… με βάση τα δεδόμενα…

Αγοράζοντας σήμερα μία ζώνη, για τη μέση μου, που εδώ κι ένα μήνα σχεδόν, τα ‘χει παίξει (χωρίς να επιτρέπεται αναρρωτική από τις περισσότερες υποχρεώσεις μου), πήρα κι ένα προσπέκτους από το κατάστημα με αυτά τα είδη (ιατρικά, ανατομικά, ορθοπεδικά, κ.α.).
Στις πρώτες κιόλας σελίδες, συνειδητοποίησα, πόσα πράγματα θεωρούμε δεδομένα και πολύ εύκολα ξεχνάμε να ευχαριστούμε το Θεό κάθε μέρα γι’ αυτά.

Θα σας πάρω μαζί μου μια βόλτα, να εξερευνήσουμε μαζί … έναν κατάλογο … ΠΡΟΤΕΡΑΙΟΤΗΤΩΝ.
Οι περισσότεροι από μας, θεωρούν το μπάνιο μια καθημερινή απόλαυση, που είτε κρατάει λίγο ή πολύ, είναι κάτι που μας αναζωογονεί και μας χαλαρώνει. Στον κατάλογο, λοιπόν, υπάρχουν 9 διαφορετικά καθίσματα μπάνιου και ντους, πτυσσόμενα, περιστρεφόμενα, με πλάτη, με λαβή, προκειμένου να βοηθήσει αυτούς που επιθυμούν αυτήν την τόσο … απλή απόλαυση, να καταφέρουν να μπουν και να σταθούν στη μπανιέρα. Το ένα δικό μας βήμα, είναι αγώνας πολλών λεπτών για κάποιους άλλους ανθρώπους. Υπάρχουν βέβαια κι αυτοί που δεν μπορούν να πάνε στο μπάνιο, οπότε πρέπει να πάει το μπάνιο σ’ αυτούς. Έτσι, βρίσκουμε φουσκωτή λεκάνη για λούσιμο, φορητό σάκο ντους, δίσκο λουσίματος …

Επίσης, και για να μη μπω σε περισσότερες λεπτομέρειες –άλλωστε η … διαδικασία είναι γνωστή σε όλους μας ανεξαιρέτως, κι ακόμα περισσότερο όταν ξεκλειδώνουμε την πόρτα του σπιτιού μας- ακολουθούν 23 βοηθήματα τουαλέτας. Αναλογιστείτε, πόσες φορές τρέξατε να μπείτε στο σπίτι, φωνάζοντας «εγώ πρώτος!». Ε λοιπόν καμία σχέση! Οι ανάγκες ποικίλουν και προσπαθούν να καλυφθούν με ανυψωτικά, λαβές στήριξης, αφαιρούμενα πλαϊνά, ανεξάρτητα καθίσματα…

Χτυπάει το ξυπνητήρι: τινάζεσαι από το κρεβάτι και τρέχεις…
Τότε πρέπει να ξέρεις ότι είσαι πολύ τυχερός.
Βοηθήματα κρεβατοκάμαρας: Λαβή κρεβατιού, χειρολαβή κρεβατιού με βάση, ανεμόσκαλα κρεβατιού, κάγκελα κρεβατιού και πάει λέγοντας…

Ως βοηθήματα κινητικότητας αναφέρονται, εκτός από τα αναπηρικά αμαξίδια, τα παρακάτω:
ζώνη ασφαλείας αμαξιδίου, βοήθημα ανύψωσης ποδιού, σανίδα μεταφοράς, ζώνη μεταφοράς και βηματισμού…
Δε νομίζω πως χρειάζεται να σας πω τι κάνει το καθένα.
Απλά δεν ξέρω τι να κάνω. Να με «φτύσω» για αυτά τα μικρά που ακόμα με απασχολούν κάποιες μέρες, ή να «προσκυνήσω» αυτούς που με τόση αξιοπρέπεια τα καταφέρνουν, ευχαριστώντας για την κάθε μέρα;

Έχει ένα σωρό ακόμη βοηθήματα: φαγητού, ένδυσης, ανάγνωσης και γραφής, αλλά νομίζω πως είναι περιττό να συνεχίσω. Το νόημα, σίγουρα το …πιάσατε. Όπως κι εγώ.

Παράλληλα, δεν πρέπει να ξεχνάμε την «αναπηρία» που ΔΕΝ φαίνεται και που δυστυχώς βοηθήματα γι’ αυτήν, ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ. Κι αυτό, γιατί δεν έχει σχέση με την σωματικά αρτιμέλεια. Είναι η συναισθηματική αναπηρία. Και μάλιστα στην χειρότερη μορφή της. Οι πάσχοντες, δηλαδή, δεν το βλέπουν.

Γι’ αυτό λοιπόν, οφείλουμε, (νομίζω κι αυτό θα κάνω από δω και μπρος), να θαυμάζουμε τους πρώτους και να τους σκεφτόμαστε σε κάθε μας κίνηση, απόφαση, περιττό άγχος
και
να λυπόμαστε τους δεύτερους, να μην τους αποκλείουμε από το χώρο που κι εμείς κινούμαστε κι αν μας κάνουν κακό, να προχωράμε παρακάτω και να μην τους αφήνουμε να μας επηρεάζουν. Δεν χρειάζονται μίση και σχέδια εκδίκησης. Άλλωστε, ο καθένας, ό,τι σπέρνει, αυτό θερίζει … (κι αυτό ισχύει για όλους μας).