9.2.09

Ερωτήσεις χωρίς ... απαντήσεις...

- Μαμά, ποιος πέθανε;
- Ένας γείτονας της γιαγιάς…
- Και πότε θα ξεπεθάνει; (έτσι, χωρίς αποσιωπητικά, γιατί το εννοεί, όπως ακριβώς το λέει)
- Δε θα ξεπεθάνει παιδί μου. Έγινε άγγελος, κοντά στον Θεούλη.
- Έι μαμά… μπερδεύτηκες. Ο παππούς είναι άγγελος και δεν έχει πεθάνει. Μην λες χαζά. Αλήθεια, πότε θα γυρίσει ο παππούς; Τον λαχτάρησα!
- Δεν ξέρω αν θα γυρίσει…
- Μαμά, μη με θυμώνεις. Πρέπει να γυρίσει. Κι η γιαγιά τον περιμένει. Φοράει ακόμη το δαχτυλίδι της. Θα ‘ρθει. Αλλά πότε;
- …
- Θα είναι πάλι παππούς όταν θα έρθει; Ή θα είναι μωράκι και θα τον βάλει ο Θεός στην κοιλίτσα μιας μαμάς; (έχουμε προϊστορία με τους αγγέλους: όλοι ήμασταν αγγελούδια κι ύστερα μας έβαλε ο Θεός σε μια κοιλιά, για να γεννηθούμε παιδάκια πια…)
- Μάλλον μωράκι θα είναι αγάπη μου…
- Κι εγώ μαμά… πως θα τον γνωρίσω;
Κι η γιαγιά που τον περιμένει;
Και πως θα ξαναπαίξουμε άμα είναι τόσο μικρός;
- …
- Μαμά;
- Ορίστε.
- Αλήθεια, τον πεθύμησα πολύ.
- Κι εγώ αγάπη μου.
- Μαμά;
- Ναι.
- Δεν θέλω να γίνω άγγελος ακόμα.
………………………………………….

Για πολλά χρόνια, νόμιζα πως εκείνα τα ασταμάτητα «γιατί» (στα 3,5 – 4 χρόνια) που το καθένα τους, γεννούσε κι ένα καινούργιο, ήταν τα μόνα που μπορούσαν να με κάνουν να στερέψω σε απαντήσεις…
Για μια ακόμη φορά, είχα άγνοια…
Σήμερα το πρωί, ο γιος μου, με τσάκισε χωρίς να πει «γιατί», ούτε μία φορά.

Που βρίσκει κανείς τη δύναμη να μετατρέψει σε παρουσία την απουσία ενός αγαπημένου προσώπου;
Πως μπορώ να το κάνω για τα παιδιά μου, όταν κι εμένα ακόμα μου λείπει τόσο πολύ; Τόσο πολύ που πονάει. Πονάει και ψυχικά, αλλά και σωματικά.
Έτσι είναι ο αληθινός πόνος. Τον νιώθεις πάντα και στο σώμα. Αυτή η αίσθηση του καψίματος και του «τραβήγματος» των σωθικών σου… Τον ένιωσα σε όλο του το μεγαλείο όταν ένας "γιατρός" έδωσε στο γιο μου 5 μήνες ζωής... (Τι υπέροχη που είναι η διάψευση μερικές φορές ...)
Δεν είναι το κλάμα μόνο του. Είναι που νιώθεις ότι κάποιος σου έκοψε ένα κομμάτι σου και τώρα πονάει και σου λείπει. Πονάς, υποφέρεις, δεν είσαι πια αρτιμελής. Είσαι μισός, ίσως και λιγότερος…
Γιατί;;;

6 σχόλια:

  1. Δυστυχώς δεν υπάρχει απάντηση σε τέτοια ερώτηση. Με τον καιρό θα μαλακώσει ο πόνος αλλά το κενό θα υπάρχει πάντα όταν φεύγει κάποιο αγαπημένο πρόσωπο.
    Να χαίρεσαι το γλυκό σου αγγελούδι που με έκανε να δακρύσω.
    Φιλιά

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Αλήθεια γιατί??
    Ετσι ακριβώς ένοιωσα κι εγώ όταν έχασα τον πατέρα μου, σαν να μου είχαν κόψει ένα κομμάτι μου και με πονούσε αφόρητα.
    Τώρα πια, 20 χρόνια μετά, ο πόνος έχει μαλακώσει πολύ. Το κομμάτι όμως εξακολουθεί να λείπει. Και έχω πια συνειδητοποιήσει πως δεν υπάρχει περίπτωση να το ξαναβρω ποτέ.
    Νομίζω ότι είναι πολύ πρόσφατος ο χαμός του πατερούλη σου καλή μου, και γι αυτό ακόμα πονάει τόσο, μα τόσο πολύ το κομμάτι που σου "κόψανε". Εχεις όμως 2 γλυκά χαμογελάκια στο σπίτι σου, που τουλάχιστον θα σου μαλακώσουν αυτόν τον πόνο.
    Στο λέω εκ πείρας, πίστεψέ με.
    Φιλιά, καλή βδομάδα:)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Κορίτσια σας ευχαριστώ.
    Για άλλη μια φορά, μου σπάτε τη μοναξιά. Είναι υπέροχο να μοιράζεσαι... την πανσέληνο (για την οποίαν ενημέρωσε ο Παναγιώτης) με φίλες που ... ξέρουν...
    Αν και έχουν περάσει 40 μέρες που έκοψα το τσιγάρο, νομίζω πως τώρα σηκώνει ένα.
    Θα βγω στο μπαλκόνι. Βγείτε κι εσείς, να κοιτάμε κι οι τρεις (κι όσοι ...πιστοί προσέλθετε...) το φεγγάρι και θα είναι σαν να είμαστε στ' αλήθεια μαζί.
    Τα λέμε στο ... μπαλκόνι...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Είναι σκληρό να χάνεις καποιόν που αγαπάς πολύ .Ομως ο χρόνος είναι φάρμακο μαλακώνει τον πόνο .Να σκεφτεσαι πάντα τις ωραίες σας στιγμές και να χαμογελάς γιατί και έκεινος αυτό θέλει .ΝΑ ΧΑΜΟΓΕΛΑΣ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Μανούλα γλυκιά υπομονή!!
    Εχει δίκιο η Ελενα!!!
    Είναι πολύ νωρίς..
    Ο πόνος μαλακώνει,αλλά πάντα θα σου λείπει κάτι!!!
    Είναι πραγματικά πολύ,πολύ νωρίς....
    "κοίτα το φεγγάρι,και σκέψου εκείνον..."
    Μου θύμισες μια παιδική ταινία που ο πατέρας είπε στο παιδί του όποτε τον σκέφτεται να κοιτάζει τον ουρανό....
    Ναι γλυκειά μου είναι εκεί και σε βλέπει...
    Να΄σαι σίγουρη γι΄αυτό.

    Πολλά φιλιά:)

    Υ.Γ αλήθεια γιατί το blog σου δεν μου βγαίνει το ίδιο, αλλά μπερδεμένο;Συμβαίνει και σε άλλους;Καμμία σχέση με το πως ήτανε αρχικά!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. η απωλεια αγαπημένων..αναπλήρωτο κενό..
    τοσα χρόνια εφυγαν οι δικοί μου και τίποτα
    για τον μικρο μου αδελφο δε...ασε καλυτερα..
    νομιζω οτι είναι εδω.....αυτα νασαι καλα
    ο μικρος δειχνει πόσο μεγάλος είναι και ειναι ωραίο αυτό...μάμη ευχαριστω

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Να θυμάμαι πάντα ...

Να θυμάμαι πάντα ...

Να θυμάμαι όμως...

... κι όλους εκείνους τους γιατρούς
που τιμούν τον όρκο τους...
που δικαιώνουν τη λέξη ΑΝΘΡΩΠΟΣ...
που παλεύουν μαζί με μας για μας χωρίς να περιμένουν οικονομικά ανταλλάγματα που κρύβονται σ' ένα φακελλάκι...
Υπάρχουν κι αυτοί...
Το ξέρω γιατί τους βρήκα πλάι μου όταν πάλευα με το θεριό...
Και τους ευχαριστώ