Και μέσα σ
ε όλες αυτές τις καταστάσεις –πραγματικές και συναισθηματικές- να διαδέχονται η μία την άλλη σαν σε ταινία του βωβού κινηματογράφου, αναδύθηκαν σε πρωτόγνωρους ρόλους … μοναδικοί ηθοποιοί, άξιοι να κερδίσουν όσκαρ υποκριτικής.
Άνθρωποι που εξ’ ορισμού θεωρούσαμε «δικούς μας», αποδείχτηκαν ………………………. (ακόμη ψάχνω λέξεις) .....…………..
αρπακτικά, έτοιμα να εκμεταλλευτούν κάθε ευκαιρία που θα τους διευκολύνει να «μεγαλώσουν» το συμφέρον τους.
Άνθρωποι που έδιναν το παρόν για να μπορούν να «ρίξουν στάχτη στα μάτια» ενημερώνοντας τους πάντες για τη βοήθεια που μας προσέφεραν, ενώ ταυτόχρονα, έχτιζαν την εικόνα για την ώρα που θα μας έσκαβαν το λάκκο για μια ακόμη φορά.
Τελικά όμως, όλα βγαίνουν κάποια στιγμή στο φως.
Κανείς δε μπορεί να κρύβεται για πάντα.
Δεν πειράζει.
Να είναι πάντα καλά.
Μόνο να είναι μακριά μας.
Γιατί όταν μας πλησιάζουν τέτοιοι άνθρωποι, τότε εμείς γινόμαστε κακοί: κάνουμε άσχημες σκέψεις, βιώνουμε απαίσια συναισθήματα, βλέπουμε τον εαυτό μας στην χειρότερη εκδοχή του.
Κανένας μας όμως δεν το αξίζει αυτό.
Δεν θέλω το κακό κανενός.
Θέλω μόνο να ζω μακριά από αυτούς τους ανθρώπους που με κάνουν κάτι που δεν είμαι.
Αξίζω το καλύτερο και κανείς δεν έχει το δικαίωμα να μου το στερήσει, μόνο και μόνο για να φαίνεται καλός στους άλλους.
Απομακρύνω, λοιπόν, τις σκιές, σβήνω τις γκρίζες εικόνες, επαναφορτίζω τις μπαταρίες μου με ειλικρινή αισθήματα και άπειρα χρώματα, μουσικές και γεύσεις και … συνεχίζω.
Οι φίλοι ας ακολουθήσουν, οι υπόλοιποι δεν χωρούν σ’ αυτό το όχημα…
ε όλες αυτές τις καταστάσεις –πραγματικές και συναισθηματικές- να διαδέχονται η μία την άλλη σαν σε ταινία του βωβού κινηματογράφου, αναδύθηκαν σε πρωτόγνωρους ρόλους … μοναδικοί ηθοποιοί, άξιοι να κερδίσουν όσκαρ υποκριτικής.Άνθρωποι που εξ’ ορισμού θεωρούσαμε «δικούς μας», αποδείχτηκαν ………………………. (ακόμη ψάχνω λέξεις) .....…………..
αρπακτικά, έτοιμα να εκμεταλλευτούν κάθε ευκαιρία που θα τους διευκολύνει να «μεγαλώσουν» το συμφέρον τους.
Άνθρωποι που έδιναν το παρόν για να μπορούν να «ρίξουν στάχτη στα μάτια» ενημερώνοντας τους πάντες για τη βοήθεια που μας προσέφεραν, ενώ ταυτόχρονα, έχτιζαν την εικόνα για την ώρα που θα μας έσκαβαν το λάκκο για μια ακόμη φορά.
Τελικά όμως, όλα βγαίνουν κάποια στιγμή στο φως.
Κανείς δε μπορεί να κρύβεται για πάντα.
Δεν πειράζει.
Να είναι πάντα καλά.
Μόνο να είναι μακριά μας.
Γιατί όταν μας πλησιάζουν τέτοιοι άνθρωποι, τότε εμείς γινόμαστε κακοί: κάνουμε άσχημες σκέψεις, βιώνουμε απαίσια συναισθήματα, βλέπουμε τον εαυτό μας στην χειρότερη εκδοχή του.
Κανένας μας όμως δεν το αξίζει αυτό.
Δεν θέλω το κακό κανενός.
Θέλω μόνο να ζω μακριά από αυτούς τους ανθρώπους που με κάνουν κάτι που δεν είμαι.
Αξίζω το καλύτερο και κανείς δεν έχει το δικαίωμα να μου το στερήσει, μόνο και μόνο για να φαίνεται καλός στους άλλους.
Απομακρύνω, λοιπόν, τις σκιές, σβήνω τις γκρίζες εικόνες, επαναφορτίζω τις μπαταρίες μου με ειλικρινή αισθήματα και άπειρα χρώματα, μουσικές και γεύσεις και … συνεχίζω.
Οι φίλοι ας ακολουθήσουν, οι υπόλοιποι δεν χωρούν σ’ αυτό το όχημα…
20.12.2008
Πρέπει να κάνει ο καθένας την αυτοκρίτικη του.Μερίκες φορές βγάζουμε λάθος συμπεράσματα για ανθρωπους και καταστάσεις.Μήπως ξεχνάμε πρώτοι τους ¨φιλους¨ μας δεν δινουμε κανένα σημείο ζωής με συνεπεια να νομιζουν πως δεν τους θέλουμε πια στη ζωη μας.Ετσι και εκεινοι εξαφανιζονται? ΚΑΛΗΜΕΡΑ
ΑπάντησηΔιαγραφήΒΙΚΥ καλημέρα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΈχεις απόλυτο δίκιο.
Μόνο που την αυτοκριτική κάποιοι την θεωρούν υποχρέωση για να είναι εντέξει απέναντι στον εαυτό τους και τους άλλους, και κάποιο άλλοι δικαίωμα που δεν είναι αναγκασμένοι να ασκήσουν. Όσον αφορά τα λάθος συμπεράσματα, ισχύουν αμφίδρομα.
Με τα λόγια σου με προβλημάτισες και καλά έκανες.
Μ' έκανες να τηλεφωνήσω σε μια φίλη που ... χαθήκαμε, αλλά και να πω για άλλη μια φορά ότι στους ανθρώπους που εισβάλουν στη ζωή μου συστηματικά, μόνο για να μ' εκμεταλλευτούν (χωρίς να τους νοιάζει αν θα με πληγώσουν) θα κλείσω οριστικά την πόρτα. Πιστεύω στην δεύτερη ευκαιρία και πάντα την έδινα και στους άλλους. Κι όχι μόνο ... μία..
Μα κι οι ... δεύτερες ευκαιρίες , κάποτε τελειώνουν.
"Άνθρωποι που εξ’ ορισμού θεωρούσαμε «δικούς μας» "
ΑπάντησηΔιαγραφήΣυνήθως αυτοί οι άνθρωποι μας πληγώνουν, γιατί έχουμε επενδύσει συναισθηματικά σ' αυτούς και η οποιαδήποτε "αντίθετη" συμπεριφορά τους μας πληγώνει.
Θέλει πραγματικά απίστευτη προσοχή που θα ανοίξεις την καρδούλα σου και που θα στηριχτείς συναισθηματικά. Γιατί πολλές φορές η απογοήτευση πληγώνει περισσότερο από τον σωματικό πόνο.
Κι εγώ πάντως δίνω απίστευτες ευκαιρίες, και δεύτερες και τρίτες και τέταρτες. Οταν όμως πω "τέρμα" δεν υπάρχει περίπτωση επιστροφής. Ούτε μία όμως!!
Καλημέρα μανούλα:))
Οι φίλοι ας ακολουθήσουν, οι υπόλοιποι δεν χωρούν σ’ αυτό το όχημα…
ΑπάντησηΔιαγραφήΑΥΤΟ ΘΑ ΤΟ ΘΥΜΑΜΑΙ ΠΑΝΤΑ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!