Μαμά στην Κομοτηνή: Μέρος δεύτερο...

16.3.09

Μέρος δεύτερο...

Για σένα Παναγιώτη...
και που ξέρεις, αυτός ο κόσμος ... ίσως και ν' αλλάξει κάποτε
...κι ίσως τον αλλάξουν άνθρωποι απλοί... σαν εμάς

του Παναγιώτη

Φοίβη...
Μαγδαληνή...
Αερικό μου γήινο...
Να μην ξεχνάς για την καρδούλα σου...
Δικό σου

3 σχόλια:

Unknown16 Μαρτίου 2009 στις 6:14 μ.μ.
Σε ευχαριστώ πολύ...από καρδιάς...
δεν έχω λόγια σε ευχαριστώ...έπεσες διάνα για το τραγουδάκι.....μεγάλη τύχη και τιμή που σε γνώρισα μέσα από εδω.....και ας μην έχουμε δει ο ένας τον άλλο..ίσως να μην χρειάζεται κιόλας...
μάμη νάσαι καλά....μακάρι να ξεκινούσαν οι μέρες μου .ετσι..ο πιο ευτυχής του πλανήτη....
ευχαριστώ...
ΑπάντησηΔιαγραφή
Απαντήσεις
kiki16 Μαρτίου 2009 στις 8:53 μ.μ.
Με έχει πιάσει εδώ και ώρα και ακούω Χατζηδάκι. Ήταν ό,τι έπρεπε...
ΑπάντησηΔιαγραφή
Απαντήσεις
mamastinkomotini17 Μαρτίου 2009 στις 12:12 π.μ.
Παναγιώτη
Χαίρομαι που σου άρεσε η επιλογή μου.
Η εκτίμηση αμοιβαία.
ΑπάντησηΔιαγραφή
Απαντήσεις

Να θυμάμαι όμως...

... κι όλους εκείνους τους γιατρούς
που τιμούν τον όρκο τους...
που δικαιώνουν τη λέξη ΑΝΘΡΩΠΟΣ...
που παλεύουν μαζί με μας για μας χωρίς να περιμένουν οικονομικά ανταλλάγματα που κρύβονται σ' ένα φακελλάκι...
Υπάρχουν κι αυτοί...
Το ξέρω γιατί τους βρήκα πλάι μου όταν πάλευα με το θεριό...
Και τους ευχαριστώ

Αναθεωρώντας …

Ξεκίνησα αυτό το blog πριν ένα χρόνο περίπου, ψάχνοντας να βρω κάποιον τρόπο να βοηθήσω το μικρό μου γιο που πονούσε συνεχώς, θεωρώντας ότι τον βασάνιζαν «αναδρομικοί» κολικοί (βρήκα εκατομμύρια πληροφορίες που τελικά μου χρησίμεψαν αλλού). Τότε συνειδητοποίησα ότι θα με διευκόλυνε τρομερά να βρω πολλά … «χρήσιμα» μαζεμένα σ’ ένα μέρος κι έτσι αποφάσισα να φτιάξω εγώ ένα … τέτοιο!
Το blog ίσα ίσα που μέχρι να ξεκινήσει, σταμάτησε … απότομα,
ωστόσο η περιπέτεια του γιου μου μόλις άρχιζε.
Η ιστορία είναι μάλλον τεράστια (ή εμένα έτσι μου φαίνεται), η ουσία είναι όμως ότι μετά από επεμβάσεις, αναμονές, άσχημα νέα, απαίσια νέα, ακόμα χειρότερα νέα, φτάσαμε σε Νοσοκομείο Παίδων στην Αθήνα να βλέπουμε το παιδί να ζει καταστάσεις, που όταν τις βλέπουμε στην τηλεόραση, με μεγάλη ευκολία αλλάζουμε κανάλι, συμπονώντας βιαστικά και θεωρώντας ότι αυτά συμβαίνουν μόνο στους άλλους.
Μέσα στο χάος και στον πανικό του πρώτου καιρού, αλλά και στην τρομακτικά περίεργη «ρουτίνα» αυτού που ακολούθησε, (και καθώς η μοναξιά ήταν ο μόνος σύντροφος όταν γυρνούσα σπίτι) άρχισα να γράφω σαν να είχα απέναντί μου ανθρώπους, σαν να μην έκλαιγα μόνη μου.
Το δίλλημά μου όταν γύρισα ήταν μεγάλο: να βγάλω τα εσώψυχά μου στη φόρα και πραγματικά να τα έχω πει όλα αυτά σε πραγματικούς ανθρώπους ή να σιωπήσω;
Ούτως ή άλλως κανένας δεν μπορεί να με βοηθήσει σ’ αυτό που περνάω τώρα, που δόξα να ‘χει ο Θεός, όλα πηγαίνουν καλά, παρά μόνο το δικό μου μυαλό. Μόνο αυτό μπορεί να γιατρέψει την ψυχή μου.
Όμως σίγουρα θα φύγει ένα μέρος του βάρους. Ξέρω ότι δεν είμαι η μόνη.
Έτσι, σας ανοίγω την καρδιά μου, σας ξετυλίγω σκέψεις και συναισθήματα και ελπίζω να μην σας τρομάξω, αλλά μόνο να σας μεταφέρω την άλλη πλευρά που γνώρισα κι εγώ πρόσφατα.