Μαμά στην Κομοτηνή: Για βιαστικές μαμάδες ...

21.9.09

Για βιαστικές μαμάδες ...

και (μπαμπάδες)
και όχι μόνο ...

Καλή ευκολία!

10 σχόλια:

Φοίβη21 Σεπτεμβρίου 2009 στις 10:32 π.μ.
γεια σου μάνα! χαθήκαμε...

αυτο με το αβγο...το δοκίμασες?

φιλιά πολλά

Μαγδαληνή
ΑπάντησηΔιαγραφή
Απαντήσεις
JK O SΚΡΟΥΤΖΑΚΟS21 Σεπτεμβρίου 2009 στις 7:34 μ.μ.
ΜΙΑ ΧΑΡΑ .ΚΑΤΙ ΝΑ ΚΑΝΟΥΝ ΚΑΙ ΟΙ ΜΠΑΜΠΑΔΕΣ.ΧΕ ΧΕ!!!ΚΑΛΗ ΕΒΔΟΜΑΔΑ.
ΑπάντησηΔιαγραφή
Απαντήσεις
neni21 Σεπτεμβρίου 2009 στις 8:54 μ.μ.
Καλά σιγά να μην γίνεται αυτό στην πραγματικότητα!
Όσο και να φυσάς φαντάζομαι το τσόφλι θα μένει κολλημένο!
ΑπάντησηΔιαγραφή
Απαντήσεις
BIKY21 Σεπτεμβρίου 2009 στις 9:15 μ.μ.
που είσαι μανούλα όλα καλά χαθήκαμε

Καλέ πως το κ'ανει αυτό ?
ΑπάντησηΔιαγραφή
Απαντήσεις
ΕΛΕΝΑ22 Σεπτεμβρίου 2009 στις 2:58 π.μ.
Σιγά μην καταφέρω εγώ η βιαστική να κάνω τέτοιο πράγμα!
Φιλιά, καλή βδομάδα:))
ΑπάντησηΔιαγραφή
Απαντήσεις
mamastinkomotini22 Σεπτεμβρίου 2009 στις 12:15 μ.μ.
Γεια και σε σένα ΦΟΙΒΗ μου!
Η αλήθεια είναι πως δεν το δοκίμασα.
Με εντυπωσίασε όμως και έίπα να το ...
μοιραστώ...
ΑπάντησηΔιαγραφή
Απαντήσεις
mamastinkomotini22 Σεπτεμβρίου 2009 στις 12:16 μ.μ.
ΑΓΑΠΗ καλωσόρισες!
Δεν ξέρω το βαθμό ευκολίας,
μα σίγουρα έχει ενδιαφέρον.
ΑπάντησηΔιαγραφή
Απαντήσεις
mamastinkomotini22 Σεπτεμβρίου 2009 στις 12:19 μ.μ.
Γεια σου ΜΑΜΑ ΒΙΚΥ
Τόσον καιρό έλειπα
και τώρα έχω φόρτο εργασίας!
Χάθηκα, είναι αλήθεια,
αλλά έχω σκοπό να επανέλθω λίαν συντόμως!
Για την ώρα ...
απλά κλέβω χρόνο στα διαλλείματα!
Πολλά φιλιά στα ζουζούνια σου
ΑπάντησηΔιαγραφή
Απαντήσεις
mamastinkomotini22 Σεπτεμβρίου 2009 στις 12:23 μ.μ.
ΕΛΕΝΑ
Με τόσα θαύματα που κάνεις στην κουζίνα,
αυτό δεν είναι τίποτα!
Εσύ είσαι παιδί μου για να παραδίδεις μαθήματα
κι όχι να ασχολείσαι με τις λεπτομέρειες ...
ΑπάντησηΔιαγραφή
Απαντήσεις
mamastinkomotini15 Οκτωβρίου 2009 στις 10:31 μ.μ.
το δοκίμασα
γίνεται πολύ εύκολα!!!
ΑπάντησηΔιαγραφή
Απαντήσεις

Να θυμάμαι όμως...

... κι όλους εκείνους τους γιατρούς
που τιμούν τον όρκο τους...
που δικαιώνουν τη λέξη ΑΝΘΡΩΠΟΣ...
που παλεύουν μαζί με μας για μας χωρίς να περιμένουν οικονομικά ανταλλάγματα που κρύβονται σ' ένα φακελλάκι...
Υπάρχουν κι αυτοί...
Το ξέρω γιατί τους βρήκα πλάι μου όταν πάλευα με το θεριό...
Και τους ευχαριστώ

Αναθεωρώντας …

Ξεκίνησα αυτό το blog πριν ένα χρόνο περίπου, ψάχνοντας να βρω κάποιον τρόπο να βοηθήσω το μικρό μου γιο που πονούσε συνεχώς, θεωρώντας ότι τον βασάνιζαν «αναδρομικοί» κολικοί (βρήκα εκατομμύρια πληροφορίες που τελικά μου χρησίμεψαν αλλού). Τότε συνειδητοποίησα ότι θα με διευκόλυνε τρομερά να βρω πολλά … «χρήσιμα» μαζεμένα σ’ ένα μέρος κι έτσι αποφάσισα να φτιάξω εγώ ένα … τέτοιο!
Το blog ίσα ίσα που μέχρι να ξεκινήσει, σταμάτησε … απότομα,
ωστόσο η περιπέτεια του γιου μου μόλις άρχιζε.
Η ιστορία είναι μάλλον τεράστια (ή εμένα έτσι μου φαίνεται), η ουσία είναι όμως ότι μετά από επεμβάσεις, αναμονές, άσχημα νέα, απαίσια νέα, ακόμα χειρότερα νέα, φτάσαμε σε Νοσοκομείο Παίδων στην Αθήνα να βλέπουμε το παιδί να ζει καταστάσεις, που όταν τις βλέπουμε στην τηλεόραση, με μεγάλη ευκολία αλλάζουμε κανάλι, συμπονώντας βιαστικά και θεωρώντας ότι αυτά συμβαίνουν μόνο στους άλλους.
Μέσα στο χάος και στον πανικό του πρώτου καιρού, αλλά και στην τρομακτικά περίεργη «ρουτίνα» αυτού που ακολούθησε, (και καθώς η μοναξιά ήταν ο μόνος σύντροφος όταν γυρνούσα σπίτι) άρχισα να γράφω σαν να είχα απέναντί μου ανθρώπους, σαν να μην έκλαιγα μόνη μου.
Το δίλλημά μου όταν γύρισα ήταν μεγάλο: να βγάλω τα εσώψυχά μου στη φόρα και πραγματικά να τα έχω πει όλα αυτά σε πραγματικούς ανθρώπους ή να σιωπήσω;
Ούτως ή άλλως κανένας δεν μπορεί να με βοηθήσει σ’ αυτό που περνάω τώρα, που δόξα να ‘χει ο Θεός, όλα πηγαίνουν καλά, παρά μόνο το δικό μου μυαλό. Μόνο αυτό μπορεί να γιατρέψει την ψυχή μου.
Όμως σίγουρα θα φύγει ένα μέρος του βάρους. Ξέρω ότι δεν είμαι η μόνη.
Έτσι, σας ανοίγω την καρδιά μου, σας ξετυλίγω σκέψεις και συναισθήματα και ελπίζω να μην σας τρομάξω, αλλά μόνο να σας μεταφέρω την άλλη πλευρά που γνώρισα κι εγώ πρόσφατα.