11.2.09

Για την πίστη...



Με αφορμή τέσσερα «ερεθίσματα» της σημερινής ημέρας, αποφάσισα να γράψω ένα κείμενο για την «αναισθησία» μου και πόσο χρήσιμη μου φάνηκε…
Συγκεκριμένα:
- Το παρόν που μας έδωσε ο μικρός ήρωας της παρέας
- Την στεναχώρια της Αχτίδας για τον εγγονό της που μπήκε στο νοσοκομείο
- Την ποιητική συλλογή ενός παιδιού από την Κομοτηνή που μόνο ειδικές ικανότητες έχει και
- Μια εκπομπή στην ΕΤ3 για τον Πατέρα Παΐσιο
με οδήγησαν σε σκέψεις, που με τη σειρά τους με παρέδωσαν σε αναμνήσεις…
(και σχόλια για την όποια λειτουργία του εγκεφάλου μου, δεν δέχομαι…)

Μία από τις χειρότερες στιγμές που ζήσαμε με τον άντρα μου, ήταν στη Θεσσαλονίκη.
Εκεί μας έστειλαν από το νοσοκομείο της Αλεξανδρούπολης, λέγοντάς μας ότι μπορεί η κατάσταση να είναι πάρα πολύ σοβαρή και με όχι ιδιαίτερα πολλές ελπίδες –ευγενικός τρόπος για να πεις ελάχιστες-, αλλά το λέμφωμά μας είχε ένα τρωτό σημείο: δεν άντεχε την χημειοθεραπεία. Αυτό θα εκμεταλλευόμασταν, αρκεί να μην είχε προλάβει να «στείλει», καθώς η περιοχή που είχε τον όγκο ο μικρός, ήταν η κοιλιακή (συγκεκριμένα στο έντερο), γεγονός που δυσκόλευε τα πράγματα για μας και αντιστρόφως … ανάλογα … τα διευκόλυνε για το «θεριό».
Στην συμπρωτεύουσα λοιπόν, όπου το ραντεβού πραγματοποιήθηκε 3 μέρες μετά την ανακοίνωση της νόσου, συναντήσαμε έναν γιατρό, ο οποίος (για να μην τα πολυλογώ και ανεβάζω πίεση), μόνο με τα αποτελέσματα της ιστολογικής (όπου μας έλεγε τι είχε ΑΦΑΙΡΕΘΕΙ από το παιδί) και χωρίς καμία άλλη εξέταση που να δείχνει την κατάστασή του μετεγχειρητικά, μας ενημέρωσε, πως λόγω της επιθετικότητας της νόσου, σε συνδυασμό με την περιοχή που παρουσιάστηκε ο όγκος, θα έπρεπε να θεωρήσουμε ότι το παιδί έχει «γεμίσει», οι θεραπείες θα κρατήσουν 5 μήνες και μακάρι να αντέξει και το παιδί τόσο, γιατί η θεραπεία είναι ιδιαιτέρως επιθετική, οπότε το παιδί μπορεί να μην ανταπεξέλθει στις θεραπείες και στα φάρμακα. Σε περίπτωση όμως που τα καταφέρει, έχει πολλές πιθανότητες να αποκτήσει κάποια μόνιμη βλάβη … κάπου…
Όταν δε, ρώτησα αν υπάρχει ελπίδα να τα καταφέρει να βγει νικητής απ’ αυτό, μου είπε: ο Θεός είναι μεγάλος!
Αυτό το ήξερα και το ξέρω, απλά έκανα κάποιες ώρες να συνειδητοποιήσω πόσο «μικρός» ήταν ο γιατρός αυτός.
Εκείνη τη μέρα, που ακροβατούσα (έχοντας χάσει -προς στιγμήν- την πίστη μου στους ανθρώπους, στο Θεό, σε όλα…) ανάμεσα στο να αφήσω το παιδί μου να σβήσει ήσυχα, ή να γυρίσω την επομένη στο νοσοκομείο για την εισαγωγή, προκειμένου να του τοποθετήσουν το χίκμαν, μίλησα στο τηλέφωνο με τους ανθρώπους μου.
Αυτή που φοβόμουν πολύ, ήταν η μάνα μου. Έτρεμα μην πάθει τίποτα, αλλά η ανάγκη μου να της μιλήσω νίκησε. Άρχισα να ξαναβρίσκω την πίστη μου, όταν η μάνα μου, που αγχώνεται και λιώνει με το παραμικρό, κάνοντάς το να μοιάζει βουνό, ήταν ήρεμη (μάλλον ακουγόταν), δεν έκλαιγε και μου έλεγε πόσο σίγουρη ήταν ότι όλα θα πάνε καλά. Η δε κολλητή μου, με βοήθησε ακόμα περισσότερο, όταν άρχισε να μου ρίχνει τα σχετικά μπινελίκια, προτρέποντάς με να δω το παιδί μου. Και όντως, εκείνος έπαιζε, μιλούσε συνέχεια –όπως πάντα-, ζητούσε συνέχεια να φάει και δεν έχανε ευκαιρία να γελάσει.
Ποιος ήταν αυτός ο γιατρός που θα έσβηνε την πίστη μου τόσο εύκολα;
Και ποια ήμουν εγώ για να μην πιστέψω στη ζωντάνια και στο γέλιο του παιδιού μου, που δεν αφήνει περιθώρια να μην γίνει αυτό που θέλει;
Μαζέψαμε τα κομμάτια μας εγώ κι ο άντρας μου κι έχοντας πάρει απόφαση, πως μόνο εκεί που η πίστη μας θα μεγαλώσει και ότι θα βρούμε ανθρώπους που θα πούμε: ΑΦΗΝΩ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΣΟΥ και θα το νιώθουμε, και φυσικά με αρχηγό της αποστολής τον 4,5 χρονών γιο μας ξεκινήσαμε για την Αθήνα.
Έτσι στα τυφλά.
Χωρίς πρόγραμμα, χωρίς ραντεβού.
Αλλά με κάτι πολύτιμο: συγγενείς και φίλους, έτοιμους να μας βοηθήσουν.
Σ’ όλο το δρόμο τραγουδούσα και χαμογελούσα. Για πρώτη φορά, μετά από καιρό, ΔΕ ΦΟΒΟΜΟΥΝ. Αυτή η υπέροχη και ανακουφιστική γαλήνη, ήταν κάτι πρωτόγνωρο για μένα. Σαν τη μάνα μου κι εγώ, πάντα κάτι έβρισκα για ν’ ανησυχώ. Και τώρα… απλά γαλήνη…
Και στην Αθήνα μια χαρά φτάσαμε, και κρεβάτια στρωμένα να μας περιμένουν βρήκαμε και ο Θεός δε μας άφησε ούτε μια στιγμή.
Την επομένη το πρωί, πήγαμε στο νοσοκομείο και μας έκαναν κατευθείαν εισαγωγή. Άνθρωποι χαμογελαστοί και πρόσχαροι μας βοήθησαν, μας κατατόπισαν, μας τακτοποίησαν.
Κι όταν δώσαμε τα χαρτιά μας (το εξής ένα: αποτέλεσμα της ιστολογικής) στους εκεί γιατρούς, μας ενημέρωσαν πως όντως το παιδί μας αντιμετώπιζε μια πολύ σοβαρή και επιθετική ασθένεια, που όμως δεν ξέρουμε την έκτασή της και τι έχει απομείνει στο παιδί μετά την επέμβαση, αν δεν κάνουμε τις απαραίτητες εξετάσεις για τις οποίες χρειαζόταν 10 ημέρες, προκειμένου να έχουμε σαφή εικόνα. Και μέχρι τότε θα έπρεπε να περιμένουμε. Ούτε καν η αναμονή αυτή με πτόησε, γιατί ένιωθα πια καλά, ήξερα ότι όλα θα πάνε καλά, ένιωθα εμπιστοσύνη. Κι όλα αυτά τα μετέδιδα στο παιδί μου.
Κι οι μέρες πέρασαν και τα αποτελέσματα βγήκαν κι η πίστη μου τονώθηκε κι άλλο. Στην Αλεξανδρούπολη είχαν κάνει εξαιρετική δουλειά, είχαν καθαρίσει επιμελώς την περιοχή και το παιδί φαινόταν καθαρό. Ωστόσο, ο βαθμός επικινδυνότητας ήταν μεγάλος (λόγω της θέσης) και επιβάλλονταν θεραπείες 3ου-4ου σταδίου.
Ξεκίνησε η προφάση, ξεκίνησε σιγά σιγά κι η «αναισθησία» μου. (Εξαιρουμένης της πρώτης εβδομάδας που όλοι είμαστε σαν τα ψάρια έξω απ’ το νερό).
Γενικώς έχω μια ευκολία να τα βρίσκω με τα παιδιά, παρά με τους μεγάλους. Έβλεπα το γιο μου χαμογελαστό να παίζει, κι ας είχε την προέκτασή του σε σωληνάκια και ορούς, αυτός έπαιζε και γελούσε. Κανείς δεν είχε το δικαίωμα να του το στερήσει αυτό και κυρίως όχι εγώ.
Μόλις ενσωματώθηκε αυτό στον σκληρό του εγκέφαλού μου (που είναι παλιό μοντέλο και δεν έχει καλές ταχύτητες βεβαίως, βεβαίως…) έγινα η μαμά-ουράνιο τόξο και η …τρρρελή χαρά!... Ποιος θα μου έλεγε για χρωματικούς συνδυασμούς και σοβαρή εμφάνιση και συμπεριφορά 36χρονης…
Τι να μου πούνε…
Τα παιδιά ήξεραν ότι ήμουν στο νοσοκομείο, γιατί ένα πολύχρωμο πράγμα είχε περάσει από τον διάδρομο…
extreme καταστάσεις παλέτας Αχτίδα μου…
Τι αφηρημένη τέχνη και τι ο κλόουν της γειτονιάς…
C’ est moi που λεν κι οι Γάλλοι…

Δεν ήταν λίγες οι φορές που έπιανα άλλους γονείς να με κοιτάζουν περίεργα. Δεν πτοήθηκα, γιατί το γιαβρί μου ακόμα γελούσε, κι ας πονούσε πια κι ας μην μπορούσε να φάει κι ας μην μπορούσε να κάνει πολλά …
ΜΠΟΡΟΥΣΕ ΟΜΩΣ ΝΑ ΓΕΛΑΕΙ !!!
Κι εγώ το βοηθούσα και ήμουν περήφανη και χαρούμενη.
Οι γονείς που με στραβοκοίταξαν και με σχολίασαν, με τον καιρό έγιναν καλοί φίλοι, έγιναν βλέπετε κι αυτοί … αναίσθητοι σαν εμένα…
Όσο για τα παιδιά, η … καλύτερή μου, η οποία βέβαια εξελίχτηκε στην … καλύτερη των παιδιών, που έφτασαν σε σημείο να μην υπολογίζουν ώρα και πόνο, προκειμένου να μαζευτούν για να μου κάνουν ότι πλάκα τους κατέβαινε στο μυαλό (όχι σπάνια… «εγκληματικό») .

Η πίστη όλων μας, μας γύρισε στο σπίτι μας,
η «αναισθησία» μας, μας βοήθησε ν’ αντέξουμε μακριά απ’ αυτό…


Η πίστη μεταφράζεται σε πολλά: ηρεμία, γαλήνη, «αναισθησία», αγάπη, εμπιστοσύνη στους ανθρώπους… κι ένα σωρό ακόμα. Σίγουρα όμως δεν μεταφράζεται σε πανικό κι απαισιοδοξία.
Μην αφήσετε τίποτα απ’ αυτά να κερδίσει ούτε ένα λεπτό απ’ τις σκέψεις σας για το αύριο.
Η πίστη σου ΗΡΩΑ μου θα σε κάνει καλά, σ’ έχει ήδη κάνει νικητή, γι’ αυτό και σε χειροκρότησα και σε χειροκροτώ και δε θα σταματήσω γιατί γίνεσαι καλά από μόνη σου, τα φάρμακα απλά βοηθάνε.
Και συ ΑΧΤΙΔΑ μου, διώξε το γκρίζο, δε σου πάει και το ξέρεις. Σε κανέναν δε πάει. Εσύ άλλωστε και τα …χρώματα, γνωρίζεστε πολύ καλά. Για παίξε παιχνίδι, όπως ξέρεις εσύ. Εσύ διαλέγεις τα χρώματα, εσύ με αγάπη τα «κερνάς» στα μάτια των άλλων, στα μάτια της κόρης σου, στα μάτια του εγγονού σου.

Σχετικά με την εκπομπή που σας ανέφερα:
ένας μοναχός στο μοναστήρι της Αγίας Αικατερίνης Σινά, μιλούσε για τη σκέψη του πατέρα Παΐσιου να κάνει ένα κηπάκι με τοματιές. «Ο λογισμός του όμως, σοφός, νίκησε: είμαι εγώ παραπάνω από τους βεδουίνους που γυρνούν στην έρημο και ούτε φυτά έχουν ούτε τίποτα; Όχι. Έτσι λογίζεται η πίστη, να αφεθείς στα χέρια του Θεού, όπως τα πουλάκια του ουρανού, να είσαι στην έρημο και να ξέρεις πως ο Θεός δεν θα σε αφήσει. Γι’ αυτό λεν πως η πίστη ανθεί στην Έρημο…»

Η πίστη λοιπόν, τους βοηθάει όλους: κι αυτούς που στην πορεία της ζωής τους συνάντησαν ένα Γολγοθά, αλλά κι αυτούς που έτσι «φορτωμένοι» ήρθαν σ’ αυτόν τον κόσμο.
Ένα παιδί που η ζωή θέλησε να του στερήσει μα εκείνο με την πίστη και την αγάπη κατάφερε όχι μόνο να κερδίσει, αλλά και ν’ αποκτήσει πολλά περισσότερα από πολλούς άλλους, είναι και ο Ζήσης. Ένα παιδί που ξεκίνησε την πορεία του με «…μία δύσκολη εμπειρία ζωής και θέλησε να γράψει ότι αισθανόταν. Ότι του συνέβαινε και ότι ένιωθε το έγραφε…» όπως γράφει και στο οπισθόφυλλο του βιβλίου του.

Μ’ άρεσε η «εισαγωγή» που του έκαναν:
«… όταν μιλάει η ψυχή ενός ανθρώπου, είναι άσχετο με τη λογική του ικανότητα.
Ας μάθουμε επιτέλους να διαβάζουμε τι λένε οι ψυχές και όχι οι λογικές.»


Κι εγώ συμφωνώ και νομίζω πως είναι καιρός γιατρέ μου…

Το δώρο μου σήμερα είναι ένα ποίημα του Ζήση Ρουμπίδη, του νικητή, του ήρωα…

Αχ και να ‘χα
Η αγάπη σου ανήκει στην καρδιά μου.
Η φλόγα σου σιγοκαίει στο κορμί μου.
Στον ρυθμό της καρδιάς η αγάπη μου είναι σαν ροδοπέταλο.
Η αγάπη σου ανήκει στην καρδιά μου.
Αχ και να ‘χα εσένα στο όνειρο που βλέπω.
Αχ και να ‘χα την μορφή σου να σε κοιτάω να μου λες σ’ αγαπώ.
Έλα να σε κρατάω ο χρόνος μου τελειώνει.
Έλα θέλω ένα σου φιλί μόνο.
Έλα είναι ο αέρας που φυσάει.
Η φλόγα σου σιγοκαίει στο κορμί μου.
Θέλω να σε έχω σαν ροδοπέταλο.
Αχ να ‘χα την καρδιά σου.
Είσαι μέσα στην ψυχή μου.
Ζω την στιγμή κάθε στιγμής του έρωτά μας.
Αχ να ‘χα τη μορφή σου να σε κοιτάω.
Αχ να ‘χα εσένα, αχ να ‘χα.


Α! Να μην το ξεχάσω…
Στο σπίτι μας γυρίσαμε σε τρεισήμισι (περίπου) μήνες…
Και ο μικρούλης, ή για να ‘μαστε πιο σωστοί,



ο ΜΕΓΑΛΟΣ δεν έχει καμία βλάβη



(ούτε μόνιμη, ούτε προσωρινή)



ΠΟΥΘΕΝΑ.-

11 σχόλια:

  1. Δε μπορείς να φανταστείς γλυκιά μου μανούλα πόσο με συγκίνησες..Έτσι έτσι πρέπει να είναι ο κόσμος,έτσι να είναι οι ανθρώπινες ψυχές..γεμάτες πίστη,ελπίδα,υπομονή και ουράνια τόξα!!Είσαι κι εσύ ένας ήρωας,πραγμάτικα πιστεύω οτι οι μανούλες υποφέρουν διπλά(όπως και η δική μου)..αυτό αξίζει να μοιράζεις τα χαμόγελα κι ας μη σου περισσεύουν,να παλεύεις,να παλεύεις και να μη σταματάς και να βάζεις χρώμα στο γκρίζο..να παρηγορείσαι και να λές "δε πειράζει,θα πάνε καλά όλα"..να βλέπεις την ευτυχία στα συνηθισμένα..να έχεις το κεφάλι ψηλά!!Να 'σαι καλά μαμάκα και να καμαρώνεις κάθε μέρα τον γιό σου αλλά και τον εαυτό σου..Θέλει πολύ δύναμη να βλέπεις χρώματα και χαίρομαι που το καταφέρνουμε!Είμαι σίγουρη οτι έχετε και οι 2 τα πιο όμορφα χαμόγελα!!Σας χειροκροτώ λοιπόν,με όλη μου την ψυχή!!Φιλάκια πολλά!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Αστεράκι μου
    Όταν σου λέω πως είσαι ήδη και ήρωας και νικητής, το ξέρω και το λέω.
    Τα μάτια μου ξέρουν να το αναγνωρίζουν πια, όπως καταλαβαίνεις...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. και πολλά πολλά φιλιαααααααααααααααά

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Πίστη, ψυχραιμία και αισιοδοξία ήταν λοιπόν αυτά που σε χαρακτήριζαν και όχι αναισθησία. Σε καμιά περίπτωση δεν μπορώ να δεχτώ αυτή τη λέξη.
    Αντιμετώπισες πολύ σωστά την όλη κατάσταση και ευτυχώς όλα πήγαν καλά.
    Ομως καλή μου, όλοι οι άνθρωποι δεν αντιδρούν το ίδιο. Πολλές φορές κάποιες μανούλες αγχώνονται και ανησυχούν ακόμα και για έναν απλό πυρετό του παιδιού τους.
    Ο καθένας αντιδρά με τον δικό του τρόπο, σωστό ή μη σωστό δεν ξέρω και δεν μπορώ να κρίνω. Ξέρω όμως πως όταν υποφέρει το παιδί σου, αντιδράς συνήθως τελείως διαφορετικά από ακόμα κι αν είχες να αντιμετωπίσεις μια πιο πολύπλοκη κατάσταση.
    Σίγουρα χρειάζεται ψυχραιμία, ώστε να μην μεταδώσουμε το άγχος και τις αγωνίες μας στο παιδί, όμως ο πόνος μας είναι τόσο έντονος που χρειάζεται μεγάλη δύναμη για να μπορέσουμε να τον κρύψουμε.
    Περασμένα ξεχασμένα λοιπόν, πλέον μόνο ευχάριστα νέα εύχομαι να υπάρχουν:))

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. ΕΛΕΝΑ
    σίγουρα κι εγώ, με ΄την "αναισθησία", αυτά εννοούσα, απλά η αρχική εντύπωση που άφηνα, ήταν αυτή της "αναίσθητης" και της χαζοχαρούμενης μη σου πω...
    Όσον αφορά την ένοια της μάνας σε κάθε αχ του παιδιού της, το ξέρω πως έτσι είναι. Μόνο που η αισιοδοξία, το χαμόγελο και μια ζεστή αγκαλιά, επιφέρουν καλύτερα και γρηγορότερα αποτελέσματα.
    Τα ευχαριστα είμαι σίγουρη πως έρχονται.
    ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΜΑΣ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Γλυκιά μου πως σε καταλαβαίνω!!
    Κάπως έτσι βίωσα και γω την οδύνη της μάνας όταν η μικρή μου κόρη σε ηλικία μόλις τριών ημερών,αντιμετώπισε ένα σοβαρότατο πρόβλημα υγείας!
    Κάπως έτσι έκανα και γω τότε τον "καραγκιόζη",για την μεγαλύτερη κόρη μου,τον άντρα μου ,τους δικούς μου ανθρώπους και όχι μόνο!!!Πραγματική πίστη και όχι αναισθησία όπως λέει και η Ελενα!
    Μέσα μου(μέσα σου) όμως ήξερα τι τραβούσα!!
    Ευτυχώς όμως τέλος καλό όλα καλά(δόξα τον Θεό!)
    Τώρα είναι μια δεκαπεντάχρονη κοπελάρα,και τίποτε δεν θυμίζει αυτό που πέρασε!(μονο μια γλυκόπικρη μακρινή ανάμνηση σε μας τους γονείς, όταν την βλέπουμε και κοιταζόμαστε με τον άντρα μου).
    Κάπως έτσι φοβήθηκα και γω τότε για την μανούλα μου,αλλά η μαμά βράχος δίπλα μας!!!

    Να ΄σαι πάντα καλά καλή μου!!
    Γερή και δυνατή να στηρίζεις όσους το΄χουν ανάγκη!!
    Να καμαρώνεις πάντα τα δυο σου παλληκαράκια!:)

    φιλιά πολλά!!!:)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Η ΠΙΣΤΗ ΣΩΖΕΙ
    όταν οι γιατροι μου έιπαν για την μαμά μου ΄΄ είτε τη χειρουργήσουμε είτε όχι η μάμα σου θα πεθάνει ΄΄ όταν έπαθε ριξη ανευρησματος
    Εγώ ημουν σιγουρη πως θα ζησει
    Οταν μου είπαν ότι θα ειναι παραλητη για ολη της τη ζωη εγω πιστεψα οτι θα περπατησει ακομά και όταν την τσιμπουσαν με καρφίτσα στην εντατικη για να δουν αν αντιδρα εγω πιστευα
    Οταν της αφαίρεσαν όστο απο το κεφαλι γιατι είχε παρει μικρόβιο στο χειρουργειο ειπαν πως δεν θα αντεξει η καρδια της γιατί το χειρουργειο το εκανε χωρις ναρκωση γιατι δεν γινοταν αλλιως πιστεψα οτι θα ζησει

    τι συμπερασμα βγαζεις πως την έσωσαν οι γιατροι ή η ΠΙΣΤΗ ΜΟΥ ΚΑΙ Η ΔΥΝΑΜΗ ΤΗΣ

    ΟΤΑΝ ΠΙΣΤΕΥΟΥΜΕ ΟΛΑ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΠΡΑΓΜΑΤΟΠΟΙΗΘΟΥΝ

    ΦΙΛΙΑ ΠΟΛΛΑ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Μάριαν
    Τη δύναμή, όταν τη χρειάστηκα, ο Θεός μου την έδωσε (κι έτσι γίνεται πάντα νομίζω), πες μου μόνο, αν θα έρθει κάποια στιγμή που θα μπορώ να θυμάμαι χωρίς να πονάω...
    Ίσως χωρίς λόγο, μα δεν το ελέγχω.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Είναι πολύ πρόσφατο, δεν είναι εύκολο!!
    Σαν μάνα θα τρέμεις πάντα!!
    Όμως ο πόνος σίγουρα κάποια στιγμή θα απαλύνει και θα περάσει!!
    Όλα θα είναι μια μακρινή ανάμνηση, που θα σε κάνει να δακρύζεις λίγο παραπάνω όταν θα τον βλέπεις και θα τον καμαρώνεις σε κάθε φάση της ζωής του.
    Όταν θα καμαρώνεις για τις επιτυχίες του, όταν θα τον παρηγορείς για τις αποτυχίες του.
    Γιατί θα ξέρεις μόνο εσύ, ότι τίποτε δεν θα είναι πιο σημαντικό από αυτόν τον ίδιο!!!

    φιλιά πολλά!!!
    Πολλές γλυκές καλημέρες!!:)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Ευχομαι καμιά μάνα να μη πονά ποτέ για το παιδί της, δεν μπορώ να αισθάνομαι οτι πονά η κινδυνεύει ένα παιδί,σ' ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια, το πρόβλημα μου δεν πέρασε μα υπάρχουν τόσο σοβαρά προβλήματα σε άλλα παιδάκια που είναι ντροπή να μιλώ εγώ για το δικό μου.Όποιος δεν πιστεύει δεν έχει ελπίδα για τίποτα καλή μου.Θαύματα δεν γίνονται πια γιατί ο κόσμος δεν πιστεύει όπως παλιά δυστυχώς.Χαίρομαι που σε γνώρισα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. ΑΧΤΙΔΑ
    κάθε πόνος, κάθε αχ του παιδιού είναι σαν κεραυνός που πέφτει πάνω μας. Το ξέρω και το καταλαβαίνω. Απλά, έμαθα -με τον άσχημο τρόπο- ότι εκείνη την ώρα χρειάζεται η ψυχραιμία, γιατί τότε το παιδί έχει την ανάγκη να του ΄πούμε να μη φοβάται κι ότι όλα μόνο καλά μπορούν να πάνε.
    Αυτό πάντα αποδίδει καλύτερα, μόνο που είναι τρομερά δύσκολο στην πράξη για όλους μας.
    Περαστικά στον κούκλο σου
    Να μου τον φιλήσεις
    και να του πεις να μου αφιερώσει μια κολοτουμπα...
    ευχαριστώ
    καληνύχτα
    Αύριο θα είναι μια ακόμα καλύτερη μέρα

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Να θυμάμαι πάντα ...

Να θυμάμαι πάντα ...

Να θυμάμαι όμως...

... κι όλους εκείνους τους γιατρούς
που τιμούν τον όρκο τους...
που δικαιώνουν τη λέξη ΑΝΘΡΩΠΟΣ...
που παλεύουν μαζί με μας για μας χωρίς να περιμένουν οικονομικά ανταλλάγματα που κρύβονται σ' ένα φακελλάκι...
Υπάρχουν κι αυτοί...
Το ξέρω γιατί τους βρήκα πλάι μου όταν πάλευα με το θεριό...
Και τους ευχαριστώ