Δεν ξέρω πως έτυχε, αλλά πάντα στη ζωή μου, εγώ ήμουν αυτή που έμενε πίσω. Όλοι οι άλλοι έφευγαν κι εγώ βρισκόμουν πάντα εδώ. Γεννήθηκα, μεγάλωσα, σπούδασα, ερωτεύτηκα, παντρεύτηκα, γέννησα και μεγαλώνω τα παιδιά μου, ζω σ’ αυτόν τον τόπο. Δεν είναι ότι με τρόμαζε η αλλαγή, απλά έτσι έτυχαν τα πράγματα και ποτέ δε χρειάστηκε να μπω στη διαδικασία να το σκεφτώ. Αναπόφευκτα, λοιπόν, ποτέ δεν άφηνα πίσω μου κ
άποιον. Μέχρι πρόσφατα. Και συνειδητοποίησα πόσο ανάμικτα συναισθήματα μου προκαλεί. Χαρά της επιστροφής στα φυσιολογικά (που έμαθα τελικά να τα εκτιμώ όπως τους αξίζει) αλλά και αποχωρισμός από αγαπημένα πρόσωπα, με τα οποία είχα καθημερινή επαφή. Κι όχι μια απλή κοινωνική επαφή, αλλά μια ουσιαστική, βαθιά ανθρώπινη επαφή που μ’ έκανε να νιώθω φυσιολογική, μέσα σ’ αυτόν τον εφιάλτη που καθημερινά ζούσα (κι ας μην ήμουν).
Μου λείπουν πάρα πολύ κι απ’ την άλλη η χαρά μου θα είναι τεράστια αν δε χρειαστεί να τους ξανασυναντήσω (με την προϋπόθεση ότι θα είναι όλοι γεροί στα σπίτια τους). Γιατί οι συναντήσεις μου με αυτά τα αγαπημένα μου πρόσωπα γίνονται πάντα στο νοσοκομείο. Προτιμώ να μου λείπουν επειδή θα είναι καλά και στον τόπο τους, παρά να τα βλέπω εκεί. ("ημερολόγιο" 19.12.2008)
άποιον. Μέχρι πρόσφατα. Και συνειδητοποίησα πόσο ανάμικτα συναισθήματα μου προκαλεί. Χαρά της επιστροφής στα φυσιολογικά (που έμαθα τελικά να τα εκτιμώ όπως τους αξίζει) αλλά και αποχωρισμός από αγαπημένα πρόσωπα, με τα οποία είχα καθημερινή επαφή. Κι όχι μια απλή κοινωνική επαφή, αλλά μια ουσιαστική, βαθιά ανθρώπινη επαφή που μ’ έκανε να νιώθω φυσιολογική, μέσα σ’ αυτόν τον εφιάλτη που καθημερινά ζούσα (κι ας μην ήμουν).Μου λείπουν πάρα πολύ κι απ’ την άλλη η χαρά μου θα είναι τεράστια αν δε χρειαστεί να τους ξανασυναντήσω (με την προϋπόθεση ότι θα είναι όλοι γεροί στα σπίτια τους). Γιατί οι συναντήσεις μου με αυτά τα αγαπημένα μου πρόσωπα γίνονται πάντα στο νοσοκομείο. Προτιμώ να μου λείπουν επειδή θα είναι καλά και στον τόπο τους, παρά να τα βλέπω εκεί. ("ημερολόγιο" 19.12.2008)
καλημερα και σε εσένα...
ΑπάντησηΔιαγραφήείσαι μπρος , πάς μπρος, κοίτα μπρός....
ζείς μπροστά.....
ασε τα πίσω και τους πίσω, πέρασαν...
νάστε καλά
αχ η κομοτηνή...τι ωραία...
και αυτός ο νεντιμ με τα γλυκά του...μμ...
Γλυκιά καλημέρα ... σαν τουλουμπάκι, σαν σαραγλί, μπακλαβά, καζάν τιπί, σουτζούκ λουκούμ, ραχάτ λουκούμ με επικάλυψη σοκολάτας...
ΑπάντησηΔιαγραφήΕσύ φταις. Ακούς εκεί να πετάς ένα ... "Νεντίμ" πρωί-πρωί και να φεύγεις σαν κύριος ...
Oσο περισσότερο κοιτάς πίσω τόσο λιγότερο προχωράς μπροστά.....
ΑπάντησηΔιαγραφήτο ένιωσα πρόσφατα αυτό το συναίσθημα... όπως το λες.. να είναι όλοι γεροί και ας μην τους ξαναδείς!!! να τους θυμάσαι και να χαμογελάς!!!
καλημέρες!!
Καλημέρα μανούλα:)
ΑπάντησηΔιαγραφήΚοιτάμε πάντα μπροστά, τα πίσω πέρασαν και μακάρι να είναι πάντα καλά.
Μπροστά μας περιμένουν άλλα, προχωράμε με χαμόγελο και αισιοδοξία.
Και τι είναι ο νεντίμ βρε παιδιά που το λέτε με τέτοια λαχτάρα?? Πέστε και σε μας που δεν έχουμε έρθει Κομοτηνή (δυστυχώς)!
Τι νόμιζες κοπέλα μου; Πως θα μας πετάς κατάμουτρα ένα κέικ λεμόνι ΠΡΩΙ ΠΡΩΙ κι εμείς θα το δεχόμαστε αδιαμαρτύρητα; Κόντεψα να φάω την οθόνη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠάρε κι εσύ έναν «Νεντίμ» για να μάθεις.
http://www.nedim.gr/products.html
Καλά πλάκα μου κάνετε;
ΑπάντησηΔιαγραφήΜόλις έφαγα και κρατιέμαι πως και πως να μην φάω γλυκό,είπα να κάτσω στον υπολογιστή για να ξεχαστώ και μ΄αρχίσατε με τα σοροπιαστά και τις λεμονόπιτες!!
Καλά δεν ντρέπεστε δείξτε λίγο έλεος!!!
Λοιπόν καλή μου οπως είπαν και οι άλλοι φίλοι,κοίτα μπροστά!!
Είναι λογικό οι αναμνήσεις δεν ξεχνιούνται!!!
Τίποτε δεν ξεχνιέται όταν το σκεφτόμαστε , είτε με το μυαλό είτε με την καρδιά μας!!
Να θυμάσαι ότι αγαπάς και να χαμογελάς!!!:)
πολλά φιλιά
καλό απόγευμα!!!:))
Aααααα, είδα, είδα τι εστί Νεντίμ!!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΩωωχχχ αμάν, αμάν λέω:)))