Μαμά στην Κομοτηνή: Όταν παίρνω φόρα...

21.3.09

Όταν παίρνω φόρα...

Επειδή η μουσική είναι ανιδιοτελής συντροφιά...
Επειδή δεν ξεχωρίζει χαρά ή λύπη για να είναι μαζί μας...
Επειδή τα τραγουδάκια που αγαπώ θέλω να τα μοιραστώ μαζί σας...
(αν και για πολλά αγαπημένα τραγούδια δεν βρήκα αξιόλογα βιντάκια στο you tube)

... θα συνεχίσω να αφιερώνω...
σε όλους εσάς...
τραγούδια φίλους...
και συνοδοιπόρους ...
και παρηγορητές...
και συνδαιτυμόνες σε ...μεγάλα γλέντια χαράς...

αυτά για σήμερα
έχει και συνέχεια...

3 σχόλια:

BIKY21 Μαρτίου 2009 στις 11:09 μ.μ.
Καλησπέρα μαμά !
Τι όμορφα τραγούδια μας βάζεις!!!
ΑπάντησηΔιαγραφή
Απαντήσεις
Unknown22 Μαρτίου 2009 στις 9:27 π.μ.
και να συμπληρώσω ότι τα τραγούδια λένε πάντα την αλήθεια.....πολύ ωραίες επιλογές τραγουδιών
ευχαριστούμε Μάμη......αυτό του χαρούλη....
τι μου κάνεις ....στίχος και μουσική κορυφαίο..
καλημερα
ΑπάντησηΔιαγραφή
Απαντήσεις
Matriga23 Μαρτίου 2009 στις 1:15 π.μ.
Μαμά, εξαιρετικές οι επιλογές σου και η αγαπημένη μου είναι αυτή του Χαρούλη, που τον θεωρώ πολύ μεγάλο καλλιτέχνη! Nα είσαι καλά
ΑπάντησηΔιαγραφή
Απαντήσεις

Προσθήκη σχολίου

Να θυμάμαι όμως...

... κι όλους εκείνους τους γιατρούς
που τιμούν τον όρκο τους...
που δικαιώνουν τη λέξη ΑΝΘΡΩΠΟΣ...
που παλεύουν μαζί με μας για μας χωρίς να περιμένουν οικονομικά ανταλλάγματα που κρύβονται σ' ένα φακελλάκι...
Υπάρχουν κι αυτοί...
Το ξέρω γιατί τους βρήκα πλάι μου όταν πάλευα με το θεριό...
Και τους ευχαριστώ

Αναθεωρώντας …

Ξεκίνησα αυτό το blog πριν ένα χρόνο περίπου, ψάχνοντας να βρω κάποιον τρόπο να βοηθήσω το μικρό μου γιο που πονούσε συνεχώς, θεωρώντας ότι τον βασάνιζαν «αναδρομικοί» κολικοί (βρήκα εκατομμύρια πληροφορίες που τελικά μου χρησίμεψαν αλλού). Τότε συνειδητοποίησα ότι θα με διευκόλυνε τρομερά να βρω πολλά … «χρήσιμα» μαζεμένα σ’ ένα μέρος κι έτσι αποφάσισα να φτιάξω εγώ ένα … τέτοιο!
Το blog ίσα ίσα που μέχρι να ξεκινήσει, σταμάτησε … απότομα,
ωστόσο η περιπέτεια του γιου μου μόλις άρχιζε.
Η ιστορία είναι μάλλον τεράστια (ή εμένα έτσι μου φαίνεται), η ουσία είναι όμως ότι μετά από επεμβάσεις, αναμονές, άσχημα νέα, απαίσια νέα, ακόμα χειρότερα νέα, φτάσαμε σε Νοσοκομείο Παίδων στην Αθήνα να βλέπουμε το παιδί να ζει καταστάσεις, που όταν τις βλέπουμε στην τηλεόραση, με μεγάλη ευκολία αλλάζουμε κανάλι, συμπονώντας βιαστικά και θεωρώντας ότι αυτά συμβαίνουν μόνο στους άλλους.
Μέσα στο χάος και στον πανικό του πρώτου καιρού, αλλά και στην τρομακτικά περίεργη «ρουτίνα» αυτού που ακολούθησε, (και καθώς η μοναξιά ήταν ο μόνος σύντροφος όταν γυρνούσα σπίτι) άρχισα να γράφω σαν να είχα απέναντί μου ανθρώπους, σαν να μην έκλαιγα μόνη μου.
Το δίλλημά μου όταν γύρισα ήταν μεγάλο: να βγάλω τα εσώψυχά μου στη φόρα και πραγματικά να τα έχω πει όλα αυτά σε πραγματικούς ανθρώπους ή να σιωπήσω;
Ούτως ή άλλως κανένας δεν μπορεί να με βοηθήσει σ’ αυτό που περνάω τώρα, που δόξα να ‘χει ο Θεός, όλα πηγαίνουν καλά, παρά μόνο το δικό μου μυαλό. Μόνο αυτό μπορεί να γιατρέψει την ψυχή μου.
Όμως σίγουρα θα φύγει ένα μέρος του βάρους. Ξέρω ότι δεν είμαι η μόνη.
Έτσι, σας ανοίγω την καρδιά μου, σας ξετυλίγω σκέψεις και συναισθήματα και ελπίζω να μην σας τρομάξω, αλλά μόνο να σας μεταφέρω την άλλη πλευρά που γνώρισα κι εγώ πρόσφατα.