5.3.09

Ξυπνάω, κοιμάμαι, κάνω δουλειές, παίζω, μιλάω με φίλους στο τηλέφωνο, γελάω με διάφορα, με μένα...
Ζω
Κι απ' την άλλη, είναι στιγμές (μακράς διαρκείας τον τελευταίο καιρό) που πέφτω, πέφτω, πέφτω...
Ντρέπομαι και που το λέω κι ακόμα περισσότερο ντρέπομαι που το νιώθω, αλλά τελικά νομίζω πως το "φορτίο" μου, δεν έχει ξεκολλήσει από πάνω μου, αλλά συνεχίζει να με βαραίνει.
Όλοι είμαστε γεροί και δυνατοί δόξα το Θεό
Πρέπει να ζω την κάθε μέρα.
Κάθε μέρα είναι γιορτή
Και είναι
Και το ξέρω
Και το λέω
Και το πιστεύω

Γιατί όμως κάποιες μέρες χάνομαι αλλού;
Γιατί τα δάκρυα είναι ανεξέλεγκτα και ο πόνος κι -ακόμα χειρότερα- ο φόβος είναι τόσο δυνατοί αυτές τις περίεργες μέρες;
Δεν γίνεται να μην ξανάρθουν τέτοιες μέρες;
Δεν είμαι εγώ αυτές τις μέρες.
Είναι κάποια άλλη που μου μοιάζει και που δεν ξέρω αν τη συμπαθώ καν
ούτε τη λυπάμαι, ούτε τη συμπονώ...
Μόνο θυμό και εκνευρισμό μου προκαλεί αυτή η αδυναμία

Γι' αυτό δε γράφω

Γιατί απλά λείπω

Μη με παρεξηγήσετε
Θα βρω τη δύναμη και θα επιστρέψω
Πάντως, όποτε μπορώ, μπαίνω και σας βλέπω και θέλω να είστε όλοι σας καλά
Αναρτήθηκε από mamastinkomotini στις 10:39 μ.μ. Ετικέτες

8 σχόλια:

  1. BIKY5 Μαρτίου 2009 στις 11:41 μ.μ.

    Τι έγινε μανουλά τι έπαθες Ολά καλά
    Α ολά και ολά δεν θελω τέτοια
    Πρεπει να δεις κάτι αυτο εβλεπά και εγώ τωρα και ......τα λέμε μετα
    http://roadartist.blogspot.com/2009/03/nick-vujicic.html

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ανώνυμος6 Μαρτίου 2009 στις 6:07 μ.μ.

    Βάστα μαμά!
    Ήρθε η Άνοιξη κι έχουμε καλοκαίρι μπροστά μας!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. marian6 Μαρτίου 2009 στις 8:14 μ.μ.

    Μην αφήνεις να σε παίρνει απο κάτω!!!
    Σίγουρα δεν είναι λίγα αυτά που πέρασες!!
    Σίγουρα δεν μπορείς εύκολα να ξεχάσεις!!
    Όμως κάνε κουράγιο κοπέλα μου, κάνε κουράγιο για τα ματάκια των παιδιών σου και για το χαμόγελό τους!!!
    Μην αφήνεις να σε καταβάλλει η θλίψη!!!!

    φιλάκια πολλά!!!
    Θέλουμε δυναμική επιστροφή!!!:)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. ΕΛΕΝΑ6 Μαρτίου 2009 στις 10:15 μ.μ.

    Φιλενάδα εμείς εδώ είμαστε.
    Οποτε νοιώσεις ότι θέλεις να γράψεις, σε περιμένουμε!!
    Μην αγχωνεσαι και μην στεναχωριέσαι γι αυτά, αφού είστε όλοι γεροί και δυνατοί, αυτό και μόνο αυτό έχει σημασία!!
    Ολα καλά θα πάνε, έχεις τις θετικές σκέψεις όλων μας:))

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Unknown6 Μαρτίου 2009 στις 10:54 μ.μ.

    επ ..τι διαβάζω εδώ ...μάμη
    κουράγιο και δύναμη....όλοι μας κουβαλάμε ενα σταυρό....αλλά δεν χάνουμε το κουράγιο μας ποτέ
    να θυμάσαι ότι υπάρχουν και πολύ χειρότερα,και ξερώ πολύ καλά τι γράφω.....
    εξάλλου μάμη τα πιο πολυτιμα αγαθα είναι εδω μαζί σου οι απλοι φίλοι σου.....
    να σε ακούω να χαμογελάς συνταγη της μαγδαληνής
    και μαλιστα πολύ σοφή.....
    μάμη είμαστε εδώ να είσαι και εσύ...
    νασαι καλά...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. mamastinkomotini6 Μαρτίου 2009 στις 11:39 μ.μ.

    Σας ευχαριστώ όλους πάρα πολύ.
    Απλά πρέπει να πιάσω "πάτο" για να δώσω μια, για ν' αρχίσω να ...ξανακολυμπάω προς την επιφάνεια.
    Να είστε καλά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Φοίβη7 Μαρτίου 2009 στις 10:40 π.μ.

    Μπήκα να σε διαβάσω, μπας και μου φτιάξει το κέφι…
    Τα ίδια ερωτηματικά έχω.
    Τις ίδιες ανησυχίες, τίποτα δεν πάει καλά, κι όλο γελάω.
    Γελάω με τα χάλια μου.
    Μάνα κουράγιο. Ίσως φταίνε τα φεγγάρια.

    Μαγδαληνή.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Μικρός ήρωας7 Μαρτίου 2009 στις 7:01 μ.μ.

    Μανούλα μου γλυκιά..εγώ δε σε παρεξηγώ..δε με απογοητεύεις και δε νευριάζω με αυτό που σου συμβαίνει..ξέρω καλά!Έχω νιώσει πολλές φορές έτσι..και να σου πώ την αλήθεια με βοηθάει πολύ όταν έχω τέτοια διάθεση,ούτε εμένα μ'αρέσει αλλά όλο και κάτι μου μαθαίνει!!Ξέρω οτι θα σου περάσει και το ξέρεις κι εσύ..έχεις πάντα το δικαίωμα να πέφτεις!!Η ομορφιά είναι να σηκώνεσαι ξανά μαμάκα..για εσένα και όλους αυτούς που περιμένουν να σε δούν ξανά να λάμπεις!!Ξεκουράσου και όποτε μαζέψεις δύναμη να μας γυρίσεις..όλοι εδώ θα είμαστε!!Σ'αγαπάω πολύ!!Μάκι!

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Εγγραφή σε: Σχόλια ανάρτησης (Atom)

Να θυμάμαι πάντα ...

Να θυμάμαι πάντα ...

Να θυμάμαι όμως...

... κι όλους εκείνους τους γιατρούς
που τιμούν τον όρκο τους...
που δικαιώνουν τη λέξη ΑΝΘΡΩΠΟΣ...
που παλεύουν μαζί με μας για μας χωρίς να περιμένουν οικονομικά ανταλλάγματα που κρύβονται σ' ένα φακελλάκι...
Υπάρχουν κι αυτοί...
Το ξέρω γιατί τους βρήκα πλάι μου όταν πάλευα με το θεριό...
Και τους ευχαριστώ