Πρέπει να ζούμε την κάθε μέρα χωρίς αναβολή, χωρίς κακίες, χωρίς παρεξηγήσεις και χαρίζοντας ότι πιο πολύτιμο έχουμε μέσα μας, όσο μεγάλο ή μικρό κι αν μας φαίνεται. Ακόμη κι ένα χαμόγελο σ’ έναν άγνωστο, μερικές φορές είναι πολύ μεγάλη υπόθεση (κι ας μην το υπολογίζουμε ποτέ στο πραγματικό του μέγεθος …)
Και μην το δείτε σαν τίποτε άλλο. Μια διαπίστωση είναι και μάλιστα πολύ οδυνηρή. Κάναμε τέσσερις μέρες να πάμε στο νοσοκομείο για τις τακτικές εξετάσεις (στα διαστήματα που έχουμε την τύχη να είμαστε εκτός) κι όταν γυρίσαμε «είχαν φύγει» δύο παιδιά. Δυο αγγελούδια πήγαν κοντά στον πλάστη τους. Το ένα δεκαπέντε χρονών παλικάρι (πάντα μεσ’ το χαμόγελο ο ...) και το άλλο μια κουκλίτσα σχεδόν δύο χρόνων …
Δύο παιδιά που δεν πρόλαβαν να ζήσουν μα που ‘μάθαν να ευχαριστούν το Θεό για τη μέρα που τύχαινε να μη πονάνε έστω και για μία ώρα κι ας κουβαλούσαν μονίμως την … «προέκτασή» τους με σωληνάκια και ορούς, φορτωμένα σ’ ένα μεταλλικό στατό με ροδάκια, για να μπορούν να ελαφραίνουν την καθημερινότητά τους. Και όλα αυτά συνδεδεμένα σ’ ένα σωληνάκι κοντά στην καρδούλα τους. Μόνο που από αυτό το σωληνάκι δεν «έμπαιναν» απλώς φάρμακα. Ταυτόχρονα ανάβλυζε ελπίδα, αγάπη, απορία, αγωνία και μια περίεργη παιδικότητα πλημμυρισμένη πια με τις πιο εξειδικευμένες ιατρικές γνώσεις …
Παιδιά που ενώ μεγάλωσαν απότομα και βίαια, ΔΕΝ ΠΡΟΛΑΒΑΝ ΝΑ ΜΕΓΑΛΩΣΟΥΝ !
Πώς να γαληνέψει η ψυχή; Ζητώ συγχώρεση από το Θεό (γιατί στέκεται δίπλα μας σε κάθε μας βήμα) μα αναρωτήθηκα πάρα πολλές φορές από τη στιγμή που το έμαθα: δεν φτάνουν τόσα αγγελούδια στον ουρανό; Ας αφήσει και σε μας να μας γεμίζουν τη ζωή μας.
Οι αποστάσεις μας, τόσο από το θάνατο όσο και από τη ζωή –δυστυχώς ή ευτυχώς- είναι ίσες. Αν το συνειδητοποιήσουμε αυτό και μάθουμε να ζούμε με αυτή τη γνώση ριζωμένη μέσα μας, ίσως γίνουμε –όχι απαραίτητα καλύτεροι, αλλά έστω απλώς- ΑΝΘΡΩΠΟΙ.
Ας μην τσιγκουνευόμαστε την καλημέρα, το χαμόγελο, τη βοήθεια που μπορούμε να δώσουμε σε κάποιον που έχει την ανάγκη μας. Ας μην καθυστερούμε το ευχαριστώ, την συγνώμη, το τηλεφώνημα που αναβάλουμε με ευκολία για την επομένη σε αυτόν που θα χαρεί να μας ακούσει να τον ρωτάμε απλώς πως είναι και θα νιώσει πραγματικά ευτυχισμένος που κάποιος τον σκέφτεται.
Η ζωή περνάει πραγματικά πολύ γρήγορα. Δεν ξέρουμε τι θα γίνει, όχι την επόμενη μέρα, αλλά ακόμη και το επόμενο λεπτό.
Αυτό όμως δεν πρέπει να μας οδηγήσει σε απελπισία και κρίσεις απαισιοδοξίας. Ίσα ίσα, πρέπει να μας κάνει πιο δραστήριους, πιο δυναμικούς σε σχέση με την καθημερινότητα, τις αποφάσεις και τις –ανά πάσα στιγμή- επιλογές μας και σίγουρα πιο αισιόδοξους για το μέλλον μας. Γιατί μπορεί να γίνει πολύ καλύτερο με την καρδιά και το μυαλό μας ανοιχτά. Ας βγάλουμε τις παρωπίδες. Η ρουτίνα είναι από μόνη της υπέροχο πράγμα, ας μην την φθείρουμε με περιττά άγχη και ανόητα διλήμματα. Εκτιμήστε την, γιατί ο πόνος είναι πολύ αυστηρός και αμείλικτος δάσκαλος.
Το ξέρω πως δεν είναι εύκολο. Ακόμα κι εγώ που σας το λέω, είναι στιγμές που φοβάμαι να χαρώ. Δεν πρέπει όμως. Θα τα καταφέρω κι εγώ κάποια στιγμή. Ξέρω άλλωστε πως σίγουρα αξίζει τον κόπο.
Και μην το δείτε σαν τίποτε άλλο. Μια διαπίστωση είναι και μάλιστα πολύ οδυνηρή. Κάναμε τέσσερις μέρες να πάμε στο νοσοκομείο για τις τακτικές εξετάσεις (στα διαστήματα που έχουμε την τύχη να είμαστε εκτός) κι όταν γυρίσαμε «είχαν φύγει» δύο παιδιά. Δυο αγγελούδια πήγαν κοντά στον πλάστη τους. Το ένα δεκαπέντε χρονών παλικάρι (πάντα μεσ’ το χαμόγελο ο ...) και το άλλο μια κουκλίτσα σχεδόν δύο χρόνων …
Δύο παιδιά που δεν πρόλαβαν να ζήσουν μα που ‘μάθαν να ευχαριστούν το Θεό για τη μέρα που τύχαινε να μη πονάνε έστω και για μία ώρα κι ας κουβαλούσαν μονίμως την … «προέκτασή» τους με σωληνάκια και ορούς, φορτωμένα σ’ ένα μεταλλικό στατό με ροδάκια, για να μπορούν να ελαφραίνουν την καθημερινότητά τους. Και όλα αυτά συνδεδεμένα σ’ ένα σωληνάκι κοντά στην καρδούλα τους. Μόνο που από αυτό το σωληνάκι δεν «έμπαιναν» απλώς φάρμακα. Ταυτόχρονα ανάβλυζε ελπίδα, αγάπη, απορία, αγωνία και μια περίεργη παιδικότητα πλημμυρισμένη πια με τις πιο εξειδικευμένες ιατρικές γνώσεις …
Παιδιά που ενώ μεγάλωσαν απότομα και βίαια, ΔΕΝ ΠΡΟΛΑΒΑΝ ΝΑ ΜΕΓΑΛΩΣΟΥΝ !
Πώς να γαληνέψει η ψυχή; Ζητώ συγχώρεση από το Θεό (γιατί στέκεται δίπλα μας σε κάθε μας βήμα) μα αναρωτήθηκα πάρα πολλές φορές από τη στιγμή που το έμαθα: δεν φτάνουν τόσα αγγελούδια στον ουρανό; Ας αφήσει και σε μας να μας γεμίζουν τη ζωή μας.
Οι αποστάσεις μας, τόσο από το θάνατο όσο και από τη ζωή –δυστυχώς ή ευτυχώς- είναι ίσες. Αν το συνειδητοποιήσουμε αυτό και μάθουμε να ζούμε με αυτή τη γνώση ριζωμένη μέσα μας, ίσως γίνουμε –όχι απαραίτητα καλύτεροι, αλλά έστω απλώς- ΑΝΘΡΩΠΟΙ.
Ας μην τσιγκουνευόμαστε την καλημέρα, το χαμόγελο, τη βοήθεια που μπορούμε να δώσουμε σε κάποιον που έχει την ανάγκη μας. Ας μην καθυστερούμε το ευχαριστώ, την συγνώμη, το τηλεφώνημα που αναβάλουμε με ευκολία για την επομένη σε αυτόν που θα χαρεί να μας ακούσει να τον ρωτάμε απλώς πως είναι και θα νιώσει πραγματικά ευτυχισμένος που κάποιος τον σκέφτεται.
Η ζωή περνάει πραγματικά πολύ γρήγορα. Δεν ξέρουμε τι θα γίνει, όχι την επόμενη μέρα, αλλά ακόμη και το επόμενο λεπτό.
Αυτό όμως δεν πρέπει να μας οδηγήσει σε απελπισία και κρίσεις απαισιοδοξίας. Ίσα ίσα, πρέπει να μας κάνει πιο δραστήριους, πιο δυναμικούς σε σχέση με την καθημερινότητα, τις αποφάσεις και τις –ανά πάσα στιγμή- επιλογές μας και σίγουρα πιο αισιόδοξους για το μέλλον μας. Γιατί μπορεί να γίνει πολύ καλύτερο με την καρδιά και το μυαλό μας ανοιχτά. Ας βγάλουμε τις παρωπίδες. Η ρουτίνα είναι από μόνη της υπέροχο πράγμα, ας μην την φθείρουμε με περιττά άγχη και ανόητα διλήμματα. Εκτιμήστε την, γιατί ο πόνος είναι πολύ αυστηρός και αμείλικτος δάσκαλος.
Το ξέρω πως δεν είναι εύκολο. Ακόμα κι εγώ που σας το λέω, είναι στιγμές που φοβάμαι να χαρώ. Δεν πρέπει όμως. Θα τα καταφέρω κι εγώ κάποια στιγμή. Ξέρω άλλωστε πως σίγουρα αξίζει τον κόπο.
Με έκανες και δάκρυσα .Αχ πόσο δίκιο έχεις .Δυστηχώς είμαστε όλοι κλεισμένοι στα καβούκια μας.Δεν ζούμε ,δεν χαιρόμαστε τη ζωή μας απλά υπάρχουμε
ΑπάντησηΔιαγραφήΞέρω από νοσοκομεία τα έχω φάει με το κουτάλι που λένε.
Δεν σε έχω ρωτήσει το παιδί σου είναι τώρα καλά ?
Δοξα το Θεό Βίκυ μου, ο γιος μου πάει πάρα πολύ καλά. Είναι εντελώς καλά, αλλά αν δεν ξεπεράσουμε την ημερομηνία που μας έδωσαν ως οριστική για να πούμε ότι πλέον δε νοσεί,ποιος μπορεί να ησυχάσει;
ΑπάντησηΔιαγραφήΓι' αυτό κάθε μέρα προσπαθώ να μου θυμίζω... "κάθε μέρα είναι γιορτή!"