΝΤΑ ΚΑΛΑ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. mamastinkomotini17 Μαρτίου 2009 στις 11:14 μ.μ.

    JK SΚΡΟΥΤΖΑΚΟ
    Κι εσύ για να μας θυμίζεις πολλά απ' αυτά που δεν πρέπει να ξεχάσουμε, όταν μας ρουφάει η καθημερινότητά μας...

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Εγγραφή σε: Σχόλια ανάρτησης (Atom)

Να θυμάμαι πάντα ...

Να θυμάμαι πάντα ...

Να θυμάμαι όμως...

... κι όλους εκείνους τους γιατρούς
που τιμούν τον όρκο τους...
που δικαιώνουν τη λέξη ΑΝΘΡΩΠΟΣ...
που παλεύουν μαζί με μας για μας χωρίς να περιμένουν οικονομικά ανταλλάγματα που κρύβονται σ' ένα φακελλάκι...
Υπάρχουν κι αυτοί...
Το ξέρω γιατί τους βρήκα πλάι μου όταν πάλευα με το θεριό...
Και τους ευχαριστώ