26.1.09

Το τάμα

Ένα από τα πράγματα που ξέραμε ότι θα κάναμε οπωσδήποτε, ήταν να πραγματοποιήσουμε το τάμα που είχαμε κάνει εδώ και χρόνια. Τώρα, βέβαια, είχαμε έναν λόγο παραπάνω. Έτσι, ξεκινήσαμε για το νησί του Αγίου και προστάτη μας, σε πολλές δύσκολες στιγμές μας.
Η συγκίνηση μεγάλη, καθώς δεν μπορούσα να σταματήσω να κλαίω, από τη χαρά μου που έβλεπα τα παιδιά μου γερά, πλάι μου, γεμάτα ενέργεια να περιφέρονται αρχικά στην αυλή του μοναστηριού και στη συνέχεια να λαμβάνουν τη θεία Χάρη μεταλαβάνοντας.
Τα ονόματα που κουβαλούσαμε για παράκληση, σε χαρτί και στις καρδιές μας πάρα πολλά και δίπλα μας.
Μα αντί να νιώσω την ανακούφιση, την αγαλλίαση που τόσο έχω ανάγκη ακόμα, πήρα πάνω μου το φορτίο ενός εκνευρισμού, από το οποίο δυστυχώς δεν κατάφερα να απελευθερωθώ ούτε και τη δεύτερη φορά που πήγα στο ναό, προετοιμασμένη να παραδοθώ.
Την πρώτη φορά, συντετριμμένη αντίκρισα μία μοναχή να «ξιπάζεται» (και το λέω με τη δική μου φτωχή γλώσσα, γιατί μόνο έτσι μπορώ να το μεταφράσω αυτό που είδα) όταν της ζήτησα να διαβαστούν τα ονόματα των δύο παιδιών, δύο και δεκαέξι χρόνων, που έφυγαν, γιατί δεν ήταν βαπτισμένα. Της εξήγησα πως πραγματικά πίστευαν και ότι απ’ την αρχή ήταν με τις εικόνες της Παναγίας και του Αγίου στο προσκέφαλό τους, αλλά και ότι το λαδάκι του Αγίου μας το είχαν δώσει οι γονείς τους.
Καμία διαφορά.
Ίσα ίσα εκνευρίστηκε ακόμη παραπάνω και αφαίρεσε τα ονόματα κόβοντας το χαρτί σε εκείνο το σημείο.
Πληγώθηκα μα δεν της είπα τίποτα. Όμως κάτι έσπασε μέσα μου. Προσπαθούσα να τη δικαιολογήσω λέγοντας ότι κι αυτή είναι ένας άνθρωπος σαν εμάς με αδυναμίες και ελαττώματα. Απλά επειδή εμείς περιμένουμε κάτι παραπάνω από έναν καθρέφτη των «εγκόσμιων» αδυναμιών, το αντιμετωπίζουμε σαν κάτι το τρομερό. Η αλήθεια είναι όμως ότι δεν κατάφερα να με πείσω.
Τα ονόματα μπορεί να μην διαβάστηκαν, η πίκρα μπορεί να με πλημμύρισε, εγώ όμως τα κεράκια μου τα άναψα γι’ αυτές τις ψυχούλες που από τον πόνο έφτασε ένα παλικαράκι στα δεκάξι του να παρακαλάει να πάει κοντά στο Θεό. Άγγελος ήθελε να γίνει ο … για να μην πονάει κι η μάνα του σπάραζε ακούγοντας τέτοια λόγια από το ίδιο της το σπλάχνο. Κι εκείνος την παρηγορούσε για να δεχτεί το θάνατό του σαν λύτρωση κι όχι σαν αποχωρισμό. Έσπαγε η καρδιά της κάθε μέρα μα κι αυτή στο Θεό ακούμπαγε τις ελπίδες της.
Την δεύτερη φορά που πήγα, έζησα κάτι αντίστοιχο, μόνο που δεν αφορούσε μοναχή, αλλά μια γυναίκα που πουλούσε κεριά. Την ώρα που πήγα εκεί, γκρίνιαζε επειδή μερικές πονεμένες γυναίκες έψελναν το απολυτίκιο του Αγίου μετά το πέρας της λειτουργίας. Αυτό που κυρίως τη θύμωσε, ήταν που δεν καταλάβαιναν, όπως χαρακτηριστικά είπε «να γίνεται το κεφάλι σου καζάνι από τις πέντε τα χαράματα και να έχεις και αυτές να ψέλνουν. Μα δεν καταλαβαίνουν;» αυτό που εγώ δεν μπορώ να καταλάβω, είναι πώς είναι δυνατόν να βλέπεις γύρω σου τόσο πόνο κάθε μέρα και αντί να γίνεσαι πιο άνθρωπος, να φτωχαίνεις τόσο πολύ σε συναισθήματα και ανθρωπιά;
Τελικά κατάλαβα πως μόνο στην καρδιά μπορώ να έχω το Θεό όπως πραγματικά τον νιώθω: Προστάτη, Δίκαιο, Αρωγό, Συμπαραστάτη μου. Μόνο εκεί τον βρίσκω όποτε τον έχω ανάγκη κι ας φοράω παντελόνι κι ας μην είμαι χτενισμένη και ευπρεπώς … ενδεδυμένη (όπως οι τύποι απαιτούν).
Εκεί τον βρίσκω εγώ, αλλά κι Εκείνος εκεί με συναντάει για να μου δώσει τη δύναμη που κάθε φορά χρειάζομαι. Δεν απορρίπτω την Εκκλησία. Ίσα ίσα πιστεύω πως ο καθένας μας έχει μια Εκκλησία που τον κάνει να νιώθει ότι είναι στο σωστό μέρος. Εγώ είμαι τυχερή και τη βρήκα. Δε με κοιτούν σαν αξιοπερίεργο, δεν ενδιαφέρει κανέναν η εμφάνισή μου, οι άνθρωποί της είναι οικογένειά μου κι έτσι μου φέρονται. Δεν με κατακρίνουν μα ούτε και μου χαϊδεύουν τα αυτιά.
Στην ψυχή μου ακόμα κουβαλάω βάρος μεγάλο. Είναι τόσο μεγάλο για μένα που δεν τολμώ να το μοιραστώ με άλλον από φόβο μήπως κάτι πάρει μαζί του κι αυτός. Γιατί όσο λίγο και να πάρει, πάλι πολύ θα είναι.
Από όλα μπορούμε να «ξεφύγουμε».
Ωστόσο, από αυτόν που κινδυνεύουμε πιο πολύ, αυτός είναι που δεν έχουμε ελπίδα να λυτρωθούμε. Κι αυτό γιατί ο ίδιος μας ο εαυτός είναι αυτός που όπως μας αλυσοδένει δεν μας αφήνει και να ξεχάσουμε.
Μόνο στο χρόνο μπορώ να ελπίζω πια… 12.09.2008

8 σχόλια:

  1. όλο αυτό που διάβασα το προσθέτω στις δικές μου εμπειρίες... και όλα μαζί είναι ο λόγος που δεν πηγαίνω στην εκκλησία πια συχνά.....

    πρώτη φορά στο blog σου, και σου εύχομαι μέσα από την καρδιά μου, τα καλυτερότερα για τον γιο σου... σιδερένιος και γρήγορα!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Σ' ευχαριστώ Ζαχαρούλα.
    Άλλωστε, ΜΟΝΟ αυτό που κουβαλάμε μέσα μας, είναι αυτό που τελικά δε θα μας εγκαταλείψει ποτέ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Τα κορίτσια μου τα βάπτησα στη Τήνο γιατί είχα τάξει να βαπτήσω το πρώτο μου παιδί αφού απο τα 18 μου χρειάστηκε να κάνω εγχειρήσεις που δεν με σιγούρευαν οτι θα αποκτήσω ποτέ παιδί.Όμως ο Θεός μου χάρισε όχι ένα , δύο, μέσα σε δυο χρόνια .Γεννήθηκαν την ίδια μέρα διαφορά ένα χρόνο, και βαπτήστηκαν στην ίδια κολυβήθρα.Τώρα για το θέμα το δίκαιο παράπονο σου για τους ανθρώπους αυτούς που δεν σέβονται το τάμα σου και την επιθυμία να ακούσεις τα ονόματα.Αγιογραφώ χρόνια ..πίστεψε με έχω δει πολλά πράγματα απο ιερείς και γυναίκες της " εκκλησίας". Έμαθα να ξεχωρίζω τη λέξη Θρησκεία απο τη λέξη επαγγελματίες φιλάνθρωπους και υπηρέτες του Θεού.Μπορεί να μη πηγαίνω λόγω των συνθηκών στην εκκλησία κάθε γιορτή μα σέβομαι την ανθρώπινη ύπαρξη, κάνω το καλό όσο μπορώ και αποφεύγω την αδικία.Άνθρωπος είμαι , ίσως κάνω λάθη , μα τη συνήδηση μου την έχω καθαρή κι αυτό για μένα σημαίνει : έχω το Θεό και τις εντολές του μέσα μου.Εύχομαι το καλύτερο χρυσή μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Συμφωνώ απόλυτα μαζί σου,κάποιες τέτοιες εμπειρίες με απομάκρυναν από την εκκλησία-νοιώθω το Θεό μέσα μου και νομίζω πως δέχεται τις δεήσεις μου.

    Εύχομαι γρήγορα να δείς πάλι το γιο σου γερό και δυνατό!Ίδια περίπτωση αντιμετώπισε η κουμπάρα μου,όμως στο τέλος το παιδί βγήκε νικητής-σήμερα είναι φοιτητής φαρμακευτικής.
    Σου στέλνω την αγάπη μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Το τάμα το κάνουμε επειδή το νοιώθουμε και καλά έκανες και το πήγες.
    Τον Θεό τον νοιώθουμε μέσα μας, και όπως πολύ σωστά λες, ποτέ δεν θα μας εγκαταλείψει ή θα μας προδώσει.
    Δυστυχώς πολλοί εκπρόσωποι του κλήρου καθημερινά μας απογοητεύουν με την στάση τους.
    Τελευταία άσχημη εμπειρία μου, η επίσκεψή μου στο περίφημο μοναστήρι της Μαλεβής, όπου ένοιωθα σαν να βρίσκομαι σε ... ξενοδοχείο πολυτελείας και ως πελάτη με αντιμετώπισαν.
    Δεν τους βάζω όλους στο ίδιο καζάνι. Υπάρχουν και πραγματικά σωστοί εκπρόσωποι του κλήρου, όπως ο γέροντας ιερέας της ενορίας μας, που πραγματικά είναι σωστός ιερέας και νοιώθουμε τυχεροί που τον έχουμε.
    Καλή και όμορφη εβδομάδα σου εύχομαι, πολλά φιλάκια να δώσεις στα ζουζουνάκια σου:)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. η πραγματική πίστη είναι αυτή που εσύ ακριβώς έχεις...και όσοι επίσης την εχουν
    η πιστη είναι μόνο μέσα μας..στην καρδιά μας
    οι φανφάρες και οι επιδηξεις είναι για εφε και κανεία άγιος δεν τα θέλει.....
    νάσαι καλά και βοήθειας σας.....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Είναι γεγονός ότι ορισμένοι καταπατούν την ουσία της εκκλησίας.Δεν θα ξεχάσω ποτέ μου όταν πριν από πολλά χρόνια όταν έχασα κάποιον πολύ δικό μου πήγα σε ένα εκκλησάκι της γειτονιάς μου κλαμμένη για να ηρεμήσω και να ανάψω ένα κεράκι στην μνήμη του.
    Η καντηλανάφτισα παρόλο που με είδε που έκλαιγα με πέταξε έξω γιατί φορούσα παντελόνι.
    Δεν πήρε καν τα χρήματα που της έδινα για να ανάψει αυτή το κεράκι για μένα.
    Ευτυχώς όμως όπως σωστά είπανε και παραπάνω υπάρχουν και οι σωστοί και άξιοι που κρατάνε ακόμα τον κόσμο στην εκκλησία.
    Φιλιά

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Καλό μήνα φίλη μου και καλή Σαρακοστή!

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Να θυμάμαι πάντα ...

Να θυμάμαι πάντα ...

Να θυμάμαι όμως...

... κι όλους εκείνους τους γιατρούς
που τιμούν τον όρκο τους...
που δικαιώνουν τη λέξη ΑΝΘΡΩΠΟΣ...
που παλεύουν μαζί με μας για μας χωρίς να περιμένουν οικονομικά ανταλλάγματα που κρύβονται σ' ένα φακελλάκι...
Υπάρχουν κι αυτοί...
Το ξέρω γιατί τους βρήκα πλάι μου όταν πάλευα με το θεριό...
Και τους ευχαριστώ

Αρχειοθήκη ιστολογίου