Μαμά στην Κομοτηνή: Χρόνια πολλά!

30.1.09

Χρόνια πολλά!

Καλημέρα.
Εγώ τη δική μου την ξεκίνησα μ' ένα υπέροχο κείμενο που μας χάρισε η ΜΑΡΙΑΝ ως δώρο για τη σημερινή γιορτή.
Το πιο συγκινητικό είναι, ότι μέσα στην "...κουτρουβάλα" της βιαστικής και αγχώδους ζωής μας, υπάρχουν ακόμη άνθρωποι, όπως αυτή, που λατρεύουν αυτό που κάνουν και παράλληλα θυμίζουν στους υπόλοιπους γιατί κάποτε κάναν αυτήν την επιλογή.
Ένα μικρό απόσπασμα:
"... Ένα "μπράβο" μπορεί να είναι αποδοτικότερο από όλα τα "διδακτέα" μαζί. ΄Αλλο κάνω "παρατήρηση" κι άλλο "ξεφτιλίζω". Ποτέ μην ειρωνεύεσαι, μη σαρκάζεις, μη γελοιοποιείς εκ του ασφαλούς κάποιον που δεν μπορεί να σου απαντήσει.... Πάνω από τα μαθήματα, πάνω από οτιδήποτε, το σημαντικότερο για ένα παιδί είναι η αξιοπρέπεια του μπροστά στους συμμαθητές του.Έχεις στα χέρια σου ένα κάκιστο βιβλίο. Καλείσαι να το διδάξεις. Ξέχνα το. Όσο μπορείς. Ξέχνα το και θυμήσου την ουσία. Η ουσία περνάει στα παιδιά. Η ουσία καταγράφεται. Ποτέ η σελίδα 121 του κεφαλαίου 9. "
Πατήστε εδώ για το πλήρες κείμενο.

3 σχόλια:

ΕΛΕΝΑ30 Ιανουαρίου 2009 στις 4:05 μ.μ.
Υπέροχο πραγματικά το κείμενο της Marian, δάκρυσα εχθές το βράδυ που το διάβασα.
Εξαιρετικά τα γράφει, όπως εξαιρετική είναι και η Marian, με την πολύ ζεστή καρδούλα:)
O σωστός δάσκαλος, και μάλιστα στις πολύ μικρές και ευαίσθητες ηλικίες, είναι ένας από αυτούς που θα παίξουν καθοριστικό ρόλο στην διαμόρφωση της προσωπικότητας του παιδιού και η Marian φαίνεται ότι το γνωρίζει αυτό καλά:)
ΑπάντησηΔιαγραφή
Απαντήσεις
marian30 Ιανουαρίου 2009 στις 10:57 μ.μ.
Κορίτσια σας ευχαριστώ πολύ για τα καλά σας λόγια!!!
Πραγματικά δεν κάνω τίποτε παραπάνω από αυτό που θεωρώ αυτονόητο!!!!

φιλιά πολλά!
Καλό Σαββατοκύριακο και στις δυο!!!:))
ΑπάντησηΔιαγραφή
Απαντήσεις
mamastinkomotini30 Ιανουαρίου 2009 στις 11:55 μ.μ.
Ακριβώς το ότι το θεωρείς αυτονόητο σε κάνει να ξεχωριζεις.
Καλό σαββατοκύριακο και σε σένα!
ΑπάντησηΔιαγραφή
Απαντήσεις

Προσθήκη σχολίου

Να θυμάμαι όμως...

... κι όλους εκείνους τους γιατρούς
που τιμούν τον όρκο τους...
που δικαιώνουν τη λέξη ΑΝΘΡΩΠΟΣ...
που παλεύουν μαζί με μας για μας χωρίς να περιμένουν οικονομικά ανταλλάγματα που κρύβονται σ' ένα φακελλάκι...
Υπάρχουν κι αυτοί...
Το ξέρω γιατί τους βρήκα πλάι μου όταν πάλευα με το θεριό...
Και τους ευχαριστώ

Αναθεωρώντας …

Ξεκίνησα αυτό το blog πριν ένα χρόνο περίπου, ψάχνοντας να βρω κάποιον τρόπο να βοηθήσω το μικρό μου γιο που πονούσε συνεχώς, θεωρώντας ότι τον βασάνιζαν «αναδρομικοί» κολικοί (βρήκα εκατομμύρια πληροφορίες που τελικά μου χρησίμεψαν αλλού). Τότε συνειδητοποίησα ότι θα με διευκόλυνε τρομερά να βρω πολλά … «χρήσιμα» μαζεμένα σ’ ένα μέρος κι έτσι αποφάσισα να φτιάξω εγώ ένα … τέτοιο!
Το blog ίσα ίσα που μέχρι να ξεκινήσει, σταμάτησε … απότομα,
ωστόσο η περιπέτεια του γιου μου μόλις άρχιζε.
Η ιστορία είναι μάλλον τεράστια (ή εμένα έτσι μου φαίνεται), η ουσία είναι όμως ότι μετά από επεμβάσεις, αναμονές, άσχημα νέα, απαίσια νέα, ακόμα χειρότερα νέα, φτάσαμε σε Νοσοκομείο Παίδων στην Αθήνα να βλέπουμε το παιδί να ζει καταστάσεις, που όταν τις βλέπουμε στην τηλεόραση, με μεγάλη ευκολία αλλάζουμε κανάλι, συμπονώντας βιαστικά και θεωρώντας ότι αυτά συμβαίνουν μόνο στους άλλους.
Μέσα στο χάος και στον πανικό του πρώτου καιρού, αλλά και στην τρομακτικά περίεργη «ρουτίνα» αυτού που ακολούθησε, (και καθώς η μοναξιά ήταν ο μόνος σύντροφος όταν γυρνούσα σπίτι) άρχισα να γράφω σαν να είχα απέναντί μου ανθρώπους, σαν να μην έκλαιγα μόνη μου.
Το δίλλημά μου όταν γύρισα ήταν μεγάλο: να βγάλω τα εσώψυχά μου στη φόρα και πραγματικά να τα έχω πει όλα αυτά σε πραγματικούς ανθρώπους ή να σιωπήσω;
Ούτως ή άλλως κανένας δεν μπορεί να με βοηθήσει σ’ αυτό που περνάω τώρα, που δόξα να ‘χει ο Θεός, όλα πηγαίνουν καλά, παρά μόνο το δικό μου μυαλό. Μόνο αυτό μπορεί να γιατρέψει την ψυχή μου.
Όμως σίγουρα θα φύγει ένα μέρος του βάρους. Ξέρω ότι δεν είμαι η μόνη.
Έτσι, σας ανοίγω την καρδιά μου, σας ξετυλίγω σκέψεις και συναισθήματα και ελπίζω να μην σας τρομάξω, αλλά μόνο να σας μεταφέρω την άλλη πλευρά που γνώρισα κι εγώ πρόσφατα.