27.1.09

το internet στο σπίτι μας ...

Είδα χθες στον ΣΚΑΪ ένα πολύ ενδιαφέρον αφιέρωμα από την εκπομπή «ΦΑΚΕΛΟΙ» για το internet και πόσο εκτίθενται και κινδυνεύουν τα παιδιά μας από αυτό.
Η αλήθεια είναι ότι τα δικά μου, μπαίνουν (όχι όσο συχνά θα ήθελαν) για να δουν κάποιο βίντεο-κλιπ ή να παίξουν κάποιο παιχνίδι.
Κι όμως ταράχτηκα!
Γιατί αυτή η εξοικείωση με έναν κόσμο πλασαρισμένο στην «υπερβολή» του, όπου η φαντασία καταντά ένα άχρηστο εργαλείο, όπου οι «καλοί» συμμετέχοντες φαίνονται …ΚΑΛΥΤΕΡΟΙ και οι «χαμένοι» αμέτοχοι φαίνονται οι ΧΕΙΡΟΤΕΡΟΙ, κάπου έπρεπε να οδηγήσει.
Μιλούσαν παιδιά δειλά, συνεσταλμένα που μας ενημέρωναν ότι ήταν στο face book από τα 12 τους, έχουν στείλει φωτογραφίες τους σε ανθρώπους που δεν γνωρίζουν, απελευθερώνονται γιατί μόνο εκεί βρίσκουν καλό ακροατήριο που δεν κρίνει, απλά σπεύδει να καταθέσει ότι περνάει το ίδιο με αυτά και συμπάσχει.
Κάπως έτσι γίνεται εύκολη και η χειραγώγηση. Από το να πλακώνεσαι με συμμαθητές στο ξύλο, μόνο και μόνο για να ανεβάσεις ένα βίντεο στο you tube, μέχρι το ν’ ακολουθήσεις οδηγίες για ν’ αυτοκτονήσεις … σωστά.
Ένα άλλο κορίτσι δήλωνε στο δικαστήριο: «Ο Μπαμπούλας υπάρχει και είναι στο Διαδίκτυο. Μπορεί να μπει και στο δικό σας σπίτι.»
Και μια μάνα έλεγε: «Δεν φοβάμαι ότι έχω κακά παιδιά. Φοβάμαι ότι τα καλά παιδιά μου, θα πάρουν κακές αποφάσεις
Πόσο δίκιο έχει.
Είναι συγκλονιστικό ν’ ακούς τέτοια πράγματα, όταν εσύ η ίδια αντικρίζεις την ανθρώπινη πλευρά αυτού του Τέρατος. Μια ανθρώπινη πλευρά, όπου βρίσκεις εξαιρετικά καλό και συμπονετικό ακροατήριο που δε σε κρίνει μα στέκεται πλάι σου και σε γεμίζει δύναμη για να συνεχίζεις …


Ωπ! σαν να το ξανάπα αυτό!

Τελικά, ψάχνουμε τα ίδια πράγματα όλοι μας, ανεξαρτήτως ηλικίας. Απλά θέλουμε να σπάσουμε την εσωτερική μας μοναξιά, θέλουμε αποδοχή και άνευ όρων αγάπη κι αν κάτι μας ενοχλεί, μ’ ελαφριά καρδιά να πατήσουμε delete.
Μόνο που τα παιδιά μας, (που σε καμία περίπτωση δεν θα έπρεπε να αφήσουμε να συμβεί αυτό με τέτοιον τρόπο), μπαίνουν γυμνά σ’ αυτό το δάσος, όταν εμείς έχουμε μπει με πλήρη εξάρτηση, το σχετικό εγχειρίδιο και κινητό για περίπτωση ανάγκης.
Υπερτερούμε σε γνώσεις, εμπειρίες και άμυνες μα τους αφήνουμε ανοιχτή την πόρτα του internet. Γνωρίζοντας ότι είναι ένα άριστο εργαλείο –αν αναζητάς γνώσεις- ξεχνούμε πολλές φορές, ότι είναι το άνοιγμα για να εκτεθούνε προσωπικά σε οποιονδήποτε και οτιδήποτε.
Μοιάζει με το κουτί της Πανδώρας, αλλά αντίστροφα. Μπορεί να κρύβει την ελπίδα, αλλά είναι γεμάτο με φανερές και ύπουλα αόρατες παγίδες.
Μάλλον πρέπει εμείς να σπρώξουμε τα παιδιά μας να ξαναγίνουν παιδιά. Κι όχι μόνο αυτό. Πρέπει να τους δείξουμε και τον τρόπο. Γιατί αυτά δεν τον ξέρουν. Τον έζησαν ελάχιστα.
Το πραγματικό παιχνίδι, αυτό που είναι της ηλικίας τους, ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥΤΕΛΕΙΑ ΣΗΜΕΡΑ. Ενώ οι υπολογιστές και τα πανάκριβα ηλεκτρονικά είναι η συνηθέστερη κι ευκολότερη για όλους λύση. Και δεν βγάζω τον εαυτό μου απ’ έξω. Το μόνο που κατάφερα είναι να τα περιορίσω στο Σαββατοκύριακο. Όταν θα καταφέρω να ρυθμίζω έτσι όλο το πρόγραμμα, ώστε τα παιδιά μου να περνάνε χρόνο σε παιδικές χαρές με φίλους και να γυρνάνε σπίτι αναψοκοκκινισμένα και κατάκοπα (όπως εμείς κάποτε, χειμώνα-καλοκαίρι) θα το θεωρήσω ένα από τα μεγαλύτερα κατορθώματά μου.
Όταν τους διδάξω ποια είναι η πραγματική επικοινωνία και πως αναπτύσσουμε ακόμη περισσότερες άμυνες σε άγνωστο περιβάλλον, τότε θα ξαναμάθουν το internet.
Μέχρι τότε, σκέφτομαι να εξαφανίσω τον υπολογιστή από το σπίτι.
Και να προσπαθήσω κι εγώ να επικοινωνήσω καλύτερα μαζί τους.
Περιμένω συμβουλές.
Τις χρειάζομαι, όπως οι περισσότεροι γονείς. Και ξιπάζομαι καμιά φορά όταν ακούω ένα «έξυπνο κόλπο» που ποτέ δεν θα μου περνούσε από το μυαλό.

4 σχόλια:

  1. Συγκλονιστικό πραγματικά!!
    Ολο και περισσότερα παιδιά έχουν πλέον πλήρη εξάρτηση από το ιντερνετ σε βάρος του "πραγματικού" όπως λες παιχνιδιού.
    Δεν ξέρω ποιος φταίει, ίσως να φταίμε κι εμείς οι ίδιοι, ίσως οι παρέες τους που λειτουργούν με τον ίδιο τρόπο.
    Κάποτε έβλεπα τους γιους μου με ένα κινητό στο χέρι, να στέλνουν συνέχεια μηνύματα και τους ρώταγα "Μα γιατί δεν παίρνετε τηλέφωνο να πείτε αυτά που θέλετε απ' ευθείας στον άλλον και ν' ακούσετε και την φωνή του??"
    Σήμερα το κινητό πλέον είναι ξεπερασμένο, υπάρχουν τα msn, το facebook, το ... το ... δεν ξέρω τι άλλο και φυσικά τα άπειρα ηλεκτρονικά παιχνίδια όπου παίζουν μαζί με άτομα που ούτε την φάτσα τους δεν ξέρουν.
    Πιστεύω ότι σε λίγο καιρό θα τα βαρεθούν κι αυτά. Και μετά τι?? Και ποιος φταίει που τα παιδιά μας βαριούνται τα πάντα τόσο εύκολα??
    Αναρωτιέμαι μέχρι που φτάνουν οι δικές μας ευθύνες και τρομάζω.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Το ίδιο έχω αναρωτηθεί πολλές φορές. Καταλήγω στο εξής: στην προσπάθειά μας σαν εργαζομενοι γονείς να γεμίσουμε το κενο των παιδιών μας και ταυτόχρονα να κατευνάσουμε τις δικές μας ενοχές, τα κάνουμε αχάριστα, προσφέροντάς τους, ό,τι ζητήσουν (στο βαθμό που ο καθένας μπορεί βέβαια). Έτσι, κανένα παιχνίδι δεν έχει ενδιαφέρον για περισσότερο από μισή ώρα. Ή τουλάχιστον τέτοια περίπου είναι τα "δικά μου" δεδομένα -το παραδέχομαι.-
    Πιο πολύ διασκεδάζουν τα παιδιά μου, όταν μαγειρεύουμε μαζί, όταν κάνουμε ... πανηγύρι την κουζίνα για να κάνουμε ένα γλυκό για το οποίο δεν έχουμε όλα τα υλικά κι είμαστε αναγκασμένοι να ... επινοήσουμε νέα που να ... ταιριάζουν κατά την άποψή μας!
    Εκεί τους κερδίζει η στιγμή.
    Εμείς ως γονείς δεν έχουμε πάντα αντοχές για τέτοιου είδους στιγμές κι εκεί χάνουμε εν μέρει το παιχνίδι.
    Αυτή η διαδρομή του γονιού όμως, έχει μόνο μικρές στάσεις, ΔΕΝ έχει τέλος.
    Καλό μας δρόμο λοιπόν.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. καλησπέρα ...τι κάνει ο μικρός....πως πάει..
    εύχομαι όλα καλά....εχω τρια παιδιά ..και τα τρια βρίσκονται συνέχεια στα μσν facebook και τετοια...ο πραγματικος λόγος λοιπόν που ασχολήθηκα με τα σχετικά είναι και αυτος η προστασία των παιδιων.....όμως η μεγαλυτερη προστασια των παιδιων μας είναι να πατάμε στην γη εμεις οι γονείς να είμαστε δίπλα τους χωρίς υπερβολές αλλά ας πούμε σαν αορατοι φύλακες......εγω θα σου προτεινα αντι να κρύψεις το κομπιούτερ να ασχοληθείς και εσύ αλλά μαζί τους...δίπλα τους...τα παιδιά βλέπουν ακούν τα άλλα και αισθανονται άσχημα αν και αυτά δεν μπορούν....προσοχή καλυτερα λοιπόν φανερά και μπροστά σου παρά πίσω και κρυφά...εκεί θεωρώ πως βρίσκεται αν είναι ο κίνδυνος....βέβαια εξήγησε στα παιδιά ότι προτεραιότητες είναι άλλα και μετά τα μσν κλπ...αυτη είναι η γνωμη μου και την εφαρμόζω στα δικά μου με επιτυχια μέχρι τώρα η κορη μου α λυκείου είναι στο 19+ και ο μικρός τρίτη γυμνασιου στο 18...ο μεγάλος εχει τελειωσει....κλεινοντας ρωτώ,,εμείς που κάθε μέρα είμαστε εδώ δηλαδή εχουμε κάποιο αλλοθι απέναντι στα παιδιά μας....
    νάσαι καλά....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. homemade καλησπέρα.
    Ο μικρός πηγαίνει πολύ καλά, τόσο που το επόμενο ραντεβού μας (πρώτα ο Θεός) είναι πλέον σε μισό χρόνο. Είναι μεγάλη ανακούφιση.
    Όσον αφορά τη στέρηση του η/υ έχεις δίκιο. Πάντα ό,τι μας στερούν, αποκτά στα ματια μας μεγαλύτερη αξία από αυτήν που πραγματικά έχει.
    Σ' ευχαριστώ

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Να θυμάμαι πάντα ...

Να θυμάμαι πάντα ...

Να θυμάμαι όμως...

... κι όλους εκείνους τους γιατρούς
που τιμούν τον όρκο τους...
που δικαιώνουν τη λέξη ΑΝΘΡΩΠΟΣ...
που παλεύουν μαζί με μας για μας χωρίς να περιμένουν οικονομικά ανταλλάγματα που κρύβονται σ' ένα φακελλάκι...
Υπάρχουν κι αυτοί...
Το ξέρω γιατί τους βρήκα πλάι μου όταν πάλευα με το θεριό...
Και τους ευχαριστώ

Αρχειοθήκη ιστολογίου