Η πλάνη...

Κι όταν νομίζεις ότι τα χειρότερα έχουν περάσει, ότι όλα είναι ξανά μέλι γάλα κι εσύ απλώς θα συνεχίσεις την ρουτίνα σου –που έχεις ήδη αρχίσει να την εκτιμάς- έρχεται η ζωή να σου θυμίσει πως πάντα υπάρχουν και χειρότερα…
Πάει σχεδόν ένα δίμηνο που κάθε μέρα –για ένα αρκετά μεγάλο διάστημα- συνειδητοποιούσα ότι υπάρχουν ακόμη χειροτέρα από αυτά που είχα μάθει την προηγούμενη μέρα ή ακόμα και τις προηγούμενες ώρες. Είχε ξεκινήσει (έτσι ξαφνικά και κυριολεκτικά από το πουθενά) ένα ατελείωτα βασανιστικό ταξίδι στη χώρα του ακόμη χειρότερου…
Σαν «φυσιολογικός» άνθρωπος, όπως οι περισσότεροι από αυτούς που γνωρίζω, αναρωτιόμουν «γιατί εγώ;» αυτή άλλωστε ήταν η πρώτη σκέψη όταν θεωρούμε ότι μας συμβαίνει κάτι απίθανο. Πέρασε πολύς καιρός για να μάθω να λέω –έστω και με φοβερό πόνο- «ίσως κι εγώ» για να καταλήξω πόσο δίκιο είχε ο παπα-Γιάννης όταν προσπαθούσε να μου εξηγήσει πριν καιρό (και για κάτι «λιγότερο») πως η σωστή και ίσως η μόνη ερώτηση είναι «γιατί όχι εγώ;» ;;;
Μέσα στην όλη ερώτηση εν τω μεταξύ (τουλάχιστον στη δική μου περίπτωση) περικλείεται απίστευτος εγωισμός, καθώς το πρόβλημα υγείας αφορά το γιο μου, ο οποίος ποτέ μα ποτέ δεν με ρώτησε –ούτε στο περίπου- «γιατί εγώ μαμά;»
Πόσο αχάριστοι μπορούμε να είμαστε;
Και πρέπει να φτάσουμε σ’ αυτό το σημείο για να εκτιμήσουμε το δώρο της … υπέροχης ρουτίνας μας.
Η ρουτίνα, λοιπόν, είναι ένα υπέροχο πράγμα, που σημαίνει ότι ξυπνάς το πρωί ψιλογκρινιάζοντας γιατί θα χρειαζόσουνα λίγο ύπνο ακόμα, τρέχεις να προλάβεις να ετοιμάσεις τα παιδιά για το σχολείο (πράγμα που σημαίνει ότι ακόμα κι αν είναι αδιάβαστα και γκρινιάρικα, είναι γερά και δυνατά για να πάνε στο μάθημά τους). Αφού τα ξεπροβοδίσεις αρχίζεις να μαζεύεις τα πεταμένα: ρούχα, παπούτσια, πιζάμες, κάλτσες, εσώρουχα, παιχνίδια -βρίζοντας για την μόνιμη ακαταστασία του σπιτιού σου- (που σημαίνει: 1ον ότι έχεις σπίτι να μείνεις και να μεγαλώσεις τα παιδιά και 2ον ότι τα παιδιά έχουν όλες τις απαραίτητες προϋποθέσεις να το κάνουν άνω κάτω. Συγκεκριμένα: στέκονται όρθια, κινούν χέρια, πόδια, κεφάλι και λειτουργεί μια χαρά ο εγκέφαλός τους, προκειμένου να κρύψουν στα πιο απίθανα μέρη το πιο λερωμένο εσώρουχο και τις πιο βρωμερές κάλτσες τριών ημερών πριν, ενώ εσύ πιστεύεις πως δεν έχεις άλλα λευκά για πλύσιμο).
Συνεχίζεις κάνοντας τα βασικά για σένα (να ντυθείς, να χτενιστείς, άντε και να βαφτείς, είσαι δηλαδή με όλα τα χρειαζούμενα μέλη για όλες αυτές τις εργασίες).
Κάπως έτσι ξεκινάει πάνω κάτω η ρουτίνα όλων μας, μόνο που ελάχιστοι από εμάς ξέρουν να τη μεταφράζουν όπως πραγματικά της αξίζει. Η αχαριστία σε όλο της το μεγαλείο.
Ξυπνήστεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεε…………………….
Δεν είναι εύκολο (αν δεν καίγεται ο κ____ς σου, (ακόμη κι εγώ που σας το λέω ακόμα μαθαίνω) αλλά πραγματικά αξίζει να το κάνετε.
Ο πόνος είναι απίστευτος δάσκαλος. Η ζωή, βέβαια, είναι ακόμα καλύτερη. Ο πόνος είναι απλό … τσιράκι …
Βέβαια κι ο άνθρωπος, δε λέω, κρύβει απίστευτες δυνάμεις, τις οποίες αγνοεί παντελώς. Απλά τις ανακαλύπτει μόνο όταν τις χρειάζεται, κι ακόμα κι ο ίδιος σοκάρεται από το μέγεθός τους κι ακόμη περισσότερο, από το ότι αυτός τις είχε πάντα αλλά δεν το φανταζόταν καν!
Το ίδιο ισχύει και με τις προτεραιότητες στη ζωή μας. Υποσυνείδητα ξέρουμε να ξεχωρίσουμε τα σημαντικά από τα ασήμαντα, ωστόσο, αφήνουμε ν’ αναλωθούμε στο κυνήγι του καταναλωτισμού (γιατί εγώ τουλάχιστον, πιστεύω πως είναι το πρώτο που μας τρώει) και μέσα σ’ έναν μόνιμο πανικό να αγχωνόμαστε για τα πάντα.
Δεν είναι όμως «τα πάντα» σημαντικά. Ή τουλάχιστον κάποια είναι περισσότερο από κάποια άλλα. Σίγουρα όμως ΟΧΙ ΟΛΑ!Νομίζουμε ότι χρειαζόμαστε υλικά αγαθά και χρόνο για να βάλουμε τάξη στη ζωή μας. ΛΑΘΟΣ! Χρειαζόμαστε πρώτα να βάλουμε στη σωστή σειρά τις ανάγκες μας. Σαν άνθρωποι. Όχι σαν μηχανές. Όχι σαν «αγοραστές» αντικειμένων. Γιατί τα πιο σημαντικά, αξιόπιστα και ακριβά υλικά για να χτίσεις τη ζωή σου μ’ αυτά ΠΟΤΕ δεν αγοράζονται. (βλ. υγεία, αγάπη, φιλία, συντροφικότητα, ανθρωπιά, ευγνωμοσύνη, ελευθερία ………)25.05.2008